19 အြန္လိုင္း အက္ေဆး ( ၃ )

---

ဒီပို႔စ္ မေရးခင္ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဆံုး ေျပာထားခ်င္တာေလး တစ္ခုရွိပါသည္။ ဒါကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္သင္႔ပါသည္။

“ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ အားလံုးဟာ သာမာန္အားျဖင္႔ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ျဖတ္သန္းခံရေသာ အခါမွာေတာ႔ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ ၾကပါသည္။ ”

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

“ အခ်စ္ရဲ႕ အစ ဘဝက လူရည္မလည္ ” လို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ၾကားဖူးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတာ႔ “ အြန္လိုင္းရဲ႕ အစ ဘဝက လူရည္မလည္ ” လို႔သာ ဆိုခ်င္ မိပါေတာ႔သည္။ အူေၾကာင္က်ား က်လွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္သည္။ သိပ္ေတာ႔ သာယာလွသည္ မဟုတ္ပါ။

အင္တာနက္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ စစ အသံုးျပဳရျခင္း အေၾကာင္းတရားမွာ ေစ်းၾကီးလွေသာ ဖုန္းေခၚခကို သက္သာေစဖုိ႔ ဆိုေသာ အခ်က္ကိုသာ ဦးတည္ေစခဲ႔ပါသည္။ Gtalk မွ မိသားစုနဲ႔ ခ်ိန္းျပီး ေျပာျခင္းျဖင္႔ ဖုန္းေျပာခထက္ မ်ားစြာ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာမည္ ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုတည္းသာ ရွိပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ VZO ကဲ႔သို႔ေသာ အကူအညီျဖင္႔ မ်က္ႏွာပါ ျမင္ရျပီး ေျပာလို႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အင္တာနက္ တပ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္မွ မရွိေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ တစ္နာရီ 3 RM နဲ႔ ဆိုင္မွာ သြားသံုးခဲ႔ရပါသည္။ ထိုဆိုင္မ်ားမွာ တရုတ္ဂိမ္းဆိုင္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ျမန္မာလို ဖတ္မရပါ။ ေလးေထာင္႔တံုးေလးေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတဲ႔ စာမ်က္ႏွာဟာ ျမန္မာစာ ဆိုျပီး တျခားသူေတြ ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ နားေထာင္ခဲ႔ရသည္။

ဒါဆို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ေလး သြင္းလိုက္ရံုမ်ား ဆိုျပီး ေျပာၾကပါလိမ္႔မည္။ မရပါ။ ထိုဆိုင္မ်ားကို ေဆာ႔ဝဲလ္ျဖင္႔ ထိန္းထားျပီး ကြန္ပ်ဴတာ Restart ျဖစ္သြားတာနဲ႔ သြင္းထားသမွ် ေဆာ႔ဝဲလ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ကာ သူတို႕ လက္ရွိထည္႔ထားေသာ ေဆာ႔ဝဲလ္မ်ားသာ က်န္ခဲ႔ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔သြင္းအျပီး Restart ခ်ခိုင္းေသာ အခါမွာ မခ်ရင္လည္း သံုးမရ ၊ ခ်လိုက္ေတာ႔လည္း ဘာမွ မက်န္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အင္တာနက္ သံုးရတာ ျမန္မာလို မျမင္ေသာေၾကာင္႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာရံုသာ ဆိုေတာ႔ အဆင္ေျပခဲ႔ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ ၄ လံုးထီ ရုတ္တရက္ထေပါက္ကာ ကြန္ပ်ဴတာေလး ဝယ္ျပီး အင္တာနက္ ခ်ိတ္မယ္ လုိ႔ စိတ္ကူးရပါေတာ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဝယ္လိုက္ပါသည္။ အင္တာနက္ ခ်ိတ္အျပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကြန္ပ်ဴတာက ျမန္မာလို မျမင္ရေသးပါ။ ေဇာ္ဂ်ီကို အင္စေတာ လုပ္ရတယ္ လို႔သာ သိတာ ဘယ္က ဘယ္လို ယူရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း မသိပါ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အရာရာ အကူအညီေပးတာကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညီမ “ မုိးမိုး ” ပါ။ သူေျပာျပလို႔ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ဆိုတာကို ထည္႔ျပီး အတံုး အတံုး ေလးေထာင္႔တံုးေလးေတြကို ျမန္မာစာ ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲျပီး ဖတ္ခြင္႔ရခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘေလာ႔ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မသိခဲ႔ရိုး အမွန္ပါ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မေကာင္းလွေသာ အက်င္႔ တစ္ခုကလည္း ရွိပါေသးသည္။ သတိထား ျပင္ဆင္ေနေသာ္လည္း သတိကို သူက အႏိုင္ယူသြားေလ႔ ရွိပါသည္။ သူကေတာ႔ “ အားနာတတ္ျခင္း ” ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

အလုပ္က ျပန္လာလို႔ Gtalk ေလး အြန္လိုင္းေပၚတတ္ထားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔ထဲမွာ မိသားစု အေကာင္႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အနည္းငယ္မွ တစ္ပါး တျခားသူေတြ မရွိပါ။ အေကာင္႔ထဲမွာ ရွိေနသူေတြ အားလံုးရဲ႕ အေကာင္႔ေလးေတြကလည္း မည္းမည္းေလးေတြပါပဲ။ ဘယ္သူမွ လိုင္းေပၚမွာ မရွိ။ ဘယ္သူ႕နဲ႔ ခ်က္ျပီး စကားေျပာရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ေျပာစရာလူကလည္း မရွိ။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔ www.person.com မွာ အေကာင္႔ေလး လုပ္ကာ ျမန္မာလို လက္ကြက္ေလးလည္း က်င္႔ရင္း ခ်က္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာေဖြရပါသည္။ ဒီေတာ႔မွ Gtalk ေလးတတ္ထားရင္ အေကာင္႔မွာ ေလး ငါးေယာက္ စိမ္းေနတာ ေတြ႕ရင္ အေတာ္ကို ဝမ္းသာရေသာ အေျခအေန ဆိုပါစို႔။

ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီလိုနဲ႔ ခင္မင္မိလာေသာ မိတ္ေဆြေတြ ၾကားထဲမွာ အစ္မၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္မင္မိပါသည္။ သူနဲ႔ ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ သူက အင္တာနက္မွာ ဘေလာ႔ေရးတယ္ ဆိုေတာ႔ အေတာ္ကို အံ့ၾသမိသည္။ “ ဘာလဲဟ ဘေလာ႔ ” လို႔လည္း ေမးမိပါသည္။ သူက သူ႕ဘေလာ႔လိပ္စာေလးကို ျပေတာ႔ ဘာဆို ဘာမွ မသိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ အေတာ္ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ရသည္။ ႏွစ္လမွ တစ္ပုဒ္ေလာက္ တင္ထားျပီး ဘယ္သူ႕မွ မသိေသာ သူ႕ဘေလာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ျပီး အေတာ္ကို ႏွစ္ေထာင္းအားက် ေက်နပ္စြာ ျဖစ္မိသည္။ ေတာ္လိုက္တာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ဘေလာ႔ေလးကို ၾကည္႔မိေလ ဟိုးအရင္ကတည္းက စာေပရြပိုးေတြက အေညွာင္႔ထြက္ကာ ထြက္လာေလေလပါပဲ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေရးမယ္ ဆိုျပီး စလုပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကို ေရးရမွန္းမသိ။ နဂိုကတည္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဒီလို ေပါက္ကရ အေတြးေတြ ၊ ေပါက္ကရ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပဲ အစအေနန႔ဲ ခ်ေရးမိသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေရေရရာရာ မရွိသလို ၊ စာေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဝပ္ျပအံုဖြဲ႔ကာ ဖတ္လို႔လည္း မေကာင္း။ ဘယ္သူမွ လာမဖတ္ေပမဲ႔လည္း ကုိယ္ေရးတဲ႔ စာေလး ခ်က္ခ်င္း ဘေလာ႔ေပၚ ေရာက္သြားေတာ႔ အရင္က မဂၢဇင္းမွာ စျပီး ေဖာ္ျပ ခံရခဲ႔တုန္းကလိုပါပဲ ေပ်ာ္မိပါသည္။

ဒါေပမဲ႔ စိတ္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ေရးတာ မဟုတ္ေတာ႔ ေရးလိုက္ မေရးလိုက္နဲ႔ပါပဲ။ ျပီးေတာ႔ ဘာေရးမယ္ ဆိုျပီး အေသအခ်ာ မရွိေတာ႔ စာေတြကလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္လိုပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ခ်က္ရင္း ျပဳရင္းန႔ဲ အေကာင္႔တစ္ခုကို ရသည္။ ဒီအေကာင္႔ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ၁၀ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း နာမည္နဲ႔ အေတာ္ကို တူေနတယ္။ အက္ျပီးေတာ႔ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ေတာ႔ တကယ္ကို ေက်ာင္းတုန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းနဲ႔ စကားေျပာရတာ အေတာ္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ္မသိတာ သူက ေျပာျပ ၊ သူမသိတာ ကိုယ္က ေျပာျပရင္း အတိတ္ေတြကို ျပန္ဝါးမိၾကသည္။

အားနာတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလုပ္ကျပန္ျပီး စားေသာက္ျပီးျပီ ဆိုရင္ အေကာင္႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ကမာၻ႕ေရးရာေတြ ဘာေတြ ေျပာျပီး ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္တာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းမွာ ရွိေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔လည္း အင္တာနက္ သံုးခ်င္တယ္ လို႔ ဆိုလာသည္။ ျပီး သူတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္တယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားကလည္း နာတတ္သူ ၊ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္မသံုးလည္း နက္က လစဥ္ေၾကး ဒီေလာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို Person မွာ အေကာင္႔ဖြင္႔ျပီး ခ်က္ခိုင္းပါသည္။ သူတို႔ဖာသာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ Gtalk အေကာင္႔ကိုလည္း မပိတ္ထားပါဘူး။

ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတယ္ လို႔ ထင္ျပီး ခ်က္သူမ်ားကို သူကလည္း ခ်က္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလို လာခ်က္သူ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ကိုယ္႔အေကာင္႔ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းက နည္းေနေလေတာ႔ အားရင္ Person မွာ သြားသြားျပီး သူငယ္ခ်င္း ရွာရသည္။ အဲဒီတုန္းက အေကာင္႔ထဲမွာ လူ အေယာက္ ၁၀၀ ေလာက္ ရရင္ကို ေပ်ာ္ေနမိတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စားေသာက္ျပီး အိပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အခန္းက အလုပ္မဆင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္စက္မွာ သံုးျပီး ခ်က္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ျပီး တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖုန္း အစုတ္ေလးက ထေအာ္ပါေလေရာ။ လန္႔ႏိုးသြားျပီး ဖုန္းအစုတ္ေလးကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းမ က ေခၚတာပါ။ “ ဘာလဲဟ ” ဆိုျပီး ကိုယ္႕ကို ႏိႈးလို႔ စိတ္တိုျပီး ထူးလိုက္ေတာ႔။ ဟိုဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္႕ကို အဆက္မျပတ္ ပြမ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတာေတြကို ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ဘူး။ အိပ္ခ်င္မူးတူးကိုး။ ေနာက္မွ သူေျပာတာကို နားလည္မိေတာ႔တယ္။

ခုနက သူက ေျပာစရာ ရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လိုင္းေပၚကေနျပီး လွမ္းေခၚသည္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ထူးတယ္တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သူကသာ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္က ေပါက္ကရေတြ ေျပာရံု မကဘဲ ေနာက္ဆံုး သူ႕ကိုပါ “ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ” ဆိုျပီး ဆက္တိုက္ရိုက္ကာ ရည္းစားစကားပါ ေျပာသြားသတဲ႔။ ဟာ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလသြားသည္။ ဒီေတာ႔ သူယံုေအာင္ပဲ ေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မေျပာရပါ။

“ နင္ကလဲဟာ ငါက နင္႔ကို ရည္းစားစကား ေျပာပါ႔မလား။ နင္႔ကို ၾကိဳက္မဲ႔ အစား ၊ ငါ႔ဖာသာပဲ ဗူးသီးကို ေျခလက္ တပ္ျပီး ယူေတာ႔မွာေပါ႔။ ”

ဆိုျပီး သူ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ သက္ေသကို ေပးရသည္။ ဒီေတာ႔ သူက . .

“ ဘာ. . . ”

ဆိုျပီး ထေအာ္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းမွာကတည္းက ဒီလိုပဲ ေျပာေနၾကဆိုေတာ႔ ခုနက သူ႕ကို မဖြယ္မရာ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္မွန္း သူ ယံုၾကည္သြားပါေတာ႔သည္။ ဒါဆို ခုနက ဘယ္သူေျပာတာလဲ ဆိုတဲ႔ အေမးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာစြာ ရွင္းျပႏိုင္ခဲ႔တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွတ္မရွိပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သံုးခ်င္တယ္ ေျပာတိုင္း ၊ ကိုယ္အိပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ ဝင္ျပီး ခ်က္တာကို မတားျမစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါ ေက်ာင္းမွာ ဒုတိယႏွစ္အထိ အတူတူတတ္ျပီး အခုေတာ႔ သူက ေက်ာင္းမွာ ရူပေဗဒ က်ဴတာ ျပန္လုပ္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း “ ကစ္ကစ္ ” နဲ႔ ေတြ႕တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အသားကုန္ကို “ ကစ္ ” ပါေလေတာ႔သည္။ သူနဲ႔ ေျပလည္မႈ ရျပီးေတာ႔မွ သူက ေျပာသည္။ Chat History ေတြကို ျပန္စစ္ၾကည္႔ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီက်မွ ျပန္စစ္မိေတာ႔ . . .ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလး ဆိုရင္ အြန္လိုင္းမွာ ပါးရိုက္မခံရဘူး ဆိုတိုင္း ငါ႔အေကာင္႔နဲ႔ ရည္းစားစကား ေျပာထားတာပါလား။

သို႔ေသာ္ ဘယ္သူကပဲ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔နဲ႔ ေျပာတာ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲ ထင္ၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီကိစၥရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားခဲ႔မိပါဘူး။ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလာခဲ႔မိပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေပၚမွာ စာေလးေတြကို ဂရုတစိုက္ ေရးခဲ႔မိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ Person မွာ သြားရွာစရာ မလိုေတာ႔ပဲ။ အလိုလို ေမးလ္ကို အက္လာကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာခဲ႔သည္။

အခု ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေကာင္႔ထဲမွာ အေယာက္ေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ေနခဲ႔ျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္ တတ္ၾကည္႔ၾကည္႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြေပါင္း အေယာက္ ၃၀၀ ၊ ၄၀၀ ေက်ာ္ အျမဲ ရွိေနတတ္သည္။ တစ္ခါတေလ ကိစၥရွိလို႔ လိုင္းေပၚ ခဏေလးတတ္ရင္ေတာင္မွ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏႈတ္ဆက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ျပီး တစ္ဦးခ်င္း မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါ။ ၾကိဳးစားျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနရင္းကကို ေမာ္နီတာ တစ္ခုလံုး ျပည္႔မတတ္ အေကာင္႔ေတြ တတ္လာကာ ေနာက္ဆံုး မႏိုင္လို႔ Custom Message မွာပဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေအာက္ေျပးရပါေတာ႔သည္။ ျပီးေတာ႔မွ Chat History ထဲကို ဝင္ျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေမးလ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ ရပါသည္။

ခင္မင္စြာနဲ႔  ႏႈတ္ဆက္ ခ်က္ထားသူမ်ား Chat History ထဲမွာ အားလံုးကို ေရတြက္ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အေယာက္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိပါသည္။ ခင္မင္သူမ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလ်င္မွီေအာင္ ျပန္ျပီး မႏႈတ္ဆက္ ႏိုင္တဲ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်က္ထားသမွ်ကေန ျပန္ျပီး ေမးလ္ပို႔ကာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာင္းပန္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီလို ခင္မင္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားေနေသာေၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပီး အလ်င္မွီေအာင္ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တဲ႔ အတြက္ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္႕ကို မာနၾကီးတယ္ ဆိုကာ အထင္လြဲမွားတာကိုလည္း ခံစားဖူးပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ တစ္ကြက္ျပီး တစ္ကြက္ တတ္လာတာကို ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း မႏိုင္လို႕ ဆင္းေျပးခဲ႔ရသူပါ။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြေတြကုိ လိုင္းေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ႔ပါ။  အားလံုးကို ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာပဲ ပုန္းလွ်ိဳးကာ ေနရပါေတာ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ Gmail မွာ ပုန္းေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို “ ဂ်ီပုန္း ” လို႔ ေခၚခ်င္လည္း ရပါသည္။ အားလံုးကို ခင္မင္မိေသာ္လည္း အားလံုးကို အဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာႏိုင္၍ပါ။ ဟိုေန႔ကေတာ႔ စိတ္ကူး ေပါက္လာေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔ထဲက Active မျဖစ္ေသာ အေကာင္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖယ္ရွားသန္႔ရွင္းလိုက္ေတာ႔ အခုေတာ႔ အေကာင္႔က လူတစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ ေလွ်ာ႔သြားပါသည္။

ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို လုပ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ တစ္ေန႔ကို ေမးလ္အေစာင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးပါး စစ္ရသည္။ Spam ေမးလ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ ၂၀၀ နီးပါး ဝင္သည္။ ျပီးေတာ႔ ning ဆိုက္ေတြမွ ဖိတ္စာေတြကလည္း မနည္း။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ Ning ဆိုက္မွန္သမွ်ကို Filter လုပ္ထား ရေတာ႔သည္။ အားနာေပမဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကို မတတ္ႏိုင္ပါ။ ၃ ရက္တစ္ခါ Inbox ထဲမွ ေမးလ္ေတြကို ရွင္းရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ Trash ထဲမွာ ေမးလ္မ်ားကို ရွင္းမယ္ ဆိုရင္ အားလံုးေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ေနတတ္သည္။ ဒီေလာက္ ေမးလ္ေတြ ဝင္မွေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ Gmail က ေပးထားတဲ႔ Data Space ဆိုတာကလည္း တေျဖးေျဖးက်ဥ္းလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မလိုတဲ႔ ေမးလ္ေတြ ၊ Spam ေတြ ၊ Chat History ဆိုတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၃ ရက္တစ္ခါ ရွင္းပစ္ရေလ႔ရွိသည္။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေတြးမိလာေတာ႔တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အင္တာနက္ စစ သံုးတုန္းကလို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အေကာင္႔နဲ႔ သူမ်ားေတြကို ေပးခ်က္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရူးသြပ္မႈလဲ ဆိုတာ အခုေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ ခံစားနားလည္ေတာ႔သည္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မခံစားမိပဲ ေျပာခ်င္ေနသူ ၊ ခ်က္ခ်င္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးခ်က္လိုက္ယံုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲ စိတ္ဆိုးပါေစ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္နဲ႔ အေကာင္႔ျဖင္႔ သူတို႔ကို ေပးမသံုးေတာ႔ပါ။ သူတို႔ အရင္က လိုသလို ျဖစ္ေနတုန္းက ေက်းဇူးစကား မဆိုေပမဲ႔ အခုလို လိုဘ မျပည္႔ေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတာ ခံခဲ႔ရပါသည္။

ဒီေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနေတြ အရေတာ႔ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စက္ေလးေတြ စုေပါင္း ဝယ္ကာ အင္တာနက္ တပ္ၾကတာပါပဲ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာေပါ႔ေလ။ သူတို႕လည္း ကိုယ္ပိုင္တပ္လိုက္ေတာ႔ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားနဲ႔ မေဝးကြာေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔မွာ စာေရးေနရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွာ တစ္ခ်က္က အရည္မရ မဖတ္မရ ခ်က္တင္ထိုင္ေနတာထက္ စာရင္ စာေပေလး ဖတ္ျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ကိုယ္ပို္င္ အခ်ိန္မ်ားထဲမွ လူအမ်ား ဖတ္ေပ်ာ္ေသာ စာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ႔တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေရးတာ နာမည္ၾကီးခ်င္လို႔ မဟုတ္သလို ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ဆိုျပီး စာေတြ ေရးေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ စိတ္ထြက္ေပါက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာပဲ စာေတြ ဖတ္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ် စာေတြ အားလံုးမွာ လက္ရွိအခ်ိန္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အင္အားအျပည္႔စိုက္ထုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ႔ပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာေတြမွာ “ သ ” သံုးသ လည္း ပါေစခ်င္သည္။ ထိုသသံုးသ ကေတာ႔ - “ ဟာသ ” ၊ “ ရသ ” ၊ “ သုတ ” ဆိုေသာ သသံုးသ ပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ထည္႔ေရးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အပုဒ္တိုင္းတြင္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။ တခ်ိဳ႕စာေတြကို ဖတ္ျပီး ထိုေနရာမွ ျပန္လာျပီး ဘာမွလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲမွာ မက်န္ ၊ ဒါဆို အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ သက္သက္လားလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေရးထားတာ ဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔အတြက္ေတာ႔ အဆင္ေျပမွာေပါ႔ေလ။ စာဖတ္သူေတြ ဖတ္တုန္းသာ ဟီးဟီးဟားဟား နဲ႔ ဘာမွ မရသြားတာကိုသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ဖာသာလည္း အဆင္ေျပေနၾကပါ၏။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုပဲ လာေျပာေျပာ ၊ ဘယ္လိုပင္ ေဝဖန္ဖန္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ျပခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို မျမင္မိရင္ ထိုသူကို ဂရုဏာ ျဖစ္ရံုမွ လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားရပါ။ သို႔ေသာ္ ေရာင္စဥ္ေတြနဲ႔ ေဝ႔သီက ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင္႔ ပံုေဖာ္ထားေသာ “ ဓါတ္ပံု ” ေတြကို မလွမပ ျဖစ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ကို အဲဒီလို အႏုပညာမွာ “ စာေပ ” နဲ႔ “ ဓါတ္ပံု ” ဆိုရင္ ဓါတ္ပံုရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ပိုျပီး ရင္ခုန္ခံစားတတ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားမွ ရႈခင္းမ်ား ၊ လွ်ပ္တျပက္ပံုမ်ား ၊ အလွပံုမ်ားကို ခ်ျပဖို႔ လူမသိ သူမသိေအာင္ ေနရာေလး တစ္ခုေတာင္မွ လုပ္ထားပါေသးသည္။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဆိုေပမဲ႔လည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ရွာေတြ႕သြားၾကသည္ မသိ။ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္လာသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ Counter ေၾကာင္႔ သိခဲ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာေလးကို အသက္သြင္းဖို႔ အခက္အခဲ တစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ေနခဲ႔ရသည္။ ဟိုးအရင္ ဓါတ္ပံု အေဟာင္းမ်ား နဲ႔ ေဝးကြာေနျပီး ေနာက္ထပ္ အသစ္ရိုက္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာမွာ အေျခအေန ၊ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဟန္႔ထားေနေလ႔ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိေသာ ကင္မရာေလးကို အိမ္ကို ျပန္ေတာ႔ အိမ္မွာ ေပးထားခဲ႔ျပီး အခုေတာ႔ တစ္ၾကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာ မဝယ္ျဖစ္ေသးပါ။ စြမ္းေဆာင္ရည္ ပိုေကာင္းလာေသာ ကင္မရာမ်ားႏွင္႔ ေစ်းႏႈန္းေတြ တစ္လထက္ တစ္လ က်လာေသာ ကင္မရာမ်ားမွာ ေစ်းအေတာ္ပင္ သက္သာပါသည္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ဖို႔ထက္ သူမ်ားကို လွပေအာင္ ရိုက္ဖို႔ ပိုျပီး ဝါသနာၾကီးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခၚေလ႔ရွိပါသည္။ ထိုအခါ လက္တုန္ရင္ ဝါးသြားတတ္ေသာ ဒီဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေၾကာင္႔လည္း သူတို႔ အျပင္မွာ သြားရိုက္ရင္ ဝါသနာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္က ပါသြားေလ႔ရွိသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူ သြားတာ ဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔ကိုလည္း အေနအထားနဲ႔ အလင္းအေမွာင္ေလးေတြျပ ၊ ကိုယ္ကလည္း ဝင္ျပီး ဟန္ျပရနဲ႔  ( အဟီး ) ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ႔ ဘာမွ မေျပာသလို ဘာမွ မသိ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ဘာမွ မသိဘဲ ဒီေနရာမွာ ရိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီး ေနကို ေက်ာခုိင္းကာ ရိုက္တတ္သည္။ မလွဘူး ဆိုလည္း မရ။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔ သေဘာက် ရိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ပုံေတြ ထြက္လာေတာ႔မွ သူတို႔ မ်က္ႏွာ ေပါင္ခ်ိန္လို ျဖစ္ေနတာ သူတို႔ဖာသာ ေတြ႔ရေတာ႔ ရင္ေတြ နာလို႔ မဆံုးၾက။

ကိုယ္႔ အခန္းျပန္ေရာက္ျပီ ဆိုရင္ သူတို႔ ရိုက္ထားတာ သူတို႔ ဓါတ္ပံု ကူးျပီး ခြဲေဝ ယူၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဓါတ္ပံုလည္း မထုတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကင္မရာ မန္မိုရီထဲက ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕ မန္မိုရီ စတစ္ထဲကို ကူးထည္႔လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ မန္မိုရီကဒ္ေလးကို သူ႕ကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ဒါပါပဲ. . . ဒါပါပဲ. . ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ထြက္တဲ႔ ခရီးတစ္ခုေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ ျပႆနာက ဒီမွာ မျပီးသြားပါဘူး။ ခ်က္တင္ ေလာကမွာ အမွန္မေျပာၾကဘူး လို႔ ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လိမ္စရာ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမးသမွ် သိသမွ်ကို ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူက အသက္ ၃၇ ႏွစ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အင္တာနက္ ထဲမွာေတာ႔ သူက အသက္ ၂၂ ႏွစ္ထက္ မၾကီးေသး။ မိန္းမလည္း မရေသးသလုိ အိမ္က ကေလး သံုးေယာက္ကိုလည္း သန္းေခါင္စာရင္းထဲက ေဖ်ာက္ထားသည္။ သူ႔ရဲ႕ အေတာ္ဆံုး အခ်က္ကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြဆီက ဓါတ္ပံု ေတာင္းတာပါပဲ။ “ ရတယ္ခင္ဗ် . .လိမ္တယ္ . . ေခါက္တယ္ . .ေတာင္းတယ္. . ေပးတယ္ ခင္ဗ် . . ” ဆိုျပီး ေဘာပြဲ ေၾကျငာသူေတြလိုပဲ ေျပာရေတာ႔မယ္။

ဟိုက သူ႕ကို ေပးျပီးေတာ႔ သူ႕ပံုကို ျပန္ေတာင္းေတာ႔ သူက သူ႔ပံုကို သူ မျပရဲ။ ဒီေတာ႔ သူမ်ားပံုေတြကို လိုက္ေပး၏။ ထိုဓါတ္ပံုမ်ားက အျပင္မွာ ေလွ်ာက္ရိုက္လာေသာ မန္မိုရီကဒ္ထဲက ပံုမ်ား ဆိုေတာ႔ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပံုေတြလည္း ပါသြားဖူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူနဲ႔ နက္ထဲမွာ ဘာဘာညာညာ ျဖစ္ေသာ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ေတာ႔ ေျပာပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ တျခား အေကာင္႔ေတြနဲ႔ ၾကဴေန ၊ အီေနသလိုလို။ ေနာက္ဆံုး အေကာင္႔ကို ေမးလိုက္မွ သူ ဆိုတာ သိရေတာ႔သည္။

တကယ္ကို အခါရာသီေတြ မလွပပါ။ ထိုေန႔ရက္မ်ားကား ေတာ္ေတာ္ကို အက်ည္းတန္ပါသည္။ အြန္လိုင္းက ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ လမ္းမွာ ပခံုးခ်င္းဝင္တိုက္တာေတာင္မွ မသိလိုက္ရဘဲ မင္းဘာေကာင္လဲ ၊ ငါဘာေကာင္လဲ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခင္မင္ျပီ ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဓါတ္ပံုေဝငွတာကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္လို႔ မေျပာခ်င္ပါ။ ဒါက ျဖစ္သင္႔ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူမ်ား ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္႔ပံုဆိုျပီး လုပ္ကာ ေလွ်ာက္ေဝျခင္းကေတာ႔ အေတာ္ကို ဆိုးပါသည္။ လက္ခံရရွိသူက ဘာမွ မသိဘူးပဲ ဆိုပါစို႔။ တျခားသိေနသူ တစ္ေယာက္က ဒါ ဘယ္သူဆိုရင္ အဓိပၸါယ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ႏိုင္ပါသည္။

အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က စ်ာန္ဝင္ခံစားတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးဖို႔ေတာ႔ အားနည္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလို ရွားပါးလွတဲ႔ ဖန္တီးမႈထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာမွာ စာေရးျခင္း နဲ႔ ဓါတ္ပံုကို လွလွေလး ရိုက္ခ်င္မိသူ တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ရုပ္ကို ကိုယ္ ျပစားျခင္းမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူး မရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဓါတ္ပံုကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ပုံက လြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ မတင္ခဲ႔တာပါ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပံုကို တင္လိုက္ရင္လည္း ဘေလာ႔ကို တကူးတက လာျပီး စာဖတ္သူမ်ား ထမင္းစားပ်က္ကာ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုမ်ိဳးေတာ႔ အအိပ္ပ်က္ ၊ အစားပ်က္ မျဖစ္ေစလိုပါ။

သို႔ေသာ္လည္း တျခားတစ္ေနရာရာမွာ ( သို႔ ) တျခား တစ္ဦးဦးဆီမွာ မေတာ္တဆ ကၽြန္ေတာ္႔ ဓါတ္ပံုက တျခားသူ တစ္ဦး၏ အမည္ခံကာ ေရာက္ရွိေနမယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပံု မရိုက္ျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ။ ဟိုတေလာက ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ပံုကို သူငယ္ခ်င္းက ဓါတ္ပံု ရုိက္လိုက္ေတာ႔ ေဘးနားက ညီေလး တစ္ေယာက္ ပံုပါ ပါပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမွတ္တရ ဆိုျပီး တင္လိုက္ေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီပံုကို ကူးယူ ျဖတ္ေတာက္ကာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ထည္႔ထားကာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ပို႔လာပါသည္။

ဆန္းၾကယ္လာေသာ ဓါတ္ပံု ပညာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမဲ႔ ဒီလို လုပ္တာေတာ႔ မေကာင္းပါ။ မသိသူေတြဆိုရင္ ဒီဓါတ္ပံုကို ျမင္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ၾကလိမ္႔မလဲ။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာဆို ေဝဖန္လို႔လည္း ရပါ၏။ ( ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မဟုတ္တာေလးကို ေတြးေၾကာက္ေနသူ တစ္ေယာက္ ဆိုျပီးေတာ႔ ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္။ ) ဟုတ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေၾကာက္ေနတာ မဟုတ္ပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ဖူးမွသာ သိရတာပါ။ ကိုယ္႕ဓါတ္ပံုကို သူမ်ား နာမည္ခံျပီး အပို႔ခံၾကည္႔ပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္သူ ( ဥပမာ - ေဒၚဂြတ္ေထာ္ ) နဲ႔ ေဘးခ်င္းဆိုင္ျပီး အထင္မွားေအာင္ လုပ္ထားေသာ ပံုကို ဆိုက္တစ္ခုခုမွာ ေတြ႕ၾကည္႔ပါ။ ဘယ္လိုမွ သက္ေတာင္႔သက္သာ မရွိတာကိုေတာ႔ လက္ေတြ႕မွ ခံစားရပါလိမ္႔မည္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~  @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

တကယ္ေတာ႔ အင္တာနက္ ဆိုတာ ဗဟုသုတ ဘဏ္တိုက္ၾကီးလို႔ တင္စားေျပာဆိုၾကပါသည္။ တကယ္လည္း လက္ေတြ႕မွာ ဟုတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ “ စားျပီးျပီလား ” “ ဘာလုပ္ေနလဲ ” “ ငါက မင္းနဲ႔ပဲ ခ်က္ေနတာေနာ္ ” ဆိုျပီး အေကာင္႔ ၅ ေလာက္ဖြင္႔ကာ အရည္မရ ၊ မဖတ္မရ ေျပာေနသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ဒီလို ခ်က္တင္ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ေတြ ကုန္မဲ႔ အစား ၊ တစ္ခုခုေတာ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ဖတ္ေနတာ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေတြးမိသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေရးသူေတြ ေပါမ်ားစြာ ျဖစ္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္စြာ ၾကိဳဆိုပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုဘေလာ႔ေရးသူမ်ားကလည္း ေရာက္ရင္ ဟီးဟီးဟားဟား ဆိုျပီး ဖတ္ ၊ ေနာက္ေတာ႔ ဘာမွ မက်န္ဘဲ လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္သြားေသာ စာမ်ားထက္ ဟာသဆိုလည္း ဟာသစစ္စစ္ေလးကို အေတြးေလးနဲ႔ ( ေတြးေတြးျပီး ရယ္ရေသာ ) စာေလးေတြ ေရးႏိုင္ေစခ်င္သည္။ တျခားေသာ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ေရးသူေတြကိုလည္း “ ေရာက္ ၊ ဖတ္ ၊ ရယ္ ၊ ျပန္ ၊ ဗလာ ” ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ ေရးေစခ်င္သည္။ ( ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆႏၵ ၊ စိတ္ကူးမွ်သာ ) အခ်ိန္ရွားပါးေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႕ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ စာေတြကို လိုက္ဖတ္ရတာ တကယ္ေတာ႔ မလြယ္လွပါ။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဖတ္ျပီးေတာ႔ အခုပဲ ထိုဘေလာ႔ကို ပိတ္လိုက္တယ္ ဘာမွ မမွိတ္မိေတာ႔ဘူး ဆိုေသာ  အေတြးဗလာ ဘေလာ႔ေတြကို မဖတ္ေတာ႔ဘူးရယ္ လို႔လည္း စဥ္းစားမိျပန္တယ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ . . . . 

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘေလာ႔ အကယ္ဒမီ ေပးဖို႔ အခြင္႔အာဏာသာ ရွိပါေစ။ အခု လက္ရွိ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ႔ရသမွ်မွာ ဘေလာ႔ အကယ္ဒမီ ေပးခ်င္သူ သံုးေယာက္သာ ရွိပါသည္။


၁။ ကိုပီတာ ရဲ႕ အေတြးပံုရိပ္မ်ား

သူကေတာ႔ လက္ရွိ အကယ္ဒမီဆုရွင္ပါပဲ။ တကယ္လည္း ရထိုက္ပါသည္။ စာကို လွလွပပ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းအရာ မ်ားမ်ား တင္ႏိုင္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ သူ႕ကို ေပးထိုက္ပါသည္။ သူ႕ဆီက ဗဟုသုတ ၊ သတင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ရရွိပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ သတင္းရွာေဖြအား နဲ႔ စာဖတ္အားကိုလည္း ပါးစပ္က ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႕ကို ပို႔စ္ ဘယ္ႏွစ္ခု တင္လဲ ဆိုတာကေန အဆံုးအျဖတ္ အေနနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ျပပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ မွ်ေဝဖို႔သက္သက္သာ စိတ္ထဲမွာ ရွိသူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကိုပီတာ႔ ပို႔စ္ေတြမွာ Comment နည္းလြန္းလွပါသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္က အစ သြားသာ ဖတ္ျပီး မန္႕ဖို႔ ေမ႔ေမ႔ေနခဲ႔ပါသည္။ ) Comment ရမွ ပို႔စ္တင္မယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္မရွိဘဲ သူ႕ရဲ႕ မွ်ေဝလိုသူ စစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါသည္။ သူသည္ Comment မစားပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ရဲ႕ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ဟာသဥာဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။

၂။ မခင္ဦးေမ

မမကြန္ လို႔ လူေတြ ေခၚၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတာ မသိ။ အဲဒီေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တံုးသည္။ ေနာက္မွ K O M ဆိုေသာ နာမည္အတိုေကာက္ကို စုေခၚလို႔ မမကြန္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ မမကြန္ေရးေသာ စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္က မဖတ္ဖူးပါ။ ပထမဦးဆံုး စဖတ္ဖူးတဲ႔ စာေလးကေတာ႔ Push ဆိုေသာ ပို႔စ္ပါ။ အဲဒီပို႔စ္နဲ႔တင္ မမကြန္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ အရိုးရွင္းဆံုး ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးခ်င္ေသာ ပံုစံဟာ မမကြန္ရဲ႕ ပုံစံ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႕လို ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မေရးတတ္ပါ။ သူ႕စာေတြမွာ တိုတို ထိထိ မိမိ နဲ႔ အေတြးေတြက က်ယ္ဝန္းလွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ စာေလး ၃ ေၾကာင္းေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ၾကီးကို ေတြးဖတ္ရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ပါသည္။

၃။ မေရႊစင္ဦး

ကိုယ္ဖတ္ခဲ႔သမွ် စာေတြကို သူမ်ားေတြကို ဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဒိုမိန္းေတာင္မွ ဝယ္ျပီး တကူးတက ေရးေပးေနတဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ပါ။ စာဖတ္အားကို ေလးစားသလို ၊ ေရးအားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားရပါသည္။ သူမ်ားစာေတြကို ေရးတင္ေပးေနရံု သက္သက္လား ဆိုေတာ႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေရးေတြမွာလည္း ေျပာင္ေျမာက္လွသူ တစ္ဦးပါ။ ဥပမာ - ေရႊစင္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕ ၊ ေရႊစင္ဦး ၾကိဳက္တဲ႔ အညာစာဟင္းေလးမ်ား အစရွိသည္တို႔မွာလည္း မေရႊစင္ရဲ႕ တင္ျပေရးသားပံုေတြက ေကာင္းလွပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေရးေတြကလည္း ညက္ေညာလွပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို မန္႕ရမယ္ ဆိုျပီး မသိေအာင္ေတာင္မွ ျဖစ္မိသည္။ အခု တစ္ပုဒ္ဖတ္ျပီးလို႔ ခဏေလး ေနပါတယ္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တတ္လာေအာင္ကို စာေရးအားကလည္း ေကာင္းလွပါသည္။ အတိုခ်ဳပ္ျပီး ဆိုရရင္ေတာ႔ မေရႊစင္ဦးေနရာက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမမွီေသာ စာမ်ားကို စုစည္းေပးထားတဲ႔ “ စာၾကည္႔တိုက္ၾကီး ” လိုပါပဲ။

ထိုလူသံုးေယာက္ရဲ႕ တင္သမွ် ပို႔စ္ေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလြတ္တမ္း ဖတ္ေနပါတယ္။ တျခားေသာ ေနရာမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္းသင္႔သလို ေရာက္ျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ “ အရမ္းေကာင္းတယ္ ၊ ခံစားရတယ္ ၊ ၾကိဳက္တယ္ေနာ္ ”  ဒီလိုေတြ မမန္႕ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ ျပန္လာခဲ႔တာေတြလည္း ရွိပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာ မဖတ္ဘဲနဲ႔လည္း မမန္႕ခ်င္ပါ။ ထိုစာေရးသူကို ေစာ္ကားလိုက္သလိုပဲလို႔လည္း ခံစားရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေသခ်ာ မဖတ္ဘဲ ေရာက္ေၾကာင္း မန္႕သြားေလ႔ရွိပါသည္။ တင္ထားေသာ ပို႔စ္နဲ႔ သူ မန္႕ထားတာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ဒါေၾကာင္႔ တျခားေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျဖစ္ျပီး စာေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခံစား ခဲ႔ရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မန္႕သြားမွာပါ။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာ အားျဖင္႔ အေတြးမပါေသာ ဟီးဟီးဟားဟား ေနရာမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ မအားလပ္မႈေၾကာင္႔ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔မည္ မဟုတ္။ အေတြးေပးႏိုင္ေသာ ၊ အသိပညာေပးႏိုင္ေသာ ေနရာေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေလး အားတာနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။

အင္တာနက္ကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လို အသံုးခ်ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ႔ ဘေလာ႔ေရးတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေရးေနတာ မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။ ခ်က္တင္ထိုင္ျပီး ကုန္သြားမဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ခုခုကို ဖတ္မိ မွတ္မိသြားေစခ်င္ေသာ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာေရးပါသည္။ အရင္က ရူးရူးမိုက္မိုက္နဲ႔ ကိုယ္႕အေကာင္႔နဲ႔ သူမ်ားကို ခ်က္ခိုင္းတာမ်ိဳး ၊ ကိုယ္႕ဓါတ္ပံုကို ကူးျပီး မဖ်က္ဘဲ ျပန္ေပးလိုက္တာမ်ိဳး ( ဖ်က္လိုက္ရင္ေတာင္မွ Recover Software ေတြနဲ႔ ျပန္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ) အခုေန အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္႕လိုလည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကံဳလိုက္ရရင္ အထူးဆန္းေတြ ခ်ည္းပဲေလဗ်ာ။

ေနာက္ထပ္သာ ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္း အက္ေဆး ေရးျဖစ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္ေသာ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ႔အကယ္ဒမီရွင္မ်ား မ်ားမ်ားစားစား ေပၚလာပါေစ။

*** အင္တာနက္ ဆိုတာ ဗဟုသုတ ဘဏ္တိုက္ပါ။ ***

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဒီပို႔စ္ရဲ႕ အဆံုးမွာ  ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ေျပာထားခ်င္တာေလး တစ္ခုရွိပါသည္။ ဒါကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္သင္႔ပါသည္။

“ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ အားလံုးဟာ သာမာန္အားျဖင္႔ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ျဖတ္သန္းခံရေသာ အခါမွာေတာ႔ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ ၾကပါသည္။ ”

ေလးစားစြာျဖင္႔

ကိုေဇာ္

.

အြန္လိုင္း အက္ေဆး ( ၃ )