ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြကို ေရးမယ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ အေၾကာင္းေလးေတြကိုပဲ သြားသြားသတိရမိတယ္။ အခုေန အခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိေတာ့ အေတာ္ကို ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ လုပ္ခဲ့တာေတြပါလားလို႔ ျပန္ျမင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ေပ်ာ္ခဲ့သလို အခုေန ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာပါပဲ။
ဟိုတေလာက မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေပါက္ကရ လုပ္တာေလးကို ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ခဲ့တာေပမဲ့ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးလူ တစ္ေယာက္ ေနရာကေန ရပ္ၾကည့္ေနရသလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ အေထြေထြ ကိစၥေတြေၾကာင့္ ၂၈.၆.၂၀၁၁ ကေန ၃.၈.၂၀၁၁ ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားေတာ့ အရင္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရစရာ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တိုင္း ၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ေတြ႕တိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ေသာ ရယ္စရာ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခု ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ မထင္မွတ္ဘဲနဲ႔ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္း ေက်ာင္းသားပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲ မဟုတ္လား။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကို မစဖူး ၊ မေနာက္ဖူးတဲ့ လူဆိုတာ မရွိေလာက္ေအာင္ကို လူသိမ်ားသလို ၊ စိတ္မညစ္ ညစ္ေအာင္ အစ မခံရဖူးတဲ့ ဆရာမ မရွိေအာင္ကိုလည္း ဆရာမေတြနဲ႔ ခင္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ သေရာ္ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ခ်ေရးေနခ်ိန္မွာေပါ႔။ ဖတ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ပုတ္တာ ခံလိုက္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မခံခ်ိ မခံသာေသာ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အရင္ကဆို ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာေတြ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လုဖတ္ျပီး တဟားဟား ရယ္ေနၾကေပါ႔။ အခုေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြက တစ္ခုခုကို အလိုမက်သလို ပံုစံၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ သေရာ္ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို ခ်ေရးေနခ်ိန္မွာေပါ႔။ ဖတ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကို ပုတ္တာ ခံလိုက္ရလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မခံခ်ိ မခံသာေသာ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အရင္ကဆို ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာေတြ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး လုဖတ္ျပီး တဟားဟား ရယ္ေနၾကေပါ႔။ အခုေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြက တစ္ခုခုကို အလိုမက်သလို ပံုစံၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။
“ ဘာလဲ . . ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ”
အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ေတာ့မွ သူတို႔ထဲက မိစြာေတး “ ဇာဇာေအာင္ ” က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာတယ္။
“ ဝဏၰေလ . . . ဟိုဟာမကို လိုက္ျပီး စကားေျပာရင္း စာေပးတာကို ဟိုဟာမက သူ႕ကို လုပ္ခ်သြားတာေလ။ ”
“ ဟင္ . . . ဘာေတြ လုပ္ခ်သြားလို႔လဲ။ ပါးခ်လိုက္တာလား။ ”
“ ပါးေတာ့ မခ်ဘူးေပါ႔ဟ။ သူ႕လုပ္ေနၾကအတိုင္းပဲ လုပ္တာေပါ႔။ ”
တကယ္ေတာ့ သူမ နာမည္ကို နာမည္တပ္စရာကို မလိုဘဲ ဟိုဟာမ ၊ ဟိုေကာင္မ စသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ ေလာကမွာ အေတာ္ကို တာစားပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ မနာလိုလို႔ ေခၚၾကတာပါ။ အမွန္ေတာ့ သူမ နာမည္က ဟိုဟာမ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ နာမည္က “ အိျႏၵာျမင့္ ” သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ၾကားထဲမွာသာ ဒီလို နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ သူက အိပ္မက္ နတ္သမီး ( ဘေလာ့ဂါ အျဖဴေရာင္ နတ္သမီး မဟုတ္ပါ :D ) တစ္လက္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သူမကေတာ့ ေက်ာင္းက မုန္႔စားတန္းက မုန္႔ဟင္းခါးသည္ အေဒၚၾကီး မ်က္ႏွာေလာက္ကို ေထြေထြထူးထူး ၾကည့္စရာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီ အေဒၚၾကီး ဆိုရင္ သူ႕စိတ္ဆိုးေနခ်ိန္ ဆိုရင္ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္က မပါသေလာက္ နည္းေနတတ္ျပီးေတာ့ ဟင္းရည္ကလည္း က်ဲရတဲ့ အထဲ ဇြန္းနဲ႔ တဝက္ေလာက္သာ ပါပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပန္းကန္ထဲကို ထည့္အျပီးမွာ ျပန္ျပီးေတာ့ ဇြန္းထဲမွာ က်န္ေအာင္ ျပန္ေကာ့တင္သြားေသးတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႕ဆီက မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္စားရတာ သူ႕စိတ္ဆိုး မဆိုး ဆိုျပီးေတာ့ကို မ်က္ႏွာၾကည့္ စားေနရသလိုပါပဲ။ သူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္လည္း ေပါင္းထားရေသးတယ္။ ဒါမွ မုန္႔ဖတ္မ်ားမ်ား ၊ ဟင္းရည္ ရႊဲရႊဲနဲ႔ စားလို႔ ရမွာ။
အခုနက ေျပာတဲ့ အိျႏၵာျမင့္ကို က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕မ်က္ႏွာကို မုန္႔ဟင္းခါးသည္ၾကီးေလာက္ ဂရုစိုက္ ၾကည့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူကလည္း ဘာမွ မေရာင္းဘဲနဲ႔ကို မ်က္ႏွာေၾကာၾကီးက တင္းေနတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်န္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ အားလံုးက သူ႕ကို မာနၾကီးတယ္ ၊ ဘဝင္ကိုင္တယ္ ၊ ဖင္ေခါင္းက်ယ္တယ္ ( တကယ္လည္း မျမင္ဖူးဘဲနဲ႔မ်ား ) ဘာညာဆိုျပီး အလိုလိုကို အျမင္က ကပ္ေနၾကတာေပါ႔။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျမင္လည္း မကပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေခ်ာတယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ျပီးေတာ့ သတိထား ၾကည့္မိေလ့ မရွိဘူး။ စိတ္လည္း မဝင္စားတတ္ဘူး။ ေယာက်္ားေလးတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီးေတာ့ စိတ္မဝင္စားမိဘူး။ အုတ္ေရာေရာ ၊ ေက်ာက္ေရာေရာ လူေတြထဲမွာလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မပါခ်င္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုမွ ပတ္သတ္စရာ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အျမင္လည္း မကပ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းေခ်ာတယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ျပီးေတာ့ သတိထား ၾကည့္မိေလ့ မရွိဘူး။ စိတ္လည္း မဝင္စားတတ္ဘူး။ ေယာက်္ားေလးတိုင္းရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားေနတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုျပီးေတာ့ စိတ္မဝင္စားမိဘူး။ အုတ္ေရာေရာ ၊ ေက်ာက္ေရာေရာ လူေတြထဲမွာလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက မပါခ်င္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုမွ ပတ္သတ္စရာ မရွိပါဘူး။
အခုေတာ့ . . . . အဲဒီမွာပဲ စျပီးေတာ့ ပတ္သတ္စရာက ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
“ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ”
“ ဝဏၰက စာလိုက္ေပးတာကို သူက ဖြင့္ဖတ္တယ္ ၊ ေနာက္ေတာ့ ျဖဲလိုက္ျပီး ေျမာင္းထဲကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဝဏၰက အေတာ္ကို ရုပ္ေျဖာင့္တဲ့ ေကာင္ပါ။ အဲ . . . တကယ္တမ္း တိတိက်က် ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ ရုပ္တင္မကပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေျဖာင့္ပါတယ္။ မီးေခ်ာင္းကေတာင္မွ ေကာက္ခ်င္ေကာက္ဦးမယ္ ဝဏၰကေတာ့ တေျဖာင့္တည္းလို႔ ဆိုရေအာင္ကို ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဘာၾကြက္သားမွ မရွိဘဲ ၊ တေျဖာင့္တည္း နန္းၾကိတ္ထားသလို ေျဖာင့္တဲ့ေကာင္ပါ။ အဲဒီလို ငေျဖာင့္ ဝဏၰ႕ကို ဇာဇာေအာင္ကလည္း နည္းနည္း ဟိုဒင္း ျဖစ္ေနပံုရေတာ့ ဝဏၰကို ထိရင္ သူကပါ အလိုလို မီးပြင့္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေနသာၾကီးေပမဲ့ သူကလည္း မီးပြင့္မွေတာ့ မေနသာေတာ့ဘဲ ဝင္ပူတတ္တဲ့ သေဘာပါ။
“ ဟာ . . . နင္ကလဲ။ ဒါက အိျႏၶာျမင့္ရဲ႕ စတိုင္လ္လို ျဖစ္ေနတာပဲေလ။ နင္တို႔ မသိဘူးလား။ သူတို႔ လိုက္စကားေျပာတဲ့ လူဆိုရင္ ရပ္ျပီးေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ ၾကည့္မယ္။ စာလိုက္ေပးရင္ အဲဒီ့စာကို ဖတ္သလိုလိုနဲ႔ ဖြင့္ျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲကို တကူးတက သြားပစ္မယ္။ သူ႕ရဲ႕ အေတြးကို ငါဖမ္းၾကည့္မိတာကေတာ့ ဒီလို ပစ္လိုက္ရင္ ရိုးရိုးလႊင့္ပစ္တာထက္ ေသခ်ာတယ္ေလ။ ”
“ ဘာကို ေသခ်ာတာလဲ။ ”
“ ေၾသာ္. . . ရိုးရိုး အိတ္ထဲကေန ထုတ္ျပီး ေျမၾကီးေပၚ ပစ္ခ်ရင္ ျပန္ေကာက္ျပီးေတာ့ လိုက္ေပးေနဦးမယ္။ အခုလို ေရေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ဆိုေတာ့ ေရစိုသြားေတာ့ ျပန္ေပးရလည္း ခက္သြားမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူက ဒီလို လုပ္တယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ အေတာ္ ဦးေႏွာက္ေျပးတဲ့ မိန္းကေလးပါ။ ”
“ ဟဲ႔ . . . ငါက နင့္ အိျႏၶာျမင့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ ေျပးေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္းကို လာနားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ”
“ ဒါကေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲဟာ။ ငါကလည္း ျမင္တာကို ေျပာတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ နင္က ဘာလို႔ ဝဏၰ႕ကို ထိရင္ မခ်ိေအာင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဘာလဲ ဝဏၰက အဲဒီ့စာကို နင့္ကို မေပးဘဲ အိျႏၶာျမင့္ကို သြားေပးလို႔ နင္ ဒီေလာက္ ပြက္ေလာရိုက္ေနတာ မဟုတ္လား။ ”
“ ဟဲ႔. . . . နင္ ဒီလို ေျပာစရာလား။ ”
ဇာဇာေအာင္က ရွက္သလိုနဲ႔ မ်က္ႏွာၾကီး ရဲတတ္လာျပီးေတာ့ ဝဏၰ႕မ်က္ႏွာကို ရွက္ခိုးေလး ခိုးၾကည့္တယ္။ ရိုးရိုးလည္း ၾကည့္လို႔ရသားနဲ႔ အဲဒီလို ခိုးၾကည့္လိုက္တာကိုက မွားတာ။ ဒီေတာ့ ခိုးထုပ္ ခိုးထည္နဲ႔ မိတာေပါ႔။
“ ေအးေလ . . . ထားပါေတာ့. . . . အခု ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ဆီကို လာျပီးေတာ့ ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာ စိတ္ကူးေတြကို ဖ်က္ရတာလဲ။ ”
“ အမယ္ . . အမယ္ . . . ”
“ ဟဲဟဲ . . . ေနာက္တာပါ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔လဲ။ ဘာလုပ္ၾကဖို႔လဲ။ ”
ဒီေတာ့မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ျပီးေတာ့ ေျပာၾကတယ္။
“ အဓိက ကေတာ့ ငါတို႔ အိျႏၵာျမင့္ကို ပညာျပန္ေပးခ်င္တယ္ကြာ။ ”
“ ဘယ္လို ပညာျပန္ေပးခ်င္ရတာလဲ။ ”
“ ဘယ္လိုလဲေတာ့ မသိဘူးေလ။ အဲဒါကို မင္းက စဥ္းစားေပးေပါ႔။ ျပီးရင္ေတာ့ အတူတူ လုပ္ၾကမယ္ေလ။ ”
ဘာရယ္ညာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခင္တယ္ ၊ ခ်စ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြဆိုရင္ အျမဲတမ္း ဥိီးစားေပးျပီးေတာ့ လုပ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို သူမ်ားကို ထိခိုက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ အေတာ္ကို စဥ္းစားယူရပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကို မနစ္နာေစခ်င္တာပါ။ သူနဲ႔ကိုယ္ ရန္သူေတြလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ နစ္နာသြားဖို႔ ဆိုတာ အေတာ္ကို မလုပ္သင့္တဲ့ အရာလိုလည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ ခံစားေနရတဲ့ ခံစားမႈကိုလည္း ေျပေပ်ာက္သြားေစခ်င္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ . . . .
ဒါနဲ႔ပဲ . . . .
“ ဒါဆိုရင္ ငါစဥ္းစားမိတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ငါ တစ္ေယာက္တည္းလည္း လုပ္လို႔ အဆင္မေျပဘူး။ မင္းတို႔ေတြ အားလံုးပါ ဝိုင္းကူညီမွ ျဖစ္မယ္။ ငါ လိုတာေတြ ဝိုင္းရွာေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အိျႏၵာျမင့္ကို ပညာေပးဖို႔ ကိစၥကို ငါ လုပ္မယ္ လို႔ ကတိေပးတယ္။ ”
“ ေဟး . . . တကယ္ေနာ္။ ”
အားလံုး ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ ဇာဇာေအာင္ရဲ႕ အသံက အက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဝဏၰ ခံထားရေတာ့ သူက အစာ မေၾကဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။
“ ငါ လိုခ်င္တာေတြကို နင္တို႔ အားလံုးက ဝိုင္းရွာေပး ၊ လုပ္ေပးရမွာေနာ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ”
“ ေအးပါ . . . နင္လိုတာေတြက ဘာလဲ ဆိုတာပဲ ေျပာ . . . ငါတို႔ အားလံုး ရေအာင္ ဝိုင္းရွာေပးမယ္။ ”
“ အင္း . . . ငါလိုတာေတြက ဘာလဲဆိုေတာ့ . . . . . . ”
မုတ္ဆိတ္ေမႊးလည္း မရွိပါဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မုုတ္ဆိတ္ကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ သပ္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သူတို႔ကို စိတ္ဝင္စားေအာင္ ေခါင္းေလး ေရွ႕တိုးျပီး အသံတိုးတိုးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။
“ ငါ လိုခ်င္တာေတြက . . . x x x x x x x x x x x x ”
ေနာက္ထပ္ သံုးရက္ေလာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ အိျႏၵာျမင့္ လာရာလမ္းမွာ မလွမ္းမကမ္းကေန ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သူသိေအာင္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လုပ္ျပခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ ဆိုင္မိေအာင္ လုပ္တယ္။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ လွလွပပ ျပံဳးျပပါတယ္။ ( ေသေသခ်ာခ်ာ လွလွပပ ျပံဳးျပတယ္ ဆိုတာက မခို႔တရို႕ ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ ရွက္ျပံဳး ျပံဳးျပေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ )
အရင္က သူမကို ခပ္တန္းတန္း ေနတဲ့ လူက အခုမွ ျပံဳးျပ ရယ္ျပ လုပ္ေနေတာ့ သူလည္း အူတူတူ ျဖစ္ျပီး ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုျပီး လမ္းေကြ႕ေတြ ဘာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သမင္လည္ျပန္ေလး လွည့္ၾကည့္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွတပတ အျပံဳးေလးနဲ႔ သူမကို လက္ေလး လွမ္းျပပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူမ လာရာလမ္းကို ေစာင့္ေနျပီးေတာ့ ျပံဳးျပယံု ၊ လက္ျပယံုေလာက္ပဲ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဘးမွာ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကိုမွ လာေစာင့္ မေနခိုင္းဘဲ။ မလွမ္းမကမ္းမွာမွ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုလို္က္က အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အိျႏၵာျမင့္ ေက်ာင္းက ျပန္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားပါတယ္။ သူမ်ားေတြလို ရွက္သလိုလို ၊ ေၾကာက္သလိုလိုနဲ႔ မခို႔တရို႕ လိုက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ သူမေဘးကေန လုိက္သြားတာပါ။ သူမကို ကိုယ္က မရရင္ ေသရပါလိမ့္မယ္ ဆိုျပီးေတာ့လည္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနတာ မဟုတ္ေလေတာ့ မရဲတရဲလည္း ျဖစ္ေနစရာ မလိုဘူးေပါ႔ေလ။
“ ဟဲ့ . . .အိျႏၵာျမင့္ . . . ”
အဲဒီလိုပဲ ခပ္တင္းတင္း ေခၚလိုက္ေတာ့ သူမကလည္း သူမရဲ႕ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မ်က္ႏွာကို တင္းလိုက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္္ကို လွည့္ၾကည့္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ. . . . .
“ ဘာလဲ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လန္႔သြားသလိုနဲ႔ ကိုယ္ကို နည္းနည္း ယို႕ျပလိုက္ပါတယ္။
“ ေျဖးေျဖး လုပ္ပါဟ . . . နင္ကလဲ။ ”
“ ဘာလဲ . . . ဘာေျပာစရာ ရွိလို႔လဲ။ ”
ေျဖးေျဖးလုပ္ပါလို႔ ေျပာထားေပမဲ့ သူမက နာခံပံု မရပါဘူး။ ခပ္တင္းတင္းပဲ ေမးတယ္။
“ ဘာမွ ေျပာစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူးဟ။ ငါ နင့္ကို စာေလး တစ္ေစာင္ပဲ ေပးဖို႔ ရွိတာပါ။ ဒီစာေလးကို နင္က ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ”
“ ဘာ . . . နင္က . . . ”
သူမက မ်က္လံုးျပဴးျပီးေတာ့ ေအာ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေဘးနားက လူေတြကလည္း နည္းနည္းေတာ့ မ်ားေနတာေပါ႔ေလ။ ျပီးေတာ့ အေဝးက ေနျမင္ေနသူေတြေရာ ၊ အနီးကေန ျမင္ေနသူေတြေရာ ဘယ္ေတာ့မ်ား အသက္ဝင္လာမလဲ ဆိုျပီး သူမရဲ႕ ႏွလံုးသား သူေယာင္မယ္ေလးကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား။
“ နင္ကလည္း ဘာလို႔ ေအာ္ေနရတာလဲ။ ေျဖးေျဖး လုပ္ပါဆိုေနမွပဲ။ ဘာမွ ေဒါသေတြ ထြက္စရာ မလိုဘူး။ ငါေပးတဲ့ စာေလးကို ယူျပီး ဖတ္လိုက္ယံုပဲ။ ဒါပဲ။ ျပီးရင္ နင္က ငါ့ကို ျပန္စာေလး ျပန္ေပးယံုပဲ။ ”
“ ဘာ . . . ”
သူမက ထပ္ေအာ္ျပန္ပါေရာ . . . .
“ နင္ နားေလးေနလား . . . ”
“ နင္ေနာ္. . . . ”
“ အိုေက . . ငါ ထပ္ေျပာမယ္။ ေနဦး . . ဒီမွာဟ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း လြယ္အိတ္ထဲက လက္ထပ္ဖိတ္စာေလာက္ ၾကီးတဲ့ စာအိတ္ေလးကို ထုတ္ယူျပီး ကိုင္ထားလိုက္ရင္း . . .
“ ဒီမွာဟ။ ဒီစာေလးပဲ။ အထဲမွာ ကဒ္လွလွေလးပါတယ္ဟာ။ အဲဒီထဲမွာ ငါေရးထားတာပဲ။ ဒါေလးကို နင္က ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္။ ျပီးရင္ နင္ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အတိုင္း ငါ့ကို စာျပန္ေပးေပါ႔။ ဒါမွဘဲ ငါ့စာကို လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း ငါ့ကဒ္ေလးကို ျပန္ေပးေပါ႔။ ေရာ့ . . . ေရာ့. . .”
သူမရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူက စာလုိက္ေပးေပး သူမ်ားေတြလို ဟိုေျပးဒီေျပး လုပ္ျပီးေတာ့ ဣေျႏၵပ်က္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ၊ ေပးတဲ့ စာကို ေအးေအးေဆးေဆး ယူျပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ေဖာက္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ စာကို ယူျပီးေတာ့ သူက ဖြင့္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။
“ ဖလပ္ . . . ျဗတ္ . . ” ( စာဖြင့္ဖတ္သံရဲ႕ ျမည္သံစြဲလို႔ ယူဆၾကပါကုန္ )
အဲ . . သူမရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူက စာလိုက္ေပးေပးတဲ့ စာကို ျဖစ္ျဖစ္ ယူဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲကို တကူးတက သြားပစ္တတ္တာပါပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္စာကို ေဖာက္ဖတ္ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာၾကီး ခ်က္ခ်င္း ရဲတတ္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးၾကီးပါတယ္။ ( သူ႕ကို ျမင္ေနေတြ႕ေနတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေပမဲ့ အခုမွ ေသခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သတိထားမိပါတယ္။ လွတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးျပလည္း လွတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ ၊ ၾကိဳက္လည္း မၾကိဳက္ပါ။ )
“ ဟင္ . . . နင္ . . . နင္. . . . ေတာ္ေတာ္ မုိက္ရိုင္းပါလား။ ”
သူမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာကို ေဖာက္ဖတ္ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာၾကီး ရဲ ၊ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးကာ ေဒါသေတြ ထြက္ျပီး ေျပာပါတယ္။
“ ဘာလဲဟ . . . အဲဒီ စာအိတ္ထဲမွာ ကဒ္ကေလးေလ။ အဲဒီကဒ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အသည္းပံုေလး ေဖာင္းၾကြ ထြက္လာတယ္ေလ။ အဲဒီကဒ္ေလးထဲမွာ နင့္အတြက္ စာကို ေရးထားတယ္ေလ။ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႕ဘူးလား။ ”
“ ေတြ႕တယ္ . . . ေတြ႕တယ္ . . . ေတြ႕လို႔ ေျပာတာ။ နင္ ေတာ္ေတာ္ မုိက္ရိုင္းပါလား။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္လွတာ . . ကဲဟာ . . ကဲဟာ . . . ”
အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း သူမရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ထဲက အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စာေရးထားတဲ့ ကဒ္ေလးကို ဆြဲျဖဲျပီးေတာ့ စကၠဴအစေတြ အားလံုးကို ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္ေအာင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါေတာ့တယ္။
“ အဲဒါပဲ. . . မွတ္ပလား . . . မိုက္ရိုင္းခ်င္ဦး။ ”
“ ဟာ . . နင္ ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ နင့္ကို ငါ စျပီးေတာ့ စာေပးကတည္းက ေျပာထားတယ္ေလ။ နင္ မၾကိဳက္ရင္လည္း ငါ့ကို ျပန္ေပးပါလို႔. . . ဘာလို႔ နင္က ျဖဲလိုက္ရတာလဲ။ ”
“ နင္ ေရးထားတာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ”
“ ဟာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ. . . . နင့္ဖာသာ မၾကိဳက္ရင္ ငါ့စာ ငါ့ကို ျပန္ေပးေပါ႔ ၊ အခုေတာ့ ဘာလို႔ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ သြားပစ္လိုက္ရတာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ အေျခအတင္ ေျပာေနၾကတာပါ။ သူမရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ သူမကို စာလိုက္ေပး ၊ သူမက ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ ၊ ဖတ္ျပီးေတာ့ ျဖဲ ၊ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုး အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္လည္း ျဖစ္လို႔ ေနပါျပီ။
“ နင္ ေရးထားတာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ရည္းစားစာ ေပးတာေတာင္မွ အထက္စီးက . . . . ၊ ငါ ပါးပါ ပိတ္ရိုက္လိုက္ရ . . . ”
“ ငါကလည္း ငါ ေရးတတ္သလို ငါေရးတာေလ။ မေက်နပ္ရင္ ငါ့စာကို ျပန္ေပးပါလား။ ဘာလို႔ ေရေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္ရတာလဲ။ ”
“ နင္ . . . နင္. . . . ”
သူမ ဘာမွလည္း ဆက္မေျပာဘဲ ေဆာင့္ေအာင့္ ေျခေဆာင့္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ သူမ ထြက္သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနာက္ကေန အေျခအေန ၾကည့္ရင္း ပါလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကို ေျခဦးလွည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
“ သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားတာေနာ္။ နင္ ဘာေတြ ေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
“ စာလံုးေလး ႏွစ္လံုးထဲပါဟာ . . . ဒါကို သူက ျဖစ္ေနတာ . . . ”
“ သူက အဲဒီလို ေဒါသထြက္တာ ရွားတယ္ကြ။ သူကပဲ အားလံုး အေပၚမွာ အထက္စီးက ဆက္ဆံေနၾက။ အခု မင္းက ဘာသြားေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
“ စာအိတ္ထဲမွာကြာ . . . ကဒ္လွလွေလး တစ္ခုပါတယ္ေလ။ ”
“ ေအးေလ . . ဒါကို ငါတို႔ သိတယ္ေလ။ ငါတို႔ပဲ ရွာဝယ္ေပးလိုက္တာပဲ။ ”
“ အင္း . . . အဲဒီကဒ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အသည္းပံုေလးက ေဖာင္းၾကြေလး ျဖစ္ျပီး ထြက္လာတယ္။ ”
“ သိတယ္ေလ။ ငါတို႔ပဲ ရွာဝယ္ေပးတာေလ။ အထဲက စာကို ဘာေရးလိုက္လဲ ေမးတာေလ. . . ”
“ အင္း . . .အဲဒီ အသည္းပံုေလးရဲ႕ ေအာက္က စာရြက္ အလြတ္ထဲမွာေတာ့ ငါက သူ႕အတြက္ စာေလး ႏွစ္လံုးထဲ ေရးေပးလိုက္တာ. . . ”
“ စာႏွစ္လံုးထဲ ဆိုေတာ့ “ ခ်စ္တယ္ ” လို႔ ေရးေပးလိုက္တာလား။ ”
“ မဟုတ္ဘူး . . . . တျခား စာလံုးေလး ႏွစ္လံုးထဲ . . . ”
“ ဒါဆို ဘာေရးေပးလိုက္တာလဲ ၊ ျမန္ျမန္ေျပာေလကြာ . . . ”
“ ငါေရးေပးလိုက္တာ ရိုးရိုးေလးပါကြာ . . . .”
“ ဘာေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
အားလံုးက သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ေခါင္းေတြ တိုးလာျပီး သံျပိဳင္ေမးၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။
“ ႏွစ္လံုးထဲပါပဲကြာ. . . . ဒါေပမဲ့ . . . “ အာဘြား ” . . . . ”
ထိုစာေလးနဲ႔ ကဒ္ကေလးကေတာ့ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္ျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲမွာ ေရေတြ ႏူးကာ ေဆြးေျမ့ေနေလာက္ျပီျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ မျပီးခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ ဇာတ္လမ္းက စတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေန႔က စျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္လုပ္မဲ့ ကိစၥေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေသခ်ာ ေျပာျပျပီး တိုင္ပင္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ လုပ္ရမွာေတြကို သိေလေလ ပိုျပီးေတာ့ တတ္ၾကြေလ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိျႏၵာျမင့္ ဆီကို သြားပါတယ္။ သူနဲ႔ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ေလွ်ာက္မိေတာ့မွ သူ႕ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ဟာ . . . နင္္ ငါ့ကို “ အာဘြား ” ျပန္ေပးသင့္ပါတယ္။ ”
“ ဘာ . . . ”
အဲဒီ ဘာ ကေတာ့ ၾကားခဲ့ဖူးသမွ်ထဲမွာ အက်ယ္ဆံုးပါပဲ။ နားလည္း အေတာ္ကို အူသြားပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ . . . . ဒါကို ေျခစံုရပ္ျပီးေတာ့ ခါးေလး ကုန္းကာ ကုန္းကာ ေအာ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့ လူက ရုတ္တရက္ မေရွာင္ႏိုင္ဘဲ နားကို အူသြားတာပါ။
“ နင္ကလည္း မၾကားလိုက္တာလား ၊ ထပ္ၾကားခ်င္တာလား။ ငါ ေျပာတာက နင္ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတာ။ ”
“ နင္ . . နင္. . .ေတာ္ေတာ္ ေစာ္ကားပါလား။ နင့္ကိုေတာ့ ငါ မနက္ျဖန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္။ ”
“ ဟ . . . ဆရာမကို ဘာေျပာစရာ လုိလို႔လဲ။ နင့္ကို ငါ အာဘြားေပးတဲ့ ကိစၥကို ဆရာမေတြ သိကုန္မွာေပါ႔။ ”
“ ဘာ . . . ”
ဒီ ဘာ ကလည္း ဟို ဘာ ထက္ အသံ မေလ်ာ့ပါဘူး။ က်ယ္ပါတယ္။
“ ဟုတ္တယ္ေလ။ နင္ နဲ႔ ငါနဲ႔ ကိစၥကို ဆရာမေတြ သိကုန္မွာေပါ႔။ ဒါဆို ငါက နင့္ကို အာဘြားေပးတာ လူေတြလည္း သိကုန္မွာေပါ႔။ ”
“ နင္ . . . . နင္. . . . နင္ . . . ေတာက္ . . . နင္ . . .ေတြ႕မယ္ ၊ မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္။ ”
“ ေအး . . ေအး . . ရပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးပါဟာ ေနာ္. . . . ငါ ေစာင့္ေနမယ္။ ”
“ ဘာ . . . ”
ဒီ ဘာ ေအာ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမ ေရွ႕က ခပ္တည္တည္နဲ႔ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာက္ကေန အေျခအေန လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလည္း လက္မ ေထာင္ျပခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ ေစြ႕ေစြ႕ခုန္လား ၊ ခုန္ခုန္ေစြ႕လား မသိႏိုင္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေရာက္မွ သူတို႔က ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးေတြက ဝိုင္းၾကည့္ရင္း ေမးၾကတယ္။
“ မင္းကြာ . . မင္း အစား ငါတို႔ေတာင္မွ ပါးေတြ ယားေနတာ . . . အေတာ္လည္း ေပါက္ကရ လုပ္ရဲတယ္။ ”
“ ဟင္ . . . မင္းတို႔ပဲ လုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာလို႔ ငါက လုပ္ရတာေလ။ တကယ္ဆို ငါနဲ႔ သူ ဘာမွကို ပတ္သတ္စရာ မရွိဘူးေလ။ မင္းတို႔ လုပ္ခိုင္းလို႔ လုပ္ရတာေလ။ ”
“ ေအးပါ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုၾကီး လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူးေလ ဟီးဟီး . . ”
“ ၾသ . . အခုေတာ့ ငါက လြန္ေနလို႔လား။ ”
“ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ထားပါေတာ့ကြာ . . . အခု ငါတို႔ လုပ္ရမဲ့ အပိုင္းဆို . . အဲဒါ ဘာလဲ။ ငါတို႔ ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲ။ ”
“ အင္း . . . အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ အထင္သာ မွန္မယ္ ဆိုရင္ သူ ငါ့ကို ဆရာမေတြနဲ႔ မနက္ျဖန္ တိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕မွာ သူ႕ဖာသာ လႊင့္ပစ္လိုက္လို႔ သက္ေသ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔က မနက္ျဖန္က စျပီးေတာ့ ငါက သူ႕ကို အာဘြားေပးတယ္ လို႔ ၾကားတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ မတိက် မေသခ်ာတဲ့ အေနနဲ႔ သတင္းလႊင့္ ၊ ျပီးေတာ့ ငါကလည္း အာဘြား ျပန္ေတာင္းေနတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ သတင္းထပ္လႊင့္. . . . . ဒါေပမဲ့ . . ဘာမွ ေျဖရွင္း မေနနဲ႔ ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွင္းျပမေနနဲ႔။ ”
“ ဟာ . . . ဒါဆို သူ ေသခ်ာ မင္းကုိ တိုင္ေတာ့မွာေပါ႔။ ”
“ အင္း . . တိုင္တာကေတာ့ မတိုင္ တိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ တကယ္လို႔ သူ မတိုင္ဘူး ဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေလးက ဟာသ မေျမာက္ေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ သူ တိုင္ျပီ ဆိုရင္ သူ လံုးဝကို မွားသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မပူပါနဲ႔ကြာ။ သံုး ေလးရက္ အတြင္းေတာ့ သူ တိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးရင္ေတာ့ သူ တိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ ”
“ အိုေက . . ဒါဆို မနက္ျဖန္က စျပီး ငါတို႔ မင္းက သူ႕ကို အာဘြားေပးတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ဆီကလည္း အာဘြား ျပန္ေတာင္းေနတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္မယ္။ ”
“ ဟုတ္ျပီ. . . အိုေက . . ”
“ ဒီၾကားထဲမွာ မင္းက ဘာေတြ လုပ္မွာလဲ. . . ”
“ ငါကလား . . . ”
“ ေအး . . . ”
“ ငါကေတာ့ သူ႕ဆီကို ေန႔တိုင္းသြားျပီးေတာ့ ငါ့အာဘြား ျပန္ေတာင္းရမွာေပါ႔ကြာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူက ေနာက္ေန႔ က်ေတာ့ ဆရာမေတြနဲ႔ မတိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ကေန စတိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို။ အာဘြားကို သက္ေသျပဖို႔ သက္ေသ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အာဘြား ဆိုတာ အစစ္ေတာင္မွ “ သက္ေသနဲ႔ လက္ေဗြ ” ျပသလို ျပလို႔ မရႏိုင္တာကလည္း ခက္တယ္ မဟုတ္လား။ တိုင္သင့္ မတိုင္သင့္ သူကလည္း စဥ္းစားေနတာ ပါလိမ့္မယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျငိမ္မေနပါဘူး။ ေက်ာင္းမတတ္ခင္ ၊ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ေတြမွာ သူ႕အခန္းကို ေရာက္ေအာင္ သြားျပီးေတာ့ . . . .
“ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေလဟာ . . ”
လို႔ သြားသြားေျပာတတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္လည္း သူ႕ေဘးကေန ကပ္လိုက္ျပီးေတာ့ . .
“ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေလ။ ”
လို႔ သြားသြား စတတ္တယ္။ စတယ္ ဆိုေပမဲ့ သူ႕မွာ ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲ မသိလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သတင္းလႊင့္ထားလို႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး တိုးတိုး တုိးတုိးနဲ႔ အာဘြား ကိစၥက သတင္းေတြ ထြက္ေနသလို ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ဆီကို လာလာျပီးေတာ့ အာဘြား ျပန္လာေတာင္းေနေတာ့ သူ႕မွာ စိတ္ေတြ ညစ္ျပီး အတန္းထဲမွာ ငိုပါေလေရာဗ်ာ။
ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ငိုတာ မဟုတ္ေပမဲ့ စားပြဲေပၚ ေခါင္းေမွာက္ျပီးေတာ့ ငိုလိုက္တာ တိတ္ကို မတိတ္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ေက်ာင္းမွာ အလွဆံုး အေခ်ာဆံုး ဆိုေတာ့ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ သူငိုေနတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ စကား တစ္ေယာက္နားနဲ႔ ဆရာမေတြ သိသြားျပီးေတာ့ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါေလေရာဗ်ာ။
စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးက ဆရာမက တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ျပီးရင္ သူက ၾသဇာ အရွိဆံုးပါ။ အဲဒီဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္က “ အေမ ” လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ စလြန္း ၊ ေနာက္လြန္း ၊ ေျပာင္လြန္းလို႔ ခဏခဏ ဆရာမနဲ႔ ေတြ႕ေနၾကပါပဲ။ အခုလည္း လာေခၚေတာ့ သူမ်ားေတြလို တဆင့္ မဟုတ္ဘဲ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ အတန္းဝက လာေခၚျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ဗိုက္ေခါက္ကို ဆြဲေခၚတာပါပဲ။
“ အား . . . နာတယ္ . . နာတယ္ . . . အေမကလဲ ”
“ ဘာနာတယ္လဲ။ ထစ္ခနဲဆို မင္းပဲ။ အခုလည္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ျပန္တာလဲ။ ဟ္ုိမွာ ငိုေနျပီ။ ဟင္ . . . နင္ေတာ့လား. . . ”
“ ဘာလုပ္လို႔လဲ အေမကလဲ ”
“ ေအး လုပ္လား မလုပ္လား ဆိုတာကေတာ့ ဟိုက တိုင္တာကို မင္းကိုယ္တိုင္ နားေထာင္ ၊ မင္း ဆိုတာ သိတာနဲ႔ တန္းလာေခၚတာ . . . သူ ေျပာတာကိုေတာင္မွ နားမေထာင္ရေသးဘူး။ ”
ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲရင္း ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ နားေနခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ျပီး ငိုေနတဲ့ အိျႏၵာျမင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းေလးကို သြားပြတ္ျပီးေတာ့ ေခ်ာ့ေပးသင့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမွ မဆိုင္ေတာ့ မေခ်ာ့ျဖစ္ပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာေတာ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ေစာင္းခါးခါးၾကီးေတြနဲ႔ ဝင္းဝင္းေတာက္လ်က္ေပါ႔။
“ ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာ . . . ”
ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီး ေမးပါတယ္။ နာမည္သာ မပါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္ ဆိုတာ သိေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျဖရတာပါပဲ။
“ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အာဘြားေပးပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ဆီက အာဘြား ျပန္ေတာင္းတာပါ။ ဒါပါပဲ။ ”
“ ေဟ . . . ဘယ္လို . . . ”
ဆရာမက အေတာ္ နားေထြးသြားပံု ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက ခါးခါးသီးသီး ထလုပ္ပါေလေရာ . . .
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။ သူက သူ႕ဖာသာ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္လုပ္တာ သူေျပာသလို မဟုတ္ဘူး။ ”
“ ဟင္ . . . ဒါဆို ဘယ္လိုလဲ။ ”
ဆရာမ ခင္ဗ်ာမွာလည္း ဟိုဟာ ယံုရႏိုးႏိုး ၊ ဒီဟာ ယံုရႏိုးႏိုးေပါ့ေလ။ ( တကယ္ဆို ဒီစကားၾကီးကိုက ဘယ္လိုမွန္းကို မသိတာ။ ယံုရႏိုးႏိုး ဆိုေတာ့ ( ယံုရ No No ေပါ႔။ ) No No ဆိုမွေတာ့ဗ်ာ။ မယံုရေတာ့ဘူးေပါ႔။ အဲဒီလိုၾကီး ျဖစ္ေနတာ ၊ ျမန္မာ စကားေတြကိုက ဘယ္လို စကားေတြ မွန္းကို မသိပါဘူးေလ။ )
“ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ဒီလိုပါ ဆရာမ။ သူက သမီးကို အာဘြား လာေပးတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ ေဟ . . . ”
“ ေတြ႕လား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသားပဲ အေမကလဲ ”
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ ၊ သူ ေျပာသလို မဟုတ္ဘူး။ သူက အာဘြားသာ ေပးတယ္။ ဟိုလို ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ စာနဲ႔ ေရးျပီးေတာ့ဘဲ အာဘြားေပးတာပါ။ ”
“ ဟင္ . . . ”
“ အဟီး . . . နင္က ဟိုလို မေပးလို႔ ၊ ဒါကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာလား။ ”
“ ဘာ . . . ”
“ ဟဲ့ . . . ေခြးေကာင္ ၊ အေၾကာကို မေသဘူး။ ”
သူက ေအာ္သလို ၊ ဆရာမကလည္း နားရြက္ကို လွမ္းဆြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဆြဲခံေနရတာ အၾကိမ္မ်ားေနျပီ ဆိုေတာ့ ေရွာင္နည္းေတြလည္း အေတာ္ ကၽြမ္းေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေလးကို အသာေလး ယို႔လိုက္ျပီးေတာ့ ေရွာင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ လက္က ေလထဲမွာ တန္းလန္းၾကီးနဲ႔ စြန္ျပတ္သြားတဲ့ ၾကိဳးစၾကီးလို တြဲလြဲျဖစ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ကို က်သြားပါတယ္။
“ ဒါဆို သူက သမီးကို စာနဲ႔ အာဘြား လို႔ ေရးျပီးေတာ့ ေပးတာလား။ ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ အဟီး . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ျပေပမဲ့ ဆရာမနဲ႔ သူနဲ႔က မ်က္ေစာင္းေတြ ဝိုင္းထိုးၾကပါတယ္။
“ ဒါနဲ႔ ဘာဆက္ျဖစ္တာလဲ။ ”
“ သူက ဒီလို ေရးေပးေတာ့ သမီးက ဖတ္ျပီးေတာ့ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ အင္း . . . ”
“ အဲဒါကို သူက ေနာက္ေန႔က စျပီးေတာ့ သူေရးေပးတဲ့ အာဘြား စာကို လာျပန္ေတာင္းေနတာပဲ။ ”
“ ဟင္ . . လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီဆို . . ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေပးစရာမွ မရွိေတာ့တာ။ ဒါကို သူက ေတာင္းတာ ရိုးရိုး မေတာင္းဘဲနဲ႔။ “ နင့္ကို ငါ အာဘြား ေပးထားတယ္ေနာ္။ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေနာ္။ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပး ” ဆိုျပီးေတာင္းေတာ့ ေဘးက ၾကားသူေတြက သူ႕ကိုပဲ သမီးက ဟိုလို အာဘြား ေပးရဦးမယ္ လို႔ ထင္ေနၾကတာေပါ့ ဆရာမ။ ”
“ အဟီး . . . အဲသလိုေလ အေမကလဲ။ ”
“ ေၾသာ္. . ေဟာ္ေဟာ္ . . . လာစမ္းပါဦး ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပါက္ကရေတြ လုပ္တတ္တယ္ေနာ္။ နင္ေတာ့လား . . . ”
“ အား . . . နာတယ္ အေမရဲ႕ . . . အဟီး ”
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သတင္းရလဲ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ဆရာမေတြ နားေနခန္္းထဲကို ဝင္လာျပီးေတာ့ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးက ဆရာမကို တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ႔ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာမကလည္း တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
တိုးတိုး တိုးတိုး ဆိုတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ေျပာေနတာ ဆိုတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း “ အတင္း ” ေျပာေနတာလို႔ပဲ ယူဆရပါတယ္။ သူတို႔ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲၾကလို႔ပါ။ အတင္းေျပာသူေတြဟာ တိုးတိုး နဲ႔ မ်က္ႏွာကို မဲ့ကာ ေျပာတတ္ၾကတယ္ ဆိုတာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆရာမၾကီး နဲ႔ ဆရာမတို႔ရဲ႕ ေျပာေနဟန္ေတြကလည္း ဒီလိုနဲ႔ ျပည့္စံုေလေတာ့ ဒီလိုပဲ ယူဆလိုက္ပါတယ္။
အေတာ္ ၾကာၾကာ ေျပာျပီးေတာ့မွ ဆရာမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ . . . .
“ မင္း . . ဆရာမၾကီးနဲ႔ ရံုးခန္းထဲကို လိုက္ခဲ့စမ္း။ ”
လို႔ အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဟာက္ေျပာ ေျပာျပီး ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုတ္ျပီးေတာ့ လိုက္သြားရပါတယ္။ ရံုးခန္းထဲကို ေရာက္မွ ဆရာမၾကီးက တည္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ျပီး တဟီးဟီး ရယ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“ မင္း ဒီလို ေပါက္ကရေတြ ဘယ္က စိတ္ကူးရလာတာလဲ။ ”
တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ကမွ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ ရလာတဲ့ စိတ္ကူးထဲက အတိုင္း လုပ္လိုက္တာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္က သူမ်ားကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မထိခို္က္ေအာင္လို႔ သတိေတာ့ ထားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆရာမၾကီးက ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔ ေျပာျပီးေတာ့ ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ပါ။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ. . . ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဘယ္ရယ္ရမလဲေလ။ ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေပါ႔ . . . ေနာ့။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမၾကီးကလည္း အခုဆိုရင္ ရွိေတာင္မွ ရွိေသးရဲ႕လား မသိပါဘူး။ ဆရာမၾကီး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ရင္းႏွီးသလို ၊ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုး ဆရာမေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငိုခဲ့ ၊ စိတ္ဆိုးခဲ့တဲ့ “ အိျႏၵာျမင့္ ” လည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ . . . . . . . . . . . . . . . . .
ဆိုျပီးေတာ့မ်ား ရပ္ထားလိုက္ရင္ စာဖတ္သူေတြ တမ်ိဳး ထင္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ မထင္ပါနဲ႔။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာခ့ဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုလည္း ေရးမယ္ ဆိုျပီး သူ႕ဆီက ခြင့္ေတာင္းထားတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါတင္ မကေသးပါဘူး။ အခု သူ႕ရဲ႕ ခင္ပြန္း ျဖစ္ေနသူနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးကိုေတာင္မွ ဝင္ေရာက္ခံစားျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ “ လိပ္ျပာက်ံဳး ” ဆိုျပီး ဝတၳဳရွည္ တစ္ပုဒ္ကို သူ႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေရးထားပါေသးတယ္။
သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။
“ ဟဲ့ . . နင္ ငါ့ကို အာဘြား ေပးရဦးမယ္ေနာ္။ ”
လို႔။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ ေဘးမွာ သူ႕ အမ်ိဳးသားလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသားကလည္း တစ္ေက်ာင္းထဲ ထြက္ေတြ ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ အားလံုး သိေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူ ဆိုေတာ့ သူကပါ ဝင္ျပီးေတာ့. . . .
“ ဟုတ္သားပဲ မိန္းမရာ ၊ ျပန္ေပးလိုက္ပါဦး။ ”
လို႔ ဝိုင္းစတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကလို စိတ္ဆိုး ၊ စိတ္ေကာက္ ငိုယုိေနရမဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့လည္း သူ မငိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေတြ အေခၚမ်ားတဲ့ နာမည္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ . . . .
“ ေသနာေကာင္ . . ”
လို႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ သြားေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္မရလို႔ သြားမေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုတိုင္း သူ႕ကို သတိရမိျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိတရ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၾကပါတယ္။
“ ေဟ့ေကာင္ . . . မင္း အိျႏၵာျမင့္ ဆီက “ အာဘြား ” ရျပီးျပီလား . . တဲ့။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေျဖခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ျမဲသာ ရယ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွလည္း “ အာဘြား ” အေၾကြးကို သြားမေတာင္္းခ်င္ေတာ့ပါ။ အခုေန သြားေတာင္းရင္ျဖင့္ မေတာ္လို႔ သူ႕ဆီကတင္ မကဘဲ . . သူ႕အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူ႕ကေလးေတြဆီကပါ ဝိုင္းေပးလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မသယ္ႏိုင္ဘဲ ျပန္လာရရင္ မလြြယ္ဘူး မဟုတ္လား။
အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီလို ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ သတိ ရေနမိတယ္။ အသက္ေတြက မငယ္ေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ အခုလို ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္စရာ ၊ ရယ္စရာ ေပါက္ကရ လုပ္ခဲ့တာေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း ျပန္လည္ အမွတ္ရျပီး ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပါပဲ။
အခုေန အခ်ိန္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငယ္ငယ္ကလိုမ်ိဳး ေနာက္ေျပာင္ကာ စာနဲ႔ပဲ ေရးျပီး “ အာဘြား ” ေပးမိရင္ေတာင္မွ ျပန္မေတာင္းရဲေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာရယ္ မဟုတ္ေသာ စိတ္မလြတ္လပ္မႈေတြ ၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြက ရွိေနခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
*** မအားတာေရာ ၊ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားတာေရာေၾကာင့္ စာေရးဖို႔ အေတာ္ ျပတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေရးစရာေတြက ရွိျပီးေတာ့ ေရးဖို႔ အခ်ိန္က မရွိျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခ်ိန္ရျပီး အားခဲ့ရင္ အရင္လို စာေတြ ျပန္ေရးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ႔မယ္။ ***
အရင္က သူမကို ခပ္တန္းတန္း ေနတဲ့ လူက အခုမွ ျပံဳးျပ ရယ္ျပ လုပ္ေနေတာ့ သူလည္း အူတူတူ ျဖစ္ျပီး ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုျပီး လမ္းေကြ႕ေတြ ဘာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သမင္လည္ျပန္ေလး လွည့္ၾကည့္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ လွတပတ အျပံဳးေလးနဲ႔ သူမကို လက္ေလး လွမ္းျပပါတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူမ လာရာလမ္းကို ေစာင့္ေနျပီးေတာ့ ျပံဳးျပယံု ၊ လက္ျပယံုေလာက္ပဲ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဘးမွာ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကိုမွ လာေစာင့္ မေနခိုင္းဘဲ။ မလွမ္းမကမ္းမွာမွ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုလို္က္က အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အိျႏၵာျမင့္ ေက်ာင္းက ျပန္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္သြားပါတယ္။ သူမ်ားေတြလို ရွက္သလိုလို ၊ ေၾကာက္သလိုလိုနဲ႔ မခို႔တရို႕ လိုက္သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ သူမေဘးကေန လုိက္သြားတာပါ။ သူမကို ကိုယ္က မရရင္ ေသရပါလိမ့္မယ္ ဆိုျပီးေတာ့လည္း ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ေနတာ မဟုတ္ေလေတာ့ မရဲတရဲလည္း ျဖစ္ေနစရာ မလိုဘူးေပါ႔ေလ။
“ ဟဲ့ . . .အိျႏၵာျမင့္ . . . ”
အဲဒီလိုပဲ ခပ္တင္းတင္း ေခၚလိုက္ေတာ့ သူမကလည္း သူမရဲ႕ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မ်က္ႏွာကို တင္းလိုက္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္္ကို လွည့္ၾကည့္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ. . . . .
“ ဘာလဲ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လန္႔သြားသလိုနဲ႔ ကိုယ္ကို နည္းနည္း ယို႕ျပလိုက္ပါတယ္။
“ ေျဖးေျဖး လုပ္ပါဟ . . . နင္ကလဲ။ ”
“ ဘာလဲ . . . ဘာေျပာစရာ ရွိလို႔လဲ။ ”
ေျဖးေျဖးလုပ္ပါလို႔ ေျပာထားေပမဲ့ သူမက နာခံပံု မရပါဘူး။ ခပ္တင္းတင္းပဲ ေမးတယ္။
“ ဘာမွ ေျပာစရာ ေထြေထြထူးထူး မရွိပါဘူးဟ။ ငါ နင့္ကို စာေလး တစ္ေစာင္ပဲ ေပးဖို႔ ရွိတာပါ။ ဒီစာေလးကို နင္က ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ ”
“ ဘာ . . . နင္က . . . ”
သူမက မ်က္လံုးျပဴးျပီးေတာ့ ေအာ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေဘးနားက လူေတြကလည္း နည္းနည္းေတာ့ မ်ားေနတာေပါ႔ေလ။ ျပီးေတာ့ အေဝးက ေနျမင္ေနသူေတြေရာ ၊ အနီးကေန ျမင္ေနသူေတြေရာ ဘယ္ေတာ့မ်ား အသက္ဝင္လာမလဲ ဆိုျပီး သူမရဲ႕ ႏွလံုးသား သူေယာင္မယ္ေလးကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား။
“ နင္ကလည္း ဘာလို႔ ေအာ္ေနရတာလဲ။ ေျဖးေျဖး လုပ္ပါဆိုေနမွပဲ။ ဘာမွ ေဒါသေတြ ထြက္စရာ မလိုဘူး။ ငါေပးတဲ့ စာေလးကို ယူျပီး ဖတ္လိုက္ယံုပဲ။ ဒါပဲ။ ျပီးရင္ နင္က ငါ့ကို ျပန္စာေလး ျပန္ေပးယံုပဲ။ ”
“ ဘာ . . . ”
သူမက ထပ္ေအာ္ျပန္ပါေရာ . . . .
“ နင္ နားေလးေနလား . . . ”
“ နင္ေနာ္. . . . ”
“ အိုေက . . ငါ ထပ္ေျပာမယ္။ ေနဦး . . ဒီမွာဟ . . . ”
ကၽြန္ေတာ္လည္း လြယ္အိတ္ထဲက လက္ထပ္ဖိတ္စာေလာက္ ၾကီးတဲ့ စာအိတ္ေလးကို ထုတ္ယူျပီး ကိုင္ထားလိုက္ရင္း . . .
“ ဒီမွာဟ။ ဒီစာေလးပဲ။ အထဲမွာ ကဒ္လွလွေလးပါတယ္ဟာ။ အဲဒီထဲမွာ ငါေရးထားတာပဲ။ ဒါေလးကို နင္က ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္။ ျပီးရင္ နင္ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အတိုင္း ငါ့ကို စာျပန္ေပးေပါ႔။ ဒါမွဘဲ ငါ့စာကို လက္မခံႏိုင္ရင္လည္း ငါ့ကဒ္ေလးကို ျပန္ေပးေပါ႔။ ေရာ့ . . . ေရာ့. . .”
သူမရဲ႕ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူက စာလုိက္ေပးေပး သူမ်ားေတြလို ဟိုေျပးဒီေျပး လုပ္ျပီးေတာ့ ဣေျႏၵပ်က္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ၊ ေပးတဲ့ စာကို ေအးေအးေဆးေဆး ယူျပီးေတာ့ အဲဒီေနရာမွာပဲ ေဖာက္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ စာကို ယူျပီးေတာ့ သူက ဖြင့္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။
“ ဖလပ္ . . . ျဗတ္ . . ” ( စာဖြင့္ဖတ္သံရဲ႕ ျမည္သံစြဲလို႔ ယူဆၾကပါကုန္ )
အဲ . . သူမရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူက စာလိုက္ေပးေပးတဲ့ စာကို ျဖစ္ျဖစ္ ယူဖတ္ျပီးရင္ေတာ့ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲကို တကူးတက သြားပစ္တတ္တာပါပဲ။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္စာကို ေဖာက္ဖတ္ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာၾကီး ခ်က္ခ်င္း ရဲတတ္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးၾကီးပါတယ္။ ( သူ႕ကို ျမင္ေနေတြ႕ေနတာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေပမဲ့ အခုမွ ေသခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သတိထားမိပါတယ္။ လွတဲ့ သူေတြက်ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးျပလည္း လွတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ ၊ ၾကိဳက္လည္း မၾကိဳက္ပါ။ )
“ ဟင္ . . . နင္ . . . နင္. . . . ေတာ္ေတာ္ မုိက္ရိုင္းပါလား။ ”
သူမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စာကို ေဖာက္ဖတ္ျပီးေတာ့ မ်က္ႏွာၾကီး ရဲ ၊ မ်က္လံုးၾကီး ျပဴးကာ ေဒါသေတြ ထြက္ျပီး ေျပာပါတယ္။
“ ဘာလဲဟ . . . အဲဒီ စာအိတ္ထဲမွာ ကဒ္ကေလးေလ။ အဲဒီကဒ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အသည္းပံုေလး ေဖာင္းၾကြ ထြက္လာတယ္ေလ။ အဲဒီကဒ္ေလးထဲမွာ နင့္အတြက္ စာကို ေရးထားတယ္ေလ။ အမ်ားၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႕ဘူးလား။ ”
“ ေတြ႕တယ္ . . . ေတြ႕တယ္ . . . ေတြ႕လို႔ ေျပာတာ။ နင္ ေတာ္ေတာ္ မုိက္ရိုင္းပါလား။ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖစ္လွတာ . . ကဲဟာ . . ကဲဟာ . . . ”
အထက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း သူမရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ထဲက အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စာေရးထားတဲ့ ကဒ္ေလးကို ဆြဲျဖဲျပီးေတာ့ စကၠဴအစေတြ အားလံုးကို ေရေျမာင္းထဲကို ေရာက္ေအာင္ သြားလႊင့္ပစ္ပါေတာ့တယ္။
“ အဲဒါပဲ. . . မွတ္ပလား . . . မိုက္ရိုင္းခ်င္ဦး။ ”
“ ဟာ . . နင္ ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ။ နင့္ကို ငါ စျပီးေတာ့ စာေပးကတည္းက ေျပာထားတယ္ေလ။ နင္ မၾကိဳက္ရင္လည္း ငါ့ကို ျပန္ေပးပါလို႔. . . ဘာလို႔ နင္က ျဖဲလိုက္ရတာလဲ။ ”
“ နင္ ေရးထားတာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ”
“ ဟာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ. . . . နင့္ဖာသာ မၾကိဳက္ရင္ ငါ့စာ ငါ့ကို ျပန္ေပးေပါ႔ ၊ အခုေတာ့ ဘာလို႔ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ သြားပစ္လိုက္ရတာလဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ အေျခအတင္ ေျပာေနၾကတာပါ။ သူမရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ သူမကို စာလိုက္ေပး ၊ သူမက ယူျပီးေတာ့ ဖတ္ ၊ ဖတ္ျပီးေတာ့ ျဖဲ ၊ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္တယ္ ဆိုတာ အားလံုး အဖို႔ေတာ့ ရိုးေနပါျပီ။ ျဖစ္ရိုး ျဖစ္စဥ္လည္း ျဖစ္လို႔ ေနပါျပီ။
“ နင္ ေရးထားတာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ရည္းစားစာ ေပးတာေတာင္မွ အထက္စီးက . . . . ၊ ငါ ပါးပါ ပိတ္ရိုက္လိုက္ရ . . . ”
“ ငါကလည္း ငါ ေရးတတ္သလို ငါေရးတာေလ။ မေက်နပ္ရင္ ငါ့စာကို ျပန္ေပးပါလား။ ဘာလို႔ ေရေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္ရတာလဲ။ ”
“ နင္ . . . နင္. . . . ”
သူမ ဘာမွလည္း ဆက္မေျပာဘဲ ေဆာင့္ေအာင့္ ေျခေဆာင့္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ သူမ ထြက္သြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနာက္ကေန အေျခအေန ၾကည့္ရင္း ပါလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကို ေျခဦးလွည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
“ သူ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားတာေနာ္။ နင္ ဘာေတြ ေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
“ စာလံုးေလး ႏွစ္လံုးထဲပါဟာ . . . ဒါကို သူက ျဖစ္ေနတာ . . . ”
“ သူက အဲဒီလို ေဒါသထြက္တာ ရွားတယ္ကြ။ သူကပဲ အားလံုး အေပၚမွာ အထက္စီးက ဆက္ဆံေနၾက။ အခု မင္းက ဘာသြားေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
“ စာအိတ္ထဲမွာကြာ . . . ကဒ္လွလွေလး တစ္ခုပါတယ္ေလ။ ”
“ ေအးေလ . . ဒါကို ငါတို႔ သိတယ္ေလ။ ငါတို႔ပဲ ရွာဝယ္ေပးလိုက္တာပဲ။ ”
“ အင္း . . . အဲဒီကဒ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ရင္ အသည္းပံုေလးက ေဖာင္းၾကြေလး ျဖစ္ျပီး ထြက္လာတယ္။ ”
“ သိတယ္ေလ။ ငါတို႔ပဲ ရွာဝယ္ေပးတာေလ။ အထဲက စာကို ဘာေရးလိုက္လဲ ေမးတာေလ. . . ”
“ အင္း . . .အဲဒီ အသည္းပံုေလးရဲ႕ ေအာက္က စာရြက္ အလြတ္ထဲမွာေတာ့ ငါက သူ႕အတြက္ စာေလး ႏွစ္လံုးထဲ ေရးေပးလိုက္တာ. . . ”
“ စာႏွစ္လံုးထဲ ဆိုေတာ့ “ ခ်စ္တယ္ ” လို႔ ေရးေပးလိုက္တာလား။ ”
“ မဟုတ္ဘူး . . . . တျခား စာလံုးေလး ႏွစ္လံုးထဲ . . . ”
“ ဒါဆို ဘာေရးေပးလိုက္တာလဲ ၊ ျမန္ျမန္ေျပာေလကြာ . . . ”
“ ငါေရးေပးလိုက္တာ ရိုးရိုးေလးပါကြာ . . . .”
“ ဘာေရးေပးလိုက္တာလဲ။ ”
အားလံုးက သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ေခါင္းေတြ တိုးလာျပီး သံျပိဳင္ေမးၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။
“ ႏွစ္လံုးထဲပါပဲကြာ. . . . ဒါေပမဲ့ . . . “ အာဘြား ” . . . . ”
ထိုစာေလးနဲ႔ ကဒ္ကေလးကေတာ့ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္ျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲမွာ ေရေတြ ႏူးကာ ေဆြးေျမ့ေနေလာက္ျပီျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ မျပီးခဲ့ပါဘူး။ အခုမွ ဇာတ္လမ္းက စတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေန႔က စျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕ဆက္လုပ္မဲ့ ကိစၥေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေသခ်ာ ေျပာျပျပီး တိုင္ပင္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ လုပ္ရမွာေတြကို သိေလေလ ပိုျပီးေတာ့ တတ္ၾကြေလ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။
ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိျႏၵာျမင့္ ဆီကို သြားပါတယ္။ သူနဲ႔ ေဘးခ်င္း ယွဥ္ေလွ်ာက္မိေတာ့မွ သူ႕ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
“ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ဟာ . . . နင္္ ငါ့ကို “ အာဘြား ” ျပန္ေပးသင့္ပါတယ္။ ”
“ ဘာ . . . ”
အဲဒီ ဘာ ကေတာ့ ၾကားခဲ့ဖူးသမွ်ထဲမွာ အက်ယ္ဆံုးပါပဲ။ နားလည္း အေတာ္ကို အူသြားပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ . . . . ဒါကို ေျခစံုရပ္ျပီးေတာ့ ခါးေလး ကုန္းကာ ကုန္းကာ ေအာ္လိုက္တာ ဆိုေတာ့ လူက ရုတ္တရက္ မေရွာင္ႏိုင္ဘဲ နားကို အူသြားတာပါ။
“ နင္ကလည္း မၾကားလိုက္တာလား ၊ ထပ္ၾကားခ်င္တာလား။ ငါ ေျပာတာက နင္ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးသင့္တယ္လို႔ ေျပာတာ။ ”
“ နင္ . . နင္. . .ေတာ္ေတာ္ ေစာ္ကားပါလား။ နင့္ကိုေတာ့ ငါ မနက္ျဖန္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္။ ”
“ ဟ . . . ဆရာမကို ဘာေျပာစရာ လုိလို႔လဲ။ နင့္ကို ငါ အာဘြားေပးတဲ့ ကိစၥကို ဆရာမေတြ သိကုန္မွာေပါ႔။ ”
“ ဘာ . . . ”
ဒီ ဘာ ကလည္း ဟို ဘာ ထက္ အသံ မေလ်ာ့ပါဘူး။ က်ယ္ပါတယ္။
“ ဟုတ္တယ္ေလ။ နင္ နဲ႔ ငါနဲ႔ ကိစၥကို ဆရာမေတြ သိကုန္မွာေပါ႔။ ဒါဆို ငါက နင့္ကို အာဘြားေပးတာ လူေတြလည္း သိကုန္မွာေပါ႔။ ”
“ နင္ . . . . နင္. . . . နင္ . . . ေတာက္ . . . နင္ . . .ေတြ႕မယ္ ၊ မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္။ ”
“ ေအး . . ေအး . . ရပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးပါဟာ ေနာ္. . . . ငါ ေစာင့္ေနမယ္။ ”
“ ဘာ . . . ”
ဒီ ဘာ ေအာ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူမ ေရွ႕က ခပ္တည္တည္နဲ႔ လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာက္ကေန အေျခအေန လိုက္ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကိုလည္း လက္မ ေထာင္ျပခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ ေစြ႕ေစြ႕ခုန္လား ၊ ခုန္ခုန္ေစြ႕လား မသိႏိုင္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေရာက္မွ သူတို႔က ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးေတြက ဝိုင္းၾကည့္ရင္း ေမးၾကတယ္။
“ မင္းကြာ . . မင္း အစား ငါတို႔ေတာင္မွ ပါးေတြ ယားေနတာ . . . အေတာ္လည္း ေပါက္ကရ လုပ္ရဲတယ္။ ”
“ ဟင္ . . . မင္းတို႔ပဲ လုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာလို႔ ငါက လုပ္ရတာေလ။ တကယ္ဆို ငါနဲ႔ သူ ဘာမွကို ပတ္သတ္စရာ မရွိဘူးေလ။ မင္းတို႔ လုပ္ခိုင္းလို႔ လုပ္ရတာေလ။ ”
“ ေအးပါ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုၾကီး လုပ္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူးေလ ဟီးဟီး . . ”
“ ၾသ . . အခုေတာ့ ငါက လြန္ေနလို႔လား။ ”
“ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ထားပါေတာ့ကြာ . . . အခု ငါတို႔ လုပ္ရမဲ့ အပိုင္းဆို . . အဲဒါ ဘာလဲ။ ငါတို႔ ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲ။ ”
“ အင္း . . . အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါ အထင္သာ မွန္မယ္ ဆိုရင္ သူ ငါ့ကို ဆရာမေတြနဲ႔ မနက္ျဖန္ တိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႕မွာ သူ႕ဖာသာ လႊင့္ပစ္လိုက္လို႔ သက္ေသ မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔က မနက္ျဖန္က စျပီးေတာ့ ငါက သူ႕ကို အာဘြားေပးတယ္ လို႔ ၾကားတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ မတိက် မေသခ်ာတဲ့ အေနနဲ႔ သတင္းလႊင့္ ၊ ျပီးေတာ့ ငါကလည္း အာဘြား ျပန္ေတာင္းေနတယ္ ဆိုျပီးေတာ့ သတင္းထပ္လႊင့္. . . . . ဒါေပမဲ့ . . ဘာမွ ေျဖရွင္း မေနနဲ႔ ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွင္းျပမေနနဲ႔။ ”
“ ဟာ . . . ဒါဆို သူ ေသခ်ာ မင္းကုိ တိုင္ေတာ့မွာေပါ႔။ ”
“ အင္း . . တိုင္တာကေတာ့ မတိုင္ တိုင္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ တကယ္လို႔ သူ မတိုင္ဘူး ဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေလးက ဟာသ မေျမာက္ေတာ့ဘူး။ တကယ္လို႔ သူ တိုင္ျပီ ဆိုရင္ သူ လံုးဝကို မွားသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မပူပါနဲ႔ကြာ။ သံုး ေလးရက္ အတြင္းေတာ့ သူ တိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးရင္ေတာ့ သူ တိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ ထင္တယ္။ ”
“ အိုေက . . ဒါဆို မနက္ျဖန္က စျပီး ငါတို႔ မင္းက သူ႕ကို အာဘြားေပးတယ္ ၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ဆီကလည္း အာဘြား ျပန္ေတာင္းေနတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္မယ္။ ”
“ ဟုတ္ျပီ. . . အိုေက . . ”
“ ဒီၾကားထဲမွာ မင္းက ဘာေတြ လုပ္မွာလဲ. . . ”
“ ငါကလား . . . ”
“ ေအး . . . ”
“ ငါကေတာ့ သူ႕ဆီကို ေန႔တိုင္းသြားျပီးေတာ့ ငါ့အာဘြား ျပန္ေတာင္းရမွာေပါ႔ကြာ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ သူက ေနာက္ေန႔ က်ေတာ့ ဆရာမေတြနဲ႔ မတိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ကေန စတိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို။ အာဘြားကို သက္ေသျပဖို႔ သက္ေသ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အာဘြား ဆိုတာ အစစ္ေတာင္မွ “ သက္ေသနဲ႔ လက္ေဗြ ” ျပသလို ျပလို႔ မရႏိုင္တာကလည္း ခက္တယ္ မဟုတ္လား။ တိုင္သင့္ မတိုင္သင့္ သူကလည္း စဥ္းစားေနတာ ပါလိမ့္မယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျငိမ္မေနပါဘူး။ ေက်ာင္းမတတ္ခင္ ၊ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ေတြမွာ သူ႕အခန္းကို ေရာက္ေအာင္ သြားျပီးေတာ့ . . . .
“ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေလဟာ . . ”
လို႔ သြားသြားေျပာတတ္တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆိုရင္လည္း သူ႕ေဘးကေန ကပ္လိုက္ျပီးေတာ့ . .
“ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေလ။ ”
လို႔ သြားသြား စတတ္တယ္။ စတယ္ ဆိုေပမဲ့ သူ႕မွာ ဘယ္လို ျပန္ေျပာရမလဲ မသိလို႔ ထင္ပါတယ္။ ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သတင္းလႊင့္ထားလို႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး တိုးတိုး တုိးတုိးနဲ႔ အာဘြား ကိစၥက သတင္းေတြ ထြက္ေနသလို ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႕ဆီကို လာလာျပီးေတာ့ အာဘြား ျပန္လာေတာင္းေနေတာ့ သူ႕မွာ စိတ္ေတြ ညစ္ျပီး အတန္းထဲမွာ ငိုပါေလေရာဗ်ာ။
ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ငိုတာ မဟုတ္ေပမဲ့ စားပြဲေပၚ ေခါင္းေမွာက္ျပီးေတာ့ ငိုလိုက္တာ တိတ္ကို မတိတ္ေတာ့ဘူး။ သူကလည္း ေက်ာင္းမွာ အလွဆံုး အေခ်ာဆံုး ဆိုေတာ့ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေက်ာင္းသူ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ သူငိုေနတဲ့ အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ စကား တစ္ေယာက္နားနဲ႔ ဆရာမေတြ သိသြားျပီးေတာ့ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါေလေရာဗ်ာ။
စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးက ဆရာမက တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ျပီးရင္ သူက ၾသဇာ အရွိဆံုးပါ။ အဲဒီဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္က “ အေမ ” လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ စလြန္း ၊ ေနာက္လြန္း ၊ ေျပာင္လြန္းလို႔ ခဏခဏ ဆရာမနဲ႔ ေတြ႕ေနၾကပါပဲ။ အခုလည္း လာေခၚေတာ့ သူမ်ားေတြလို တဆင့္ မဟုတ္ဘဲ ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ အတန္းဝက လာေခၚျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ဗိုက္ေခါက္ကို ဆြဲေခၚတာပါပဲ။
“ အား . . . နာတယ္ . . နာတယ္ . . . အေမကလဲ ”
“ ဘာနာတယ္လဲ။ ထစ္ခနဲဆို မင္းပဲ။ အခုလည္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ျပန္တာလဲ။ ဟ္ုိမွာ ငိုေနျပီ။ ဟင္ . . . နင္ေတာ့လား. . . ”
“ ဘာလုပ္လို႔လဲ အေမကလဲ ”
“ ေအး လုပ္လား မလုပ္လား ဆိုတာကေတာ့ ဟိုက တိုင္တာကို မင္းကိုယ္တိုင္ နားေထာင္ ၊ မင္း ဆိုတာ သိတာနဲ႔ တန္းလာေခၚတာ . . . သူ ေျပာတာကိုေတာင္မွ နားမေထာင္ရေသးဘူး။ ”
ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲရင္း ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ နားေနခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ေမွာက္ျပီး ငိုေနတဲ့ အိျႏၵာျမင့္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းေလးကို သြားပြတ္ျပီးေတာ့ ေခ်ာ့ေပးသင့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမွ မဆိုင္ေတာ့ မေခ်ာ့ျဖစ္ပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာေတာ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ေစာင္းခါးခါးၾကီးေတြနဲ႔ ဝင္းဝင္းေတာက္လ်က္ေပါ႔။
“ ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာ . . . ”
ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာ ၾကည့္ျပီး ေမးပါတယ္။ နာမည္သာ မပါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္ ဆိုတာ သိေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျဖရတာပါပဲ။
“ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို အာဘြားေပးပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ဆီက အာဘြား ျပန္ေတာင္းတာပါ။ ဒါပါပဲ။ ”
“ ေဟ . . . ဘယ္လို . . . ”
ဆရာမက အေတာ္ နားေထြးသြားပံု ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက ခါးခါးသီးသီး ထလုပ္ပါေလေရာ . . .
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။ သူက သူ႕ဖာသာ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္လုပ္တာ သူေျပာသလို မဟုတ္ဘူး။ ”
“ ဟင္ . . . ဒါဆို ဘယ္လိုလဲ။ ”
ဆရာမ ခင္ဗ်ာမွာလည္း ဟိုဟာ ယံုရႏိုးႏိုး ၊ ဒီဟာ ယံုရႏိုးႏိုးေပါ့ေလ။ ( တကယ္ဆို ဒီစကားၾကီးကိုက ဘယ္လိုမွန္းကို မသိတာ။ ယံုရႏိုးႏိုး ဆိုေတာ့ ( ယံုရ No No ေပါ႔။ ) No No ဆိုမွေတာ့ဗ်ာ။ မယံုရေတာ့ဘူးေပါ႔။ အဲဒီလိုၾကီး ျဖစ္ေနတာ ၊ ျမန္မာ စကားေတြကိုက ဘယ္လို စကားေတြ မွန္းကို မသိပါဘူးေလ။ )
“ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ဒီလိုပါ ဆရာမ။ သူက သမီးကို အာဘြား လာေပးတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ ေဟ . . . ”
“ ေတြ႕လား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသားပဲ အေမကလဲ ”
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ ၊ သူ ေျပာသလို မဟုတ္ဘူး။ သူက အာဘြားသာ ေပးတယ္။ ဟိုလို ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ စာနဲ႔ ေရးျပီးေတာ့ဘဲ အာဘြားေပးတာပါ။ ”
“ ဟင္ . . . ”
“ အဟီး . . . နင္က ဟိုလို မေပးလို႔ ၊ ဒါကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာလား။ ”
“ ဘာ . . . ”
“ ဟဲ့ . . . ေခြးေကာင္ ၊ အေၾကာကို မေသဘူး။ ”
သူက ေအာ္သလို ၊ ဆရာမကလည္း နားရြက္ကို လွမ္းဆြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဆြဲခံေနရတာ အၾကိမ္မ်ားေနျပီ ဆိုေတာ့ ေရွာင္နည္းေတြလည္း အေတာ္ ကၽြမ္းေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေလးကို အသာေလး ယို႔လိုက္ျပီးေတာ့ ေရွာင္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ လက္က ေလထဲမွာ တန္းလန္းၾကီးနဲ႔ စြန္ျပတ္သြားတဲ့ ၾကိဳးစၾကီးလို တြဲလြဲျဖစ္ျပီးေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ကို က်သြားပါတယ္။
“ ဒါဆို သူက သမီးကို စာနဲ႔ အာဘြား လို႔ ေရးျပီးေတာ့ ေပးတာလား။ ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ အဟီး . . . ”
ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ျပေပမဲ့ ဆရာမနဲ႔ သူနဲ႔က မ်က္ေစာင္းေတြ ဝိုင္းထိုးၾကပါတယ္။
“ ဒါနဲ႔ ဘာဆက္ျဖစ္တာလဲ။ ”
“ သူက ဒီလို ေရးေပးေတာ့ သမီးက ဖတ္ျပီးေတာ့ ျဖဲျပီးေတာ့ ေရေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ဆရာမ။ ”
“ အင္း . . . ”
“ အဲဒါကို သူက ေနာက္ေန႔က စျပီးေတာ့ သူေရးေပးတဲ့ အာဘြား စာကို လာျပန္ေတာင္းေနတာပဲ။ ”
“ ဟင္ . . လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီဆို . . ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ေပးစရာမွ မရွိေတာ့တာ။ ဒါကို သူက ေတာင္းတာ ရိုးရိုး မေတာင္းဘဲနဲ႔။ “ နင့္ကို ငါ အာဘြား ေပးထားတယ္ေနာ္။ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပးဦးေနာ္။ ငါ့ကို အာဘြား ျပန္ေပး ” ဆိုျပီးေတာင္းေတာ့ ေဘးက ၾကားသူေတြက သူ႕ကိုပဲ သမီးက ဟိုလို အာဘြား ေပးရဦးမယ္ လို႔ ထင္ေနၾကတာေပါ့ ဆရာမ။ ”
“ အဟီး . . . အဲသလိုေလ အေမကလဲ။ ”
“ ေၾသာ္. . ေဟာ္ေဟာ္ . . . လာစမ္းပါဦး ၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပါက္ကရေတြ လုပ္တတ္တယ္ေနာ္။ နင္ေတာ့လား . . . ”
“ အား . . . နာတယ္ အေမရဲ႕ . . . အဟီး ”
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သတင္းရလဲ မသိပါဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက ဆရာမေတြ နားေနခန္္းထဲကို ဝင္လာျပီးေတာ့ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးက ဆရာမကို တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ႔ ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာမကလည္း တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။
တိုးတိုး တိုးတိုး ဆိုတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ေျပာေနတာ ဆိုတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း “ အတင္း ” ေျပာေနတာလို႔ပဲ ယူဆရပါတယ္။ သူတို႔ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲၾကလို႔ပါ။ အတင္းေျပာသူေတြဟာ တိုးတိုး နဲ႔ မ်က္ႏွာကို မဲ့ကာ ေျပာတတ္ၾကတယ္ ဆိုတာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ထဲမွာ ျမင္ဖူးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆရာမၾကီး နဲ႔ ဆရာမတို႔ရဲ႕ ေျပာေနဟန္ေတြကလည္း ဒီလိုနဲ႔ ျပည့္စံုေလေတာ့ ဒီလိုပဲ ယူဆလိုက္ပါတယ္။
အေတာ္ ၾကာၾကာ ေျပာျပီးေတာ့မွ ဆရာမၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ျပီးေတာ့ . . . .
“ မင္း . . ဆရာမၾကီးနဲ႔ ရံုးခန္းထဲကို လိုက္ခဲ့စမ္း။ ”
လို႔ အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဟာက္ေျပာ ေျပာျပီး ေခၚလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုတ္ျပီးေတာ့ လိုက္သြားရပါတယ္။ ရံုးခန္းထဲကို ေရာက္မွ ဆရာမၾကီးက တည္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ျပီး တဟီးဟီး ရယ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“ မင္း ဒီလို ေပါက္ကရေတြ ဘယ္က စိတ္ကူးရလာတာလဲ။ ”
တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ကမွ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ ရလာတဲ့ စိတ္ကူးထဲက အတိုင္း လုပ္လိုက္တာပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္က သူမ်ားကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မထိခို္က္ေအာင္လို႔ သတိေတာ့ ထားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆရာမၾကီးက ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ဖို႔ ေျပာျပီးေတာ့ ျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုျပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကို ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ပါ။ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ. . . ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဘယ္ရယ္ရမလဲေလ။ ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေပါ႔ . . . ေနာ့။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမၾကီးကလည္း အခုဆိုရင္ ရွိေတာင္မွ ရွိေသးရဲ႕လား မသိပါဘူး။ ဆရာမၾကီး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ရင္းႏွီးသလို ၊ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရး ဆရာမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုး ဆရာမေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ငိုခဲ့ ၊ စိတ္ဆိုးခဲ့တဲ့ “ အိျႏၵာျမင့္ ” လည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းပန္ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ . . . . . . . . . . . . . . . . .
ဆိုျပီးေတာ့မ်ား ရပ္ထားလိုက္ရင္ စာဖတ္သူေတြ တမ်ိဳး ထင္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ မထင္ပါနဲ႔။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လာခ့ဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကိုလည္း ေရးမယ္ ဆိုျပီး သူ႕ဆီက ခြင့္ေတာင္းထားတာ ၾကာပါျပီ။ ဒါတင္ မကေသးပါဘူး။ အခု သူ႕ရဲ႕ ခင္ပြန္း ျဖစ္ေနသူနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးကိုေတာင္မွ ဝင္ေရာက္ခံစားျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ “ လိပ္ျပာက်ံဳး ” ဆိုျပီး ဝတၳဳရွည္ တစ္ပုဒ္ကို သူ႕ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ ေရးထားပါေသးတယ္။
သူနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ သူနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။
“ ဟဲ့ . . နင္ ငါ့ကို အာဘြား ေပးရဦးမယ္ေနာ္။ ”
လို႔။ ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ ေဘးမွာ သူ႕ အမ်ိဳးသားလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သူ႕အမ်ိဳးသားကလည္း တစ္ေက်ာင္းထဲ ထြက္ေတြ ဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ အားလံုး သိေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူ ဆိုေတာ့ သူကပါ ဝင္ျပီးေတာ့. . . .
“ ဟုတ္သားပဲ မိန္းမရာ ၊ ျပန္ေပးလိုက္ပါဦး။ ”
လို႔ ဝိုင္းစတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကလို စိတ္ဆိုး ၊ စိတ္ေကာက္ ငိုယုိေနရမဲ့ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့လည္း သူ မငိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔ေတြ အေခၚမ်ားတဲ့ နာမည္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ . . . .
“ ေသနာေကာင္ . . ”
လို႔ တံု႔ျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ သူတို႔ မိသားစုနဲ႔ သြားေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္မရလို႔ သြားမေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုတိုင္း သူ႕ကို သတိရမိျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိတရ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၾကပါတယ္။
“ ေဟ့ေကာင္ . . . မင္း အိျႏၵာျမင့္ ဆီက “ အာဘြား ” ရျပီးျပီလား . . တဲ့။ ”
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မေျဖခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ျမဲသာ ရယ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွလည္း “ အာဘြား ” အေၾကြးကို သြားမေတာင္္းခ်င္ေတာ့ပါ။ အခုေန သြားေတာင္းရင္ျဖင့္ မေတာ္လို႔ သူ႕ဆီကတင္ မကဘဲ . . သူ႕အမ်ိဳးသားနဲ႔ သူ႕ကေလးေတြဆီကပါ ဝိုင္းေပးလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ မသယ္ႏိုင္ဘဲ ျပန္လာရရင္ မလြြယ္ဘူး မဟုတ္လား။
အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီလို ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏ သတိ ရေနမိတယ္။ အသက္ေတြက မငယ္ေတာ့ဘူး ဆိုေပမဲ့ အခုလို ငယ္ငယ္က ေပ်ာ္စရာ ၊ ရယ္စရာ ေပါက္ကရ လုပ္ခဲ့တာေလးေတြကို ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း ျပန္လည္ အမွတ္ရျပီး ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပါပဲ။
အခုေန အခ်ိန္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငယ္ငယ္ကလိုမ်ိဳး ေနာက္ေျပာင္ကာ စာနဲ႔ပဲ ေရးျပီး “ အာဘြား ” ေပးမိရင္ေတာင္မွ ျပန္မေတာင္းရဲေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာရယ္ မဟုတ္ေသာ စိတ္မလြတ္လပ္မႈေတြ ၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြက ရွိေနခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
*** မအားတာေရာ ၊ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားတာေရာေၾကာင့္ စာေရးဖို႔ အေတာ္ ျပတ္သြားတယ္ဗ်ာ။ ေရးစရာေတြက ရွိျပီးေတာ့ ေရးဖို႔ အခ်ိန္က မရွိျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခ်ိန္ရျပီး အားခဲ့ရင္ အရင္လို စာေတြ ျပန္ေရးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ႔မယ္။ ***
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
7.8.2011 
20 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ပို႕စ္အသစ္ေလးေတြ႕လို႕အေၿပးအလြားအရင္ဆံုးလာဖတ္တယ္အကို......:) မွတ္ထားရမယ္ ရည္စားစာေရးရင္ အာာဘြား...တဲ႕..:P ေနာက္ေနာင္ေရးမဲ႕စာေလးေတြလဲ ေမွ်ာ္လင့္လွ်က္ပါအကို..။
ျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ဆက္ဖတ္ခြင့္ရၿပီေပါ့ေနာ္။
'အာဘြား' ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းေလး ဖတ္သြားၿပီး လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ေလးကို သေဘာက်တယ္ း)
'သူနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္လည္း ေပါင္းထားရေသးတယ္။ ဒါမွ မုန္႔ဖတ္မ်ားမ်ား ၊ ဟင္းရည္ ရႊဲရႊဲနဲ႔ စားလို႔ ရမွာ' လို႔ဖတ္မိေတာ့ ကိုေဇာ္က ငယ္စဥ္ထဲက တစ္ပါးသူရဲ႕ အရိပ္အကဲကို အကဲခတ္တတ္ခဲ့သူ တစ္ဦးလို႔ျမင္မိတယ္။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ၿမန္မာၿပည္ကုိၿပန္တဲ႔ကိစၥက ခုမွသိရေတာ႔တယ္
အာဘြား အေၾကြးကုိသြားၿပန္ေတာင္းတာေပါ႔ေနာ္....
စတာပါ...စာေတြမ်ားမ်ားဆက္ေရးႏုိင္ပါေစလုိ႔
ခ်မ္းေၿမ့ပါေစရွင္။
ကိုေဇာ္က.......
အရမ္းေနာက္တတ္တာပဲေနာ္
ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းတယ္
ရယ္စရာေလးကို ေနာက္ထပ္
ဖတ္ျခင္ေသးတယ္ အကိုေရ။
အင္း..
အာဘြားဗ်ာ ကဲ..အာဗြားပဲ ကိုကိုေဇာ့္ကို၊
အသစ္ေတြနဲ ့ ၿပန္လာတဲ ့ ေကာ္ေကာ္ဇို ့ကို..။
ဒါပဲ..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မရလုိက္တဲ့ အာဘြားကုိသတိရေနသည္ဟုထင္မိပါသည္၊ မေပးလုိ္က္ရတဲ့သူကလည္း သတိရေနမွာပါ၊ ေပးလုိက္ရင္ေတာ့ သတိရၾကေတာ့မည္မထင္ပါ။
ကိုေဇာ္ေရ မဖတ္ရတာၾကာၿပီမို႔ ပို႔စ္အသစ္ကိုအားပါးတရဖတ္သြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးေတြဆိုတာေတာ့ ဒီလိုပါပဲ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြေတာင္မွ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ အၿမဲလို သတိတရရွိေနတတ္ၾကတာ သဘာ၀လို႔ထင္ပါတယ္။ ကိုေဇာ္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေလးေတြကို ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာကေလးေတြမို႔ ႏွစ္သက္စြာ ဖတ္ရႈအားေပးေနက်ပါ။ အားတဲ့အခါ ေရးလာမဲ့ ပို႔စ္အသစ္ေလးေတြကိုလည္း ဆက္ၿပီးေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
ပိုစ့္အသစ္ေလး လာဖတ္တယ္ ဦးေဇာ္ေရ..။
ျပန္ေရးတဲ့ ပိုစ့္အသစ္ေလးက အာဘြားနဲ႔စတယ္..:P
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါခင္ဗ်ာ-
ေတာ္ေသးတာေပါ ့ “ ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္” မို ့လို ့
“ဂ်စ္တူးဂ်စ္ကန္” သာဆိုနာအံုးမယ္-
မႀကားဖူးေသးတဲ့ နည္းစနစ္ေတြပါလား။ အာဘြားကို စာနဲ႔ေပး၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေတာင္း။ မုန္႔ဟင္းခါးကို အရည္မ်ားမ်ားနဲ႔ အဖတ္မ်ားမ်ားရေအာင္ က်င့္သုံးတဲ့နညး္ေလးကိုလည္း သေဘာက်မိပါရဲ႕။ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
ခုေနမွာ အဲ့ဒီတေယာက္က အာဘြား ကို အတိုး နဲ့ အရင္း ေပါင္းျပီး ျပန္ဆပ္ မယ္ ဆိုရင္ေရာ.. ဘယ္လို လည္း ကေဇာ္ ေရ...
ဒါေၾကာင့္ ေပ်ာက္ေနတာကိုး ..
ေပၚလာတာနဲ႕ ေပါက္ကရ :D ဟီးးး
ၾကည့္စမ္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ကိုေဇာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာာ္
သူမ်ားကို..................
ဟြင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
အာဘြားပါခ်စ္ကိုေရ.... အဲလိုအေရးအသားေတြေတာင့္တေနတာၾကာလွေပါ့ဗ်ာ.. အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမ်ားမ်ားရလာပါေစလို႔ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ...
ကိုေဇာ္ေရးတဲ့ အာဘြားကုိ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သေဘာက်လိုက္တာဗ်ာ...ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ မင္းခိုက္စိုးစန္ရဲ႕ သုည ကို ျပန္သတိရတယ္...ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း စိတ္ကူးေကာင္းပါရဲ႕...ကိုယ္ေတြ႕ကိုျပန္ေရးတယ္ဆိုေပမယ့္ စာလံုးဖြဲ႕စည္းပံုနဲ႔ တည္ေဆာက္ပံု၊ စကားလံုးေရြးခ်ယ္ပံု သပ္ရပ္တာေၾကာင့္ ပိုၿပီး ရုပ္လံုးႁကြလာတာပဲ...ေကာင္းသဗ်ာ..
မိုက္တယ္ ကိုေဇာ္ ေရ
အာဘြား ျပန္ေပးစရာမလိုဘူးေနာ္
ဟီးးးးးးးးးးးးးးးးး အာဘြားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးတဲ့။။။
အာဘြားနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနလုိ႔ အခုလုိ တဂီးဒုိ ျဖစ္ေနတာ။
ေတာ္ေသးတယ္။ ဟုိဘက္က သေဘာတူၿပီး လူသူပရိသတ္ေရွ့ အာဘြားေပးလုိက္မွ ရုန္းမရ ျဖစ္ေနမွာ။ း)))
ခင္မင္လ်က္
buy tramadol medication tramadol 325 mg dosage - buy tramadol 50mg net
buy phentermine phentermine 2 months - phentermine ingredients
Post a Comment