11 Known fear and Unknown fear ( Tag )

---

အေၾကာက္တရား အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔ ၾကံဳသိခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလက က်ေနာ္ တစ္ႏွစ္ခြဲသား ေလာက္က စခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က အေတြ႔အၾကံဳ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ့္ အေမက ျပန္ေျပာျပျခင္းျဖင့္ က်ေနာ္ ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ့တုန္းက က်ေနာ္ တစ္ႏွစ္ခြဲသား။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ဟာ သူ႔အမိႏိုင္ငံေတာ္ ဂုဏ္မပ်က္ရေလေအာင္ ရိုးရာ အေမြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ သေဘာနဲ႔ မီးမလာပါဘူး။ မီးမလာတာ ဆိုတာထက္ မီးျဖတ္ထားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ ဘရိတ္ကာ ခပ္ၾကီးၾကီးကို ေအာက္ကို ဆြဲခ်ျပီး Off ဆိုတဲ့ စာတန္းေလး ေပၚေအာင္ လုပ္ထားတယ္ေပါ့။ ဒါကိုပဲ အားလံုးက မီး မလာဘူးလို႔ ဆိုၾကရတာေလ။ ထားပါေတာ့။ 

ရိုးရာဆန္တဲ့ မီးပ်က္ညမွာ က်ေနာ္တို႔ အိမ္က ေဖေဖ့ေၾကာင့္ ေခတ္မွီစြာပဲ ဆိုင္ကယ္ အင္ဂ်င္ေလးနဲ႔ မီးလင္းပါတယ္။ အခုေခတ္လို မီးစက္ေတြ ရွားပါးေသးတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္မီး မထြန္းဘဲ ၊ ေရနံဆီ မီးခြက္ မထြန္းဘဲ မီးလင္းေနရင္ ပပဝတီ ရွိေနသလားရယ္လို႔ ႏွစ္ခါျပန္ လည္ျပန္ ၾကည့္ရတဲ့ ေခတ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဘြားတို႔က လူၾကီး ဆိုေတာ့ သူတို႔ သံုးေနက် ျဖစ္တဲ့ ေရွးေဟာင္း ေၾကးမီးျခစ္ၾကီးကို ျခစ္ျပီး ရိုးရာဆန္စြာ ဖေယာင္းတိုင္ကို သံုးေနဆဲပါပဲ။ အိမ္သာ ဝင္မယ္ ဆိုရင္လည္း ဖေယာင္းတိုင္ပဲ သူသံုးေနဆဲပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္ညကလည္း ရန္ကုန္ညဆန္စြာ ျမိဳ႕ျပပီပီ မီးပ်က္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲ မီးျဖတ္ခံထားရျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မီးဖိုခန္းထဲကေန အဘြားက ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းလ်က္ ထြက္လာျပီး သူ႔ဖေယာင္းတိုင္ကို ထမင္းစား စားပြဲမွာ ထြန္းဖို႔ ဖေယာင္းစက္ကို ခ်ေနတုန္းမွာပဲ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ ဖိုးစပ္စုကလည္း ျမင္သြားပါတယ္။ ျမင္တယ္ ဆိုတာထက္ အခုမွ သတိထားမိသြားတာလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။ အရင္လည္း ျမင္ေနၾကပဲေလ။ 

ဒီဟာ ဘာၾကီးတုန္း။ အေရာင္လည္း ထြက္သဟ ၊ အေရာင္ထြက္တဲ့ ထိပ္ကလည္း လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ ငယ္လြန္းလို႔ ေသခ်ာ မမွိတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ဒီလိုပဲ ေတြးေနမိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီ့အရာ ဘာဆိုတာထက္ က်ေနာ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ၊ ဆြဲခ်င္တယ္ ဒီစိတ္က ပိုလာပါတယ္။ အဲဒီ့အရာကို ဆြဲကိုင္ဖို႔ က်ေနာ္က သြား ၊ အဲဒီ့အနားကို မေရာက္ခင္ က်ေနာ့္ အေမက ဆြဲပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဒါကိုပဲ ဆြဲဖို႔ အာရံုထဲ ရွိေနတာ ဆိုေတာ့ ဒီကိုပဲ ထပ္သြားပါတယ္ ၊ က်ေနာ့္ အဘြားက ထပ္ဆြဲတယ္ ၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါ ၾကိဳးစားေတာ့ က်ေနာ့္ အေဖက ထပ္ဆြဲတယ္။ သံုးၾကိမ္ သံုးခါ ၾကိဳးစားျပီးတာေတာင္မွ မေအာင္ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကေလး လက္နက္ ထုတ္သံုးရပါေတာ့တယ္။

ျဗဲခနဲ က်ေနာ္ ထေအာ္ငိုျပီး အဲဒီ့ဖေယာင္းတိုင္ကို ကိုင္ဖို႔ လက္လွမ္းပါေတာ့တယ္။ ပထမကေတာ့ ေမေမက ေခ်ာ့ရင္း အာရံုေျပာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရဘူး။ ယူမယ္ ကိုင္မယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေဖေဖ့ လက္ေပၚေရာက္သြားေတာ့ ေဖေဖက ကိုင္ရင္ ပူမယ္ ဆိုတာ သိေနေတာ့ အာရံုေျပာင္းရင္း က်ေနာ့္ကို ခ်ီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအလင္းေရာင္ ျဖာေဝေနျပီး တလႈပ္လႈပ္ အရာက က်ေနာ့္အတြက္ ကိုင္ခ်င္စရာၾကီး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ 

ဘယ္လို ဘယ္လိုမွ အာရံုေျပာင္းမရတဲ့ အဆံုး ေဖေဖက က်ေနာ့္ကို ေနာက္က ေသခ်ာထိန္းေပးျပီး က်ေနာ္ ကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ဆီကို ကိုင္ဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုင္ခ်င္ေနတဲ့ အရာကို ကိုင္ခြင့္မရလို႔ ငိုေနတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ကိုင္ခ်င္တာ ကိုင္ခြင့္ရျပီ ဆိုေတာ့ အငိုေတြေတာင္မွ တိတ္လို႔။ ဖေယာင္းတိုင္ အနားကို ေရာက္ေတာ့ ကိုင္ဖို႔ က်ေနာ္က လက္လွမ္းလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေမေမနဲ႔ အဘြားက ဝိုင္းေအာ္ပါေလေရာ။ ပူမယ္ေလ ဘာညာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက လက္ကာျပျပီး ေနပေစ ဆိုကာ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို က်ေနာ့္ကို ကိုင္ခိုင္းသတဲ့။ 

တလက္လက္နဲ႔ လင္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္  မီးကို က်ေနာ္ လွမ္းကိုင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ ပူသြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္သလား။ မပူပါဘူး။ အပူနိယာမ အရ အပူက ထိထိျခင္း မပူဘဲ ခဏေလးေနမွာ တိုးရွိန္နဲ႔ ပူတာကိုး။ က်ေနာ္ ဖေယာင္းတိုင္က မီးကို ထိလိုက္ျပီ ဆိုတာနဲ႔ ေဖေဖက အေနာက္က ဆြဲလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ မပူေသးဘူး ဘာလို႔ အေနာက္က ဆြဲတာလည္း ဆိုျပီး ေဖေဖ့ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ခုနက ဖေယာင္းတိုင္ မီးနဲ႔ ထိတဲ့ လက္ဖ်ားေလးက ပူလာတာ။ ဒီေတာ့မွ လက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး ျဗဲခနဲ ထပ္ငိုရျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပူေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္လက္က ေရတိုင္ကီထဲမွာ ေရာက္ေနျပန္ျပီ။ က်ေနာ့္ကို ဆြဲျပီးကတည္းက ေဖေဖက တစ္ခါတည္းခ်ီျပီး ေရတိုင္ကီထဲကို လက္နစ္လိုက္တာကိုး။ ေရတိုင္ကီဆီကို မေရာက္ခင္ကေလးပဲ က်ေနာ့္လက္က ပူလိုက္ရတာ ပူလို႔ ငိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ လက္က ေအးတဲ့ ေရတိုင္ကီထဲကို ေရာက္ေနျပန္ျပီ။ ပူတယ္ ဆိုျပီး ငိုရတာေတာင္မွ မဝသလို ခံစားရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက က်ေနာ့္ကို ေဖေဖ ၊ ေမေမ ႏွင့္ အဘြားတို႔က ျပန္ေျပာျပတဲ့ အေပၚမွာ က်ေနာ္ လိုက္ေတြးေတာ ခံစားမိတာေလးပါ။

အဲဒီ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေမေမနဲ႔ေဖေဖ စကားမ်ားၾကတယ္။ ပေထြးလိုပဲ ကိုယ္သားသမီးကို ႏွိပ္စက္တယ္ ဆိုတာကေန ဖက္ဆစ္ႏွိပ္စက္သလိုဘဲ အထိ အေျခအေနက ၾကီးက်ယ္ သြားရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္က ရွင္းပါတယ္။ လူဆိုတာ ဘာမွန္း မသိတဲ့ အေျခအေနမွာ ေၾကာက္စိတ္က မရွိဘူး။ ဒါ ေၾကာက္ရမယ့္ အရာပါလားလို႔ သိတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားျပီ ဆိုရင္ ဒါဘာဆိုတာ ဦးေႏွာက္မွာ အလိုလို မွတ္သား ထားျပီးသား ျဖစ္သြားျပီ။ ဗဟုသုတ ဆိုတာ အေတြ႔အၾကံဳေလာက္ ဘဝမွာ မစြဲျမဲဘူး ဆိုတာကို ေဖေဖက လက္ေတြ႔နဲ႔ ျပခဲ့တာလို႔ ေနာင္မွ သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ အျပီးမွာေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို သြားကိုင္ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုင္မလား ဆိုျပီး အနားတိုးေပးတာေတာင္မွ ေနာက္ဆုတ္သြားသတဲ့။ 

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သိ၍ ေၾကာက္ျခင္း ႏွင့္ မသိဘဲ ေၾကာက္ျခင္းမွာ ဘယ္အရာကို ပိုေၾကာက္သလဲ လို႔ ေမးလာခဲ့ရင္ သိ၍ ေၾကာက္ျခင္းက ပို၍ အဓိပၸါယ္ ရွိတယ္လို႔ မိမိဖာသာ ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္း အဆိုတစ္ခုလည္း ရွိေနေသးတယ္ေလ။

" အကန္း တေစၧ မေၾကာက္ " တဲ့။

မျမင္ရတဲ့ အတြက္ မေၾကာက္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။ ဒီစကားေလးကို ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက က်ေနာ္က ထပ္ျဖည့္ျပီး ေနာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ 

" အဲဒီ့ မေၾကာက္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အကန္းကို ငါဟဲ့ တေစၧ ဆိုျပီး ေက်ာကုန္းကို လက္ဝါး ေအးေအးၾကီးနဲ႔ ရိုက္လိုက္ပါလား လု႔ိေလ " 

က်ေနာ္ထင္တယ္ သူေၾကာက္ေသးေတြ ေခ်းေတြ လူးေနမွာပဲ။ အခု သရဲ ၊ တေစၧ အေၾကာင္းေျပာရင္း ငယ္ငယ္က က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေလး တစ္ခု ေျပာျပခ်င္လာျပန္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ ဘဝက အေတာ္ကို ေဆာ့ၾက ၊ ကဲၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့။ တကယ္လည္း ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေဆာ့ၾကတာပါ။ ျပီးေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေခ်ာက္ခ်ၾက ၊ အငိုက္ဖမ္းၾကနဲ႔ အေတာ္ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ သရဲ မေၾကာက္တတ္ဆံုးသူက က်ေနာ္ ျဖစ္ျပီးေတာ့ သရဲ အေၾကာက္ဆံုးသူက မ်ိဳးေဇာ္ ဆိုပါေတာ့။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ညဘက္မွာ ဝိုင္းဖြဲ႕ျပီး ဂစ္တာတီးၾက ၊ စားၾက ေသာက္ၾကရင္း မုန္႔ အေအးကုန္သြားရင္ အလွည့္က် သြားဝယ္ရေလ့ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ သြားဝယ္ရမယ့္ အလွည့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က လမ္းထိပ္က မုန္႔ဆိုင္မွာ ဝယ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဝယ္ျပီးျပန္လာေတာ့ လမ္းရဲ႕ အေမွာင္ဆံုးေနရာ အေရာက္ လမ္းၾကားထိပ္က ခေရပင္ၾကီးက ရုတ္တရက္ ေလမတိုက္ဘဲ ထယိမ္းထိုးပါေလေရာ။ ဒါကို က်ေနာ္က သရဲေျခာက္ေနတယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဘာလဲဟ ေလလည္း မတိုက္ဘဲ ဒီခေရပင္က ဘာျဖစ္ရတာလဲ ဆိုျပီး ခေရပင္ ေအာက္ကိုေတာင္မွ ဝင္ျပီး အပင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ ၊ ပင္စည္ကိုေတာင္မွ လက္နဲ႔ တြန္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ဘာမွလည္း ဆက္မျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ ဂစ္တာတီးေနတဲ့ စုရပ္ကို ျပန္လာျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေတာ့မွ သူတု႔က အဲဒီ့အပင္မွာ ထိုလမ္းၾကားေဘး အိမ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ေသျပီး မက်ြတ္ဘဲ သရဲ ျဖစ္ကာ ေျခာက္ေနေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ ငါ့ကို ခုနက အပင္လႈပ္ျပတာ သရဲေျခာက္တာကိုး ဆိုျပီး က်ေနာ္လည္း သိရေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ဒီကိစၥက ဒီမွာ ျပီးမသြားဘူး။ ေနာက္ ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ သရဲ အေၾကာက္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးေဇာ္က မုန္႔သြားဝယ္ဖို႔ အလွည့္က်လာတယ္။ သူ မုန္႔႔ဝယ္ဖို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ထြက္သြားတာကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ကို သရဲေျခာက္မယ္ ဆိုျပီး က်ေနာ္က မဟာအၾကံေတာ္ကို ရပါတယ္။ 

သူသြားလို႔ လမ္းထိပ္ေထာင့္ေလးကိုလည္း ကြယ္ေရာ က်ေနာ္ ေျပးျပီး သရဲေျခာက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ခေရပင္ေပၚကို တက္ျပီး သူ ေအာက္က လြယ္လြယ္ မျမင္ရေအာင္ ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဝယ္လာတဲ့  မုန္႔ထုပ္ေလး ဆြဲျပီး လမ္းထိပ္ကေန ဝင္လာတာကို က်ေနာ္ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သရဲေျခာက္တယ္လို႔ ေျပာၾကတဲ့ ခေရပင္နား ေရာက္ခါနီးမွာ သူက ခေရပင္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ကပ္သြားတယ္။ တေျဖးေျဖး ခေရပင္နား ေရာက္လာေလေလ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ျမန္လာေလေလပါပဲ။ က်ေနာ္တက္ေနတဲ့ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ ခေရပင္နားလည္း ေရာက္ေရာ ေၾကာက္တတ္သူ ဆိုတာ သူေၾကာက္ေနတဲ့ အရာကို ခိုးၾကည့္ေလ့ရွိတယ္ေလ။

သူကလည္း ခိုးအၾကည့္ က်ေနာ္ကလည္း ခေရပင္ေပၚကေန ခေရပင္ကို ကိုင္ျပီး ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္လိုက္တယ္။ ဟိုေန႔က က်ေနာ့္ကို ေျခာက္လႈပ္ လႈပ္တဲ့ သရဲ အပင္မွာ ရွိေနရင္ေတာင္ လြင့္က်ေသျပီး သရဲထပ္ျဖစ္မယ့္ အေျခအေနေပါ့။ မ်ိဳးေဇာ္ကေတာ့ သူေၾကာက္ေနတဲ့ ခေရပင္ကို လွမ္းအၾကည့္ ေၾကာက္ေနတဲ့ ခေရပင္ၾကီးက သြက္သြက္လႈပ္ေတာ့ ငါ့ကို သရဲေျခာက္ျပီဟ ဆိုျပီး " အေမေရ " ဆိုျပီး အသံနက္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္ျပီး ေျပးလိုက္တာဗ်ာ။ မုန္႔ေတြေရာ အေအးေတြေရာ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ 

က်ေနာ္လည္း ခေရပင္ေပၚက ဆင္းျပီး သူ႔ေနာက္ကို တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္ေတာ့ သူက သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီ။ မ်က္ျဖဴစိုက္ျပီး သရဲ သရဲနဲ႔ေအာ္ရင္း သတိလစ္သြားသတဲ့။ အဲဒီ့သတင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ေနာက္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိေတာ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အရိုက္ခံရ ၊ အဆူခံလိုက္ရတာ မဆံုးေတာ့ဘူး။ သူလည္း ၃ ရက္ေလာက္ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဖ်ားလိုက္ေသးတယ္။ သရဲ မဟုတ္ပါဘူးကြ ငါေနာက္တာပါ ဆိုတာေတာင္မွ သူက မယံုေလဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူက ဒီမွာ သရဲ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့  သူ႔ရဲ႕ အသ္ိစိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ဖာသာ အေၾကာက္လြန္သြားျခင္းပါပဲ။ သစ္ပင္ လႈပ္တယ္ ေၾသာ္ သစ္ပင္ လႈပ္ပါလား ဆိုတာနဲ႔တင္ သူရပ္ထားလိုက္ရင္ သူလည္း ဒီေလာက္ ဘယ္ေၾကာက္ပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ သစ္ပင္လႈပ္တာကို သူ႔ဖာသာ သရဲေျခာက္တယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ပိုင္းျခားလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ပိုေၾကာက္သြားေစတာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ သိမႈ ႏွင့္ မသိမႈ ကို အေျခခံျပီး ေၾကာက္စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္ခြဲျခားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သိမႈကို အေျခခံထားတဲ့ ေၾကာက္စိတ္က ပိုအားၾကီးသလို ၊ ပိုလည္း ျပင္းထန္ တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

** မႏွင္းရဲ႕ Tag ပို႔စ္ပါ။ ***

ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုေဇာ္

Known fear and Unknown fear ( Tag )