Profile ပံုေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး နည္းနည္းေတာ့လည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ မ်ားမ်ားစားစားလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ေပါ႔ေလ။
ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ကေန စေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က စိတ္ထဲမွာ တင္းက်ပ္လာရင္ သီခ်င္း ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကစားကြင္းသြားျပီးေတာ့ ေဝးလားဝါးလား ေအာ္ကာ ေဆာ့ပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တိတ္တဆိတ္ စာဖတ္ေနလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေဂါ့ဖ္ရိုက္ထြက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းတယ္။ ( ဒါကေတာ့ အႏၱရာယ္ ရွိပါတယ္။ ) တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ က်ိတ္ငိုတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ညစ္ရင္ အိပ္ပစ္တယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသလို စိတ္ကလည္း အေထြေထြေပါ႔။
သို႔ေသာ္ ဒီလို မတူရာကေန လူတိုင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္ေသာ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြက အစြဲေလးေတြ ျဖစ္လာျပီးေတာ့ အေလ့အက်င့္ ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ကေန အစြဲေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အစြဲကေန ဓေလ့ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရိုးရာ ဆိုျပီးေတာ့ က်င့္သံုးလာတယ္ေပါ႔ေလ။ ရိုးရာ ဆိုတဲ့ အေျခအေန အထိ မေရာက္ခင္ အေလ့အက်င့္ ဆိုတဲ့ အစြဲသာသာေလး ေနရာဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္ရေအာင္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ကေလး ဆိုေတာ့ ဘာမွန္း မသိေပမယ့္ ေပါက္ကရေလးေတြေတာ့ စိတ္ကူးေပၚရာ ေလွ်ာက္လုပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေဆာ့လြန္းလို႔ အဆူခံရ ၊ အရိုက္ခံရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ မထူးေတာ့ျပီမို႔ ထူးထူးေထြေထြ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထူးျခား ျဖစ္စဥ္ေလးပဲ ေျပာျပပါေတာ့မယ္။
အဲ . . တစ္ေန႔ေတာ့ အတန္းထဲကို ဆရာမက မဝင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေယာက်္ားေလးေတြ ထံုးစံ အတိုင္း အတန္းထဲမွာ စစ္တိုက္တန္း ကစားၾကပါတယ္။ ေသနတ္ အတုၾကီးေတြနဲ႔ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒိုင္း ဒက္ ဒက္ ဒက္ နဲ႔ ပါးစပ္က ေပါက္ကြဲျပျပီးေတာ့ ပစ္ၾက ခတ္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးေတြကို ယူလိုက္ျပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကြန္ပါဗူးကို သြန္ထုတ္ကာ စားပြဲ အတြင္းထဲကို ထည့္ထားလိုက္ျပီး လြယ္အိတ္ကို လြယ္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြ လိုက္ေကာက္ပါတယ္။ ( ဟိုလူၾကီး တစ္ေယာက္လို သြားေလရာမွာ ေဘးက သူ႕လူက ေျပာင္းဖူးၾကီး ေထာင္ျပေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ ) ကိုယ့္ဖာသာ အသာအယာ လြယ္အိတ္ထဲကို ေကာက္ထည့္ျပီးေတာ့ ျပန္လာကာ အတန္းထဲမွာ မိန္းကေလးေတြကို ေခါင္းခ် အိပ္ေနခိုင္းျပီးေတာ့ အခန္းကို အေရွ႕ ၊ အေနာက္ ခြဲျပီးေတာ့ အုပ္စုလိုက္ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ပစ္ျပီး စစ္တိုက္တန္း ကစားၾကတာပါ။
ေသနတ္တုေတြနဲ႔ ဒိုင္း ဒိုင္း ဒက္ ဒက္ လုပ္ရတာေလာက္ အာေညာင္းတာ မရွိဘူး။ တကယ္လည္း ထိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ မင္းထိ သြားျပီ ထြက္ေတာ့ ဆိုတာကလည္း အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္။ ထိရင္ ထိတယ္။ နာရင္ နာတယ္။ အနာခံႏိုင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ အနာခံႏိုင္တယ္။ ေရွာင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္ ေရွာင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို သိသိသာသာ ျဖစ္ေစတဲ့ အဲဒီလို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ စစ္တိုက္တာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တယ္။ အနာမခံႏိုင္တဲ့ ေကာင္ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ ခံုေအာက္ထဲမွာပဲ ပုန္းေနေပါ႔။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းရင္ေတာ့ လက္ေမာင္းရင္းေတြ ပစ္ထား ၊ ခတ္ထားလို႔ နာေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ေတာင့္ျပီးေတာ့ ေအာင့္ပါ ေအာင့္ေနတတ္တယ္။
ဘယ္ဘက္လက္မွာ ေျပာင္းဖူးရိုး သံုးေလးခု ကိုင္ထားျပီးေတာ့ ညာဘက္ကေန ဆက္တိုက္ ယူပစ္ရင္ ေခါင္းေထာင္လာသူကို ရွာရသလို သူတို႔ ပစ္လိုက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုလည္း ေရွာင္ရေသးတယ္။ ဒီ့ထက္ ကၽြန္ေတာ္ ရဲတင္းလာျပီ ဆိုရင္ေတာ့ ခံုေအာက္ဝင္ျပီး ကာမေနေတာ့ဘဲ ၊ မတ္တပ္ ထရပ္ျပီးေတာ့ သူတို႔ ဘက္က ပစ္လာတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကို ဘယ္ဘက္္နဲ႔ ပုတ္ခ်ရင္း ပစ္လာႏိုင္တဲ့ လူေတြဆီကို အဆက္မျပတ္ ပစ္တယ္။ ဟိုဘက္က ပစ္တဲ့ လူအင္အား မ်ားေနတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေရွာင္တာေရာ ၊ ပုတ္ခ်တာေရာနဲ႔ ဘယ္္လံုေလာက္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိတာေပ႔ါ။ ထိလည္းထိ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္ကိုပဲ ဦးတည္ျပီးေတာ့ နည္းနည္းမဲတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လည္း ခံရသလို ဟိုဘက္က အဓိက ပစ္ေနတဲ့ သူလည္း ေခါင္း မေဖၚႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီလို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ပစ္ရခတ္ရ စစ္တိုက္ရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ငယ္ေပါင္းေတြ ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြေရာ ၊ ေယာက်ာ္းေလးေတြပါ ညီညြတ္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ . . .
အခန္းရဲ႕ အဝင္အထြက္ တံခါးမၾကီးရဲ႕ မွန္တံခါး တစ္ခ်ပ္က ကြဲေနပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာ ၊ ဆရာမ အဝင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ အခန္းထဲမွာ ေဆာ့ေနတာေတြ သိမွာ စိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အသံ မထြက္ေအာင္ ဒီအေပါက္ကို ကတၳဴစကၠဴနဲ႔ ကပ္ျပီးေတာ့ ပိတ္ထားေလ့ ရွိတယ္။ ဒါမွ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာ့ခ်င္သလို ေဆာ့ ၊ အသံ မၾကားရမွာေလ။
အဲဒီ့ေန႔ေတာ့ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ဒီစကၠဴကလည္း သိပ္ေကာင္းပံု မေပၚေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွလည္း သတိမထားမိၾကဘူး။
ဆရာမ တစ္ခ်ိန္ မဝင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထံုးစံ အတိုင္း မိန္းကေလးေတြက ခံုေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ေနျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အတင္းေျပာၾက ၊ ရုပ္ရွင္အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာျပ လုပ္ေနခ်ိန္ ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ အေရွ႕ ၊ အေနာက္ ခြဲျပီးေတာ့ စစ္တိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ တံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စကၠဴက ကြာျပီးေတာ့ က်ေနေလတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သတိမထားမိေတာ့ အခန္းထဲက အသံေတြက အျပင္ကို ထြက္ေနမွာေပါ႔ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ သတိမထားမိတာ သတိထားမိတဲ့ အျပင္ကေတာ့ အေတာ္ ဆူေနတဲ့ အခန္းထဲက အသံေတြ အျပင္ကို ထြက္ေနတာ ၾကားရတယ္။
ဒီေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖစ္လာနဲ႔ ဆရာ တစ္ေယာက္က အခန္းထဲကို မွန္ကြဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန ေခ်ာင္း အၾကည့္။ အထဲမွာ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ စစ္တိုက္ေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းေပါ႔ေလ။ မဲသေဝါ တိုက္ပြဲ ဆိုတာ ဒီေလာက္ ဘယ္ဆိုးလိမ့္မတုန္း။
ကၽြန္ေတာ္က အေရွ႕ဘက္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေနာက္ဘက္က ေကာင္ေတြကို တိုက္ေနသလို အတန္း အေနာက္က ေကာင္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕ဘက္က ေကာင္ေတြကို ေျပာင္းဖူး ေလာင္ခ်ာေတြနဲ႔ ပစ္ေနခ်ိန္ေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထံုးစံ အတိုင္း နည္းနည္း စိတ္က တင္းလာရင္ မတ္တပ္ရပ္ျပီးေတာ့ ထထ ပစ္တတ္တယ္။ ေခါင္းေထာင္ လာတဲ့ ေကာင္ေတြကို အပီဆြဲ ၊ ဟိုဘက္က ျပန္ပစ္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြက္ိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် လက္နဲ႔ ပုတ္ခ်ေပါ႔ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ထပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္တန္းက ေကာင္တစ္ေကာင္ကလည္း ခံု အကြယ္ကေန ထျပီးေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ပစ္ေနရင္းနဲ႔ ဒီေကာင္ ထျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္လိုက္တာ လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ နီးေနတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးေတြကို ေရွာင္ျပီးေတာ့ သူ ပစ္လိုက္တဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုေတာ့ ပစ္ဖို႔ ျပင္ထားတဲ့ ညာဘက္နဲ႔ပဲ ေလေပၚမွာ လွမ္းပုတ္ထုတ္လိုက္တယ္။
ထိခ်က္က မွန္ကန္စြာ ထိသြားတဲ့ အတြက္ ေျပာင္းဖူးရိုးဟာ ေလထဲမွာ လြင့္လာရင္းနဲ႔ပဲ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းျပီးေတာ့ အဝင္အထြက္ တံခါးဘက္ကို လြင့္ထြက္သြားတယ္။ ဝင္ေအာင္ ပစ္ရင္ေတာင္မွ ဝင္ခ်င္မွ ဝင္မယ့္ ဒီေျပာင္းဖူးရိုးဟာ အခုေတာ့ မွန္ကြဲေနတဲ့ အေပါက္ကေန အျပင္က ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဆရာမ်က္ႏွာ့ကို တန္းထိပါေလေရာ။
ျဖစ္စဥ္က လ်င္ျမန္လြန္းလွပါတယ္။ အသံၾကားလို႔ မွန္ကြဲေပါက္ကေန ဆရာက လာအၾကည့္ ၊ အေနာက္က ေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ အပစ္ ၊ ဆရာ လာၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို ျမင္တဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သတိေပးဖို႔ အလုပ္ ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားကို အေရာက္ ၊ ေရာက္လာတဲ့ ေျပာင္းဖူးရိုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က မွီေနတဲ့ လက္နဲ႔ လွမ္း အပုတ္ ၊ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ လက္နဲ႔ ထိျပီးေတာ့ ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ ထြက္သြား ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မွန္ကြဲေပါက္ ထဲကို အဝင္ . . . .
ဒီေတာ့ လာေခ်ာင္းတဲ့ ဆရာ မ်က္ႏွာကို ေျပာင္းဖူးရိုး ထိသြားတာေပါ႔ဗ်ာ။
တကယ့္ တကယ့္ အပစ္ေပးရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေခ်ာင္းသူကိုေတာင္မွ အျပစ္ေပးရင္ ေပးလို႔ ရႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက ဆရာ မဟုတ္လား။ မေျပာသာေပဘူး။ အဲဒီ့ ေျပာင္းဖူးရိုးနဲ႔ ေဆာ့ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ အားလံုး အတန္းေရွ႕ထြက္ ဆိုျပီး ေခၚထုတ္ကာ ဆရာက ေကၽြးေတာ့တာပဲ။ ၾကိမ္လံုးေပါ႔ဗ်ာ။ တစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ခ်က္ဆီ သတ္မွတ္ေပမယ့္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ထိေအာင္ အေနာက္ကေန ေပါက္လိုက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပုတ္လိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေတာ့ အထူးႏႈန္းသတ္မွတ္ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဆ ဆုခ်ပါတယ္။
အမ်ားသူငွာေတြ ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာ ရိုက္တာက သူ႕ရဲ႕ လက္ဆြဲေတာ့ ထားဝယ္ၾကိမ္နဲ႔ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ထားဝယ္ၾကိမ္ စစ္လား ၊ မစစ္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာ မစစ္ေဆးမိဘူး။ တကယ္တမ္း မလိမ္ဘဲ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ့ၾကိမ္လံုးနဲ႔ အဆက္အယွက္ကို မလုပ္ခ်င္တာပါ။ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သတ္ရေလ ေကာင္းေလပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကိုယ္က မပတ္သတ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း သူက လာျပီးေတာ့ အတင္း ပတ္သတ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာင့္ကာ ခံရတာေပါ႔။
တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်က္ဆီ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရင္ ဆုေပးပါတယ္။ ဆရာက အားယူျပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ ရိုက္လိုက္တိုင္း သူတို႔ဆီက အသံထြက္လာတယ္။
“ အား ”
“ အမေလး ”
“ ေၾကာက္ပါျပီ ”
“ အီး ”
“ အေမၾကီးေရ ”
အသံစံုေပါ႔ေလ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔ လြယ္မယ္ လို႔ ထိုဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတ္မွတ္ထားပံု ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးမွာ ေနခိုင္းပါတယ္။ ထိုဆရာကေတာ့ သူ႕အေတြးနဲ႔သူ ဟုတ္ေနျပီ ထင္ေပမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလို မေတြးပါဘူး။ ေဆာ့ေနတာ တစ္တန္းလံုးပဲေလ။ ေယာက်ာ္းေလး အားလံုး လုိလိုပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ က်ားထိုးေနတဲ့ ၊ ဖဲရိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကလြဲရင္ အားလံုးကို သူ ရိုက္ရမွာေလ။ အနည္းဆံုး အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒါကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ရိုက္ရင္ သူလည္း လက္ရည္က်ေနႏိုင္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေတြးတယ္ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . .
ေဘးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ေျပာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ေတာင္မွ ေနေနေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေပၚက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို အရိုက္ခံရလို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံေတြက တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ လူေတြ အသံုးမ်ားေသာ အေလ့အက်င့္ေလးေတြကို အားျပဳျပီးေတာ့ ေအာ္ၾကတာပါ။
“ အား ”
“ အမေလး ”
“ ေၾကာက္ပါျပီ ”
“ အီး ”
“ အေမၾကီးေရ ”
စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက နားေထာင္ရင္း အရိုက္ခံရခါနီးမွာ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔ တခိြခိြ က်ိတ္ရယ္ေနတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က လွည့္ၾကည့္ရင္း . . .
“ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ”
ဆိုေတာ့ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔။
“ ဒီေကာင္ေတြကလည္းကြာ ၊ ဆရာ ရိုက္လို႔ ေအာ္တာကိုမ်ား စာက်က္ထားသလို အသံတူညီ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ”
“ ဟင္ ဘာလဲ၊ မင္းေျပာတာ ငါ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ”
“ ဒီလိုေလကြာ။ ဆရာက ရိုက္တယ္။ ရိုက္တဲ့ အတြက္ ငါတို႔ နာတယ္။ နာလို႔ ေအာ္ေအာ္ ၊ မေအာ္ေအာ္ နာတဲ့ အနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္သလုိ ေလ်ာ့သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေအာ္ၾကတာေလကြာ။ ဒါကိုမ်ား အားတို႔ ၊ အမေလးတို႔ ၊ ေၾကာက္ပါျပီတို႔ ၊ အီးတို႔ကို တူေအာင္ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ဒါကို ေျပာတာကြာ။ ”
“ေဟ . . . . ေအးကြ။ မင္းေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလုိလိုပဲ။ ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္လို ေအာ္ၾကမလဲ။ ”
“ မင္းကလည္းကြာ။ ေအာ္တာပဲ ေအာ္ခ်င္တာ ေအာ္ေပါ႔။ ေအာ္လို႔ အနာသက္သာသြားတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မင္းလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္ ငါလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္မယ္။ ”
“ ေအာ္ခ်င္သလို ဆိုတာ ဘယ္လို ေအာ္ရမွာလဲ။ ”
“ မင္း မသိရင္ ေစာင့္ၾကည့္ ၊ ငါ အရင္ အရိုက္ခံမယ္။ ငါ ေအာ္တာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ မင္းဖာသာ ေအာ္ခ်င္သလို ေအာ္ေပေတာ့။ ”
“ ေအး ေကာင္းတယ္။ ဟီးး ဟီး ”
အေနာက္ကေန တက်ိတ္က်ိတ္ စကားေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာကလည္း ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတာပါပဲ။ အေရွ႕က အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ရိုက္အျပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အရင္ ထြက္သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ပါပဲ။ ဆရာကလည္း ဆရာပါပဲ။
“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိသလား။ ”
လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ ျငင္းရင္လည္း သူနဲ႔ ထပ္ျပီးေတာ့ အျငင္းအခုန္က ျဖစ္ရဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ယူဆလို႔ သူပဲ ရိုက္ဖို႔ ျပင္ေနျပီကိုမ်ား။ တကယ့္ တကယ္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာကေတာင္မွ အျပစ္ရွိတာပါ။ တကယ္လို႔ ဆရာ လာေခ်ာင္းတဲ့ အခန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆရာမ အိမ္သာ ဆိုရင္ ဒီတံခါးခ်ပ္ မွန္ကြဲဟာ ဆရာ့ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဆရာ စဥ္းစားမိပံု မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သြန္သင္ မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာရိုက္ရင္ ဟိုေကာင္ ဘယ္လို ျပန္ေအာ္ မလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ပိုစိတ္ဝင္စားေနေတာ့တယ္။
“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ေပးမယ္။ ”
ေဟာ . . . ၾကည့္။ သူ႕ဖာသာ စြဲခ်က္တင္ျပီးေတာ့ သူ႕ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးကို အားယူကာ လြဲလိုက္ျပီးေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ျပား ” ေပၚကို က်သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက “ တင္ၾကီး ” ျပားေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တင္ပါးေနထက္ပိုေနလို႔ “ ပါး ” ေနရာမွာ “ ျပား ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ သူ႕တင္က ျပားတားတားၾကီးကိုး။
ဆရာရဲ႕ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးက သူ႕တင္ျပားေပၚ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ဘဲ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာပါတယ္။
“ က်ား ”
တဲ့။ ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ဆရာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ေၾကာင္သြားတယ္။ သိုင္းသမား တစ္ေယာက္က ၾကံဳးဝါးသံ လုိလိုနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက လ်စ္လ်ဴရႈ႕တဲ့ သေဘာနဲ႔ သူ႕ကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ဆက္ရိုက္ပါတယ္။
“ ေက်ာင္းဆရာၾကီး ”
ဒီအသံထြက္လာေတာ့ ဆရာက အေတာ္ လက္ရြံသြားတယ္။ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ ျဖစ္ေနပံုပဲ။ ရိုက္တာက သူ ရိုက္လို႔ ရေပမယ့္ ဘယ္လို ေအာ္ရမယ္လို႔ေတာ့ သူ႕မွာ ေျပာခြင့္မွ မရွိတာဘဲေလ။ ဟိုေကာင့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္ မဟုတ္ ၊ နာက်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဆရာက ဆက္ရိုက္ရမလို ရပ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ခုနက သူပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူမ်ားေတြရဲ႕ ႏွစ္ဆ ေလးခ်က္ ရိုက္မယ္ လို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ အေတာ္ စိတ္ရႈပ္သြားပံု ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္လို႔ ဘာမ်ား ထပ္ေအာ္ လာမလဲ ဆိုတာကိုလည္း သူ ေဝခြဲႏိုင္ပံု မရေတာ့ဘူး။
“ ေတာ္ျပီ။ ဟိုေကာင္ ဒီနားလာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ဟိုေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့နားကို သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ နီးနီး ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ အနီးဆံုးကို တိုးသြားလိုက္တယ္။ ဆရာက ဒီနားကို လာဆိုလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ နီးလြန္းလို႔ သူ ရိုက္မရဘူးေလ။ ၾကိမ္လံုး လြဲဖို႔ ေနရာက မရွိေတာ့ဘူး။
“ဟိုေရွ႕ နည္းနည္းျပန္တိုး ”
ဆရာက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ေနရာမွာ ရပ္ခိုင္းျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ဖို႔ သူ႕အက်ီလက္ကို ပင့္တင္ပါတယ္။ ျပီးမွာ ၾကိမ္လံုးကို အားနဲ႔ လြဲယူျပီးေတာ့ စရိုက္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဆရာ့ၾကိမ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ပါး ” ေပၚ က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ ” ကေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ ” ေလာက္ မျပားပါဘူး။ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပါးပါးလ်လ်ေလးပဲ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ “ တင္ပါး ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။
“ အနာ . . . အနာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာ္သံ ၾကားေတာ့ တစ္တန္းလံုးလည္း ေခါင္းေတြ ေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားေတြလို တင္ပါးကို ပြတ္ မေနဘဲနဲ႔ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက ေနာက္တစ္ခ်က္ကို ရိုက္ဖို႔ အားယူလိုက္ျပီး . . .
“ လက္ဖယ္လိုက္စမ္း ”
လို႔ ေအာ္ရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ခုန ပထမက ရိုက္ထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ေလ်ာျပီး ရိုက္တာပါ။ အနာရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာကို မထိေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။ ဆရာ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရပါမယ္။ ပထမ ထိထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ဆရာ ၾကိမ္လံုးက က်လာပါတယ္။
“ ေသြးစုနာ . . . ေသြးစုနာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္ရင္းနဲ႔ တင္ပါးကို လာထိတဲ့ ေနရာကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ျပီးေတာ့ အေတာ္ကို မခ်ိမဆံ ခံစားေနရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ခုန္ေနလိုက္တယ္။ ဆရာ့ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတယ္။ တင္ပါးက ေသြးစုနာ ဆိုတာကို အတန္းထဲမွာ ခၽြတ္ျပခိုင္းလို႔ ျဖစ္တာလည္း မဟုတ္။ တကယ္လို႔ ရွိေနရင္လည္း သူ႕ရိုက္ခ်က္က ဒီအနာကို သြားထိျပီး ျပႆနာတက္လာႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
“ ကဲ ေတာ္ျပီ။ မင္းတို႔ သြားထိုင္ေတာ့ . . .”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုတင္ပါး တစ္ေနရာကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ခံုေနရာကို ျပန္လာထိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုဆရာက တစ္တန္းလံုးကို ဆရာ ၊ ဆရာမ မဝင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆာ့ မေနဘဲ စာလုပ္ေနဖို႔ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေနၾကဖို႔ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ သူ႕လက္နက္ၾကီးကုိ ဆြဲကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဆရာ ထြက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းလာျပီးေတာ့ . . .
“ မင္း ဖင္မွာ ေသြးစုနာ ေပါက္ေနလို႔လား။ ”
ဘာညာေပါ႔ ဝိုင္းေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကရတာ တခိြးခိြးနဲ႔ပါပဲ။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ ကပ္သီးကပ္သပ္ လုပ္တတ္သူေတြ ဆိုပါေတာ့။ တျခားေသာ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေလးေတြလည္း ရွိေသးပ။ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရင္လည္း ေျပာပါဦးမယ္။
“ အီး ”
“ အေမၾကီးေရ ”
အသံစံုေပါ႔ေလ။ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အိတ္နဲ႔ လြယ္မယ္ လို႔ ထိုဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတ္မွတ္ထားပံု ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေနာက္ဆံုးမွာ ေနခိုင္းပါတယ္။ ထိုဆရာကေတာ့ သူ႕အေတြးနဲ႔သူ ဟုတ္ေနျပီ ထင္ေပမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလို မေတြးပါဘူး။ ေဆာ့ေနတာ တစ္တန္းလံုးပဲေလ။ ေယာက်ာ္းေလး အားလံုး လုိလိုပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ က်ားထိုးေနတဲ့ ၊ ဖဲရိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကလြဲရင္ အားလံုးကို သူ ရိုက္ရမွာေလ။ အနည္းဆံုး အေယာက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္။ ဒါကို တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ရိုက္ရင္ သူလည္း လက္ရည္က်ေနႏိုင္ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေတြးတယ္ ဟဲ ဟဲ ဟဲ . . .
ေဘးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္ေျပာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ေတာင္မွ ေနေနေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေပၚက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို အရိုက္ခံရလို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံေတြက တစ္ေယာက္တမ်ိဳး ထြက္ခ်င္သလို ထြက္ေနၾကတယ္။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ လူေတြ အသံုးမ်ားေသာ အေလ့အက်င့္ေလးေတြကို အားျပဳျပီးေတာ့ ေအာ္ၾကတာပါ။
“ အား ”
“ အမေလး ”
“ ေၾကာက္ပါျပီ ”
“ အီး ”
“ အေမၾကီးေရ ”
စသျဖင့္ေပါ႔။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက နားေထာင္ရင္း အရိုက္ခံရခါနီးမွာ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔ တခိြခိြ က်ိတ္ရယ္ေနတယ္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က လွည့္ၾကည့္ရင္း . . .
“ ေဟ့ေကာင္ ဘာျဖစ္တာလဲ။ ”
ဆိုေတာ့ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔။
“ ဒီေကာင္ေတြကလည္းကြာ ၊ ဆရာ ရိုက္လို႔ ေအာ္တာကိုမ်ား စာက်က္ထားသလို အသံတူညီ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ”
“ ဟင္ ဘာလဲ၊ မင္းေျပာတာ ငါ သေဘာ မေပါက္ဘူး။ ”
“ ဒီလိုေလကြာ။ ဆရာက ရိုက္တယ္။ ရိုက္တဲ့ အတြက္ ငါတို႔ နာတယ္။ နာလို႔ ေအာ္ေအာ္ ၊ မေအာ္ေအာ္ နာတဲ့ အနာကေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာ မဟုတ္သလုိ ေလ်ာ့သြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေအာ္ၾကတာေလကြာ။ ဒါကိုမ်ား အားတို႔ ၊ အမေလးတို႔ ၊ ေၾကာက္ပါျပီတို႔ ၊ အီးတို႔ကို တူေအာင္ ေအာ္ေနၾကေသးတယ္။ ဒါကို ေျပာတာကြာ။ ”
“ေဟ . . . . ေအးကြ။ မင္းေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလုိလိုပဲ။ ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္လို ေအာ္ၾကမလဲ။ ”
“ မင္းကလည္းကြာ။ ေအာ္တာပဲ ေအာ္ခ်င္တာ ေအာ္ေပါ႔။ ေအာ္လို႔ အနာသက္သာသြားတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မင္းလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္ ငါလည္း ေအာ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္ေအာ္မယ္။ ”
“ ေအာ္ခ်င္သလို ဆိုတာ ဘယ္လို ေအာ္ရမွာလဲ။ ”
“ မင္း မသိရင္ ေစာင့္ၾကည့္ ၊ ငါ အရင္ အရိုက္ခံမယ္။ ငါ ေအာ္တာကို ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ မင္းဖာသာ ေအာ္ခ်င္သလို ေအာ္ေပေတာ့။ ”
“ ေအး ေကာင္းတယ္။ ဟီးး ဟီး ”
အေနာက္ကေန တက်ိတ္က်ိတ္ စကားေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာကလည္း ကြက္ၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနတာပါပဲ။ အေရွ႕က အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ရိုက္အျပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အရင္ ထြက္သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ပါပဲ။ ဆရာကလည္း ဆရာပါပဲ။
“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိသလား။ ”
လို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ မရွိဘူးလို႔ ျငင္းရင္လည္း သူနဲ႔ ထပ္ျပီးေတာ့ အျငင္းအခုန္က ျဖစ္ရဦးမယ္။ ျပီးေတာ့ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ယူဆလို႔ သူပဲ ရိုက္ဖို႔ ျပင္ေနျပီကိုမ်ား။ တကယ့္ တကယ္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာကေတာင္မွ အျပစ္ရွိတာပါ။ တကယ္လို႔ ဆရာ လာေခ်ာင္းတဲ့ အခန္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းသာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆရာမ အိမ္သာ ဆိုရင္ ဒီတံခါးခ်ပ္ မွန္ကြဲဟာ ဆရာ့ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ၾကီး ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ဆရာ စဥ္းစားမိပံု မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သြန္သင္ မေပးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာရိုက္ရင္ ဟိုေကာင္ ဘယ္လို ျပန္ေအာ္ မလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ပိုစိတ္ဝင္စားေနေတာ့တယ္။
“ မင္းမွာ အျပစ္ရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပစ္ေပးမယ္။ ”
ေဟာ . . . ၾကည့္။ သူ႕ဖာသာ စြဲခ်က္တင္ျပီးေတာ့ သူ႕ဖာသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးကို အားယူကာ လြဲလိုက္ျပီးေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ျပား ” ေပၚကို က်သြားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက “ တင္ၾကီး ” ျပားေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ တင္ပါးေနထက္ပိုေနလို႔ “ ပါး ” ေနရာမွာ “ ျပား ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ သူ႕တင္က ျပားတားတားၾကီးကိုး။
ဆရာရဲ႕ ထားဝယ္ၾကိမ္လံုးက သူ႕တင္ျပားေပၚ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ဘဲ သူ႕ဆီက အသံထြက္လာပါတယ္။
“ က်ား ”
တဲ့။ ရုတ္တရက္ ဆိုေတာ့ ဆရာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ေၾကာင္သြားတယ္။ သိုင္းသမား တစ္ေယာက္က ၾကံဳးဝါးသံ လုိလိုနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက လ်စ္လ်ဴရႈ႕တဲ့ သေဘာနဲ႔ သူ႕ကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ဆက္ရိုက္ပါတယ္။
“ ေက်ာင္းဆရာၾကီး ”
ဒီအသံထြက္လာေတာ့ ဆရာက အေတာ္ လက္ရြံသြားတယ္။ ဘာေျပာရမွန္းလည္း မသိ ျဖစ္ေနပံုပဲ။ ရိုက္တာက သူ ရိုက္လို႔ ရေပမယ့္ ဘယ္လို ေအာ္ရမယ္လို႔ေတာ့ သူ႕မွာ ေျပာခြင့္မွ မရွိတာဘဲေလ။ ဟိုေကာင့္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္ မဟုတ္ ၊ နာက်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဆရာက ဆက္ရိုက္ရမလို ရပ္ရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ခုနက သူပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူမ်ားေတြရဲ႕ ႏွစ္ဆ ေလးခ်က္ ရိုက္မယ္ လို႔ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ အေတာ္ စိတ္ရႈပ္သြားပံု ရတယ္။ ေနာက္ထပ္ ထပ္ရိုက္လို႔ ဘာမ်ား ထပ္ေအာ္ လာမလဲ ဆိုတာကိုလည္း သူ ေဝခြဲႏိုင္ပံု မရေတာ့ဘူး။
“ ေတာ္ျပီ။ ဟိုေကာင္ ဒီနားလာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္က ဟိုေကာင္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့နားကို သြားလိုက္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ နီးနီး ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ အနီးဆံုးကို တိုးသြားလိုက္တယ္။ ဆရာက ဒီနားကို လာဆိုလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ နီးလြန္းလို႔ သူ ရိုက္မရဘူးေလ။ ၾကိမ္လံုး လြဲဖို႔ ေနရာက မရွိေတာ့ဘူး။
“ဟိုေရွ႕ နည္းနည္းျပန္တိုး ”
ဆရာက သူ႕စိတ္ၾကိဳက္ ေနရာမွာ ရပ္ခိုင္းျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရိုက္ဖို႔ သူ႕အက်ီလက္ကို ပင့္တင္ပါတယ္။ ျပီးမွာ ၾကိမ္လံုးကို အားနဲ႔ လြဲယူျပီးေတာ့ စရိုက္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဆရာ့ၾကိမ္လံုးက ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ပါး ” ေပၚ က်လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ “ တင္ ” ကေတာ့ ဟိုေကာင္ “ တင္ ” ေလာက္ မျပားပါဘူး။ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ပါးပါးလ်လ်ေလးပဲ ရွိတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ “ တင္ပါး ” လို႔ပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။
“ အနာ . . . အနာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာ္သံ ၾကားေတာ့ တစ္တန္းလံုးလည္း ေခါင္းေတြ ေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားေတြလို တင္ပါးကို ပြတ္ မေနဘဲနဲ႔ တစ္ေနရာထဲကိုပဲ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာက ေနာက္တစ္ခ်က္ကို ရိုက္ဖို႔ အားယူလိုက္ျပီး . . .
“ လက္ဖယ္လိုက္စမ္း ”
လို႔ ေအာ္ရင္း ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္တယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ ခုန ပထမက ရိုက္ထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ေလ်ာျပီး ရိုက္တာပါ။ အနာရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာကို မထိေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။ ဆရာ ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္ ေျပာရပါမယ္။ ပထမ ထိထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေအာက္ကို ဆရာ ၾကိမ္လံုးက က်လာပါတယ္။
“ ေသြးစုနာ . . . ေသြးစုနာ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို ေအာ္ရင္းနဲ႔ တင္ပါးကို လာထိတဲ့ ေနရာကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ျပီးေတာ့ အေတာ္ကို မခ်ိမဆံ ခံစားေနရတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ခုန္ေနလိုက္တယ္။ ဆရာ့ မ်က္ႏွာ ေတာ္ေတာ္ကို ပ်က္ေနတယ္။ တင္ပါးက ေသြးစုနာ ဆိုတာကို အတန္းထဲမွာ ခၽြတ္ျပခိုင္းလို႔ ျဖစ္တာလည္း မဟုတ္။ တကယ္လို႔ ရွိေနရင္လည္း သူ႕ရိုက္ခ်က္က ဒီအနာကို သြားထိျပီး ျပႆနာတက္လာႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
“ ကဲ ေတာ္ျပီ။ မင္းတို႔ သြားထိုင္ေတာ့ . . .”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုတင္ပါး တစ္ေနရာကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ထိုင္ခံုေနရာကို ျပန္လာထိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုဆရာက တစ္တန္းလံုးကို ဆရာ ၊ ဆရာမ မဝင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆာ့ မေနဘဲ စာလုပ္ေနဖို႔ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေနၾကဖို႔ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ သူ႕လက္နက္ၾကီးကုိ ဆြဲကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဆရာ ထြက္သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းလာျပီးေတာ့ . . .
“ မင္း ဖင္မွာ ေသြးစုနာ ေပါက္ေနလို႔လား။ ”
ဘာညာေပါ႔ ဝိုင္းေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဟိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီးေတာ့ ရယ္လိုက္ၾကရတာ တခိြးခိြးနဲ႔ပါပဲ။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါျပီေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေလးပါ။ ကပ္သီးကပ္သပ္ လုပ္တတ္သူေတြ ဆိုပါေတာ့။ တျခားေသာ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေလးေတြလည္း ရွိေသးပ။ ေနာက္ထပ္ၾကံဳရင္လည္း ေျပာပါဦးမယ္။
ထားပါေတာ့ေလ ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းေလးကို။
အခု တကယ္ ေျပာခ်င္တာက Facebook ေပၚက အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ ေျပာင္းတင္မွ ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ အားလံုး ညီညြတ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ အရာ တစ္ခုကို သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။ ဒါကို က်င့္သံုးပါ မ်ားေတာ့ အေလ့အက်င့္ေလး ျဖစ္ျပီးေတာ့ ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံ ၊ အစြဲ ဆိုတာေလး ျဖစ္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အေရာင္ေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အခါမွာ အျဖဴေရာင္ ၊ အနက္ေရာင္ ၊ အနီေရာင္ ကို အဓိက ထားသံုးစြဲခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာမွ အျဖဴေရာင္ ဆိုရင္ သန္႔ရွင္းျခင္း ၊ ရွင္းသန္႔ျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ အနီေရာင္က တတ္ၾကြျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ “ အနက္ေရာင္ ” ကို ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ယူဆျပီးေတာ့ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေလ့အက်င့္ လုပ္ယူရင္း အစြဲေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
အဓိကကေတာ့ ညီညြတ္ျခင္းကသာ အဓိက မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခံစားမႈ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္း ဆိုတာ ဘာလဲ။
ဟိုးအရင္က ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ ၊ ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ အလြမ္း မေျပ ၊ လြမ္းမိုး အလြမ္း မေျပ . . . စသျဖင့္ေပါ႔။ အလြမ္း မေျပ ၊ အလြမ္း မေျပ ဆိုျပီးေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီး မ်က္ႏွာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ထုတ္ေဝသူေတြ ၊ စီစဥ္သူေတြက စင္တင္ရိႈးေတြ လုပ္ျပီးေတာ့ ေသသူကို လြမ္းတယ္ ၊ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို တြင္တြင္သံုးျပီးေတာ့ သူ႕တို႔ အတြက္ ပြဲသြင္းကာ အျမတ္ထုတ္သြားခ့ဲၾကတယ္။ ဒါဆို ဒါဟာ တကယ္ ဝမ္းနည္းတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။
IC ရဲ႕ ရိႈးပြဲတစ္ခုမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ျဖစ္တဲ့ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို သတိရျခင္း အျဖစ္ ေရာဂါ သီခ်င္းကို အားလံုးနဲ႔ အတူတူ ဆိုဖို႔ လုပ္ေတာ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အၾကည့္ ၊ ေၾကကြဲမႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို သတိထားလိုက္မိပါသလား။ အလြမ္းမေျပ ၊ အလြမ္းမေျပ လို႔ ခ်စ္စမ္းေမာင္က မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္က စကားလံုးေတြ မ်ားစြာထက္ အဖိုးတန္ခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ပုံနဲ႔ စာနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။
အခု တကယ္ ေျပာခ်င္တာက Facebook ေပၚက အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။
တကယ္ေတာ့ အနက္ေရာင္ ပရိုဖိုင္းပံုေလးေတြ ေျပာင္းတင္မွ ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္လို႔ ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ေလ။ အားလံုး ညီညြတ္ေစခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ အရာ တစ္ခုကို သတ္မွတ္လိုက္တာပါ။ ဒါကို က်င့္သံုးပါ မ်ားေတာ့ အေလ့အက်င့္ေလး ျဖစ္ျပီးေတာ့ ၾကာလာေတာ့ ထံုးစံ ၊ အစြဲ ဆိုတာေလး ျဖစ္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။
အေရာင္ေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အခါမွာ အျဖဴေရာင္ ၊ အနက္ေရာင္ ၊ အနီေရာင္ ကို အဓိက ထားသံုးစြဲခဲ့တယ္။ ဒီအထဲမွာမွ အျဖဴေရာင္ ဆိုရင္ သန္႔ရွင္းျခင္း ၊ ရွင္းသန္႔ျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ အနီေရာင္က တတ္ၾကြျခင္းကို ေဖာ္ေဆာင္တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ “ အနက္ေရာင္ ” ကို ဝမ္းနည္းတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ ယူဆျပီးေတာ့ စိတ္တူ ကိုယ္တူ အေလ့အက်င့္ လုပ္ယူရင္း အစြဲေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။
အဓိကကေတာ့ ညီညြတ္ျခင္းကသာ အဓိက မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။
ဒီေနရာမွာ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခံစားမႈ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္း ဆိုတာ ဘာလဲ။
ဟိုးအရင္က ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ ၊ ၾကည့္ခဲ့ရဖူးတယ္။ စိုင္းထီးဆိုင္ အလြမ္း မေျပ ၊ လြမ္းမိုး အလြမ္း မေျပ . . . စသျဖင့္ေပါ႔။ အလြမ္း မေျပ ၊ အလြမ္း မေျပ ဆိုျပီးေတာ့ ျပံဳးျဖီးျဖီး မ်က္ႏွာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ထုတ္ေဝသူေတြ ၊ စီစဥ္သူေတြက စင္တင္ရိႈးေတြ လုပ္ျပီးေတာ့ ေသသူကို လြမ္းတယ္ ၊ ဝမ္းနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို တြင္တြင္သံုးျပီးေတာ့ သူ႕တို႔ အတြက္ ပြဲသြင္းကာ အျမတ္ထုတ္သြားခ့ဲၾကတယ္။ ဒါဆို ဒါဟာ တကယ္ ဝမ္းနည္းတယ္ လို႔ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။
IC ရဲ႕ ရိႈးပြဲတစ္ခုမွာ ကြယ္လြန္သြားရွာျပီ ျဖစ္တဲ့ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို သတိရျခင္း အျဖစ္ ေရာဂါ သီခ်င္းကို အားလံုးနဲ႔ အတူတူ ဆိုဖို႔ လုပ္ေတာ့ ခ်စ္စမ္းေမာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အၾကည့္ ၊ ေၾကကြဲမႈ ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို သတိထားလိုက္မိပါသလား။ အလြမ္းမေျပ ၊ အလြမ္းမေျပ လို႔ ခ်စ္စမ္းေမာင္က မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ရပ္က စကားလံုးေတြ မ်ားစြာထက္ အဖိုးတန္ခဲ့ပါတယ္။ ဝမ္းနည္းေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ပုံနဲ႔ စာနဲ႔ ေဖာ္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခု ေလာေလာဆယ္ facebook ေပၚမွာ တင္ေနတဲ့ Profile အနက္ေရာင္ေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ေဝဖန္စရာ မရွိပါ။ ဟိုးအရင္က လူေတြ သတ္မွတ္သြားတဲ့ အနက္ေရာင္ျဖင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းကို ျပၾကပါစို႔ ဆိုေသာ အေလ့အက်င့္ တစ္ခုဟာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု အၾကာမွာ အစြဲေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားျပီး သံုးစဲြေနျခင္းလို႔သာ လက္ခံလိုက္ရံုပါပဲ။
Profile ပံု အေနနဲ႔ အနက္ေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အျဖဴေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အနီေရာင္ပဲ တင္တင္ ၊ အစိမ္းေရာင္ပဲ တင္တင္ . . . . တကယ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ တကယ့္ကို ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရင္ထဲက ထိထိခိုက္ခိုက္ ဝမ္းနည္း ခံစားေနရတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားမႈက အဓိကပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မေလးရွားမွာ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မေလးရွားမွာ ျဖစ္တတ္ ၊ ျဖစ္ေန ၊ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးအတြက္ေရာ ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ အသိေတြေရာ အားလံုးေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပီး ၊ ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ဆိုးတာက အခုလို ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ အခြန္ေကာက္ရံု ၊ သက္တမ္းတိုးတဲ့ အခါမွာ ေကာင္တာ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္း ေဘာင္ခ်ာ မျဖတ္ထားေသာ ၁၂ ရင္းဂစ္ေပး ၊ ၁၀ ရင္းဂစ္ ေပးဆိုေသာ ပိုက္ဆံ ေတာင္းရံုက လြဲလို႔ ဘာမွ ကူညီမႈ မရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုးက သံအမတ္ၾကီးကိုလည္း အံ့ၾသကာ ရႈတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အကူအညီေပးေနသူ အားလံုးလည္း စိတ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္း ၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္းနွင့္ အျမဲတမ္း ျပည့္စံုပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း မေလးရွားမွာ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့တဲ့ သူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ မေလးရွားမွာ ျဖစ္တတ္ ၊ ျဖစ္ေန ၊ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အားလံုးအတြက္ေရာ ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ၊ အသိေတြေရာ အားလံုးေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိျပီး ၊ ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ဆိုးတာက အခုလို ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ အခြန္ေကာက္ရံု ၊ သက္တမ္းတိုးတဲ့ အခါမွာ ေကာင္တာ တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္တိုင္း ေဘာင္ခ်ာ မျဖတ္ထားေသာ ၁၂ ရင္းဂစ္ေပး ၊ ၁၀ ရင္းဂစ္ ေပးဆိုေသာ ပိုက္ဆံ ေတာင္းရံုက လြဲလို႔ ဘာမွ ကူညီမႈ မရွိတဲ့ ျမန္မာသံရံုးက သံအမတ္ၾကီးကိုလည္း အံ့ၾသကာ ရႈတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကို အကူအညီေပးေနသူ အားလံုးလည္း စိတ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္း ၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း ၊ ခ်မ္းသာျခင္းနွင့္ အျမဲတမ္း ျပည့္စံုပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
0 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
Post a Comment