** ၂၀၀၉ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ဆရာမကို သတိတရနဲ႔ ေရးျဖစ္ေသာ ပို႔စ္တစ္ခုပါ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ။ လင္႔သာ က်န္ျပီး ေပ်ာက္ေနလို႔ ျပန္ရွာျပီး တင္လိုက္တာပါ။ နည္းနည္းေတာ႔ ဖုန္ေတြ တတ္ေနေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ကေတာ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုပါပဲ။ **
မ်က္ရည္ ဇာတ္လမ္း
တကယ္ေတာ႔ ေလာကၾကီး အတြင္းမွာ သံုးပြင္႔ဆိုင္ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္မကပါ။ ထိုအထဲမွ သံုးပြင္႔ဆိုင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္ရည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ရဲေအာင္ မ်က္ရည္ ပါတယ္။ ထ႔ိုအတူ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္ ႏွင္႔ ၀မ္းသာမ်က္ရည္ က်ခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔ ဆရာမ မ်က္ရည္ပါသည္။
ဒီလိုက စခဲ႔တာပါ . . . .
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
အ.ထ.က (၃) ဒဂံုျမိဳ႔သစ္ ေက်ာင္းနွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အဆက္ျပတ္ခဲ႔သည္မွာ (၆) ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ျပန္လည္သြား ေရာက္ဖို႔ ကိစၥေပၚလာခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ညီမ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႕ ေျပာင္းအပ္ရန္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ေရာက္ခဲ႔ဖူးေသာ ထိုေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာခဲ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားစီး၍ " ေက်ာင္းလမ္း " မွတ္တိုင္တြင္ ဆင္းျပီး ေက်ာင္းသို႔ သြားရာ လမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ . . ကၽြန္ေတာ္ အတိတ္ေတြကို ျပန္ျမင္မိသည္။ ေက်ာင္းသို႔ သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစားသြားခဲ႔မႈေတြ ကို ျပန္ျမင္မိသည္။
" ကိုၾကီး ဆိုက္ကားစီးမွာလား။"
ကၽြန္ေတာ္႔ညီမ ေမးျခင္းပါ။ ကားဂိတ္ကို ဆင္းဆင္းျခင္း လမ္းေထင္႔ခ်ိဳးတြင္ အစီးေရ (၃၀) ေက်ာ္ေလာက္ ရွိေသာ ဆိုက္ကား ဂိတ္တစ္ခုရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ညီမကို ေခါင္းခါျပမိသည္။ ကိုယ္႕ဖာသာ စိတၱဇ အစြဲ ျဖစ္ေသာ လူလူခ်င္း တင္တင္စီးစီး ထမ္းရပိုးရေသာ ဆိုက္ကား ၊ ေ၀ါ ၊ လန္ျခား စတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတတ္ေသာ အရြယ္မွ စ၍ မစီးျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ႔သည္။
လူတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ နင္းေနရေသာ ဆိုက္ကားေပၚမွာ အခန္႔သား ထိုင္စီးတတ္သူတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ သူတို႔ စာနာစိတ္ ရွိၾကရဲ႕လားလို႔ စဥ္းစားမိဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း အေရးၾကီးေသာ ကိစၥမွ လြဲ၍ မစီးဖူးေသး။ ထို အေရအတြက္မွာလည္း လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕ ရပါလိမ္႔မယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ထိုင္၍မရ ဖင္တၾကြၾကြ ျဖစ္ေနခ်ိန္။ လိုရာခရီးေရာက္၍ က်သင္႕ေငြ ေပးအျပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ sorry လို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူတို႔ နားမလည္ႏုိင္ၾက။ သူတို႔ နားလည္စရာလည္း မလိုပါ။
ကၽြန္ေတာ္႔ညီမ ကို ေခါင္းခါျပ၍ ဆက္ေလွ်ာက္လာစဥ္ ဆိုက္ကားဂိတ္ႏွင္႔ ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ေလာက္ အေရာက္ . . ဆိုက္ကားတစ္စင္း ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးသို႕ေရာက္လာျပီး.. .
" ဆိုက္ကားစီးသြားပါလားဗ်။ "
၀ါးဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားသူ တစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။
" ကၽြန္ေတာ္ မစီးဘူးဗ်။ "
သူ႕မ်က္ႏွာ မျမင္ရေပ႔မဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ပဲ ေျပာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ေတာ႔ သူက ေဘးက ကပ္နင္းလိုက္လာရင္း . . . . .
" စီးသြားပါဗ်...ျမန္တာေပါ႔။ "
" မစီးပါဘူးဆိုမွ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ "
သူ႕မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရေပမဲ႔ သူ႕ကိုေစ႕ေစ႕ၾကည္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိတယ္။ ဒီေတာ႔မွ ( ရုပ္ရွင္ျပကြက္ထဲကလို ေျပာရရင္ ) သူ သြားေလးေတြ ေပၚေအာင္ျပံဳးတယ္။ ျပီးမွ သူ႕၀ါးဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ရင္း ....
" ကိုေဇာ္ . . . ကိုေဇာ္ . . မင္းကေတာ႔ကြာ. . . "
အသံနဲ႔ အတူ မ်က္ႏွာကိုျမင္ရမွ . . ၊ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း “ ရဲေအာင္ ” ။ ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ၾကည္႔ေနေတာ႔.. ။ သူက...
" ကဲပါကြာ။ မေတြ႕တာၾကာျပီ။ မင္း ညီမ ကို ေက်ာင္းလာအပ္တာလား။ လာ . . ငါ႔ဆိုက္ကားေပၚတတ္။ "
ရဲေအာင္ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႕ဆိုက္ကားခံုေတြ ျပင္ေပးတယ္။
" ငါ . . ငါ . . . "
ကၽြန္ေတာ္ အထစ္ထစ္ အေငါ႔ေငါ႔ ျဖစ္ေနတုန္း. . .
" ဘာလဲ မင္း ဆိုက္ကား မစီးတဲ႔ အေၾကာင္းေျပာမလို႔လား။ ငါသိတယ္ေလ။ ဒီဆိုက္ကားက ငါ နင္းတာေနာ္။ မင္းေမ႕သြားျပီလား။ "
ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ မေမ႕ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အခု ဒီစကားေၾကာင္႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ . . . . ကၽြန္ေတာ္႕သူငယ္ခ်င္း နင္းတဲ႔ ဆိုက္ကားေပၚ တတ္ခဲ႔ရျပီ။ တျခား ဆိုက္ကားေပၚမွာေတာင္မွ ဖင္တၾကြၾကြ ျဖစ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္း နင္းတဲ႔ ဆိုက္ကားေပၚမွာ ဆိုေတာ႔ အသက္ရႉေအာင္႔ ကိုယ္ေဖာ႔ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ရဲေအာင္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေသခ်ာၾကည္႔ရင္း ျပံဳးတယ္။
" မင္းကလည္းကြာ ဆိုက္ကား စီးတာေတာင္မွ ဇိမ္မရွိလိုက္တာ။ ေအး မင္းလိုပဲ ငါ႔ဆိုက္ကားေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။"
" ဘယ္သူလဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ အလန္႕တၾကားေမးေတာ႔ ရဲေအာင္ သြားေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးရင္း...
" ဘယ္သူရွိရမွာလဲ . . ငါ႕တို႔ ဆရာမ ေပါ႔။ "
ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခါင္းကို ငံုထားရာမွ ေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ရဲေအာင္ကို ျမင္ရလို႔ ထင္တယ္။ သူ႕မ်က္၀န္းအိမ္မွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတယ္။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
အ.ထ.က (၃) ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ ေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ (ရ) တန္းမွ ေက်ာင္းေျပာင္းခဲ႔တယ္။ (၉)တန္းရဲ႕ ေက်ာင္းစဖြင္႔စရက္ မိုးစေလးေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသူ ၊ ေက်ာင္းသာေတြ ကိုယ္႕ေနရာ ထိုင္ခံုအတြက္ ေနရာျပိဳင္ဦးက်တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ ေနရာ အတည္တက်ရျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက ရဲေအာင္။ မ်က္မွာ ျပည္႔ျပည္႔ ၀ိုင္း၀ိုင္း ၊ ခႏၶာကိုယ္႔ေတာင္႔ေတာင္႔ နဲ႔ ခင္စရာ ေကာင္းေသာ အျပံဳးေတြ သူဆီမွာ ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ခင္ေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕လက္ေရးေတြကို ၾကည္႔ျပီး. . .
“ မင္း လက္ေရးက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲကြ ၊ မိန္းကေလး လက္ေရး က်ေနတာပဲ။ ”
“ ဟုတ္တယ္ကြ ငါ႔လက္ေရးက ေလးတန္းတုန္းက မလွဘူးကြ။ ငါနဲ႔စာျပိဳင္ဘက္ ေကာင္မေလးက အတန္းထဲမွာ အျမဲ အဆင္႔တစ္ရတယ္ေလ။ ငါက ႏွစ္။ သူက တစ္ေန႕ေတာ႔ အဆင္႔တစ္ လိုခ်င္ရင္ လက္ေရးလွေအာင္ အရင္လုပ္လို႔ေျပာတယ္။ ငါလဲ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကိဳးစားရင္ လက္ေရးက လွတာ။ ”
“ ေအာ္ . . ဒါဆို မင္းက စာေတာ္တယ္ေပါ႔ေလ။ အရင္က အဆင္႔ ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ ”
“ တစ္ ကေန သံုး အတြင္းပါပဲ။ ”
ရဲေအာင္ အံ့ၾသ သြားသလို မ်က္ခံုးပင္႔ၾကည္႔တယ္။ ျပီး မ်က္လံုးျပဴးလိုက္ျပီး....
“ ဟာ ဒါဆို မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ေတာ႔ ေတြ႕ၾကျပီ ၊ ငါကလဲ တစ္ကေန သံုးပဲ။ ”
“ ေကာင္းတာေပါ႔ မင္းနဲ႔ငါ စာျပိဳင္ၾကမယ္ေလ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေျပာေတာ႔မွ . . ရဲေအာင္ ခပ္ဟဟ ရယ္ရင္း....
“ ငါနဲ႔ေတာ႔ မင္းျပိဳင္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ အဆင္႔တစ္ကေန သံုးဆိုတာက ေနာက္ကေနျပန္ ေရတာကြ။ ငါ႔လက္ေရးက မင္းလိုလဲ လွတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါက ငါ႕ကို မလွဘူးေျပာရင္ ရြဲ႕ေရးရင္း ပိုပိုဆိုးသြားတယ္ . . . အဟီး။ ”
ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆန္႕က်င္႔ဘက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ တူတာဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ သိပ္ခ်စ္တဲ႔ တပည္႔ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုတာပါပဲ။ ဆရာမရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္လာရတာကလည္း ဒီလိုပါ။
တစ္ေန႕ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေျပာမိတယ္။ အခန္းထဲက ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးဟာ ေဆးေတြ ပ်က္ျပီး မွိန္ေနျပီ။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ မေျပာပဲ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း မုန္႔ဖိုးထဲက ပိုက္ဆံနဲ႔ ေဆးေတြ ၊ စုတ္တံေတြ ၀ယ္လာျပီး စေနေန႕တစ္ရက္မွာ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးကို ေဆးသုတ္ ခဲ႔တယ္။ တနဂၤေႏြေန႕ တစ္ရက္နဲ႔ဆိုရင္ ေဆးက အေျခာက္။
တနလၤာေန႕ ေက်ာင္းျပန္ဖြင္႕ေတာ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးေဆး အသစ္ေတြနဲ႔ လွေနေတာ႔ အားလံုးက အံ့ၾသေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလဲ ခပ္တည္တည္ပါပဲ သူမ်ားေတြနဲ႔ ေရာျပီး အံ့ၾသကာ ေနျပခဲ႔ၾကတယ္။ ဆရာမ ေမးလည္း မေျဖခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမ႔ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဒါကေတာ႔ ေက်ာင္းေစာင္႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးလာသုတ္ေတာ႔ ေက်ာင္းေစာင္႔ကို ခြင္႔ေတာင္းျပီးမွ ၀င္ခြင္႔ရခဲ႔တာေလ။ ခုေတာ႔ ဆရာမက ေက်ာင္းေစာင္႔ကို ေမးေတာ႔ ေက်ာင္းေစာင္႔က ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ခ်က္မွန္း အားလံုးသိၾကရျပီ။
ဆရာမ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဒါ႔အျပင္ ထျခားေက်ာင္းသားေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဥပမာေပးျပီး ဆံုးမပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ဆရာမရဲ႕လက္စြဲေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ (သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ေျပာတယ္ လက္စြဲေတာ္ဆိုတာ “ တုတ္ေကာက္ ” တဲ႔ေလ။) ေက်ာင္းသား အ၀င္အထြက္ စာရင္ဇယား ေရးမယ္ဆိုရင္၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ စာေရးမယ္ဆိုရင္ ဆရာမ ကၽြန္ေတာ္ကို ေခၚသလို ၊ အခန္းအတြက္ လိုတာေတြ တံျမက္စဥ္း ၊ ေရအိုး၀ယ္ဖို႔ ကိစၥေတြဆိုရင္ ရဲေအာင္ ကို ေခၚခိုင္းတတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔................။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ဒီလိုနဲ႔................
တစ္ေန႕................
အဲဒီေန႕က ဆရာမလဲ ေဒါသေတြအရမ္းထြက္တဲ႔ေန႔ေပါ႔။ ျပီးေတာ႔ စကားေတြတင္က်န္မဲ႔ေန႔. . . . . ။
ပထမ ဆရာမ စကားေျပာဖို႔ အတန္းထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ေပးေနရတာက ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ “ အာဇာနည္ေန႕” စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲ အတြက္လူေတြပါ။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ရံုးခန္းထဲက စာေရးၾကီးက ဆရာမ လက္ထဲကို ပညာအရည္အခ်င္းကဒ္ေတြ လာေပးသြားတယ္။ ဆရာမနာမည္ ေခၚျပီးေပးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယ သြားယူရတယ္။
“ ရဲေအာင္ ” သူကေတာ႔ တတိယပါ။ ဒါေပမဲ႔ သူေျပာသလို ေနာက္ဆံုးက ေရရင္ေပါ႔ေလ။ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၉ ေယာက္မွာ ရဲေအာင္ က ၅၇ ေနရာကိုရယူထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္သူဟာ ဒီလို အညံ့ေက်ာင္းသား မဟုတ္ပါဘုူး။ အဓိက က စာကို စိတ္မ၀င္စားတာပါ။ သူ႔ကဒ္ျပားကို ၾကည္႔ျပီး ဆရာမက သူ႕အခ်စ္ဆံုး ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျဖစ္ကိုၾကည္႔ရင္း. . . . .
“ ရဲေအာင္ ၊ မင္းကဒ္ကို ျပန္ၾကည္႔စမ္း။ အတန္းထဲမွာ လူ ၅၉ ေယာက္ မင္းက ၅၇ တဲ႔။ မင္း စာၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိဘူးလား။ ပညာမတတ္တဲ႔လူက ဘာလုပ္ရလဲ မင္းသိလား။ ”
ရဲေအာင္ကေတာ႔ သူပံုစံအတိုင္း ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ ပံုစံနဲ႔ေလ။ ဆရာမက ဆက္ေျပာတယ္။
“ ေအး မင္းမွတ္ထား။ ပညာမတတ္တဲ႔ လူက “ ဆိုက္ကား ” နင္းရတယ္။ မင္း ဆိုက္ကား နင္းခ်င္လို႔လား။ ေအး . . မင္း ဆိုက္ကားနင္းတဲ႔ အခါက်ရင္ ကိုေဇာ္ မင္းက ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ ၊ ဒါဆိုေတာ႔ မင္းက ရဲေအာင္ နင္းတဲ႔ဆိုက္ကားေပၚမွာ အခန္႕သားထိုင္ျပီးလိုက္ ၊ ရဲေအာင္ . . . မင္းနင္းတဲ႔ ဆိုက္ကား ေပၚမွာ ဆရာမလဲ အခန္႕သား ထိုင္စီးဦးမယ္။ ”
အဲဒီတုန္းက တစ္တန္းလံုး ၀ိုင္းရယ္ေနၾကေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္မိပါ။ ကိုယ္႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လံုး အေျပာခံေနရတာေလ။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာမေျပာတာ ဆိုေတာ႔ “ ဟုတ္ကဲ႔ ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔. . . . .
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
“ မင္း . . ဘာလို႔ ဆိုက္ကားနင္းေနရတာလဲကြာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္႔ညီမကို ေက်ာင္းအပ္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ခိုင္းလိုက္ျပီးေတာ႔ ရဲေအာင္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိတာပါ။
“ ပိုက္ဆံ ရွာေနတာေလ ၊ ဒါ . . သမာအာဇီ၀ အလုပ္ပဲ။ ”
“ မဟုတ္ဘူးေလကြာ. . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ သူ သေဘာေပါက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရဲေအာင္တို႔ မိဘ အေျခအေနဟာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာပါ။ သာမန္လူတန္းစားေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
“ ဒီလိုကြ။ ငါအခု အိမ္ေထာင္က်ေနျပီ သူငယ္ခ်င္း။ ”
“ ဟင္ . . . ”
“ ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႕ မသိတဲ႔ အေျခခံ လူတန္းစားထဲကပါပဲ။ ငါ႔အိမ္က သေဘာမတူဘူးေလ ၊ ငါ႔ကို အေမြျဖတ္ျပီး ပစ္ထားတယ္ ၊ ငါကလဲ မင္း သိတဲ႔အတိုင္း ရြတ္ရြတ္ပဲေလ။ ပထမေတာ႔ ငါလဲ ဒုကၡ ေရာက္တာေပါ႔ကြာ။ အခုေတာ႔ ငါ႔မွာ သားေလးတစ္ေယာက္ ရေနျပီ။ တစ္ခါက ဆရာမေျပာဖူးသလို ဆိုက္ကား နင္းျပီး ပိုက္ဆံရွာျပီး မိသားစုကို ထိန္းေနတာေလ။ ”
“ တျခားအလုပ္ေတြရွိတာပဲကြာ။ ”
“ မင္းက ငါ႔ကို ဆရာမကို ရြဲ႕ျပီး ဆိုက္ကား နင္းေနတယ္လို႔ ထင္ေနလို႔လား။ ”
ကၽြန္ေတာ္ မထင္ခ်င္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ရဲေအာင္ ရင္ထဲမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆရာမေျပာတဲ႔ စကားတင္ က်န္ေနဦးမွာပါ။ သူဆက္ေျပာတယ္။
“ အခုဆိုရင္ ငါဆိုက္ကား နင္းေနတယ္။ ငါ႔ရဲ႔ဆရာမကိုလည္း ငါတင္းတဲ႔ ဆိုက္ကားနဲ႔ ပ႔ိုဖူးတယ္။ ဒီေန႕လည္း ငါ႔သူငယ္ခ်င္းကို ငါ နင္းပို႔ဖူးျပီ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေရငတ္သြားသလို ခံစားရတယ္။
“ ငါ . . . ငါ . . ငါ. . . တစ္ခုေမးခ်င္တယ္ ရဲေအာင္။ ”
သူ “ေမးေလ..” ဆိုတဲ႔ ပံုစံ ေမးဆက္ျပတယ္။
“ မင္းနင္းတဲ႔ ဆိုက္ကား ကို ဆရာမ စ စီးေတာ႔ ဘယ္လိုပံုစံ ျဖစ္ေနလဲ။ ”
သူ . . . တဟဲဟဲ . . ရယ္ရင္း . . . . . ။
“ အခု မင္းလိုပဲေပါ႔ကြာ။ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ဆိုက္ကားေပၚထိုင္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ . . . . . . . . . . . . . . . .. . . ”
သူ . . . . ခဏရပ္ျပီး ခပ္ေ၀းေ၀းကိုေငးရင္း . . . . . . .
“ အရင္က စကားေတြ မေျပာျဖစ္ခဲ႔ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ စဥ္းစားေနတယ္လို႔ထင္တယ္။ ”
ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေသခ်ာၾကည္႔ျပီး. . . .
“ မင္းကလဲကြာ ေက်ာင္းက ထြက္သြားတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ။ ဆရာမနဲ႔ သြားေတြ႕လိုက္ပါဦး။ ဆရာမက မႏွစ္ကမွ အျငိမ္းစား ယူသြားတာ။ ငါက ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔ နီးတဲ႔ အလုပ္ဆိုေတာ႔ ဆရာမနဲ႔ ခဏခဏ ေတြ႕ခြင္႔ရေသးတယ္။ မင္းကိုလဲ ဆရာမ ခဏခဏ ေမးတယ္။ ျပီးေတာ႔ မင္းလက္ေရး လွလွေတြကိုလည္း သတိရေနေသးတယ္ကြ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ္႔ျဖစ္ခဲ႔မိပါတယ္။
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိုက္မဲ႔စြာနဲ႔ပဲ ဆရာမဆီ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ခဲ႔ပါ။ ရဲေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ျပီး သံုးလအၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွား သို႔ အလုပ္ကိစၥနွင္႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ဆရာမနွင္႔ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနွင္႔ ပို၍ ပို၍ အဆက္ျပတ္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွား ေရာက္၍ သံုးႏွစ္ခြဲခန္႕အၾကာတြင္ ရဲေအာင္ ဆၤီမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ စာထဲမွာ ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ ၊ ဓါတ္ပံုတစ္ခု ႏွင္႔ ေရးထားေသာစာမွာ . . . . . . . . . . . .
သူငယ္ခ်င္း . . . . . ကိုေဇာ္ . . . . .
ငါ သတိရစြာနဲ႔ စာေရးလိုက္တယ္။ စာနဲ႔အတူပါလာတဲ႔ ဖိတ္စာ အတိုင္းပဲကြာ။ ငါတို႕ ဒီမွာ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ မင္း မလာႏိုင္မွန္းသိေပမဲ႔ အာလံုးလည္း ေမွ်ာ္ေနမိတယ္ကြာ။ ဆရာမဆိုရင္ အခမ္းအနားအတြက္ စာလံုးကိုေတာင္မွ ပိတ္စာလံုး မေဖာက္ခိုင္းဘူး။ အမွတ္တရ အျဖစ္ ငါတို႔ တခါက ေဆးသုတ္ဖူးခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းၾကီးေပၚမွာပဲ ေက်ာင္းေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြမွာ မင္း ေရးေနၾကအတိုင္း ေျမျဖဴေရာင္စံုနဲ႔ ေရးတာပဲ လိုခ်င္တယ္တဲ႔ေလ။
ငါတို႔လဲ မင္းမလာႏိုင္မွန္း သိတာနဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာကို ေရာင္စံုေျမျဖဴနဲ႔ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ဘာညာေပါ႔ ေရးခိုင္းရတယ္။ ဒါကို ဆရာမက ၾကည္႔ျပီး . . . . . .
“ ငါ႔တပည္႔ ကိုေဇာ္ သာရွိရင္ ဒီထက္လွ ၊ ဒီထက္ေကာင္းမွာ . . ”
လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ မင္းကို သတိရၾကတယ္ကြာ။ ဒီစာမွာ ပါတဲ႔ ဓါတ္ပံုက ငါတို႔ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲက ဓါတ္ပံုေပါ႔။ ဆရာမက ျပန္ခါနီး မ်က္ရည္ေတြ၀ဲျပီး ငါ႔ကိုေျပာေသးတယ္။
“ ဟဲ႔ ရဲေအာင္ ငါ႔မွာ ကားပါေပမဲ႔ မင္းနင္းတဲ႔ ဆိုက္ကားကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ စီးမယ္။ ငါ႔ကို ေက်ာင္း၀ကေန လမ္းထိပ္အထိပို႔. . .။
”
ဆိုျပီး အရင္လို မဟုတ္ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဘ၀င္က်က် ျပံဳးျပီး မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲျပီးစီးတာ။ ငါလည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလို႔ေပါ႔ကြာ။ ဆိုက္ကား နင္းရတာလည္း အရသာရွိလိုက္တာကြာ။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာမ က. . . .
“ ရဲေအာင္ ေနာက္ေန႔က စျပီး ဆိုက္ကား မနင္းနဲ႔ေတာ႔ . . . .”
ဆိုျပီး သူ႔အစ္ကိုရဲ႕ကားမွာ စပယ္ယာ လုပ္ခိုင္းလို႔ ငါအခု စပယ္ယာ ျဖစ္ေနျပီေဟ႕။ မင္းျပန္လာရင္ ငါ႔ဆိုက္ကား မစီးရေတာ႔ပါဘူးကြာ။ မင္း ျပန္လာရင္ ဆရာမကို အတူတူသြားကန္ေတာ႔ ရေအာင္ မင္းျပန္လာရင္ ငါ႔ဆီလာခဲ႔ပါဦးကြာ။ ဒါပါပဲ။ ”
ခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း
ရဲေအာင္
စာကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ . . .၊ ျပီးေတာ႔ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည္႔လို႔။ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ဓါတ္ပံုထဲက ဆရာမကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ မလာႏုိင္လို႔ အျပစ္မယူပဲ ျပံဳးျပီး ၾကည္႔ေနတုန္းပါပဲ။ ခြင္႔လႊတ္အျပံဳးေတြနဲ႔။ အခုအထိ ကၽြန္ေတာ္ မရွိေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ လက္ေရးေတြကို မွတ္မိေနတဲ႔ ၊ သတိရေနတဲ႔ ဆရာမ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ဖတ္မိပါေစ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းရင္း. . . . . . . . .။
ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
.
9 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
မ်က္ရည္ဇာတ္လမ္းေလးကုိ
မ်က္ရည္ေလးနဲ႔ပဲဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ။
ကိုေဇာ္ေရ.....
ဆရာမဖတ္မိပါေစလို႕...
ဆုေတာင္းေပးရင္း မ်က္ရည္ဇာတ္လမး္ကို ဖတ္သြားတယ္..
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေနာ္
ခင္မင္တဲ့
ေရႊဂဲ
ကုိေဇာ္ အခုလုိ ၀တၳဳေတြ မ်ားမ်ား ေရးႏုိင္ပါေစ။
ငယ္ငယ္တုန္းက တစ္ခံုတည္းထိုင္ခဲ့ၾက
မင္းနဲ ့ငါနဲ ့ေျပာဆို ပစ္ခတ္ၾက
အသက္ရလာေတာ့ျပန္ေတြ ့ရင္
ငယ္ငယ္ကလို ေျပာဆိုဖို ့တစ္ခါတေလ အေတာ္စဥ္းစားရတယ္ဗ်ာ
ဒီဇတ္လမ္းေလးဖတ္ျပီးေတာ့
ျမန္မာျပည္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို
အရမ္းသတိရျပီးလြမ္းနာက်သြားတယ္ကိုေဇာ္ေရ...
ကိုေဇာ္ဆိုက္ကားမစီးရက္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုေလးစားတယ္
ကိုယ္လည္းအဲလိုပဲသူတပါးကိုကိုယ္ခ်င္းစာမိတာနဲ ့
ဘယ္ေတာ့မွဆိုက္ကားမစီးဘူး...
အငိုဇတ္လမ္းေတြအဆံုးသတ္ျပီး
ကိုေဇာ္တို ့သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး
ဆရာမနဲ ့အတူတခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
ျပန္လည္ဆံုေတြ ့ၾကပါေစလို ့
ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္...။
ကိုေဇာ္ၾကီး အကုန္မန္႔လို႔ရေအာင္ ခြင့္ျပဳထားတာ မသိဘူး.. အေကာင့္၀င္ျပိးေတာ့ကို လာမန္႔တာ... း)).. မ်က္၇ည္ဇာတ္လမ္းေလးကို မ်က္ရည္ေလးနဲ႕ ခံစားသြားပါတယ္ဗ်ာ..
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
ဆိုဒ္ကားသမားေပၚထားရိွတဲ့စိတ္ဓတ္ေလးကိုအတုယူမွတ္သားသြားပါတယ္
အစ္ကုိေရ....ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ....
ေရးထားတာေလး အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်....
အစ္ကုိလဲ ေမာင္လွမ်ိဳး ပရိတ္သတ္ပဲထင္တယ္ဗ်....တစ္ခါတစ္ခါ ေမာင္လွမ်ိဳး အေရးအသားေတြ သတိရရသြားတယ္....
ကိုေဇာ္ ေရ ပိုစ့္ေလး ဖတ္သြားပါတယ္။
Post a Comment