အမွာ။ ။ ေအာက္မွာ ေရးထားတာေတြဟာ ဝတၳဳမဟုတ္သလို စိတ္ကူးယဥ္ ေရးထားတာလည္း မဟုတ္ပါ။ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအေပၚ ခ်ခ်ေရးထားတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မွတ္စုမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္တယ္ ၊ မွားတယ္ ၊ တည့္တယ္ ၊ လြဲတယ္ ဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအေပၚ ခံစားခ်က္သာ ျဖစ္၍ ထိုအတိုင္းေလးပဲ ဖတ္ေစလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုရဲ႕အေရွ႕ ညာဘက္ေထာင့္မွာ တစ္ေတာင္သာသာေလာက္ကို ေျမျမွင့္ျပီး အုတ္ျဖင့္ ကာရံကာ ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ၅ ေပ x ၇ ေပ ေလာက္ က်ယ္ေသာ ေျမကြက္လပ္တစ္ခု ရွိ၏။ ထိုေျမကြက္လပ္ ကေလးသည္ အရင္စက္ရံုက သံုးေရအတြက္ စင္ျမင့္ၾကီး လုပ္ကာ ေရတိုင္ကီၾကီး တစ္ခု တင္ထားေသာ ေနရာ ျဖစ္၏။
ထိုစက္ရံုသည္ ေသာက္ေရသန္႔ စက္မ်ား ၊ ေရသန္႔ ဆန္ကာမ်ား ၊ ေရသန္႔ဘူးမ်ားကို လုပ္ေရာင္းေသာ စက္ရံု ျဖစ္၏။ စက္ရံု စတည္ကတည္းက ဒီေနရာမွာ လုပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ေပမဲ႔ မၾကာမွီ စက္ရံုမွာ လြန္စြာမွ ေအာင္ျမင္လာေသာေၾကာင့္ စက္ရံုကို လက္ရွိ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေပ ၂၀၀ x ေပ ၄၀၀ ပတ္လည္ေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ေပ။ အရင္က ဒီစက္ရံု မေထာင္ခင္မွာ ဒီေနရာေလးဟာ ျခံဳႏြယ္ေတြျဖင့္ ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ ကားလမ္းမ ေဘးမွ သာမာန္ အေဆာက္အအံု ပ်က္ၾကီး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၏။
ထို အေဆာက္အအံု ပ်က္ၾကီးနဲ႔ ပတ္သတ္၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သတင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္႔ႏွံ႔ေနေလ့ ရွိ၏။ ထိုအေဆာက္အအံုပ်က္ၾကီးသည္ အရင္က ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေရာက္ က်ဴးေက်ာ္၍ စစ္မက္ ျဖစ္ပြားေသာအခါ သာမာန္ ျပည္သူ ျပည္သားေတြ အေနနဲ႔ ထိုအေဆာက္အအံုၾကီးကို စစ္မက္ တိမ္းေရွာင္ေသာ ေနရာအျဖစ္ အေျချပဳ ခဲ႔ရေလ၏။ ထိုေနာက္ ပို၍ ၾကမ္းတမ္းလာေသာ စစ္ဒဏ္ကို ခံစားရေသာ အခါမွာ ထိုအေဆာက္အအံုေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ စစ္တလင္းျပင္ ျဖစ္ခဲ႔ရေလသည္။ ထို႔အတူ မိုးေပၚမွ က်ဲခ်ေသာ ဗံုးမ်ားေၾကာင့္ ထိုအေဆာက္အအံုထဲမွာ စစ္ဗံုးဒဏ္ အခံရဆံုး ေနရာ ျဖစ္သလို ၊ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ပိတ္ေလွာင္ျခင္း ခံရကာ ေသေၾက ပ်က္ဆီးခဲ႔ရေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္ေလ၏။ ဤအရာကား ထိုအေဆာက္အအံုနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ပါးစပ္သတင္း ၊ ပါးစပ္ အတင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုပ်က္ဆီးေနေသာ အေဆာက္အအံု ႏွင့္ ေျမေနရာေဟာင္းၾကီးကို သန္႔ရွင္းဖယ္ရွားကာ ေရသန္႔ပစၥည္း စက္ရံုကို တည္ေဆာက္ေသာအခါ ထိုေရသန္႔ ပစၥည္းထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုမွာ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာပင္ လြန္စြာ ေအာင္ျမင္ေလခဲ႔ေလ၏။ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ လုပ္ငန္း ပစၥည္းမ်ားကို ထပ္မံ၍ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္း ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ လံုးဝ ေနရာခ်ဲ႕ထြင္၍ မရေတာ့ေသာအခါ ဒီထက္ ေနရာ ပိုက်ယ္ေသာ ေျမေနရာသို႔ ေျပာင္းကာ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ လည္ပတ္ရန္ ထိုအေဆာက္အအံု အေဟာင္း ေနရာကို လြဲေျပာင္း ေရာင္းခ်ကာ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေလေတာ့သည္။
ထိုသို႔ လြဲေျပာင္း ဝယ္ယူခဲ႔ေသာ လူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရွင္ သူေဌးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို မေရာက္ခင္မွာ သူေဌးက တျခားေသာ တိုက္ခန္းေလးတြင္ ယခု ေရာင္းခ်ေနေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စတင္ကာ ေရာင္းခ်၍ အရွိန္ယူ ၾကိဳးစားခဲ႔ရ၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝယ္သူေတြ မ်ားျပားလာျပီး လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ရေသာ အေရအတြက္သည္လည္း ပိုမို တိုးတတ္လာေတာ့မွ ေလာ္ရီကားမ်ားကိုလည္း ထပ္မံ၍ တိုးခ်ဲ႕ ဝယ္ယူကာ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ ေနရာက်ယ္ေသာ ေျမကြက္ကို ဝယ္ယူရန္ ၾကိဳးစား ေလေတာ့သည္။ ဒါနဲ႔ ဒီေျမကြက္ႏွင့္ အေဆာက္အအံုကို လြဲေျပာင္း ဝယ္ယူျဖစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္၏။
ဒီအလုပ္ေနရာကို လြဲေျပာင္းဝယ္ယူျပီး အရင္ေနရာမွာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြ႕ေျပာင္းသည္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို မေရာက္ေသးပါ။ အားလံုး ေျပာင္းေရြ႕ျပီး ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာခဲ႔တာ ျဖစ္၏။ ဒီေရာက္မွ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ မင္းက ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတာပဲ။ ဟိုဘက္ကေန ကြန္ပ်ဴတာေတြ ၊ အလုပ္ပစၥည္းေတြ ၊ ဘီရိုေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ ေရြ႕တုန္းကေတာ့ ေရာက္မလာဘူး ၊ အားလံုး ေရြ႔ျပီး ေျပာင္းျပီးျပီ ဆိုေတာ့မွ လက္တင္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္ ” ဟု ဆိုတာ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ရွိ၏။ တကယ္လည္း သူတို႔ အားလံုး အေျခတည္ကာ ပံုမွန္ လည္ပတ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို စဝင္ျဖစ္တာ ျဖစ္သည္။
အလုပ္ကို စဝင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ အေဆာက္အအံု တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေရွ႕ ညာဘက္မွာ တည္ရွိေသာ ေျမကြက္လပ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ကို သိပ္ျပီးေတာ့ ၾကည့္မရခဲ႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိ။ သူ႕ဖာသာ ေနတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ကန္႔လန္႔ၾကီး လာျဖစ္ေန၏။ ဒီေနရာမွာ အရင္က ဘာရွိခဲ႔တာလဲ ဟု စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ အရင္က ဒီေနရာမွာ စက္ရံု တစ္ခုလံုးကို ေထာက္ပံ့ေပးေသာ ေရစည္ၾကီး တစ္ခုကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ တည္ေဆာက္ထားခဲ႔ဖူးသည္ ဟုသာ သိခဲ႔ရသည္။
အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရေပးေဝမႈေတြက အဆင့္ျမင့္လာကာ ၂၄ နာရီ ေရျပတ္လပ္သည္ ဟူ၍ မရွိ ၊ ေရေသာက္အတြက္ ရံုးခန္းထဲမွာ အပူ ၊ အေအးစက္ျဖင့္ အဆင္ေျပေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ ေရစည္ၾကီး တင္ထားစရာ မလိုေတာ့။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုမွာ ေရသန္႔ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုလို ေရအင္အားလည္း မ်ားမ်ားစားစား လိုေသာ အလုပ္ရံု မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမကြက္လပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံု အတြက္ အပို သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္၏။ သူက သူ႕ဖာသာ ေနတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ထိုေနရာက ကန္႔လန္႔ၾကီး လာျဖစ္ေန၏။
တစ္ခါတေလ ထမင္းစား နားခ်ိန္ ၊ အားခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထို ၅ ေပ x ၇ ေပ က်ယ္ေသာ ေျမကြက္ကို သြားေရာက္ကာ ဘယ္ရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိသည္။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေပ၏။ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုး သူ႕ဖာသာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနသေလာက္ ထိုေျမကြက္က ထူးဆန္းစြာ ျခံဳႏြယ္ေတြျဖင့္ ရႈပ္ပြေနေလ့ ရွိသည္။ အသံုးမျပဳေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရႈပ္ပြေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္ရယ္ မဟုတ္ဘဲ မၾကာခဏ သြားေရာက္ ၾကည့္မိေပမဲ႔ အုတ္ေဘာင္ျဖင့္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမွင့္ထားေသာ ထိုေျမေနရာေပၚသို႔ မတတ္ၾကည့္မိခဲ႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအုတ္ေဘာင္ေပၚကိုပါ တတ္ျပီး ၾကည့္မိ၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေျမကြက္က ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုေသာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လည္း ပါေပမည္။ အနီးနားမွာ ခ်ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျခံဳႏြယ္ေတြ ထဲမွ ပိုးမႊားမ်ား ထြက္သြားေစရန္ ထိုျခံဳႏြယ္မ်ားကိုလည္း အနည္းငယ္ ပုတ္ခတ္ လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေကာင္မွ ထြက္မလာပါ။ ဖာသိဖာသာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေန၏။
လူတကာ မထူးဆန္းသလို လ်စ္လ်ဴရႈထားေသာ ေျမကြက္ေပၚကို တတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေနေသာ အပင္မ်ား ၊ ျခံဳႏြယ္မ်ားကို ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္မိသည္။ ထိုေနရာမွာ အလုပ္ရံု ေျမကြက္ရဲ႕ ေထာင့္က်ေနျခင္းကလည္း အသံုးမဝင္ေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမကြက္မွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသည္ ေဘးမွ ျခံစည္းရိုးမ်ားကိုပင္ တြယ္ကပ္ ေပါက္ေနေလ၏။ ထိုႏြယ္မ်ားသည္ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေနေသာ အပင္လတ္မ်ားကိုလည္း တြယ္ကပ္ကာ ႏြယ္တတ္ေနၾက၏။
ဘာႏြယ္ေတြမ်ားလဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းကာ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးထားေသာ စာေပ ဗဟုသုတ အရ ႏြယ္ပင္ မွန္ရင္ လက္ယာရစ္သာ ရစ္ပတ္ေလ့ ရွိသည္ ဟု ဖတ္ရဖူးသည္။ တကယ္လည္း အိမ္မွာ စိုက္ခဲ႔ဖူးေသာ ဘူးပင္ ၊ ၾကက္ဟင္းခါးပင္ အစရွိေသာ ႏြယ္ပါေသာ အပင္မ်ားသည္ လက္ယာရစ္သာ ရစ္ပတ္၍ အထက္သို႔ တတ္ပါသည္။ အခု ဒီေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသည္ အားလံုး လက္ဝဲရစ္သာ သူတို႔ႏွင့္ ထိစပ္သမွ်ကို ရစ္ပတ္ ႏြယ္တတ္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရႈ႕ခဲ႔ဖူးေသာ စာေပ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အရ ရိုးရိုး သာမာန္ ႏြယ္ပင္ေတြသည္ လက္ယာရစ္ ႏြယ္တတ္ၾက၍ ထူးဆန္းေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသာ လက္ဝဲရစ္ ႏြယ္တတ္ၾကပါသည္။ ထိုႏြယ္ပင္မ်ားသည္ ဥစၥာေစာင့္ ဟု လူသိမ်ားေသာ ေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ သိုက္ေစာင့္မ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ရြာေတာ္ရွင္ ၊ ျမိဳ႕ေစာင့္ စေသာ နတ္နန္းမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ေျမမသန္႔ေသာ ၊ သခ်ႌဳင္းကုန္း သုသာန္ ေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ေအာက္လမ္းနည္းျဖင့္ စီရင္ထားေသာ ေျမေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ားသာ လက္ဝဲရစ္ ႏြယ္တတ္ၾကသည္ဟု ဖတ္ရႈ႕ရဖူးပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္မ်ားမွ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔သာ ဖတ္ရႈ႕ခဲ႔ရတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ရွိလိမ့္မည္ ဟုပင္ မထင္မိေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံလိုေပသည္။ အခုလို မထင္မွတ္ဘဲ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထို႔အတူ မေၾကာက္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္မွ ထူးဆန္းစြာ ၾကက္သီးမ်ား ထလာမိ၏။ ေမႊးညွင္းေပါက္မ်ားမွ စူတတ္လာေသာ ၾကက္သီးမ်ားကို ငံု႕ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထူးဆန္းသလို ခံစားရမိသည္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ လာၾကည့္ေနမိေသာ အခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီခြဲ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္သာ ျဖစ္၏။ မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ေနစရာ မလိုသလို ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေၾကာက္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ေလလည္း မတိုက္ ၊ မိုးလည္းမရြာ ၊ ဘာဆို ဘာမွ ထူးျခားစြာ လႈပ္ရွား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိဘဲ ထူးဆန္းစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္မွ ၾကက္သီးမ်ား ထလာခဲ့သည္။
ထပ္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ . . .
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆိုရင္ သူမ်ား အေျပာထက္ ကိုယ္တိုင္ နည္းနည္းေလာက္ ေလ့လာလိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ထိုေနရာသည္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္လာေပသည္။ အလုပ္ မဝင္ခင္ ၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္ ၊ အလုပ္အားခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုေနရာကို ေရာက္သြားေလ့ ရွိ၏။ ဘယ္လို႔လဲ ဆိုေသာ အေမးကို ေျဖရန္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖ မရွိပါ။ စိတ္ဝင္စားမိ၍ စူးစမ္းလို စိတ္ေၾကာင့္သာ ေရာက္သြားျခင္း ဟု ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
အလုပ္ရံုမွာလည္း လည္ပတ္ေနေသာ္လည္း ေျပာင္းေရႊ႕ျပီး တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လ အေတာအတြင္းမွာ အသားက်ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ေသးေပ။ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာ ပစၥည္းမ်ား အသားမက်ျခင္း ၊ တိုးခ်ဲ႕ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အသားမက်ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လည္ပတ္ေနေသာ အလုပ္က သာမာန္ထက္ ပို၍ ၾကန္႔ၾကာ ေနတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔ဆိုင္းထက္ ညဆိုင္းတြင္ ပို၍ လည္ပတ္မႈႏႈန္း ေႏွးေကြးေန၏။ ပံုမွန္ အသားမက်ေသးေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေလးလံေစသည္။
“ မင္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ညဆိုင္းကို ဝင္ကူေပးပါလား။ ျပီးရင္ အဲဒီမွာ အလုပ္ သြက္သြက္ လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ လိုတာေတြ ငါ့ကို တင္ျပေပးကြာ ”
သူေဌးရဲ႕ ဒီလို ေျပာအျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္အပတ္က စျပီး အလုပ္ ညဆိုင္းကို ဝင္ခဲ႔ရ၏။ ေန႔ဆိုင္းထက္ စာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ညဆိုင္းကို ပိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ေန႔ဆိုင္းရဲ႕ မ်က္လံုး ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရျခင္းထက္ စာရင္ ညဆိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လြန္စြာမွ လြတ္လပ္သည္။ အလုပ္ရံုမွာ သူေဌး ညီအစ္ကို ၄ ေယာက္ ရွိရာမွ သံုးေယာက္က ဒီမွာ ရံုးထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္ေသာ အစ္ကိုၾကီးသာ ကုန္ၾကမ္း ထုတ္လုပ္ေရး အလုပ္ရံုမွာ ရံုးထိုင္၏။
ကိုယ့္ရဲ႕ တာဝန္ ေက်ပြန္ေနရင္ ဘယ္သူ႔မွ ေၾကာက္စရာ မလိုေပမဲ႔ မၾကာခဏ မီတင္ေတြ ၊ ေဆြးေႏြးခ်က္ ၊ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ ေန႔ဆိုင္း အလုပ္လုပ္ရျခင္းက စိတ္ဖိစီးမႈ အေတာ္မ်ားေလ၏။ ညဆိုင္းမွာေတာ့ အခုလို ၾကီးၾကပ္ရံု ဆိုရင္ ညဥ့္ရဲ႕ ျငိမ္းေအးမႈနဲ႔ အတူ လြန္စြာမွ ခ်မ္းေျမ့လွသည္။ အလုပ္လ်င္ျမန္ သြက္လက္ေအာင္ ထားသိုေသာ ပစၥည္းေတြကို အံဝင္ခြင္က်ေအာင္ ေနရာခ်ထားပံု ၊ အလုပ္ကို ျမန္ဆန္ေအာင္ လူအင္အား ေတာင္းဆိုရံု ၊ အထြက္ႏႈန္း တြက္ခ်က္ရံု ၊ သူေဌးထံ လိုအပ္တာမ်ား တင္ျပရံုမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္မရွိပါ။ အနည္းငယ္ေတာ့ ဝင္ေရာက္ စစ္ေဆးရ၏။
မနက္ဘက္ ထုပ္ပိုးေသာ ဌာနသို႔ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္မွီေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ရင္ ညဆိုင္းသမားေတြ အတြက္ တာဝန္ေက်သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပ၏။ ပံုမွန္လည္ပတ္ရန္ လိုအပ္တာေတြ ေျပာဆို ၊ မွတ္သား အျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ မရွိ။
ညက ဖာသိဖာသာ အပ်ိဳတစ္ေယာက္လို ရွက္ရြံ႕တြန္ဆုတ္စြာ မ်က္လႊာခ် တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေမွာင္မည္းေနေသာ ညဥ့္အေရာင္ကို အံတုကာ ဝိုးတဝါး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထြန္းညွိေနေသာ မီးလံုးဝါဝါမ်ားသာ တြဲလဲခိုကာ အလုပ္ရံု ပတ္လည္ကို ျငိမ္သက္ထြန္းညွိ ထားသည္။
အလုပ္ရံု အေရွ႕ဘက္ ရံုးခန္းေနရာ တံခါးမွာ ပိတ္ထားျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေခ်ာထည္ ထုတ္လုပ္ေရးဌာနမွ လူမ်ား အျပင္ထြက္ရန္ လုပ္ေပးထားေသာ စက္ရံုေဘးေပါက္မွ အျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ႔၏။ ထူးထူးေထြေထြ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ ၊ အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔နဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လို႔သာ ျဖစ္၏။ အလုပ္ရံုရဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုေျမကြက္လပ္ေလးက တိတ္ဆိတ္မႈေၾကာင့္ ဝိုးတဝါး ေအးစက္ ျငိမ္သက္ေန၏။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း လက္မွ နာမည္ကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္နားကို ညႊန္ျပေနသည္။ မၾကာမွီ ထမင္းစားဖို႔ ဘဲလ္သံ ထြက္လာေပေတာ့မည္။
ေန႔ဘက္ဆိုရင္ စည္ကားလွေသာ ကင္တင္းကေလးက ညဥ့္ဘက္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈက တစ္တစ္ခြခြ ခြစီးကာ ေနရာယူထား၏။ ျငိမ္သက္ကာ မည္းေမွာင္ေနေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ထမင္းစားခ်ိန္ ဘဲလ္က ျမည္လာျပီး အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား ကိုယ္စီ ထမင္းထုပ္ေလးကို ဆြဲကာ ထြက္လာၾက၏။ မည္းေမွာင္ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ကင္တင္းကေလးကို မီးဖြင့္သူ ဖြင့္ ၊ စားပြဲေပၚ ထပ္တင္ထားေသာ ထိုင္ခံုကို ဆြဲခ်သူ ဆြဲခ်ႏွင့္ လႈပ္ရွား အသက္ဝင္လာ၏။ ကင္တင္းမွာ တပ္ထားေသာ ပန္ကာ ခပ္ၾကီးၾကီးတို႔ကလည္း တဝူးဝူး ေအာ္ျမည္ကာ ေမာင္းႏွင္၍ ေလစုပ္ထုတ္ ေပးေတာ့သည္။ ေအးေဆး ျငိမ္သက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆူညံကာ ပြက္ေလာရိုက္သြားေလ၏။
သူတို႔ အတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီ အေတာအတြင္းမွာ အလုပ္က အေၾကာင္း ၊ မိသားစု အေၾကာင္း ၊ ခ်စ္သူ အေၾကာင္း ၊ ေဝးရပ္ေျမကို လြမ္းဆြတ္ျခင္း အေၾကာင္း ၊ ပိတ္ရက္မွာ ဘယ္ကို သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ၊ အေၾကာင္းေပါင္း မ်ားစြာကို ရင္ဖြင့္ကာ လွစ္ဟေဆြးေႏြး ၾကသည္။ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလွေသာ ၊ လူမႈေရးေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရေသာ ႏိုင္ငံျခား အလုပ္သမားမ်ား ဘဝမွာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်င္လည္ကုန္လြန္ကာ လည္ပတ္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။
စားေသာက္ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီ ေစ့ကာ အလုပ္ျပန္ဝင္ရန္ ဘဲလ္သံၾကားေတာ့ သူတို႔ အားလံုး အလုပ္ခြင္သို႔ ျပန္ဝင္သြားၾကေလ၏။ ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထမင္း မစားရေသး။ သူတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ အျပီး နာရီဝက္ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားတာ အက်င့္လို ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ အလုပ္လုပ္သူေတြက လုပ္ေနျပီး ကိုယ္က အလုပ္က ရံုးခန္းမွာ ထမင္းထုပ္ကို ဖြင့္စားေနရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကို ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းကာ စတိုထဲမွ ရံုးခန္းေလးမွာ သြားစားေလ့ ရွိသည္။
ညဘက္ဆို လည္ပတ္မႈက ပစၥည္း အထုတ္ အတြက္သာ ရွိေသာ ထိုစတိုေနရာမွာ ပိတ္ေမွာင္၍ မည္းေနေလ့ ရွိသည္။ သြားဖူး ၊ လာဖူး ၊ ေရာက္ဖူးေနၾက ေနရာဆိုေတာ့လည္း စတိုထဲမွ မီးေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းေလာက္ ဖြင့္ကာ အထစ္အေငါ့ မရွိ စတိုရံုးခန္းငယ္ေလးထဲကို ေရာက္သြားပါသည္။
ထိုရံုးခန္းေလးထဲမွာ အဲယားကြန္း တပ္မထားပါ။ စတိုထဲမွာလည္း အဲယားကြန္း မရွိပါ။ ထိုရံုးခန္းငယ္ေလး အတြက္ သံုးရန္ ပန္ကာ ခပ္ေသးေသး တစ္လံုးကိုေတာ့ စားပြဲေထာင့္မွာ ပံုစံထိုင္လ်က္သား ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ထိုရံုးခန္းေလးရဲ႕ ညာဘက္ ေဘးမွာ သံတိုင္ေတြျဖင့္ ေသခ်ာ တြဲကပ္ကာ ေဖာက္လုပ္ထားျပီး တရုတ္ကပ္ မွန္မ်ား တပ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လိုက္ရင္ အျပင္မွ ကား အသြားအလာမ်ားကို ျမင္ရေလ့ ရွိသည္။ ထိုရံုးခန္းေလးသည္ အလုပ္ရံုရဲ႕ ေဘးဘက္ရွိ ကားလမ္းမကို မ်က္ႏွာမူထားေလ့ ရွိ၏။
အရည္ေသာက္ မပါရင္ ထမင္းစားရခက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မျဖစ္မေန စြပ္ျပဳတ္ တစ္ခြက္ေတာ့ ပါတတ္ပါသည္။ ဒီရံုးခန္း ေသးေသးေလးမွာ ထမင္းထိုင္စားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ကပ္ ျပတင္းေပါက္ေလးကို ဖြင့္ကာ အျပင္မွ သြားေနေသာ ကားမ်ားကို ၾကည့္မိကာ ဘာရယ္မဟုတ္ေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ထမင္းစားေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံု တည္ေနရာမွာ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကားလမ္းကို မ်က္ႏွာမူထားသလို ၊ ေဘးခ်င္းလည္း ကပ္ထား၏။ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေအာက္ေျခမွာ ေရေျမာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရလိမ့္မည္။
တစ္ခါတေလေတာ့ ထမင္းသာ စားေနတာ လက္တစ္ဖက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနေလ့ ရွိျပန္ပါသည္။ ဒီလို အခါမ်ိဳးဆိုရင္ စာအုပ္ထဲကို စိတ္ဝင္စားမိကာ စားျပီးသား အရိုးအရင္းမ်ားကို ေရွ႕မွ ထမင္းထုပ္ ေဖာ့ဘူးထဲကို ျပန္မထည့္မိဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကို ပစ္မိတတ္၏။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွလည္း မရွိပါ။ သတိထားမိေသာ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ ေရွ႕မွ ေဖာ့ဘူးထဲကိုသာ ထည့္ပါသည္။ ဘာစိတ္မွ မရွိတဲ႔ အတြက္ ဘာမွလည္း သတိမထားမိပါ။
ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ေတြ အစားမ်ားေသာ အရိုးမပါေသာဟင္း ခ်က္စားပါသည္။ ထမင္းစားေနရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း စာအုပ္ကို ကိုင္ကာ ဖတ္ေနပါ၏။ အရုိး မပါေသာေၾကာင့္ အရိုးကို လြင့္ပစ္စရာ မလိုပါ။ ဖာသိဖာသာ စားေနရင္း ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနေသာ ရံုးခန္း အျပင္မွ သံျပားကို တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ျခစ္သံလိုလို ၊ သံျဖတ္ကတ္ေၾကးျဖင့္ ျဖတ္သံလိုလို ၾကားရသည္။ စစၾကားတုန္းကေတာ့ စာထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ေျမွာင္ကဲ႔သို႔ေသာ အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္က ကာထားေသာ သံျပားကို သူတို႔ ဘာသာဘာဝ အျမီးျဖင့္ ရိုက္ပုတ္ျခင္း ဟုသာ ထင္ခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ ပို၍ ပို၍ က်ယ္ေလာင္ လာခဲ႔၏။
သတိမထားမိလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ကာ အျပင္မွ သံျပားကို သံေခ်ာင္းတစ္ခုျဖင့္ ျခစ္သြားေသာ အသံေလာက္ကို က်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဘယ္က ကေလး လာေဆာ့ေနပါလိမ့္ ဆိုေသာ စိတ္ျဖင့္ စားလက္စ ထမင္းထုပ္ေဖာ့ဘူးကို ျပန္မဖံုးမိဘဲ ေမ့ကာ ထြက္လာမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း အလုပ္ရံု အျပင္ကို ထြက္ကာ ပစၥည္းထားေသာ စင္ေပၚကို တတ္၍ အလုပ္ရံုေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕။ အိမ္ေျမွာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ ၾကီးေသာ အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ အျမီးပုတ္သံလို႔ပဲ ေတြးကာ အလုပ္ထဲကို ျပန္ဝင္ကာ စတို ရံုးခန္းေလးထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကာ မဖံုးမိခဲ႔ေသာ အရိုးမပါေသာ အသားတံုးမ်ား မေတြ႕ေတာ့ေပ။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသလို ျဖစ္ကာ ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိ၏။ သူတို႔ ဒီလိုပဲ အျမဲတမ္း ေနာက္ေနက် မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ လိုက္ေမးေသာ္လည္း မည္သူ႔ဆီကမွ သတင္းမရ။ ေနာက္ေျပာင္ကာ ရုပ္တည္ထားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၊ သူတို႔ တကယ္ကို မေနာက္ေသာ မ်က္ႏွာ တည္တည္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ခိုင္လံုသည္။ သူတို႔ ခုနကပဲ ထမင္း စားထားၾကတာပါ တဲ႔။ ဘာမွ မေျပာသာဘဲ စိတ္ထဲမွာ အီလည္လည္ျဖင့္ အဲဒီေန႔က ထမင္းသာ က်န္ခဲ႔ေသာ ထမင္းထုပ္ကို ဆက္မစားျဖစ္ခဲ႔ပါ။
ေနာက္ေန႔ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ . . . .
ေန႔ဆိုင္းမွ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေသာ တစ္ေယာက္ကို ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကို ေမးကာ ေနာက္ေနာင္ အဲဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္း မစားဖို႔ ေျပာလာေလေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ အေျဖကေတာ့ ေန႔တိုင္း အျပင္ကို အရိုးေတြ အသားစေတြ မထင္မွတ္ဘဲ ပစ္မိေနေတာ့ သူတို႔က သူတို႔ကို အစာပစ္ေကၽြးတယ္ ထင္ကာ ေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ လာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္း စားေသာက္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ မေကၽြးျဖစ္ေသာေန႔ ၊ ေကၽြးစရာ မပါေသာေန႔မွာ သူတို႔ကို သတိရေအာင္ လာေရာက္ အသံေတြ ေပးတာဟု ဆို၏။ ေနာက္ေန႔ေတြ အဲဒီမွာ သြားမစားနဲ႔ေတာ့ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး ဟု ဆိုပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ေပမဲ႔ ယံုၾကည္လို႔ မရေသးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအရာေတြကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ထပ္ သိပ္မၾကာေသာ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေဌးက ေန႔ဆိုင္းကို ျပန္ေခၚ လိုက္ေလ၏။ “ အလုပ္က ဟိုဘက္က Lab တစ္ခုတည္းနဲ႔ မႏိုင္ဘူးကြ။ မင္း ဒီဘက္မွာပါ Lab အသစ္ဖြင့္ျပီး လုပ္ေပး ၊ QA ကို တျခားလူေတြကို လႊဲထား ၊ မင္း ခဏနား ထားလိုက္ေတာ့ ” ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း Lab မင္းသား ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထုတ္ကုန္က ရာဘာပစၥည္း ဆိုေတာ့ အဓိက ရာဘာရည္ေတြကို ဓါတ္ခြဲရသလို ၊ ထုတ္ကုန္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ စစ္ေဆးရသည္။
အလုပ္ရံုမွာ ေနရာသစ္ ဆိုေတာ့ လြတ္ေနေသာ အခန္းက်န္ေတြ ရွိေနေသာ္လည္း ရာဘာရည္ စစ္ေဆးရန္ သင့္ေတာ္ေသာ ေနရာကေတာ့ ပစၥည္း အေဟာင္းေတြ သိမ္းေသာ စတိုေထာင့္ခ်ိဳးမွ အခန္း တစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ ထိုအခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္ေတြ အေတာ္ကို တတ္ေန၏။ အခန္းမွ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကလည္း ဟိုအရင္ စက္ရံုမွ အၾကြင္းအက်န္မ်ားလည္း ပါ၏။ လက္ရွိ စက္ရံုမွ ေျပာင္းေရြ႕လာရင္း အသံုးမလိုသည္မ်ားကိုလည္း ဒီေနရာမွာ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီအခန္းကို တစ္လေနလို႔ေတာင္မွ လိုခ်င္တာ မရွိရင္ မဖြင့္ျဖစ္ေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။
လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း နီေပါ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အခန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို တျခားေသာ အခန္းေဟာင္း တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းရသည္။ အခန္းအေတာ္ သန္႔သြားေတာ့ ေလွာင္ကာ ပူအိုက္လာေသာေၾကာင့္ အဲယားကြန္းကို ဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ မဖြင့္တာ ၾကာ၍ ထင္သည္ ဂ်မ္းျဖစ္ေန၏။ လည္ရင္ ခဏသာ လည္ျပီး ဘရိတ္ကာ ခလုတ္မွာ ခဏခဏ ျပဳတ္က်ကာ ျပန္ပိတ္သြားေလသည္။
အခန္း တစ္ခုလံုး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျပီးေတာ့ အဲယားကြန္းကို ျပင္ရန္ အဲယားကြန္း ျပင္ေသာသူေတြကို ဖုန္းဆက္ ေခၚရင္း ေစာင့္ေနမိ၏။ တစ္နာရီခြဲေလာက္ အၾကာမွာ အဲယားကြန္း ျပင္မဲ႔လူ လာေတာ့ ခုနက ေစ့ျပီး ပိတ္ထားေသာ တံခါးက ဖြင့္မရ။ အလုိလို ၾကပ္သြား၏။ လက္ကိုင္ဖုကလည္း လွည့္လို႔ ရေနျပီးေတာ့ကို အထဲမွာ တစ္ခုခုနဲ႔ ခံေနသလို ၊ ဆို႔ထားသလို လံုးဝကို တြန္းဖြင့္ မရဘဲ ၾကပ္ေန၏။
ဘယ္လိုမွလည္း တြန္းမရ ၊ ခုနကပဲ အလြယ္တကူ တြန္းဖြင့္ ၊ ဆြဲဖြင့္ေနေသာ တံခါးက ရုတ္တရက္ကို ၾကပ္သြား၏။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ တြန္းဖြင့္ရေသာ တံခါးမွာ အခုေတာ့ လူသံုးေယာက္ တြန္းတာေတာင္မွ လံုးဝ မလႈပ္။ ဘယ္လိုမွ ဖြင့္မရ။ ဒီအခန္းထဲကိုလည္း ဒီတံခါးေပါက္ တစ္ခုကပဲ ဝင္လို႔ ရ၏။ သံုးေယာက္နဲ႔ တြန္းလည္း မရ။ ေလးေယာက္ ၊ ငါးေယာက္နဲ႔ တြန္းသည္။ မရ။ တံခါးက ရုတ္တရက္ ၾကပ္သြားျခင္းကို နားမလည္ေသာ္လည္း ၾကာၾကာ နားလည္ေအာင္ ေတြးေနဖို႔ အခ်ိန္မရ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တံခါးေဟာင္းကို ေဘးမွ သစ္ေတြကို ထြင္းကာ ဖ်က္ထုတ္လိုက္၏။ တံခါးေဟာင္းေနရာမွာ တံခါးသစ္ကို လဲတပ္ေနခ်ိန္မွာ အဲယားကြန္း ျပင္သူမ်ားကလည္း အဲယားကြန္း အေဟာင္းကို ဖုန္ရွင္း၍ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရန္ မ၍ ေအာက္သို႔ ခ်သည္။
လူ ၃ ေယာက္ ပါေသာ သူတို႔ အဖြဲ႔မွာ ထံုးစံ အတိုင္း ဝင္းဒိုး အဲယားကြန္း တစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္ မ လွ်င္ လံုေလာက္ေပျပီ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ မ ေနရင္း မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ကာ တပ္ထားေသာ ေနရာမွ မေရြ႕ ၊ ဒါေလးေတာင္မွ အျဖစ္မရွိရလား ဆိုကာ သူတို႔ရဲ႕ ဆရာလုပ္သူပါ ဝင္မသည္။ မရ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ ၅ ေယာက္ ေခၽြးျပန္ကာ အားစိုက္၍ လက္ဖ်ံေတြ နာေအာင္ မေတာ့မွ အဲယားကြန္ တပ္ထားေသာ ေနရာမွ အျပင္ကို ထြက္လာႏိုင္သည္။ တြန္းလွည္းေလးေပၚ တင္ျပီးေတာ့ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရန္ သူတို႔ တြန္းထြက္သြားေတာ့ လက္ေဆးကန္မွ ေရဘံုဘိုင္ကို ဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးဖို႔ ေရကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရက က်မလာ။ အျပင္ကမ်ား ပိတ္ထားလား မသိဘူး ဟု ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အားကိုးရေသာ နီေပါေလးကို လွမ္းကာ အျပင္မွ ေရဘံုဘိုင္ပိုက္ အဖြင့္အပိတ္ကို သြားဖြင့္ရန္ ေျပာလို္က္ေတာ့ သူက သြက္လက္ေပါ႔ပါးစြာ ထြက္သြား၏။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ၾကီးပါ၏။ ဒါေပမဲ႔ လူေကာင္က ေသးသေလာက္ အလြန္လည္း သြက္လက္သူ ျဖစ္၏။ သူမ်ားေျပာရင္ ေပကပ္ကပ္ ႏိုင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ သြက္လက္စြာ လုပ္ေပးသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕နာမည္က ကာလုမန္း ( Kaluman ) ဟု ေခၚသည္။ သူတို႔ စကားအရ “ ကာလု ” ဆိုတာ “ အရက္ ” ကို ေခၚတာ ျဖစ္၍ man ဆိုတာကေတာ့ “ လူ ” ဟုသာ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ သူ႕နာမည္က “ အရက္လူ ” ေပါ႔။ “ အရက္သမား ” ဟု ဆီေလ်ာ္စြာ ဘာသာျပန္ရမည္ ထင္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ၊ သူက အရမ္းကို အရက္ေသာက္သူ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ဆီမွ အျမဲတမ္း အရက္နံ႔က တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတတ္သည္။ အလုပ္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူ အရက္ မေသာက္ေပမဲ႔ အလုပ္နားခ်ိန္ ဆိုတဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ တီးတိုင္းခ်ိန္ေတြမွာ သူက ပံုစံမပ်က္ တစ္ခြက္ ကစ္ေလေတာ့ သူက ပံုမွန္ကကို မက်ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အနံ႔ေတြက ထြက္ေနလို႔ သူ႕ကို ဘယ္သူ႔မွ ေသခ်ာ မခိုင္းခ်င္ၾကဘူး။ သူကလည္း လစ္ရင္ လစ္သလို အလုပ္ကို ခိုတတ္ပါသည္။ သူေၾကာက္တာ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ အဲဒါကေတာ့ “ OT ” ဆိုေသာ အခ်ိန္ပိုပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ပို မရမွာ သူ ေသမေလာက္ ေၾကာက္သည္။ သူ႕ကို ဘယ္သူ အခ်ိန္ပို ေပးမလဲ ဆိုတာကိုသာ ၾကည့္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။
ညေန ၅ နာရီထိုးခါ နီးဆိုရင္ သူ႕ကို ျပန္ေတာ့လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလိုက္ျခင္း ခံရမွာ သူ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ စိုးေၾကာက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဘာခိုင္းခိုင္း မျငင္းတမ္း လုပ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို အိုတီ ေပးႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္မွ မန္ေနဂ်ာ Ms.Ng ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားကိုသာ ကပ္ျပီး အလုပ္မွ ပစၥည္းထုတ္ေတြ ေရြ႕ရမလား ၊ ေပါင္ဒါကန္ေတြ ရွင္းရမလား ၊ ရာဘာရည္ေတြ စစ္ရမလား ဟု ေမးကာ အျမဲ အသင့္ျဖစ္ေနတတ္၏။
ေရပိုက္ အဖြင့္အပိတ္ကို ဖြင့္ရန္ ထြက္သြားျပီး ခဏ ဆိုသလိုပင္ ခ်က္ခ်င္း သူျပန္ဝင္လာကာ “ ဖြင့္ျပီးျပီ ” ဟု ဆို၏။ ေရဘံုုဘိုင္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းေလးမွ ေရမ်ား က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးေနလို႔ မျပီးခင္မွာဘဲ က်ေနေသာ ေရက ရုတ္တရက္ ရပ္သြားေလသည္။ ဘာျဖစ္တာမွန္း မသိေတာ့ ဘံုဘိုင္ေခါင္းကို ထပ္၍ လွည့္ျပီး ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ေသာ္လည္း ေရက က်မလာေတာ့။ ဘာျဖစ္တာလဲကြ ဟု ဆိုကာ အလုပ္ရံု အျပင္ဘက္ကို ထြက္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက “ ကာလုမန္း ” ဖြင့္ထားခဲ႔ေသာ ေရပိုက္ အပိတ္အဖြင့္ေလးက ျပန္၍ ပိတ္ေနကာ “ Close ” ဆိုေသာ ေနရာမွာ ရပ္ေန၏။
ဟာ . . . ဘယ္ေကာင္ ျပန္လာပိတ္သြားတာလဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ခံျပင္းျပီး ျပန္ဖြင့္ကာ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ျပီး လက္ေဆးေတာ့ ေရးက ေကာင္းစြာ လာေခ်ျပီ။ Lab ( သို႔ ) ဓါတ္ခန္းတစ္ခု အတြက္ ဝယ္ထားတဲ႔ ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကာလုမန္းတို႔နဲ႔ အတူတူ ေနရာခ်ေနရင္း တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အဲယားကြန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သူတို႔က လွည္းေလးကို တြန္းကာ ျပန္ဝင္လာ၏။ အားလံုး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျပီးျပီ ဟုဆို၏။ ခုနက ၅ ေယာက္ မႏိုင္မနင္း ခ်ရေသာ အဲယားကြန္းေၾကာင့္ ဝိုင္းကူဖို႔ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သူတို႔ လုပ္ေနၾက အတိုင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အသာ မ ယူကာ ျပန္လည္ တပ္ဆင္၍ ရသြားေလသည္။
ဝါယာၾကိဳးေတြ ၊ လိုအပ္ေသာ တပ္ဆင္မႈေတြ လုပ္ျပီးေတာ့ အဲယားကြန္း ခလုတ္ကို ႏွိပ္ေသာ အခါ ဘာမွ အလုပ္ မလုပ္ေခ်။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဟု ဆိုကာ ဝါယာေတြကို ျပန္ျဖဳတ္ျပီး အားလံုး စစ္ေဆး၏။ အားလံုး အေကာင္း ၊ ျပန္တပ္ကာ ဖြင့္ေသာ္လည္း မရ။ ဒါနဲ႔ ခုနက ႏွစ္ေယာက္တည္း တပ္ဆင္လိုက္ေသာ အဲယားကြန္းကို ျပန္ျဖဳတ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။ စစခ်င္း ျဖဳတ္သလို ၅ ေယာက္ ဝိုင္းကာ လက္ဖ်ံေတြ တန္းေအာင္ ပင့္မ ရျပန္၏။ ေအာက္ေရာက္လာေသာ အဲယားကြန္းကို စစ္ေဆးေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိ။ ဒါေၾကာင့္ ဝါယာၾကိဳးကို အရွည္ျဖင့္ တပ္ကာ စမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲယားကြန္းက ဝူးခနဲ ခ်က္ခ်င္း ထႏိုးသည္။
အိုေက . . . ေကာင္းသြားျပီ ဟု ဆိုကာ ျပန္၍ မတင္ေတာ့ ခုနကလို ႏွစ္ေယာက္တည္း မလို႔ မၾကြ။ ၅ ေယာက္ ဝိုင္းမတာေတာင္မွ ေခၽြးျပန္ေအာင္ မယူရသည္။ အဲယားကြန္း ျပင္သူကလည္း သူ႕ တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ ေလးေသာ အဲယားကြန္း မျမင္ဖူးဟု ဆိုသည္။ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္သြားေသာ အဲယားကြန္းကို ေမာင္းႏွင္ဖို႔ ဝါယာၾကိဳးေတြကို တပ္ကာ ခလုတ္ႏွိပ္၍ ႏိႈးလိုက္ေတာ့ မႏိုးျပန္။ ဘယ္ေနရာမွာမွ ျပစ္ခ်က္ကိုလည္း ရွာမေတြ႕။ ေခါင္းေဆာင္ တရုတ္ၾကီးက အေပၚမွာ တပ္ဆင္ထားေသာ အဲယားကြန္းကို ၾကည့္ကာ “ မင္း သူေဌးကို ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ ” လို႔ ဆိုလာ၏။
“ ဆက္ေလ ” ဟု ဆိုကာ သူေဌး ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ သူက သူတို႔ တရုတ္လိုေတြ ကိြစိ ကြစိေတြ ေျပာေလေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေျပာျပီးေတာ့ “ ေနာက္ေန႔မွ ငါတို႔ ျပန္လာမယ္ကြာ ” ဟု ဆိုကာ သူတို႔ လုပ္ထားေသာ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွာင္အိုက္ေနေသာ အခန္းထဲမွာပဲ ေနရာခ်စရာ ပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ေနမိသည္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သူေဌး ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ရံုးခန္းသို႔ လာရန္ ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ သူက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပပါေလေတာ့သည္။
ဒီအလုပ္ရံု ေနရာဟာ အရင္က စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေၾကာင္း ၊ ဗံုးက်ဲခံရ၍ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ႔သလို ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေသဆံုးေသာ လူေတြကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ႔ေသာ ေနရာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ႔ဖူးေၾကာင္း ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီေနရာဟာ ျမိဳ႕သစ္ေနရာ ျဖစ္လာျပီး ကားလမ္းမေဘး ျဖစ္တာေၾကာင့္ စည္ကားလာေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာ ပထမဦးစြာ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ႔ေသာ မကၽြတ္မလြတ္သူမ်ား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
သူေဌးမို႔လို႔ သူ႔ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္မိေသာ္လည္း သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕သမား ဆိုေတာ့ မယံုမိပါ။ ဘာဘာညာညာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ပါ။ ျငိမ္၍သာ နားေထာင္ေနမိတယ္ သေဘာကေတာ့ လံုးဝ မက် ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕မွ ယံုတတ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္မလဲ သူေဌး လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက သူတို႔ တရုတ္ အယူအဆ နဲ႔ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ေကၽြးေမြးကာ အလွဴအတန္း လုပ္ေပးျပီး အမွ် ေပးကာ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို သြားခိုင္းမည္ ဟု ေျပာေလသည္။ အလွဴလုပ္ျပီး အမွ် အတန္း ေဝတာကေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္ပါ၏။
ေနာက္ေန႔ မနက္ အလုပ္ဝင္ေတာ့ ျပႆနာမ်ားစြာက အလုပ္မွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက ေလေတာ့သည္။ ညက အသစ္ျပင္ဆင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab အခန္းက တစ္ညလံုး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၊ ဆဲဆိုသံမ်ား ၊ တစ္ခုခုကို ေပါက္ခြဲသံမ်ား ၾကားရသည္ ဟု ဆိုၾက၏။ သူတို႔လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ လုပ္ေနတာ ထင္၍ သြားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံကို အားလံုးကေတာ့ ၾကားရသည္ ဟု တညီတညႊတ္တည္း ဆိုၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုေသာ္လည္း ဒီေလာက္ လူညီေအာင္ ေျပာဖို႔ မလြယ္မွန္း သိေသာေၾကာင့္ ျငိမ္သာ ျငိမ္ေနလိုကိရသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အရင္က ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ အလုပ္ဝင္တတ္ေသာ သူေဌးက အေစာၾကီး ေရာက္ခ် လာေလသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အၾကီး ႏွစ္လံုးျဖင့္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ ၊ အေမႊးတိုင္ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွင့္ တျခားေသာ သူတို႔ တရုတ္ဆိုင္ရာ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားလည္း ပါေလသည္။ သူက တစ္ခါသံုး ေဖာ့ပန္းကန္ေလးေတြမွာ သူကိုယ္တိုင္ ထည့္ကာ Lab ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွ ေန၍ သူတို႔လို ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာေတြကို ပင့္ဖိတ္ကာ ေကၽြးေမြး ေလေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားကိုလည္း ထုတ္ကာ မီးရိႈ႕ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း “ မင္းလည္း လုပ္သင့္တယ္ ” ဟု ဆိုကာ လုပ္ခိုင္း၏။
ဒီဘက္က လူက ဒီလို အလွဴအတန္း လုပ္လို႔ ဟိုဘက္က ဝိညာဥ္က ရသြားတယ္ ဆိုေသာ အယူအဆကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းခဲ႔ပါ။ ေကၽြးေမြးကာ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္း ၊ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားကို မီးရိႈ႕ကာ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ အမွ် ေပးေဝ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီေနာက္ေတာ့ ထို ပန္းကန္ေတြ ထိုအရာ အားလံုးကို ဒီအတိုင္းပဲ ထားကာ အလုပ္ကို ဝင္လာခဲ႔သည္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ လူေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာကာ သူတို႔ မေန႔က တပ္ထားေသာ အဲယားကြန္းကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ျခင္း မရွိဘဲ။ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ဝူးခနဲ ထ၍ အဲယားကြန္းက စတင္ လည္ပတ္ေလေတာ့သည္။
အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တရုတ္ၾကီးက မ်က္ႏွာၾကီး ျပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္၍ ၾကည့္ေနေလ၏။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာ မေန႕က သူ ဝင္လာေတာ့ သူ႕မွာ အဲယားကြန္း ျပင္တဲ႔ ကိရိယာေတြ အစံုအလင္နဲ႔ ဆိုေပမဲ႔ အခုေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ ပါမလာခဲ႔ပါ။ လက္ခ်ည္း ဗလာ သက္သက္ ျဖစ္သည္။ သူ ခလုတ္ေလး ႏွိပ္လိုက္ယံုပါပဲ။ မေန႕က တပ္လိုက္ ျဖဳတ္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရေသာ အဲယားကြန္းမွာ အခုေတာ့ သူ႕ဖာသာ အဆင္ေျပသြားေလျပီ။ အံ့ၾသလြန္း၍ အဲယားကြန္း ခလုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ပိတ္ကာ ခဏၾကာေတာ့ ခလုတ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်က္တည္း ဝူးခနဲ လည္ပတ္ခဲ႔ပါသည္။
မ်က္ျမင္ လက္ေတြ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ျဖစ္သြားေပမဲ႔ အံ့ၾသမိေသာေၾကာင့္ မယံုႏိုင္သလို ျဖစ္ေနမိ၏။ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ သံုးေလးၾကိမ္ လုပ္မိေသာ္လည္း ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ခဲ႔ပါ။ တစ္ခ်က္ႏွိပ္ တစ္ခ်က္ ဝူးခနဲ ျဖင့္ လည္ပတ္ ႏိုးထသြားပါ၏။ အံ့ၾသတၾကီးျဖင့္ အဲယားကြန္းကို ၾကည့္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္က လာေခၚကာ ျပင္ဆင္ျပီး လက္မွတ္ထိုးရန္ ေျပစာ စာရြက္ကို လာေပးေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုရဲ႕ ထံုးစံက ျပင္ရေသာ ဌာနရဲ႕ တာဝန္ရွိသူက ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ ထိုးျပီးမွ သူေဌးက လက္မွတ္ထိုးရတာ ျဖစ္၏။
သူ ေပးေသာ ေျပစာ စာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီး သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ “ ဘာလို႔လဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ ” လို႔ ေမးမိပါသည္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ ေျပစာ စာရြက္ကို လွမ္းယူကာ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကိုလည္း လွမ္းဖက္ျပီး အျပင္ကို ေခၚထုတ္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ လက္မွတ္ထိုးရန္ သူေဌး ရံုးခန္းကို သြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ရွင္းျပပါ၏။
ဒီေနရာက အရင္က စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ဖူးလို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဖူးေၾကာင္း ၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္အတြင္းမွာ ေသတဲ႔ လူေတြကိုလည္း ဒီေနရာမွာ ျမွဳပ္ခဲ႔တယ္ ဆိုတဲ႔ အစဥ္အလာ ရွိခဲ႔ေၾကာင္း ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ျမိဳ႕သစ္တည္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျမကြက္ေတြ ေပၚလာေၾကာင္း ၊ ဒီလို ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ သူတို႔ကို ပူေဇာ္ရင္ အလုပ္ျဖစ္သေလာက္ သူတို႔ကို မပူေဇာ္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ အေႏွာက္အယွက္ကို ခံရတတ္ေၾကာင္း ၊ အရင္က ဒီေနရာမွာ စက္ရံုတည္သြားတဲ႔ ေရသန္႔ ပစၥည္းစက္ရုံ ဆိုရင္ တစ္ပတ္တစ္ခါကို သူတို႔ကို ပူေဇာ္ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာလာ၏။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ လုပ္ငန္း အရမ္းတိုးတတ္ျပီး ေျပာင္းေရႊ႕သြားေတာ့မွ မင္းတို႔ အလုပ္ရံု ေျပာင္းေရြႊ႕လာေၾကာင္း ၊ အခု အခန္းကလည္း ဟိုအရင္ အလုပ္ရံုကတည္းက ပစၥည္း အေဟာင္းေတြ ထားတဲ႔ အခန္း ဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ေန႔ေရာ ညပါ ေအးေဆး ေနလို႔ ရေၾကာင္း ၊ အခုေတာ့ မင္းတို႔က သူတို႔ ေနတဲ႔ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ လိုက္ေတာ့ သူတို႔မွာ ရုတ္တရက္ ေနစရာ မရွိသလို ျဖစ္သြားျပီး အနည္းငယ္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပရင္း ေနွာက္ယွက္တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း အခုလို သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးျပီး ေနရာ ေျပာင္းခိုင္းလိုက္တဲ႔ အတြက္ ေနာက္ဆိုရင္ ေအးေဆး သြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလေတာ့သည္။
သူ ေျပာသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းလင္းပါသည္။ ျပီးေတာ့ ခုနကလို လက္ေတြ႕လည္း ၾကံဳခဲ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လို႔ မရေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ လိပ္ခဲတည္းတည္းသာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab အခန္းေလးကိုေတာ့ စတင္၍ လည္ပတ္ကာ အလုပ္စလုပ္ ခဲ႔ပါေတာ့သည္။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ Lab အခန္းေလးမွာ အလုပ္လုပ္ ေနခဲ႔တာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၄ ႏွစ္နား ေရာက္ခဲ႔ပါျပီ။ အရင္က သူတို႔ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မျမင္ မေတြ႕ မၾကံဳခဲ႔ရဖူးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာခဲ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ မရွိဘူး ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းခဲ႔ပါ။ ရွိေတာ့ ရွိတယ္ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕မွ ယံုႏိုင္မယ္ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔ဖူးသူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဒီႏွစ္ အပိုင္းအျခားမွာ ကၽြန္ေတာ္ Lab ခန္းေလးသည္ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေနေသာ အခန္းေလး တစ္ခု အျဖစ္ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုးက ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုခဲ႔ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab ခန္းမွာ အထက္က မန္ေနဂ်ာ Ms. Ng ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရာရာ ကူလုပ္ေပးေသာ “ ကာလုမန္း ” ဆိုေသာ လူ သံုးေယာက္ျဖင့္သာ လည္ပတ္ပါသည္။ အလုပ္မ်ားေသာ အခါမွာေတာ့ တျခားေသာ ဌာနမွ လူ ႏွစ္ဦး ၊ သံုးဦးကို ေခၚကာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း သာမာန္ အားျဖင့္ေတာ့ သံုးေယာက္တည္းသာ လည္ပတ္ပါသည္။
တနလၤာေန႔မွာ စေနေန႔ ေန႔ဝက္ အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုမွာ သူေဌးျပီးရင္ Ms. Ng က အၾကီးဆံုးေပမဲ႔ စေန႔ေန႔ ေန႔ဝက္မွ တနဂၤေႏြေန႔ တစ္လံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ရံုမွာ အခ်ိန္ပို ဆင္းေသာ လူအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သာ ထိန္းေက်ာင္းရေလ့ ရွိပါသည္။ လူကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြက အလုပ္နားေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ႏွင့္သာ လည္ပတ္ရပါသည္။ သူေဌးကလည္း မလာပါ။ မန္ေနဂ်ာ Ms.Ng ကလည္း မလာပါ။
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြဟာ ေလးပင္ ပ်င္းရွ ေျခာက္ေသြ႔စြာျဖင့္ ကုန္လြန္ေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို တိတ္ဆိတ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား ဆိုရင္ ပို၍ ပို၍ သိလာသလို ခံစားမိသည္။ တစ္ပတ္စာ စာရင္းေတြ အေခ်ာ မထည့္ထားေလ့ မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို တနဂၤေႏြေန႔မွ စုျပံဳကာ စားပြဲမွာ ထိုင္ျပီး စာရင္းသြင္းေလ့ ရွိပါသည္။ Paper Work ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ပ်င္း၏။ ဒါေၾကာင့္ တျခားေန႔ေတြမွာ Production ထဲမွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ Lab အခန္းထဲမွ စားပြဲမွာ ထိုင္ကာ စာရင္းေတြ သြင္းေနရသည္။
ထိုစက္ရံုသည္ ေသာက္ေရသန္႔ စက္မ်ား ၊ ေရသန္႔ ဆန္ကာမ်ား ၊ ေရသန္႔ဘူးမ်ားကို လုပ္ေရာင္းေသာ စက္ရံု ျဖစ္၏။ စက္ရံု စတည္ကတည္းက ဒီေနရာမွာ လုပ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ေပမဲ႔ မၾကာမွီ စက္ရံုမွာ လြန္စြာမွ ေအာင္ျမင္လာေသာေၾကာင့္ စက္ရံုကို လက္ရွိ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေပ ၂၀၀ x ေပ ၄၀၀ ပတ္လည္ေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေတာ့ေပ။ အရင္က ဒီစက္ရံု မေထာင္ခင္မွာ ဒီေနရာေလးဟာ ျခံဳႏြယ္ေတြျဖင့္ ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ ကားလမ္းမ ေဘးမွ သာမာန္ အေဆာက္အအံု ပ်က္ၾကီး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္၏။
ထို အေဆာက္အအံု ပ်က္ၾကီးနဲ႔ ပတ္သတ္၍ ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သတင္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္႔ႏွံ႔ေနေလ့ ရွိ၏။ ထိုအေဆာက္အအံုပ်က္ၾကီးသည္ အရင္က ႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေရာက္ က်ဴးေက်ာ္၍ စစ္မက္ ျဖစ္ပြားေသာအခါ သာမာန္ ျပည္သူ ျပည္သားေတြ အေနနဲ႔ ထိုအေဆာက္အအံုၾကီးကို စစ္မက္ တိမ္းေရွာင္ေသာ ေနရာအျဖစ္ အေျချပဳ ခဲ႔ရေလ၏။ ထိုေနာက္ ပို၍ ၾကမ္းတမ္းလာေသာ စစ္ဒဏ္ကို ခံစားရေသာ အခါမွာ ထိုအေဆာက္အအံုေနရာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ စစ္တလင္းျပင္ ျဖစ္ခဲ႔ရေလသည္။ ထို႔အတူ မိုးေပၚမွ က်ဲခ်ေသာ ဗံုးမ်ားေၾကာင့္ ထိုအေဆာက္အအံုထဲမွာ စစ္ဗံုးဒဏ္ အခံရဆံုး ေနရာ ျဖစ္သလို ၊ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ပိတ္ေလွာင္ျခင္း ခံရကာ ေသေၾက ပ်က္ဆီးခဲ႔ရေသာ ေနရာလည္း ျဖစ္ေလ၏။ ဤအရာကား ထိုအေဆာက္အအံုနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ပါးစပ္သတင္း ၊ ပါးစပ္ အတင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုပ်က္ဆီးေနေသာ အေဆာက္အအံု ႏွင့္ ေျမေနရာေဟာင္းၾကီးကို သန္႔ရွင္းဖယ္ရွားကာ ေရသန္႔ပစၥည္း စက္ရံုကို တည္ေဆာက္ေသာအခါ ထိုေရသန္႔ ပစၥည္းထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုမွာ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာပင္ လြန္စြာ ေအာင္ျမင္ေလခဲ႔ေလ၏။ အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ လုပ္ငန္း ပစၥည္းမ်ားကို ထပ္မံ၍ ခ်ဲ႕ထြင္ရင္း ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ လံုးဝ ေနရာခ်ဲ႕ထြင္၍ မရေတာ့ေသာအခါ ဒီထက္ ေနရာ ပိုက်ယ္ေသာ ေျမေနရာသို႔ ေျပာင္းကာ လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ လည္ပတ္ရန္ ထိုအေဆာက္အအံု အေဟာင္း ေနရာကို လြဲေျပာင္း ေရာင္းခ်ကာ ေျပာင္းေရႊ႕သြားေလေတာ့သည္။
ထိုသို႔ လြဲေျပာင္း ဝယ္ယူခဲ႔ေသာ လူမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရွင္ သူေဌးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို မေရာက္ခင္မွာ သူေဌးက တျခားေသာ တိုက္ခန္းေလးတြင္ ယခု ေရာင္းခ်ေနေသာ ပစၥည္းမ်ားကို စတင္ကာ ေရာင္းခ်၍ အရွိန္ယူ ၾကိဳးစားခဲ႔ရ၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဝယ္သူေတြ မ်ားျပားလာျပီး လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ရေသာ အေရအတြက္သည္လည္း ပိုမို တိုးတတ္လာေတာ့မွ ေလာ္ရီကားမ်ားကိုလည္း ထပ္မံ၍ တိုးခ်ဲ႕ ဝယ္ယူကာ လိုက္လံ ပို႔ေဆာင္ေပးရန္ ေနရာက်ယ္ေသာ ေျမကြက္ကို ဝယ္ယူရန္ ၾကိဳးစား ေလေတာ့သည္။ ဒါနဲ႔ ဒီေျမကြက္ႏွင့္ အေဆာက္အအံုကို လြဲေျပာင္း ဝယ္ယူျဖစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္၏။
ဒီအလုပ္ေနရာကို လြဲေျပာင္းဝယ္ယူျပီး အရင္ေနရာမွာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြ႕ေျပာင္းသည္ အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို မေရာက္ေသးပါ။ အားလံုး ေျပာင္းေရြ႕ျပီး ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာခဲ႔တာ ျဖစ္၏။ ဒီေရာက္မွ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို “ မင္းက ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတာပဲ။ ဟိုဘက္ကေန ကြန္ပ်ဴတာေတြ ၊ အလုပ္ပစၥည္းေတြ ၊ ဘီရိုေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ ေရြ႕တုန္းကေတာ့ ေရာက္မလာဘူး ၊ အားလံုး ေရြ႔ျပီး ေျပာင္းျပီးျပီ ဆိုေတာ့မွ လက္တင္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာတယ္ ” ဟု ဆိုတာ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ရွိ၏။ တကယ္လည္း သူတို႔ အားလံုး အေျခတည္ကာ ပံုမွန္ လည္ပတ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္ကို စဝင္ျဖစ္တာ ျဖစ္သည္။
အလုပ္ကို စဝင္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ အေဆာက္အအံု တစ္ခုလံုးရဲ႕ အေရွ႕ ညာဘက္မွာ တည္ရွိေသာ ေျမကြက္လပ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ကို သိပ္ျပီးေတာ့ ၾကည့္မရခဲ႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိ။ သူ႕ဖာသာ ေနတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ကန္႔လန္႔ၾကီး လာျဖစ္ေန၏။ ဒီေနရာမွာ အရင္က ဘာရွိခဲ႔တာလဲ ဟု စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ အရင္က ဒီေနရာမွာ စက္ရံု တစ္ခုလံုးကို ေထာက္ပံ့ေပးေသာ ေရစည္ၾကီး တစ္ခုကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ တည္ေဆာက္ထားခဲ႔ဖူးသည္ ဟုသာ သိခဲ႔ရသည္။
အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရေပးေဝမႈေတြက အဆင့္ျမင့္လာကာ ၂၄ နာရီ ေရျပတ္လပ္သည္ ဟူ၍ မရွိ ၊ ေရေသာက္အတြက္ ရံုးခန္းထဲမွာ အပူ ၊ အေအးစက္ျဖင့္ အဆင္ေျပေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ ေရစည္ၾကီး တင္ထားစရာ မလိုေတာ့။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုမွာ ေရသန္႔ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရံုလို ေရအင္အားလည္း မ်ားမ်ားစားစား လိုေသာ အလုပ္ရံု မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမကြက္လပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံု အတြက္ အပို သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္၏။ သူက သူ႕ဖာသာ ေနတာ ျဖစ္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ထိုေနရာက ကန္႔လန္႔ၾကီး လာျဖစ္ေန၏။
တစ္ခါတေလ ထမင္းစား နားခ်ိန္ ၊ အားခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထို ၅ ေပ x ၇ ေပ က်ယ္ေသာ ေျမကြက္ကို သြားေရာက္ကာ ဘယ္ရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိသည္။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေပ၏။ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုး သူ႕ဖာသာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနသေလာက္ ထိုေျမကြက္က ထူးဆန္းစြာ ျခံဳႏြယ္ေတြျဖင့္ ရႈပ္ပြေနေလ့ ရွိသည္။ အသံုးမျပဳေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရႈပ္ပြေနျခင္းလည္း ျဖစ္ေပမည္။ ဘယ္ရယ္ မဟုတ္ဘဲ မၾကာခဏ သြားေရာက္ ၾကည့္မိေပမဲ႔ အုတ္ေဘာင္ျဖင့္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမွင့္ထားေသာ ထိုေျမေနရာေပၚသို႔ မတတ္ၾကည့္မိခဲ႔ပါ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအုတ္ေဘာင္ေပၚကိုပါ တတ္ျပီး ၾကည့္မိ၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေျမကြက္က ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုေသာ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လည္း ပါေပမည္။ အနီးနားမွာ ခ်ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျခံဳႏြယ္ေတြ ထဲမွ ပိုးမႊားမ်ား ထြက္သြားေစရန္ ထိုျခံဳႏြယ္မ်ားကိုလည္း အနည္းငယ္ ပုတ္ခတ္ လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေကာင္မွ ထြက္မလာပါ။ ဖာသိဖာသာျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေန၏။
လူတကာ မထူးဆန္းသလို လ်စ္လ်ဴရႈထားေသာ ေျမကြက္ေပၚကို တတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေနေသာ အပင္မ်ား ၊ ျခံဳႏြယ္မ်ားကို ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ကိုင္ၾကည့္မိသည္။ ထိုေနရာမွာ အလုပ္ရံု ေျမကြက္ရဲ႕ ေထာင့္က်ေနျခင္းကလည္း အသံုးမဝင္ေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေျမကြက္မွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသည္ ေဘးမွ ျခံစည္းရိုးမ်ားကိုပင္ တြယ္ကပ္ ေပါက္ေနေလ၏။ ထိုႏြယ္မ်ားသည္ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေနေသာ အပင္လတ္မ်ားကိုလည္း တြယ္ကပ္ကာ ႏြယ္တတ္ေနၾက၏။
ဘာႏြယ္ေတြမ်ားလဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ စူးစမ္းကာ ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴး သြားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးထားေသာ စာေပ ဗဟုသုတ အရ ႏြယ္ပင္ မွန္ရင္ လက္ယာရစ္သာ ရစ္ပတ္ေလ့ ရွိသည္ ဟု ဖတ္ရဖူးသည္။ တကယ္လည္း အိမ္မွာ စိုက္ခဲ႔ဖူးေသာ ဘူးပင္ ၊ ၾကက္ဟင္းခါးပင္ အစရွိေသာ ႏြယ္ပါေသာ အပင္မ်ားသည္ လက္ယာရစ္သာ ရစ္ပတ္၍ အထက္သို႔ တတ္ပါသည္။ အခု ဒီေျမကြက္ေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသည္ အားလံုး လက္ဝဲရစ္သာ သူတို႔ႏွင့္ ထိစပ္သမွ်ကို ရစ္ပတ္ ႏြယ္တတ္ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရႈ႕ခဲ႔ဖူးေသာ စာေပ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အရ ရိုးရိုး သာမာန္ ႏြယ္ပင္ေတြသည္ လက္ယာရစ္ ႏြယ္တတ္ၾက၍ ထူးဆန္းေသာ ႏြယ္ပင္မ်ားသာ လက္ဝဲရစ္ ႏြယ္တတ္ၾကပါသည္။ ထိုႏြယ္ပင္မ်ားသည္ ဥစၥာေစာင့္ ဟု လူသိမ်ားေသာ ေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ သိုက္ေစာင့္မ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ရြာေတာ္ရွင္ ၊ ျမိဳ႕ေစာင့္ စေသာ နတ္နန္းမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ေျမမသန္႔ေသာ ၊ သခ်ႌဳင္းကုန္း သုသာန္ ေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ား ၊ ေအာက္လမ္းနည္းျဖင့္ စီရင္ထားေသာ ေျမေနရာမ်ားမွ ႏြယ္ပင္မ်ားသာ လက္ဝဲရစ္ ႏြယ္တတ္ၾကသည္ဟု ဖတ္ရႈ႕ရဖူးပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစာအုပ္မ်ားမွ ဗဟုသုတ အေနနဲ႔သာ ဖတ္ရႈ႕ခဲ႔ရတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ရွိလိမ့္မည္ ဟုပင္ မထင္မိေၾကာင္း ရိုးသားစြာ ဝန္ခံလိုေပသည္။ အခုလို မထင္မွတ္ဘဲ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထို႔အတူ မေၾကာက္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္မွ ထူးဆန္းစြာ ၾကက္သီးမ်ား ထလာမိ၏။ ေမႊးညွင္းေပါက္မ်ားမွ စူတတ္လာေသာ ၾကက္သီးမ်ားကို ငံု႕ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ထူးဆန္းသလို ခံစားရမိသည္။
အခု ကၽြန္ေတာ္ လာၾကည့္ေနမိေသာ အခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီခြဲ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္သာ ျဖစ္၏။ မိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ေနစရာ မလိုသလို ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေၾကာက္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ေလလည္း မတိုက္ ၊ မိုးလည္းမရြာ ၊ ဘာဆို ဘာမွ ထူးျခားစြာ လႈပ္ရွား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိဘဲ ထူးဆန္းစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္မွ ၾကက္သီးမ်ား ထလာခဲ့သည္။
ထပ္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ . . .
ထူးထူးဆန္းဆန္း ဆိုရင္ သူမ်ား အေျပာထက္ ကိုယ္တိုင္ နည္းနည္းေလာက္ ေလ့လာလိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ထိုေနရာသည္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး ေနရာ တစ္ခု ျဖစ္လာေပသည္။ အလုပ္ မဝင္ခင္ ၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ိန္ ၊ အလုပ္အားခ်ိန္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုေနရာကို ေရာက္သြားေလ့ ရွိ၏။ ဘယ္လို႔လဲ ဆိုေသာ အေမးကို ေျဖရန္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖ မရွိပါ။ စိတ္ဝင္စားမိ၍ စူးစမ္းလို စိတ္ေၾကာင့္သာ ေရာက္သြားျခင္း ဟု ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
အလုပ္ရံုမွာလည္း လည္ပတ္ေနေသာ္လည္း ေျပာင္းေရႊ႕ျပီး တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လ အေတာအတြင္းမွာ အသားက်ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ေသးေပ။ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာ ပစၥည္းမ်ား အသားမက်ျခင္း ၊ တိုးခ်ဲ႕ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားရဲ႕ အသားမက်ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လည္ပတ္ေနေသာ အလုပ္က သာမာန္ထက္ ပို၍ ၾကန္႔ၾကာ ေနတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔ဆိုင္းထက္ ညဆိုင္းတြင္ ပို၍ လည္ပတ္မႈႏႈန္း ေႏွးေကြးေန၏။ ပံုမွန္ အသားမက်ေသးေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေလးလံေစသည္။
“ မင္း ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ညဆိုင္းကို ဝင္ကူေပးပါလား။ ျပီးရင္ အဲဒီမွာ အလုပ္ သြက္သြက္ လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ လိုတာေတြ ငါ့ကို တင္ျပေပးကြာ ”
သူေဌးရဲ႕ ဒီလို ေျပာအျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္အပတ္က စျပီး အလုပ္ ညဆိုင္းကို ဝင္ခဲ႔ရ၏။ ေန႔ဆိုင္းထက္ စာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ညဆိုင္းကို ပိုႏွစ္သက္ပါသည္။ ေန႔ဆိုင္းရဲ႕ မ်က္လံုး ရာေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရျခင္းထက္ စာရင္ ညဆိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လြန္စြာမွ လြတ္လပ္သည္။ အလုပ္ရံုမွာ သူေဌး ညီအစ္ကို ၄ ေယာက္ ရွိရာမွ သံုးေယာက္က ဒီမွာ ရံုးထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္ေသာ အစ္ကိုၾကီးသာ ကုန္ၾကမ္း ထုတ္လုပ္ေရး အလုပ္ရံုမွာ ရံုးထိုင္၏။
ကိုယ့္ရဲ႕ တာဝန္ ေက်ပြန္ေနရင္ ဘယ္သူ႔မွ ေၾကာက္စရာ မလိုေပမဲ႔ မၾကာခဏ မီတင္ေတြ ၊ ေဆြးေႏြးခ်က္ ၊ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ ေန႔ဆိုင္း အလုပ္လုပ္ရျခင္းက စိတ္ဖိစီးမႈ အေတာ္မ်ားေလ၏။ ညဆိုင္းမွာေတာ့ အခုလို ၾကီးၾကပ္ရံု ဆိုရင္ ညဥ့္ရဲ႕ ျငိမ္းေအးမႈနဲ႔ အတူ လြန္စြာမွ ခ်မ္းေျမ့လွသည္။ အလုပ္လ်င္ျမန္ သြက္လက္ေအာင္ ထားသိုေသာ ပစၥည္းေတြကို အံဝင္ခြင္က်ေအာင္ ေနရာခ်ထားပံု ၊ အလုပ္ကို ျမန္ဆန္ေအာင္ လူအင္အား ေတာင္းဆိုရံု ၊ အထြက္ႏႈန္း တြက္ခ်က္ရံု ၊ သူေဌးထံ လိုအပ္တာမ်ား တင္ျပရံုမွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္မရွိပါ။ အနည္းငယ္ေတာ့ ဝင္ေရာက္ စစ္ေဆးရ၏။
မနက္ဘက္ ထုပ္ပိုးေသာ ဌာနသို႔ လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္မွီေအာင္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ရင္ ညဆိုင္းသမားေတြ အတြက္ တာဝန္ေက်သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပ၏။ ပံုမွန္လည္ပတ္ရန္ လိုအပ္တာေတြ ေျပာဆို ၊ မွတ္သား အျပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ မရွိ။
ညက ဖာသိဖာသာ အပ်ိဳတစ္ေယာက္လို ရွက္ရြံ႕တြန္ဆုတ္စြာ မ်က္လႊာခ် တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေမွာင္မည္းေနေသာ ညဥ့္အေရာင္ကို အံတုကာ ဝိုးတဝါး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထြန္းညွိေနေသာ မီးလံုးဝါဝါမ်ားသာ တြဲလဲခိုကာ အလုပ္ရံု ပတ္လည္ကို ျငိမ္သက္ထြန္းညွိ ထားသည္။
အလုပ္ရံု အေရွ႕ဘက္ ရံုးခန္းေနရာ တံခါးမွာ ပိတ္ထားျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေခ်ာထည္ ထုတ္လုပ္ေရးဌာနမွ လူမ်ား အျပင္ထြက္ရန္ လုပ္ေပးထားေသာ စက္ရံုေဘးေပါက္မွ အျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ႔၏။ ထူးထူးေထြေထြ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ ၊ အပ်င္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔နဲ႔ ေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လို႔သာ ျဖစ္၏။ အလုပ္ရံုရဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုေျမကြက္လပ္ေလးက တိတ္ဆိတ္မႈေၾကာင့္ ဝိုးတဝါး ေအးစက္ ျငိမ္သက္ေန၏။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း လက္မွ နာမည္ကို ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္နားကို ညႊန္ျပေနသည္။ မၾကာမွီ ထမင္းစားဖို႔ ဘဲလ္သံ ထြက္လာေပေတာ့မည္။
ေန႔ဘက္ဆိုရင္ စည္ကားလွေသာ ကင္တင္းကေလးက ညဥ့္ဘက္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈက တစ္တစ္ခြခြ ခြစီးကာ ေနရာယူထား၏။ ျငိမ္သက္ကာ မည္းေမွာင္ေနေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ထမင္းစားခ်ိန္ ဘဲလ္က ျမည္လာျပီး အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား ကိုယ္စီ ထမင္းထုပ္ေလးကို ဆြဲကာ ထြက္လာၾက၏။ မည္းေမွာင္ ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ကင္တင္းကေလးကို မီးဖြင့္သူ ဖြင့္ ၊ စားပြဲေပၚ ထပ္တင္ထားေသာ ထိုင္ခံုကို ဆြဲခ်သူ ဆြဲခ်ႏွင့္ လႈပ္ရွား အသက္ဝင္လာ၏။ ကင္တင္းမွာ တပ္ထားေသာ ပန္ကာ ခပ္ၾကီးၾကီးတို႔ကလည္း တဝူးဝူး ေအာ္ျမည္ကာ ေမာင္းႏွင္၍ ေလစုပ္ထုတ္ ေပးေတာ့သည္။ ေအးေဆး ျငိမ္သက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆူညံကာ ပြက္ေလာရိုက္သြားေလ၏။
သူတို႔ အတြက္ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီ အေတာအတြင္းမွာ အလုပ္က အေၾကာင္း ၊ မိသားစု အေၾကာင္း ၊ ခ်စ္သူ အေၾကာင္း ၊ ေဝးရပ္ေျမကို လြမ္းဆြတ္ျခင္း အေၾကာင္း ၊ ပိတ္ရက္မွာ ဘယ္ကို သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္း ၊ အေၾကာင္းေပါင္း မ်ားစြာကို ရင္ဖြင့္ကာ လွစ္ဟေဆြးေႏြး ၾကသည္။ စိတ္ဖိစီးမႈ မ်ားလွေသာ ၊ လူမႈေရးေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရေသာ ႏိုင္ငံျခား အလုပ္သမားမ်ား ဘဝမွာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်င္လည္ကုန္လြန္ကာ လည္ပတ္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါလား။
စားေသာက္ ေျပာဆိုျပီးေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီ ေစ့ကာ အလုပ္ျပန္ဝင္ရန္ ဘဲလ္သံၾကားေတာ့ သူတို႔ အားလံုး အလုပ္ခြင္သို႔ ျပန္ဝင္သြားၾကေလ၏။ ဒီအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထမင္း မစားရေသး။ သူတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္ အျပီး နာရီဝက္ေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားတာ အက်င့္လို ျဖစ္ေနခဲ႔ျပီ။ အလုပ္လုပ္သူေတြက လုပ္ေနျပီး ကိုယ္က အလုပ္က ရံုးခန္းမွာ ထမင္းထုပ္ကို ဖြင့္စားေနရင္ မေကာင္းတတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းကို ပစၥည္းေတြ သိမ္းဆည္းကာ စတိုထဲမွ ရံုးခန္းေလးမွာ သြားစားေလ့ ရွိသည္။
ညဘက္ဆို လည္ပတ္မႈက ပစၥည္း အထုတ္ အတြက္သာ ရွိေသာ ထိုစတိုေနရာမွာ ပိတ္ေမွာင္၍ မည္းေနေလ့ ရွိသည္။ သြားဖူး ၊ လာဖူး ၊ ေရာက္ဖူးေနၾက ေနရာဆိုေတာ့လည္း စတိုထဲမွ မီးေခ်ာင္း သံုးေခ်ာင္းေလာက္ ဖြင့္ကာ အထစ္အေငါ့ မရွိ စတိုရံုးခန္းငယ္ေလးထဲကို ေရာက္သြားပါသည္။
ထိုရံုးခန္းေလးထဲမွာ အဲယားကြန္း တပ္မထားပါ။ စတိုထဲမွာလည္း အဲယားကြန္း မရွိပါ။ ထိုရံုးခန္းငယ္ေလး အတြက္ သံုးရန္ ပန္ကာ ခပ္ေသးေသး တစ္လံုးကိုေတာ့ စားပြဲေထာင့္မွာ ပံုစံထိုင္လ်က္သား ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ထိုရံုးခန္းေလးရဲ႕ ညာဘက္ ေဘးမွာ သံတိုင္ေတြျဖင့္ ေသခ်ာ တြဲကပ္ကာ ေဖာက္လုပ္ထားျပီး တရုတ္ကပ္ မွန္မ်ား တပ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လိုက္ရင္ အျပင္မွ ကား အသြားအလာမ်ားကို ျမင္ရေလ့ ရွိသည္။ ထိုရံုးခန္းေလးသည္ အလုပ္ရံုရဲ႕ ေဘးဘက္ရွိ ကားလမ္းမကို မ်က္ႏွာမူထားေလ့ ရွိ၏။
အရည္ေသာက္ မပါရင္ ထမင္းစားရခက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မျဖစ္မေန စြပ္ျပဳတ္ တစ္ခြက္ေတာ့ ပါတတ္ပါသည္။ ဒီရံုးခန္း ေသးေသးေလးမွာ ထမင္းထိုင္စားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ကပ္ ျပတင္းေပါက္ေလးကို ဖြင့္ကာ အျပင္မွ သြားေနေသာ ကားမ်ားကို ၾကည့္မိကာ ဘာရယ္မဟုတ္ေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ထမင္းစားေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံု တည္ေနရာမွာ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကားလမ္းကို မ်က္ႏွာမူထားသလို ၊ ေဘးခ်င္းလည္း ကပ္ထား၏။ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေအာက္ေျခမွာ ေရေျမာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရလိမ့္မည္။
တစ္ခါတေလေတာ့ ထမင္းသာ စားေနတာ လက္တစ္ဖက္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္ေနေလ့ ရွိျပန္ပါသည္။ ဒီလို အခါမ်ိဳးဆိုရင္ စာအုပ္ထဲကို စိတ္ဝင္စားမိကာ စားျပီးသား အရိုးအရင္းမ်ားကို ေရွ႕မွ ထမင္းထုပ္ ေဖာ့ဘူးထဲကို ျပန္မထည့္မိဘဲ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ကို ပစ္မိတတ္၏။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွလည္း မရွိပါ။ သတိထားမိေသာ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာ့ ေရွ႕မွ ေဖာ့ဘူးထဲကိုသာ ထည့္ပါသည္။ ဘာစိတ္မွ မရွိတဲ႔ အတြက္ ဘာမွလည္း သတိမထားမိပါ။
ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တရုတ္ေတြ အစားမ်ားေသာ အရိုးမပါေသာဟင္း ခ်က္စားပါသည္။ ထမင္းစားေနရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း စာအုပ္ကို ကိုင္ကာ ဖတ္ေနပါ၏။ အရုိး မပါေသာေၾကာင့္ အရိုးကို လြင့္ပစ္စရာ မလိုပါ။ ဖာသိဖာသာ စားေနရင္း ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနေသာ ရံုးခန္း အျပင္မွ သံျပားကို တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ျခစ္သံလိုလို ၊ သံျဖတ္ကတ္ေၾကးျဖင့္ ျဖတ္သံလိုလို ၾကားရသည္။ စစၾကားတုန္းကေတာ့ စာထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနေသာေၾကာင့္ အိမ္ေျမွာင္ကဲ႔သို႔ေသာ အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္က ကာထားေသာ သံျပားကို သူတို႔ ဘာသာဘာဝ အျမီးျဖင့္ ရိုက္ပုတ္ျခင္း ဟုသာ ထင္ခဲ႔၏။ သို႔ေသာ္ ပို၍ ပို၍ က်ယ္ေလာင္ လာခဲ႔၏။
သတိမထားမိလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ကာ အျပင္မွ သံျပားကို သံေခ်ာင္းတစ္ခုျဖင့္ ျခစ္သြားေသာ အသံေလာက္ကို က်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဘယ္က ကေလး လာေဆာ့ေနပါလိမ့္ ဆိုေသာ စိတ္ျဖင့္ စားလက္စ ထမင္းထုပ္ေဖာ့ဘူးကို ျပန္မဖံုးမိဘဲ ေမ့ကာ ထြက္လာမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအတိုင္း အလုပ္ရံု အျပင္ကို ထြက္ကာ ပစၥည္းထားေသာ စင္ေပၚကို တတ္၍ အလုပ္ရံုေဘးကို ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ ၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေတြ႕။ အိမ္ေျမွာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒီထက္ ၾကီးေသာ အေကာင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ အျမီးပုတ္သံလို႔ပဲ ေတြးကာ အလုပ္ထဲကို ျပန္ဝင္ကာ စတို ရံုးခန္းေလးထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ကာ မဖံုးမိခဲ႔ေသာ အရိုးမပါေသာ အသားတံုးမ်ား မေတြ႕ေတာ့ေပ။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသလို ျဖစ္ကာ ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရမိ၏။ သူတို႔ ဒီလိုပဲ အျမဲတမ္း ေနာက္ေနက် မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ လိုက္ေမးေသာ္လည္း မည္သူ႔ဆီကမွ သတင္းမရ။ ေနာက္ေျပာင္ကာ ရုပ္တည္ထားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၊ သူတို႔ တကယ္ကို မေနာက္ေသာ မ်က္ႏွာ တည္တည္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ခိုင္လံုသည္။ သူတို႔ ခုနကပဲ ထမင္း စားထားၾကတာပါ တဲ႔။ ဘာမွ မေျပာသာဘဲ စိတ္ထဲမွာ အီလည္လည္ျဖင့္ အဲဒီေန႔က ထမင္းသာ က်န္ခဲ႔ေသာ ထမင္းထုပ္ကို ဆက္မစားျဖစ္ခဲ႔ပါ။
ေနာက္ေန႔ မနက္ မိုးလင္းေတာ့ . . . .
ေန႔ဆိုင္းမွ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေသာ တစ္ေယာက္ကို ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာျပျပီး ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ကို ေမးကာ ေနာက္ေနာင္ အဲဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္း မစားဖို႔ ေျပာလာေလေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ အေျဖကေတာ့ ေန႔တိုင္း အျပင္ကို အရိုးေတြ အသားစေတြ မထင္မွတ္ဘဲ ပစ္မိေနေတာ့ သူတို႔က သူတို႔ကို အစာပစ္ေကၽြးတယ္ ထင္ကာ ေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ လာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္း စားေသာက္ေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆို၏။ မေကၽြးျဖစ္ေသာေန႔ ၊ ေကၽြးစရာ မပါေသာေန႔မွာ သူတို႔ကို သတိရေအာင္ လာေရာက္ အသံေတြ ေပးတာဟု ဆို၏။ ေနာက္ေန႔ေတြ အဲဒီမွာ သြားမစားနဲ႔ေတာ့ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူး ဟု ဆိုပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ေပမဲ႔ ယံုၾကည္လို႔ မရေသးပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအရာေတြကို မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။
ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ထပ္ သိပ္မၾကာေသာ ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေဌးက ေန႔ဆိုင္းကို ျပန္ေခၚ လိုက္ေလ၏။ “ အလုပ္က ဟိုဘက္က Lab တစ္ခုတည္းနဲ႔ မႏိုင္ဘူးကြ။ မင္း ဒီဘက္မွာပါ Lab အသစ္ဖြင့္ျပီး လုပ္ေပး ၊ QA ကို တျခားလူေတြကို လႊဲထား ၊ မင္း ခဏနား ထားလိုက္ေတာ့ ” ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်က္ခ်င္း Lab မင္းသား ျဖစ္ရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထုတ္ကုန္က ရာဘာပစၥည္း ဆိုေတာ့ အဓိက ရာဘာရည္ေတြကို ဓါတ္ခြဲရသလို ၊ ထုတ္ကုန္ေတြကိုလည္း ျပန္လည္ စစ္ေဆးရသည္။
အလုပ္ရံုမွာ ေနရာသစ္ ဆိုေတာ့ လြတ္ေနေသာ အခန္းက်န္ေတြ ရွိေနေသာ္လည္း ရာဘာရည္ စစ္ေဆးရန္ သင့္ေတာ္ေသာ ေနရာကေတာ့ ပစၥည္း အေဟာင္းေတြ သိမ္းေသာ စတိုေထာင့္ခ်ိဳးမွ အခန္း တစ္ခုပင္ ျဖစ္၏။ ထိုအခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္ေတြ အေတာ္ကို တတ္ေန၏။ အခန္းမွ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကလည္း ဟိုအရင္ စက္ရံုမွ အၾကြင္းအက်န္မ်ားလည္း ပါ၏။ လက္ရွိ စက္ရံုမွ ေျပာင္းေရြ႕လာရင္း အသံုးမလိုသည္မ်ားကိုလည္း ဒီေနရာမွာ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီအခန္းကို တစ္လေနလို႔ေတာင္မွ လိုခ်င္တာ မရွိရင္ မဖြင့္ျဖစ္ေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။
လုပ္မယ္ ဆိုေတာ့လည္း နီေပါ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အခန္းထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို တျခားေသာ အခန္းေဟာင္း တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းရသည္။ အခန္းအေတာ္ သန္႔သြားေတာ့ ေလွာင္ကာ ပူအိုက္လာေသာေၾကာင့္ အဲယားကြန္းကို ဖြင့္ေတာ့ ဖြင့္မရ။ မဖြင့္တာ ၾကာ၍ ထင္သည္ ဂ်မ္းျဖစ္ေန၏။ လည္ရင္ ခဏသာ လည္ျပီး ဘရိတ္ကာ ခလုတ္မွာ ခဏခဏ ျပဳတ္က်ကာ ျပန္ပိတ္သြားေလသည္။
အခန္း တစ္ခုလံုး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျပီးေတာ့ အဲယားကြန္းကို ျပင္ရန္ အဲယားကြန္း ျပင္ေသာသူေတြကို ဖုန္းဆက္ ေခၚရင္း ေစာင့္ေနမိ၏။ တစ္နာရီခြဲေလာက္ အၾကာမွာ အဲယားကြန္း ျပင္မဲ႔လူ လာေတာ့ ခုနက ေစ့ျပီး ပိတ္ထားေသာ တံခါးက ဖြင့္မရ။ အလုိလို ၾကပ္သြား၏။ လက္ကိုင္ဖုကလည္း လွည့္လို႔ ရေနျပီးေတာ့ကို အထဲမွာ တစ္ခုခုနဲ႔ ခံေနသလို ၊ ဆို႔ထားသလို လံုးဝကို တြန္းဖြင့္ မရဘဲ ၾကပ္ေန၏။
ဘယ္လိုမွလည္း တြန္းမရ ၊ ခုနကပဲ အလြယ္တကူ တြန္းဖြင့္ ၊ ဆြဲဖြင့္ေနေသာ တံခါးက ရုတ္တရက္ကို ၾကပ္သြား၏။ လက္တစ္ဘက္တည္းနဲ႔ တြန္းဖြင့္ရေသာ တံခါးမွာ အခုေတာ့ လူသံုးေယာက္ တြန္းတာေတာင္မွ လံုးဝ မလႈပ္။ ဘယ္လိုမွ ဖြင့္မရ။ ဒီအခန္းထဲကိုလည္း ဒီတံခါးေပါက္ တစ္ခုကပဲ ဝင္လို႔ ရ၏။ သံုးေယာက္နဲ႔ တြန္းလည္း မရ။ ေလးေယာက္ ၊ ငါးေယာက္နဲ႔ တြန္းသည္။ မရ။ တံခါးက ရုတ္တရက္ ၾကပ္သြားျခင္းကို နားမလည္ေသာ္လည္း ၾကာၾကာ နားလည္ေအာင္ ေတြးေနဖို႔ အခ်ိန္မရ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တံခါးေဟာင္းကို ေဘးမွ သစ္ေတြကို ထြင္းကာ ဖ်က္ထုတ္လိုက္၏။ တံခါးေဟာင္းေနရာမွာ တံခါးသစ္ကို လဲတပ္ေနခ်ိန္မွာ အဲယားကြန္း ျပင္သူမ်ားကလည္း အဲယားကြန္း အေဟာင္းကို ဖုန္ရွင္း၍ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရန္ မ၍ ေအာက္သို႔ ခ်သည္။
လူ ၃ ေယာက္ ပါေသာ သူတို႔ အဖြဲ႔မွာ ထံုးစံ အတိုင္း ဝင္းဒိုး အဲယားကြန္း တစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္ မ လွ်င္ လံုေလာက္ေပျပီ။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ မ ေနရင္း မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ကာ တပ္ထားေသာ ေနရာမွ မေရြ႕ ၊ ဒါေလးေတာင္မွ အျဖစ္မရွိရလား ဆိုကာ သူတို႔ရဲ႕ ဆရာလုပ္သူပါ ဝင္မသည္။ မရ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အပါအဝင္ ၅ ေယာက္ ေခၽြးျပန္ကာ အားစိုက္၍ လက္ဖ်ံေတြ နာေအာင္ မေတာ့မွ အဲယားကြန္ တပ္ထားေသာ ေနရာမွ အျပင္ကို ထြက္လာႏိုင္သည္။ တြန္းလွည္းေလးေပၚ တင္ျပီးေတာ့ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရန္ သူတို႔ တြန္းထြက္သြားေတာ့ လက္ေဆးကန္မွ ေရဘံုဘိုင္ကို ဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးဖို႔ ေရကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရက က်မလာ။ အျပင္ကမ်ား ပိတ္ထားလား မသိဘူး ဟု ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အားကိုးရေသာ နီေပါေလးကို လွမ္းကာ အျပင္မွ ေရဘံုဘိုင္ပိုက္ အဖြင့္အပိတ္ကို သြားဖြင့္ရန္ ေျပာလို္က္ေတာ့ သူက သြက္လက္ေပါ႔ပါးစြာ ထြက္သြား၏။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ၾကီးပါ၏။ ဒါေပမဲ႔ လူေကာင္က ေသးသေလာက္ အလြန္လည္း သြက္လက္သူ ျဖစ္၏။ သူမ်ားေျပာရင္ ေပကပ္ကပ္ ႏိုင္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ သြက္လက္စြာ လုပ္ေပးသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕နာမည္က ကာလုမန္း ( Kaluman ) ဟု ေခၚသည္။ သူတို႔ စကားအရ “ ကာလု ” ဆိုတာ “ အရက္ ” ကို ေခၚတာ ျဖစ္၍ man ဆိုတာကေတာ့ “ လူ ” ဟုသာ အဓိပၸါယ္ ေကာက္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ သူ႕နာမည္က “ အရက္လူ ” ေပါ႔။ “ အရက္သမား ” ဟု ဆီေလ်ာ္စြာ ဘာသာျပန္ရမည္ ထင္သည္။
ဟုတ္ပါတယ္ ၊ သူက အရမ္းကို အရက္ေသာက္သူ တစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ဆီမွ အျမဲတမ္း အရက္နံ႔က တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတတ္သည္။ အလုပ္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူ အရက္ မေသာက္ေပမဲ႔ အလုပ္နားခ်ိန္ ဆိုတဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ ၊ တီးတိုင္းခ်ိန္ေတြမွာ သူက ပံုစံမပ်က္ တစ္ခြက္ ကစ္ေလေတာ့ သူက ပံုမွန္ကကို မက်ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အနံ႔ေတြက ထြက္ေနလို႔ သူ႕ကို ဘယ္သူ႔မွ ေသခ်ာ မခိုင္းခ်င္ၾကဘူး။ သူကလည္း လစ္ရင္ လစ္သလို အလုပ္ကို ခိုတတ္ပါသည္။ သူေၾကာက္တာ တစ္ခုပဲ ရွိ၏။ အဲဒါကေတာ့ “ OT ” ဆိုေသာ အခ်ိန္ပိုပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ပို မရမွာ သူ ေသမေလာက္ ေၾကာက္သည္။ သူ႕ကို ဘယ္သူ အခ်ိန္ပို ေပးမလဲ ဆိုတာကိုသာ ၾကည့္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။
ညေန ၅ နာရီထိုးခါ နီးဆိုရင္ သူ႕ကို ျပန္ေတာ့လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေျပာလိုက္ျခင္း ခံရမွာ သူ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ စိုးေၾကာက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို ဘာခိုင္းခိုင္း မျငင္းတမ္း လုပ္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕ကို အိုတီ ေပးႏိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္မွ မန္ေနဂ်ာ Ms.Ng ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားကိုသာ ကပ္ျပီး အလုပ္မွ ပစၥည္းထုတ္ေတြ ေရြ႕ရမလား ၊ ေပါင္ဒါကန္ေတြ ရွင္းရမလား ၊ ရာဘာရည္ေတြ စစ္ရမလား ဟု ေမးကာ အျမဲ အသင့္ျဖစ္ေနတတ္၏။
ေရပိုက္ အဖြင့္အပိတ္ကို ဖြင့္ရန္ ထြက္သြားျပီး ခဏ ဆိုသလိုပင္ ခ်က္ခ်င္း သူျပန္ဝင္လာကာ “ ဖြင့္ျပီးျပီ ” ဟု ဆို၏။ ေရဘံုုဘိုင္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းေလးမွ ေရမ်ား က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဆးေနလို႔ မျပီးခင္မွာဘဲ က်ေနေသာ ေရက ရုတ္တရက္ ရပ္သြားေလသည္။ ဘာျဖစ္တာမွန္း မသိေတာ့ ဘံုဘိုင္ေခါင္းကို ထပ္၍ လွည့္ျပီး ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ေသာ္လည္း ေရက က်မလာေတာ့။ ဘာျဖစ္တာလဲကြ ဟု ဆိုကာ အလုပ္ရံု အျပင္ဘက္ကို ထြက္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက “ ကာလုမန္း ” ဖြင့္ထားခဲ႔ေသာ ေရပိုက္ အပိတ္အဖြင့္ေလးက ျပန္၍ ပိတ္ေနကာ “ Close ” ဆိုေသာ ေနရာမွာ ရပ္ေန၏။
ဟာ . . . ဘယ္ေကာင္ ျပန္လာပိတ္သြားတာလဲ ဟု ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ခံျပင္းျပီး ျပန္ဖြင့္ကာ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ျပီး လက္ေဆးေတာ့ ေရးက ေကာင္းစြာ လာေခ်ျပီ။ Lab ( သို႔ ) ဓါတ္ခန္းတစ္ခု အတြက္ ဝယ္ထားတဲ႔ ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကာလုမန္းတို႔နဲ႔ အတူတူ ေနရာခ်ေနရင္း တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အဲယားကြန္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သူတို႔က လွည္းေလးကို တြန္းကာ ျပန္ဝင္လာ၏။ အားလံုး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျပီးျပီ ဟုဆို၏။ ခုနက ၅ ေယာက္ မႏိုင္မနင္း ခ်ရေသာ အဲယားကြန္းေၾကာင့္ ဝိုင္းကူဖို႔ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သူတို႔ လုပ္ေနၾက အတိုင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အသာ မ ယူကာ ျပန္လည္ တပ္ဆင္၍ ရသြားေလသည္။
ဝါယာၾကိဳးေတြ ၊ လိုအပ္ေသာ တပ္ဆင္မႈေတြ လုပ္ျပီးေတာ့ အဲယားကြန္း ခလုတ္ကို ႏွိပ္ေသာ အခါ ဘာမွ အလုပ္ မလုပ္ေခ်။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဟု ဆိုကာ ဝါယာေတြကို ျပန္ျဖဳတ္ျပီး အားလံုး စစ္ေဆး၏။ အားလံုး အေကာင္း ၊ ျပန္တပ္ကာ ဖြင့္ေသာ္လည္း မရ။ ဒါနဲ႔ ခုနက ႏွစ္ေယာက္တည္း တပ္ဆင္လိုက္ေသာ အဲယားကြန္းကို ျပန္ျဖဳတ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။ စစခ်င္း ျဖဳတ္သလို ၅ ေယာက္ ဝိုင္းကာ လက္ဖ်ံေတြ တန္းေအာင္ ပင့္မ ရျပန္၏။ ေအာက္ေရာက္လာေသာ အဲယားကြန္းကို စစ္ေဆးေတာ့လည္း ဘာျပႆနာမွ မရွိ။ ဒါေၾကာင့္ ဝါယာၾကိဳးကို အရွည္ျဖင့္ တပ္ကာ စမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲယားကြန္းက ဝူးခနဲ ခ်က္ခ်င္း ထႏိုးသည္။
အိုေက . . . ေကာင္းသြားျပီ ဟု ဆိုကာ ျပန္၍ မတင္ေတာ့ ခုနကလို ႏွစ္ေယာက္တည္း မလို႔ မၾကြ။ ၅ ေယာက္ ဝိုင္းမတာေတာင္မွ ေခၽြးျပန္ေအာင္ မယူရသည္။ အဲယားကြန္း ျပင္သူကလည္း သူ႕ တစ္သက္မွာ ဒီေလာက္ ေလးေသာ အဲယားကြန္း မျမင္ဖူးဟု ဆိုသည္။ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္သြားေသာ အဲယားကြန္းကို ေမာင္းႏွင္ဖို႔ ဝါယာၾကိဳးေတြကို တပ္ကာ ခလုတ္ႏွိပ္၍ ႏိႈးလိုက္ေတာ့ မႏိုးျပန္။ ဘယ္ေနရာမွာမွ ျပစ္ခ်က္ကိုလည္း ရွာမေတြ႕။ ေခါင္းေဆာင္ တရုတ္ၾကီးက အေပၚမွာ တပ္ဆင္ထားေသာ အဲယားကြန္းကို ၾကည့္ကာ “ မင္း သူေဌးကို ဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ ” လို႔ ဆိုလာ၏။
“ ဆက္ေလ ” ဟု ဆိုကာ သူေဌး ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ သူက သူတို႔ တရုတ္လိုေတြ ကိြစိ ကြစိေတြ ေျပာေလေတာ့သည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေျပာျပီးေတာ့ “ ေနာက္ေန႔မွ ငါတို႔ ျပန္လာမယ္ကြာ ” ဟု ဆိုကာ သူတို႔ လုပ္ထားေသာ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းကာ ျပန္သြားေလေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလွာင္အိုက္ေနေသာ အခန္းထဲမွာပဲ ေနရာခ်စရာ ပစၥည္းေတြကို ေနရာခ်ေနမိသည္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သူေဌး ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ရံုးခန္းသို႔ လာရန္ ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ သူက ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပပါေလေတာ့သည္။
ဒီအလုပ္ရံု ေနရာဟာ အရင္က စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ခဲ႔ေၾကာင္း ၊ ဗံုးက်ဲခံရ၍ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကခဲ႔သလို ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ေသဆံုးေသာ လူေတြကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ႔ေသာ ေနရာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ႔ဖူးေၾကာင္း ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဒီေနရာဟာ ျမိဳ႕သစ္ေနရာ ျဖစ္လာျပီး ကားလမ္းမေဘး ျဖစ္တာေၾကာင့္ စည္ကားလာေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာ ပထမဦးစြာ ျမွဳပ္ႏွံထားခဲ႔ေသာ မကၽြတ္မလြတ္သူမ်ား ရွိေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။
သူေဌးမို႔လို႔ သူ႔ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္မိေသာ္လည္း သူေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕သမား ဆိုေတာ့ မယံုမိပါ။ ဘာဘာညာညာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ပါ။ ျငိမ္၍သာ နားေထာင္ေနမိတယ္ သေဘာကေတာ့ လံုးဝ မက် ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕မွ ယံုတတ္သူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္မလဲ သူေဌး လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက သူတို႔ တရုတ္ အယူအဆ နဲ႔ မနက္ျဖန္ မနက္က်ရင္ ေကၽြးေမြးကာ အလွဴအတန္း လုပ္ေပးျပီး အမွ် ေပးကာ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို သြားခိုင္းမည္ ဟု ေျပာေလသည္။ အလွဴလုပ္ျပီး အမွ် အတန္း ေဝတာကေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း ရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာဘဲ ျငိမ္ေနလိုက္ပါ၏။
ေနာက္ေန႔ မနက္ အလုပ္ဝင္ေတာ့ ျပႆနာမ်ားစြာက အလုပ္မွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက ေလေတာ့သည္။ ညက အသစ္ျပင္ဆင္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab အခန္းက တစ္ညလံုး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၊ ဆဲဆိုသံမ်ား ၊ တစ္ခုခုကို ေပါက္ခြဲသံမ်ား ၾကားရသည္ ဟု ဆိုၾက၏။ သူတို႔လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ လုပ္ေနတာ ထင္၍ သြားၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံကို အားလံုးကေတာ့ ၾကားရသည္ ဟု တညီတညႊတ္တည္း ဆိုၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုေသာ္လည္း ဒီေလာက္ လူညီေအာင္ ေျပာဖို႔ မလြယ္မွန္း သိေသာေၾကာင့္ ျငိမ္သာ ျငိမ္ေနလိုကိရသည္။
ခဏၾကာေတာ့ အရင္က ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ အလုပ္ဝင္တတ္ေသာ သူေဌးက အေစာၾကီး ေရာက္ခ် လာေလသည္။ သူ႕လက္ထဲမွာလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အၾကီး ႏွစ္လံုးျဖင့္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ ၊ အေမႊးတိုင္ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ ႏွင့္ တျခားေသာ သူတို႔ တရုတ္ဆိုင္ရာ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားလည္း ပါေလသည္။ သူက တစ္ခါသံုး ေဖာ့ပန္းကန္ေလးေတြမွာ သူကိုယ္တိုင္ ထည့္ကာ Lab ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွ ေန၍ သူတို႔လို ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာေတြကို ပင့္ဖိတ္ကာ ေကၽြးေမြး ေလေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားကိုလည္း ထုတ္ကာ မီးရိႈ႕ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း “ မင္းလည္း လုပ္သင့္တယ္ ” ဟု ဆိုကာ လုပ္ခိုင္း၏။
ဒီဘက္က လူက ဒီလို အလွဴအတန္း လုပ္လို႔ ဟိုဘက္က ဝိညာဥ္က ရသြားတယ္ ဆိုေသာ အယူအဆကို ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းခဲ႔ပါ။ ေကၽြးေမြးကာ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္း ၊ ေရႊစကၠဴ ၊ ေငြစကၠဴမ်ားကို မီးရိႈ႕ကာ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ အမွ် ေပးေဝ ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီေနာက္ေတာ့ ထို ပန္းကန္ေတြ ထိုအရာ အားလံုးကို ဒီအတိုင္းပဲ ထားကာ အလုပ္ကို ဝင္လာခဲ႔သည္။ ေန႔လည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ လူေတြ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာကာ သူတို႔ မေန႔က တပ္ထားေသာ အဲယားကြန္းကို ဘာမွ မျပင္ဆင္ျခင္း မရွိဘဲ။ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ဝူးခနဲ ထ၍ အဲယားကြန္းက စတင္ လည္ပတ္ေလေတာ့သည္။
အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တရုတ္ၾကီးက မ်က္ႏွာၾကီး ျပံဳးကာ ေခါင္းညိတ္၍ ၾကည့္ေနေလ၏။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာ မေန႕က သူ ဝင္လာေတာ့ သူ႕မွာ အဲယားကြန္း ျပင္တဲ႔ ကိရိယာေတြ အစံုအလင္နဲ႔ ဆိုေပမဲ႔ အခုေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ ပါမလာခဲ႔ပါ။ လက္ခ်ည္း ဗလာ သက္သက္ ျဖစ္သည္။ သူ ခလုတ္ေလး ႏွိပ္လိုက္ယံုပါပဲ။ မေန႕က တပ္လိုက္ ျဖဳတ္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရေသာ အဲယားကြန္းမွာ အခုေတာ့ သူ႕ဖာသာ အဆင္ေျပသြားေလျပီ။ အံ့ၾသလြန္း၍ အဲယားကြန္း ခလုတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ပိတ္ကာ ခဏၾကာေတာ့ ခလုတ္ကို ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ခ်က္တည္း ဝူးခနဲ လည္ပတ္ခဲ႔ပါသည္။
မ်က္ျမင္ လက္ေတြ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ျဖစ္သြားေပမဲ႔ အံ့ၾသမိေသာေၾကာင့္ မယံုႏိုင္သလို ျဖစ္ေနမိ၏။ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ သံုးေလးၾကိမ္ လုပ္မိေသာ္လည္း ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ခဲ႔ပါ။ တစ္ခ်က္ႏွိပ္ တစ္ခ်က္ ဝူးခနဲ ျဖင့္ လည္ပတ္ ႏိုးထသြားပါ၏။ အံ့ၾသတၾကီးျဖင့္ အဲယားကြန္းကို ၾကည့္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲယားကြန္း ျပင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္က လာေခၚကာ ျပင္ဆင္ျပီး လက္မွတ္ထိုးရန္ ေျပစာ စာရြက္ကို လာေပးေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုရဲ႕ ထံုးစံက ျပင္ရေသာ ဌာနရဲ႕ တာဝန္ရွိသူက ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ ထိုးျပီးမွ သူေဌးက လက္မွတ္ထိုးရတာ ျဖစ္၏။
သူ ေပးေသာ ေျပစာ စာရြက္မွာ လက္မွတ္ထိုးျပီး သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ “ ဘာလို႔လဲ ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ ” လို႔ ေမးမိပါသည္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွ ေျပစာ စာရြက္ကို လွမ္းယူကာ ကၽြန္ေတာ့္ ပုခံုးကိုလည္း လွမ္းဖက္ျပီး အျပင္ကို ေခၚထုတ္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ လက္မွတ္ထိုးရန္ သူေဌး ရံုးခန္းကို သြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ ရွင္းျပပါ၏။
ဒီေနရာက အရင္က စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္ဖူးလို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဖူးေၾကာင္း ၊ ေနာက္ေတာ့ စစ္အတြင္းမွာ ေသတဲ႔ လူေတြကိုလည္း ဒီေနရာမွာ ျမွဳပ္ခဲ႔တယ္ ဆိုတဲ႔ အစဥ္အလာ ရွိခဲ႔ေၾကာင္း ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ျမိဳ႕သစ္တည္ေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျမကြက္ေတြ ေပၚလာေၾကာင္း ၊ ဒီလို ေနရာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ရင္ သူတို႔ကို ပူေဇာ္ရင္ အလုပ္ျဖစ္သေလာက္ သူတို႔ကို မပူေဇာ္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ အေႏွာက္အယွက္ကို ခံရတတ္ေၾကာင္း ၊ အရင္က ဒီေနရာမွာ စက္ရံုတည္သြားတဲ႔ ေရသန္႔ ပစၥည္းစက္ရုံ ဆိုရင္ တစ္ပတ္တစ္ခါကို သူတို႔ကို ပူေဇာ္ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိေၾကာင္း ေျပာလာ၏။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ လုပ္ငန္း အရမ္းတိုးတတ္ျပီး ေျပာင္းေရႊ႕သြားေတာ့မွ မင္းတို႔ အလုပ္ရံု ေျပာင္းေရြႊ႕လာေၾကာင္း ၊ အခု အခန္းကလည္း ဟိုအရင္ အလုပ္ရံုကတည္းက ပစၥည္း အေဟာင္းေတြ ထားတဲ႔ အခန္း ဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ ေန႔ေရာ ညပါ ေအးေဆး ေနလို႔ ရေၾကာင္း ၊ အခုေတာ့ မင္းတို႔က သူတို႔ ေနတဲ႔ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ လိုက္ေတာ့ သူတို႔မွာ ရုတ္တရက္ ေနစရာ မရွိသလို ျဖစ္သြားျပီး အနည္းငယ္ မေက်နပ္ေၾကာင္း ျပရင္း ေနွာက္ယွက္တာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း အခုလို သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးျပီး ေနရာ ေျပာင္းခိုင္းလိုက္တဲ႔ အတြက္ ေနာက္ဆိုရင္ ေအးေဆး သြားျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေလေတာ့သည္။
သူ ေျပာသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းလင္းပါသည္။ ျပီးေတာ့ ခုနကလို လက္ေတြ႕လည္း ၾကံဳခဲ႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လို႔ မရေသးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ လိပ္ခဲတည္းတည္းသာ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab အခန္းေလးကိုေတာ့ စတင္၍ လည္ပတ္ကာ အလုပ္စလုပ္ ခဲ႔ပါေတာ့သည္။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ Lab အခန္းေလးမွာ အလုပ္လုပ္ ေနခဲ႔တာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ၄ ႏွစ္နား ေရာက္ခဲ႔ပါျပီ။ အရင္က သူတို႔ႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မျမင္ မေတြ႕ မၾကံဳခဲ႔ရဖူးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေမာခဲ႔ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ မရွိဘူး ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းခဲ႔ပါ။ ရွိေတာ့ ရွိတယ္ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္ေတြ႕မွ ယံုႏိုင္မယ္ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ႔ဖူးသူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ဒီႏွစ္ အပိုင္းအျခားမွာ ကၽြန္ေတာ္ Lab ခန္းေလးသည္ အျမဲတမ္း သပ္ရပ္ေနေသာ အခန္းေလး တစ္ခု အျဖစ္ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုးက ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုခဲ႔ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab ခန္းမွာ အထက္က မန္ေနဂ်ာ Ms. Ng ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရာရာ ကူလုပ္ေပးေသာ “ ကာလုမန္း ” ဆိုေသာ လူ သံုးေယာက္ျဖင့္သာ လည္ပတ္ပါသည္။ အလုပ္မ်ားေသာ အခါမွာေတာ့ တျခားေသာ ဌာနမွ လူ ႏွစ္ဦး ၊ သံုးဦးကို ေခၚကာ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း သာမာန္ အားျဖင့္ေတာ့ သံုးေယာက္တည္းသာ လည္ပတ္ပါသည္။
တနလၤာေန႔မွာ စေနေန႔ ေန႔ဝက္ အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံုမွာ သူေဌးျပီးရင္ Ms. Ng က အၾကီးဆံုးေပမဲ႔ စေန႔ေန႔ ေန႔ဝက္မွ တနဂၤေႏြေန႔ တစ္လံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ရံုမွာ အခ်ိန္ပို ဆင္းေသာ လူအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သာ ထိန္းေက်ာင္းရေလ့ ရွိပါသည္။ လူကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြက အလုပ္နားေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ႏွင့္သာ လည္ပတ္ရပါသည္။ သူေဌးကလည္း မလာပါ။ မန္ေနဂ်ာ Ms.Ng ကလည္း မလာပါ။
ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြဟာ ေလးပင္ ပ်င္းရွ ေျခာက္ေသြ႔စြာျဖင့္ ကုန္လြန္ေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို တိတ္ဆိတ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ား ဆိုရင္ ပို၍ ပို၍ သိလာသလို ခံစားမိသည္။ တစ္ပတ္စာ စာရင္းေတြ အေခ်ာ မထည့္ထားေလ့ မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလို တနဂၤေႏြေန႔မွ စုျပံဳကာ စားပြဲမွာ ထိုင္ျပီး စာရင္းသြင္းေလ့ ရွိပါသည္။ Paper Work ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ပ်င္း၏။ ဒါေၾကာင့္ တျခားေန႔ေတြမွာ Production ထဲမွာသာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ Lab အခန္းထဲမွ စားပြဲမွာ ထိုင္ကာ စာရင္းေတြ သြင္းေနရသည္။
အျပင္မွာ လည္ပတ္ေနေသာ စက္သံေတြနဲ႔ လူသံေတြကို Lab အခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ ခပ္သဲ႔သဲ႔ ၾကားေနရသည္။ စိတ္ဝင္တစား စာရင္းေတြ လုပ္ေနရင္း တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဆံပင္ေမႊးေတြ ရုတ္တရက္ ေထာင္သြားဖူး၏။ တကုိယ္လံုးမွ ေမႊးညွင္းေတြ ထလာဖူး၏။ ကိုယ္က အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနေသာ္လည္း . . . လူ ဆိုေသာ ခႏၶာကိုယ္မွ သူ႕ဖာသာ တုန္႔ျပန္မႈ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိသည္။ တစ္ခါတေလ စာရင္းလုပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကေန တစ္စံုတစ္ဦးက အုပ္မိုးကာ ၾကည့္ေနသည္ ဟု ထင္ကာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ဘာမွ မရွိပါ။ ဘယ္သူ႔မွကိုလည္း မေတြ႕ပါ။
ဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳးကို လူတိုင္း အလိုလို ခံစားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရာက္ေနျပီ ဆိုရင္ ငါ့ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္ေနပါလား ဆိုေသာ ခံစားမႈ မွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ လွည့္အၾကည့္မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ႔ပါ။ တစ္ခါတေလေတာ့ စာရင္းေတြ ထည့္ရင္း စိတ္ဝင္စားေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲသို႔ လက္ေဆး ဘင္စင္ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းမွ ေရက်သံေတြကို ၾကားရေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ထၾကည့္မိေတာ့ အမွန္တကယ္ကို ေရဘံုုဘိုင္ေခါင္းမွ ေရမ်ား က်ေနတတ္သည္။
ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို ပိတ္ကာ ျပန္လွည္ထြက္လာျပီး စားပြဲခံုမွာ ထိုင္ကာ စာရင္းေတြ စိတ္ဝင္တစား သြင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေနေတာ့ ဘင္စင္မွ ေရက်သံ ထပ္ၾကားမိ ျပန္ပါေတာ့သည္။ ထပ္သြားၾကည့္ရင္လည္း ထပ္ပြင့္ေနေသာ ေရဘံုဘိုင္ကို ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကက္သီးလည္း မထမိပါ ၊ ဆံပင္လည္း မေထာင္မိပါ။
ကၽြန္ေတာ္က အရင္ ရပ္ကြက္မွာကတည္းက ည တစ္နာရီ ၊ ႏွစ္နာရီမွ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္ေနၾက ျဖစ္၍ ေၾကာက္တတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူေသ၍ မသာဖဲဝိုင္း ျဖစ္ရင္လည္း ကိုယ္သာ ဖဲ မရိုက္တာ ( ကၽြန္ေတာ္က ဖဲကို ေကာင္းေကာင္း မရိုက္တတ္ပါ။ 21 ေလာက္သာ ရိုက္တတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ) သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကိဳက္တဲ႔အခ်ိန္ထိ ဖဲဝိုင္း အေဖာ္ လိုက္ေပးတတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္မိပါ။
သို႔ေသာ္ ထိုင္ျပီး စာရင္း လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ကိုယ့္ ေနာက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္က အုပ္မိုးျပီး လာရပ္ၾကည့္ေနသလို ခံစားမႈ ျဖစ္ေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္မွ အလိုလို ၾကက္သီးေတြ ထလာတတ္ ၊ ဆံပင္ေမြႊးေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြဲလိုက္သလို ေထာင္လာတတ္ျခင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ နားမလည္ခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆတ္ခနဲ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း ဘာဆို ဘာမွကို မေတြ႕ပါ။ ထိုအရာကေတာ့ လြန္စြာမွ ထူးဆန္း လွပါသည္။ ယံုၾကည္ဖို႔လည္း ခက္ခဲလွ၏။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ရယ္ရပါေသးသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ ဆိုရင္ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ မရွိေသာေၾကာင့္ ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာရင္ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္လာပါ၏။ ဒါေၾကာင့္ “ ကဲ . . . ပ်င္းတယ္ကြာ။ ငါနဲ႔ အတူတူ လာထိုင္ျပီး စကားေျပာပါလား။ ငါ ထမင္းစားသြားျပီး ျပန္လာရင္ မင္း အတြက္ အသားလံုး ဝယ္ခဲ႔မယ္။ ” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ စားပြဲခံု ေရွ႕မွ ကုလားထိုင္ကို လက္နဲ႔ ညႊန္ျပရင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတတ္ပါသည္။ ထမင္းစား ျပန္လာျပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ဝယ္လာကာ သူ႕ကို Lab ခန္းရဲ႕ အျပင္ ဟိုတစ္ခါ သူေဌး ေကၽြးေသာ ေနရာမွာ ေဖာ့ဘူးေလးနဲ႔ ခ်ကာ ေကၽြးတတ္ပါသည္။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ထမင္းစားရင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ကာ စကားေျပာရင္း အသားလံုး ဝယ္ဖို႔ ေမ႔လာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိေပးသလိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Lab ခန္းထဲမွာ ဖန္ထည္ ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခုနဲ႔ အသံထြက္ယံုမွ်သာ ရိုက္လိုက္သလို ရိုက္ကာ ဟိုေနရာက အသံထြက္ ဒီေနရာမွာ အသံထြက္ကာ သတိေပးတတ္သည္။ ပထမေတာ့ ေမ့လက္စနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔ေနပါေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ အၾကိမ္ေရ မ်ားလာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိရကာ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေသာ အခ်ိန္မွာ ထြက္ကာ သြားဝယ္ကာ ေကၽြးရ ျပန္ပါသည္။
ဒီလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ထူးျခားတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ Lab အခန္း တစ္ခုလံုး ဘာအမ်ိဳးအစားမွန္း မသိေသာ အနံ႔ တစ္ခုက ေမႊးၾကိဳင္လြန္းေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္ေန႔ က်ရင္ေတာ့ ဘယ္နားကမွ ထိုအန႔ံက မရျပန္ေတာ့ပါ။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေသာ အေျခအေန တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္၏။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း ၾကာလာေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့သလို ရိုးအီ သြားပါေတာ့သည္။ ဒီလို Lab ကို ေျပာင္းျပီး ၆ လေလာက္ ၾကာေတာ့ အလုပ္ကလည္း ပံုမွန္ လည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရံု အျပင္ဘက္က ေျမကြက္လပ္ေလးကို သတိရမိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ပိုေတြ မ်ားကာ ၊ အလုပ္ဌာန အေျပာင္းအေရြ႕ေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္လို စူးစူးစမ္းစမ္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔တာ ၾကာျပီ။ ထိုေျမကြက္လပ္ေလးကေတာ့ ျခံဳမ်ား ၊ ႏြယ္မ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ၾကီးထြားလ်က္ပါပဲ။
ဘာမွ အမိုးအကာ မရွိေသာ အလုပ္ရံု ဝန္းၾကီးထဲမွာ ဒီေနရာေလးကို ျခံဳႏြယ္ေတြနဲ႔ ပိတ္ေလွာင္ေနတာထင္ စာရင္ အလွပန္းပင္မ်ားႏွင့္ ဆိုရင္ ပိုျပီးေတာ့ သင့္ေတာ္မလား ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးရမိ၏။ သူေဌးကို ေျပာေတာ့ သူေဌးက “ လုပ္ေလ ” လို႔ ဆိုကာ ခြင့္ျပဳေပမဲ႔ ၊ အရင္လို ျပီးျပီးေရာ လုပ္ခြင့္ မျပဳေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အရင္လို အေမႊးတိုင္ ၊ ဖေယာင္းတိုင္ ၊ ေရႊေငြ စကၠဴေတြနဲ႔ စားစရာမ်ားကို ယူလာျပီး ထိုေနရာမွ ဘာညာေတြကို ေကၽြးေမြးကာ ထိုေျမကြက္ေလးကို ရွင္းလင္းဖို႔ ခြင့္ေတာင္းသည္ ဟု ဆိုသည္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သူေဌး အငယ္ဆံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတာ တကယ္ပါပဲ။ သူက ညီအစ္ကိုေတြ ထဲမွာ အေတာ္ကို ေျပာရခက္ျပီး ခပ္ရြတ္ရြတ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ခရစ္ယာန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာရတာ လက္ေပါက္ကပ္သူ ဟု အလုပ္ထဲမွာ ေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္၏။ ဒါေပမဲ႔ လက္ေပါက္ကပ္သူ အခ်င္းခ်င္းမို႔ လက္ေပါက္ေခ်ာင္သြားလား မေျပာတတ္ပါ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို အဆင္ေျပပါသည္။ အခုလို ဘာညာေတြကို သူယံုၾကည္စြာ ဒီလို လုပ္လိမ့္မယ္ လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မထင္မိပါ။
အခုလို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လုပ္ေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႕ကို ေမးမိ၏။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕အယူအဆကို ျပန္ေျပာျပပါသည္။ “ သူတို႔ကို ယံုတာ မယံုတာ ၊ ရွိတာ မရွိတထက္ သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးျပီး အလွဴအတန္း လုပ္လိုက္တဲ႔ သေဘာပဲေပါ႔ကြာ။ အဓိကက ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္မွာ အေႏွာက္အယွက္ ကင္းဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ မယံုဘူး ဆိုျပီး ဒါကို ေပခံေနလို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ၾကန္႔ၾကာေနရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ” လို႔ ဆိုပါသည္။
အဲဒီလို ေကၽြးေမြးလွဴတန္းျပီးေတာ့ ၃ ရက္ၾကာမွ ထိုေနရာမွ ျခဳံႏြယ္ေတြကို နီေပါ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမက္ပင္ျဖတ္တဲ႔ စက္နဲ႔ ရွင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ ျခံဳေတြကလြဲဲျပီး ဘာဆို ဘာမွ မရွိတဲ႔ ေျမကြက္လပ္ဟာ အခုလို ျခံဳေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ေျပာင္ရွင္းရွင္းၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ၾကည့္ရတာ အက်ည္းတန္သလို ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျခံေတြမွာ စိုက္တဲ႔ အလွပင္ေတြ ဝယ္စိုက္တာမွ လံုးဝ စိုက္၍မရပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က မကၽြမ္းက်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ရေသာ ဘဂၤလားက သူတို႔ဆီမွာလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရး ( ယာစိုက္သည္ ) လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ အလြန္ကို ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္ပါ၏။
ဒါေပမဲ႔ သူေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ထိုေျမကြက္ေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ စိုက္၍ မရပါ။ ဒီေန႔ အလွပင္ေလးေတြကို ပ်ိဳးဆိုင္က ဝယ္ျပီးေတာ့ ညေနေစာင္းမွ ေသခ်ာ ေျမခ်စိုက္လည္း မနက္ျဖန္ မနက္ ဆိုရင္ ညိႈးကာ ေသေနေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဝယ္လာေသာ ပ်ိဳးပင္မ်ား အားလံုးကို ခ်စိုက္လိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ တခ်ိဳ႕ေသာ ပ်ိဳးပင္မ်ား က်န္ေနေသး၏။ တကယ္ဆို အတူတူ ဝယ္လာေသာ တျခား အပင္ေပါက္ေတြက ဒီအတိုင္းပင္ ပ်ိဳးပင္ အတိုင္း ရွိေနေသးပါသည္။ အဲဒီေျမေပၚ ခ်လိုက္ေသာ အပင္ေပါက္မ်ားကသာ ညိႈးႏြမ္း၍ ေသဆံုး သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕ စိုက္ပ်ိဳးစားခဲ႔ေသာ ဘဂၤလားက သူလည္း နားမလည္ဘူး ဟု ဆို၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ပါ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ ေျမကြက္လပ္ အတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ႔ ထိုေျမကြက္ဟာ ဘာပင္ စိုက္စိုက္ ေနာက္ေန႔ မနက္ ဆိုရင္ ညိႈးႏြမ္းကာ ေသေနတာ ေတြ႕ရပါ၏။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ဘဂၤလားက သူ႕အိမ္မွ အခါေက်ာ္လြန္သြားေသာ ငရုတ္သီးေတာင့္မွည့္မ်ားကို ယူလာကာ ေနပူူလွန္းျပီး ထိုေျမကြက္တြက္ ပစ္က်ဲထားလိုက္ရာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွစြာ ငရုတ္ပင္ငယ္ေလးမ်ား ေပါက္လာေတာ့သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာပင္မွ စိုက္မရဘဲ ေျမဂတံုးၾကီး ျဖစ္ကာ ေျပာင္ရွင္းရွင္း ထိုေျမကြက္လပ္ေလးတြင္ အခုေတာ့ ငရုတ္ပင္မ်ား ေပါက္လာေလျပီ။
ထိုငရုတ္ပင္မ်ားကို ေျမၾကီးထဲမွာ အျမစ္ပါ ပါေအာင္ ဝွိက္တူးျပီး တစ္ေနရာတည္းမွာ ကန္႔ကာ ေသခ်ာ စိုက္ပ်ိဳးထားလိုက္ပါ၏။ ဒီအခ်ိန္က စျပီးေတာ့ ထိုေျမကြက္လပ္မွာ စိုက္ေသာ အပင္မ်ား မေသေတာ့ပါ။ စိုက္လို႔ ရျပီ ဆိုေတာ့ ဘဂၤလားက ေစ်းမွ ကန္စြန္းရြက္ပင္မ်ား တျခားေသာ စားပင္မ်ိဳးမ်ားကို ယူလာကာ စိုက္ပါေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ကလည္း တကယ္ကို စိုက္ပ်ိဳးေရးလက္ လို႔ ဆိုရမည္ ထင္သည္။ စိုက္သမွ် ျဖစ္ေျမာက္ပါသည္။ ငရုတ္ပင္မ်ားကလည္း အားလံုးေပါင္း ဆယ့္တစ္ပင္ရွိ၍ ၾကီးထြားကာ ငရုတ္သီးမ်ား သီးလာ၏။ စိုက္ထားေသာ တျခား စားပင္မ်ားလည္း ၾကီးလာ၏။ ဒါေပမဲ႔ အလွပန္းပင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ စိုက္၍ မရပါ။
စားပင္ ေသာက္ပင္မ်ားသာ ၾကီးထြား ျဖစ္ထြန္းလာေသာေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးကို သူေဌးကိုယ္တိုင္ ေတာင္မွ လာလာၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနေလ့ ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငရုတ္သီး အေတာင့္ ၂၀ ေလာက္နဲ႔ ကန္စြန္းရြက္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ တစ္လံုး ခူးကာ “ ဒီေနရာက စိုက္တာက သဘာဝ အတိုင္းပဲကြ ၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ မပါဘူး။ ေစ်းက ဝယ္တာက ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြနဲ႔ မေကာင္းဘူး ” ဟု ဆို၍ သူ႕ရဲ႕ အလုပ္ရံုထြက္ စားပင္မ်ားကို စားၾကည့္ခ်င္ေသာ စိတ္ကူးေပၚလာတယ္ လို႔ ယူဆမိပါ၏။ သူေဌးအတြက္ ခူးအျပီးမွာေတာ့ အလုပ္မွ မန္ေနဂ်ာမ်ား ၊ စူပါမ်ားကလည္း သူတို႔ အတြက္ ဆိုကာ ငရုတ္သီးမ်ား ၊ ကန္စြန္းရြက္မ်ား ၊ မုန္ညွင္းရြက္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ခူးေလသည္။
အဲဒီေန႔က ထိုေျမကြက္ေလးမွာ စိုက္ထားေသာ အပင္ေတြ ကုန္လုနီးပါး ခူးၾကသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳးသူ ဘဂၤလားကလည္း သူ႕အတြက္ ယူသြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ ခ်က္စားရန္ဟု ဆိုကာ ကၽြတ္ကၽြတ္ႏွင့္ တစ္လံုး ကန္စြန္းရြက္မ်ား ၊ ငရုတ္သီးမ်ား ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္စားျခင္းထက္ ဝယ္စားတာ ပိုမ်ားေသာေၾကာင့္ သိပ္မခ်က္စားျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ကေတာ့ ကို္ယ့္ အလုပ္က ထြက္တဲ႔ အလုပ္ထြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ ခူးေပးလိုက္ေသာ ဘဂၤလားေၾကာင့္ ထိုကန္စြန္းရြက္ကို ေၾကာ္စားလိုက္ပါ၏။
ေနာက္ေန႔ မနက္ အလုပ္ဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သာမာန္အတိုင္းပါပဲ။ ဘဂၤလားကို ျမင္ေတာ့လည္း သူလည္း ပံုမွန္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ မေန႔က ထိုေျမကြက္လပ္မွ ခူးယူသြားေသာ ငရုတ္သီး ၊ ကန္းစြန္းရြက္ ၊ မုန္ညွင္းရြက္မ်ားကို စားမိသူ အားလံုး တစ္ေယာက္မက်န္ ဝမ္းေလ်ာၾကသည္ ဟု ဆို၏။ မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ သူေဌး ေရာက္လာေတာ့ သူကလည္း မ်က္ႏွာၾကီး ရံႈ႕မဲ႔ကာ မင္းတို႔ အဲဒီက အပင္ေတြ မစားၾကနဲ႔။ မေန႕က ငါလည္း စားျပီး ဝမ္းေလ်ာေနတယ္ ဟု ဆို၏။ ထိုအခါမွာ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုးမွ လူေတြကလည္း သူတို႔လည္း ဝမ္းေလ်ာတယ္ လို႔ ေျပာၾကေလေတာ့၏။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘဂၤလားမွာ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ ထိုအရာကလည္း လြန္စြာ ထူးဆန္းေန၏။
ဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး ထိုေျမကြက္လပ္ေလးမွာ စိုက္ထားေသာ စားပင္ သီးပင္မ်ားကို ဘယ္သူမွ လာျပီး ခူးမစားေတာ့တာပဲ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတေလေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က ငရုတ္သီးေလး တစ္ေတာင့္ေလာက္ေတာ့ စားတာ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ဟုေတြးကာ လာယူစား ဖူးပါသည္။ ထိုသူလည္း စားျပီး ခဏေနရင္ ဗိုက္နာက ဝမ္းေလ်ာျပီး ေဆးခန္းေျပးရေလေတာ့၏။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ လာမခူးစားေတာ့ေခ်။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်က္စားတာ နည္းျပီး ဝယ္စားတာ မ်ားေလေတာ့ ဒီေနရာက သိပ္ျပီး ခူးမစားျဖစ္ပါ။ ရံဖန္ရံခါမွသာ စားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ပါ။
အခုေတာ့ ထိုေျမကြက္လပ္ေလးမွ ၅ ေပ x ၇ ေပ က်ယ္ေသာ စိုက္ခင္းေလးကေတာ့ ဘဂၤလားရဲ႕ စားခင္းၾကီးလိုလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
အခု ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနတာ စစခ်င္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ မွာခဲ႔သလို ဝတၳဳဆန္ဆန္လည္း ေရးျပေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆိုရင္ မွတ္ထားတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မွတ္စုမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရင္ကေတာင္မွ မေၾကာက္ေသးတာ ၾကာလာေတာ့ ပို၍ပင္ မေၾကာက္မိေတာ့ပါ။
တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ Lab အခန္းထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္မျပတတ္ေသာ အေမႊးရနံ႔မ်ား ရေနတာ ၊ ညဥ့္ဘက္ဆိုရင္ စကားေျပာသံ တိုးတိုးေတြ ၾကားေနရတာ ၊ တစ္ခါတေလ အခုပဲ ထားသြားေသာ ပစၥည္းမ်ား မေတြ႕ေတာ့တာ ၊ တစ္ခါတေလ ပစၥည္းေပ်ာက္ေနတယ္ ဟု ဆိုကာ ရွာေနေသာ ပစၥည္း ခဏေနေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ စားပြဲေပၚ ေရာက္ေနတာ ၊ တစ္ခါတေလ ေရဘင္စင္မွာ ေရေတြ ဖြင့္လ်က္ ျဖစ္ေနတာ ၊ တစ္ခါတေလ Lab ထဲက ဖန္ထည္ပစၥည္းမ်ားကို အသံထြက္ေအာင္ ရိုက္ခတ္သံေတြ ၾကားေနရတယ္ ဆိုတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ရံု တစ္ခုလံုး အတြက္ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။
အခုမွ ေရာက္လာေသာ လူသစ္ တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ျခင္းမွာ အေၾကာက္လြန္ သြားတတ္ေပမဲ႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် သူတို႔လည္း ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ကာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ မထူးဆန္းဘူး ဆိုေပမဲ႔ အရင္က ဘာညာေတြကို မယံုဘူး ဆိုျပီး ေျပာခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ အခုေတာ့ သူတို႔လည္း ၃၁ ဘံုသားထဲက ဘံုသား တစ္ဦး အေနနဲ႔ သူတို႔ဖာသာပဲ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ ျပဳကာ နားလည္ထား လိုက္ပါေတာ့သည္။ သူတို႔ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေႏွာက္ယွက္သလို ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္စရာ ရွိရင္လည္း သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးကာ အသိေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ေရွာင္ရွားႏိုင္ေၾကာင္း သိလာခဲ႔ရပါ၏။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ကလည္း ေထြေထြထူးထူး မေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါ။
အခုေတာ့ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းမွ ေရေတြ ပြင့္ေနတာ ေတြ႕ရင္ ေတြ႕တဲ႔ သူက ပိတ္သြားပါသည္။ တစ္ေနရာရာမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း အနံ႔ေတြ ေမႊးေနရင္ ဘာနံ႔လဲ ဟု ဘယ္သူ႕ကမွ အထူးဆန္း လုပ္ကာ စူးစမ္း မေနၾကေတာ့ပါ။ အခါၾကီး ရက္ၾကီးမ်ားမွာ အေကၽြးအေမြးနဲ႔ သူတို႔ကို ေကၽြးေမြးၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း အခုေတာ့ ( ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ ) စခ်င္ ေနာက္ခ်င္လို႔ အသံေတြ ေပး ၊ အနံ႔ေတြ ေပးေနတာက လြဲျပီး ဘာဆို ဘာမွ ေႏွာက္ယွက္ျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။
၃၁ ဘံုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျမင္ ၊ မသိ ။ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ဒါကို ဖာသိဖာသာပဲ လ်စ္လ်ဴရႈ႕ကာ ကိုယ္လုပ္ရမဲ႔ ကိစၥ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ပဲ လုပ္တာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါ၏။ သူတို႕ကို ကိုယ္က ဘာေတြလဲ ဆိုကာ သိနားလည္ခ်င္မိျပီး အတင္းစူးစမ္းမိရင္လည္း အေတာ္တဆ အႏၱရာယ္ ရွိလာႏိုင္ပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သာမာန္ အခ်ိန္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနႏိုင္တာ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အျမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က “ တိတ္တခိုး ဝိညာဥ္မ်ား ” သာ ျဖစ္ပါသည္။
သူတို႔ကို “ သရဲ ၊ တေစၦ ၊ မွင္စာ ၊ သဘက္ ” ဘာညာ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ အဓိပၸါယ္ တိတိက်က်ျဖင့္ မဖြင့္ဆိုျပတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွာေတာ့ သူတို႔ဟာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖင့္လည္း ေနခြင့္ မရေသာ “ တိတ္တခိုး ဝိညာဥ္မ်ား ” အဆင့္ေလာက္မွာပဲ ရွိပါလိမ့္မည္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးထားတာေတြကလည္း ဝတၳဳမဟုတ္သလို ဖန္တီးျပီး ေရးထားျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ေတြ႕ၾကံဳခဲ႔ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကို ခ်ေရးထားေသာ အခ်ိဳးမက်သည့္ မွတ္စုမွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ထိုအရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးပါ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
22.2.2011
ေတာင္းဆိုျခင္း။ ။
အခု တေလာ ဘေလာ့ေတြကို စြဲကပ္ေနတဲ႔ Malware ျပႆနာကို ျမန္ျမန္ ေျဖရွင္းေစႏိုင္ဖို႔ အတြက္ Comment ေပးသူမ်ား အေနနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွာပဲ Comment ေရးေရး Gmail Account မဝင္ဘဲနဲ႔ Name/URL ကို ေရြးျပီးေတာ့ Name ေနရာမွာ ကိုယ့္နာမည္ကို ေရးျပီး ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုပါတယ္။ Malware ဆိုလို႔လည္း စိတ္မပူသြားပါနဲ႔။ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို ကူးစက္တာ မဟုတ္ဘဲ ၊ blogspot ကိုပဲ အေႏွာက္အယွက္ အနည္းငယ္ ျဖစ္ေစေသာ Malware ပါ။
လြယ္ကူစြာ Comment ေပးရန္အတြက္ ေအာက္က ပံုေလးကို ၾကည့္ပါ။
25 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ကိုေဇာ္ေရ..
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြရဲဲ ့အဓိကထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မယံုနိုင္စရာ ပါ..။
အဲဒါကိုက သူတို ့ရဲ ့ထူးဆန္းတဲ ့သေကၤတေပါ့ဗ်ာ...။
ယံုတယ္၊မယံုဘူးဆိုတဲ့ စကားေလးႏွစ္လံုးထဲနဲ ့
လူေတြကိုသူတို ့စြဲေဆာင္ခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ ေထာင္ခ်ီခဲ ့ျပီေပါ့..။
မရွိဘူး မဟုတ္ဘူး ရွိပါတယ္ ပရေလာကသားေတြလုိ႕ေခၚမွာေပါ႕
ငရဲ တိရိစာၦန္ ျပိတၱာ အသူရကယ္ ဆုိတာ ၾကားဖူးမွာေပါ႕ သူတုိ႕ကုိ ျပိတၱာ စာရင္းထဲထည္႕ထားတယ္ေလ အမွန္ကေတာ႕ အမွ်အတန္း လုိခ်င္လုိ႕ပါ အဲဒါဟာလဲ ဘဝ တခုလုိ႕ေျပာလုိ႕ရတယ္ ေသျပီး (စုတိစိတ္) က်ျပိီးခ်က္ခ်င္းမွာ အကုသုိလ္ အရွိန္ေၾကာင္႕ အဲဒီဘဝမွာ လာျဖစ္ရတာေလ သရဲ တေစၦမဟုတ္ပါဘူး သူတုိ႕က အမွန္ေတာ႕ သနားဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္
ငယ္ငယ္ကဆုိ သရဲေတြ ဘာေတြ ေၾကာက္ေလ႕ရွိတယ္ ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ ၈ တန္းေျဖျပီးထင္တယ္ ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာမွာ ကံႏွင္႕တံမလြန္ ဆုိတဲ႕ စာေမးပြဲကုိ ေျဖရတယ္ အဲဒီအတြက္ စာက်က္ရတယ္ အဲဒီမွာ သိလာခဲ႕တယ္ သူတုိ႕အေၾကာင္း တကယ္႕တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕ဟာေၾကာက္စရာမေကာင္းပါဘူး သနားစရာေလးေတြပါ
တတ္ႏိုင္ရင္ ကုိေဇာ္ ျပဳသမွ်ေကာင္းမႈေတြကုိ အမွ်ေဝေပးရင္ ပုိေကာင္းမယ္လို႕ထင္တယ္ (အၾကံေပးၾကည္႕တာပါ)
စိတ္ခ် ညီမေရ။
မနက္တိုင္း ဘုရားရွိခုိး ၊ ပုတီးစိတ္ျပီးတိုင္းေတာ့ အမွ်ေပးေဝပါတယ္။ သူတို႔ ရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘုရားေဟာမွာေတာင္မွ ပါေလေတာ့ လက္ခံပါတယ္။ ေျခာက္တယ္ လွန္႔တယ္ ဘာညာကိုေတာ့ မယံုၾကည္တာပါ။ အခု ေရးထားတာက အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ကို ေရးထားတာပါ။ ေက်းဇူးပဲ။
ကိုေဇာ္ေရ။။
ေျခာက္တိုင္းမေၾကာက္တတ္မွန္း သိေနေတာ့ သူတို႕ရွိရင္ေတာင္ ကိုေဇာ့္ကို လာေျခာက္မွာ ဟုတ္ဖူးေနာ္။ အခန္းဝမွ ကိုေဇာ္ ဓါတ္ပံု အၾကီးၾကီးသာ
ခ်ိတ္ထား။ စိတ္ခ် သရဲ တေစၦ ရွိေတာင္ လာမွာဟုတ္
ဘူး။။ဟီး ဟီး
ၾကားဖူးတယ္ ဆိုေပမယ့္ မၾကံဳဖူးေသးဘူးအကိုေရ
ဒါေပမယ့္ သရဲ၊ေတစၦဆို အသံၾကားတာနဲ႕ ေၾကာက္တယ္
အဟီး အဲေလာက္ သတၱိရွိတာ..ညီမေလးက :P:P:P
သရဲေတာင္ အရႈံးေပးရေလာက္ေအာင္ သရဲမေၾကာက္တတ္တာ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ က်ေနာ္သာဆုိ ဒီေကာင္ေတြ ေႏွာင့္လုိ႔ အိပ္ရမယ္ မထင္ဘူး။ မဟုတ္မွ လြဲေရာ ဘ၀ါဘေ၀က ကုိ႔ေဇာ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်းလား မသိဘူး။ း၀)
ဒါနဲ႔..
အခုထက္ထိ ဒီအတုိင္းဘဲလားဗ်။
ခင္မင္လ်က္
ကုိကိုေမာင္(ပန္းရနံ႔)
အခုေတာ့ . . . ဒီေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္မွာလည္း အခန္းေနရာ လြတ္ေတြ ကုန္ျပီ။ ဒါေတာင္မွ မလြတ္ေတာ့လို႔ စက္ရံုေဘးက ေနရာကို ထပ္ေဆာက္ျပီး အခု Show Room လုပ္ထားရတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔လည္း ေနရာေပ်ာက္ကုန္လား မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ဥစၥာေစာင့္လို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ အဲဒီ အေဆာက္အဦးရဲ႕ မူလပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ စစ္ျဖစ္ေတာ့ ပစၥည္းေတြကို ျမွဳပ္ထားလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဒါကို စိတ္စြဲျပီး မကၽြတ္မလြတ္ ျဖစ္ေနတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။
( ေလွ်ာက္ေတြးမိတာေလးပါ။ )
အခုေတာ့ ျမိဳ႕သစ္ကေန အရမ္းစီကားလာတဲ႔ ေနရာ ျဖစ္လာေတာ့ သူတို႔ ေနစရာ ရွားပါးျပီး ေနရာေတြ ေျပာင္းရင္း နည္းကုန္လား မသိပါဘူး။
ဘံုသားမ်ားႏွင့္ ကခုန္ျခင္းေပါ့ ကိုေဇာ္ေရ..။ တနင့္ၾကီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာပဲ။ အမွ်လိုခ်င္လို့လားမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္မွတ္ဖူးသမွ်ေတာ့ ရဲရဲေတြက(သရဲကို ခ်စ္စႏိုးအေခၚ) သူတို့ကၽြတ္လြတ္ခ်ိန္တန္ရင္ သူတို႔ကို အမွ်ေပးႏိုင္တဲ့ ေရွးဘဝ ေရစက္ရွိခဲ့ဖူးသူေတြကို ေကာင္းတဲ့အနံအသက္ေတြနဲ့ ေတာင္းခံေလ့ရွိတယ္ဆိုပဲ။
ေရးထားတဲ႕ မွတ္စုေလးေတြက စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္း
တယ္...
တစ္ခါမွေတာ႕ မၾကံဳဖူးဘူး..ဒါေပမယ္႕ တစ္ခါ ကိုယ္႕ကိုယ္ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္ေနတာမ်ဳိးတို႕
အေနာက္မွာ တစ္ခုခုရွိေနတာမ်ဳိး အဲလိုခံစားခ်က္မ်ဳိးေတာ႕ ၾကံဳဖူးတယ္..
ကၽြတ္ခ်ိန္တန္လို႔ ကၽြတ္လြတ္သြားတာေၾကာင္႔ နည္းသြားတာ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မွာေပါ႔..
ပရေလာကသားေတြ ဆိုတာလည္း မယံုလို ့မရဘူးေနာ့ ။
အခုလည္း ကၽြတ္ခ်ိန္တန္လို ့ရယ္ ၊ေနရာေတြ ေၿပာင္းသြားတာေၾကာင့္ရယ္ နည္းသြားတာၿဖစ္မယ္ ..
ကိုယ္တို္င္ေတာ့ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးဘူး ... ေၿခာက္ၿခားစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္ေနာ္ ...
မေလးရွား က၀ိဥာဥ္ဇာတ္လမ္းေတြေပါ့ ကိုေဇာ္။ မေလးရွား မွာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့၊ ႀကံဳဖူးတဲ့ သူေတြျပန္ေျပာျပၾကတယ္။ သူတို႕လူမ်ိဳး ေတြ (မေလး၊ တမီလ္၊ တရုတ္) အကုန္အယူရွိၾကတယ္။
ေျပာမယံု ၾကံဳဘူးမွ သိ ဆိုတာ ခုေတာ့ တကယ္ပါလား ..
ကိုယ္တိုင္ မေတြ ့ဖူးေပမဲ့ အဲ့ေလာက္ သတၱိမရွိဘူး ..း(
သူတို ့ၾကည့္ရတာ ေရေမႊးရယ္ ၊ အရိုးနဲျပီး အသားမ်ားတဲ့ေျခေလးေခ်ာင္းသားရယ္ ။ ပူစပ္ပူေလာင္ ျငဳပ္သီးရယ္ ကိုၾကိဳက္ၾကတယ္ ။ပန္းမၾကိဳက္ ပန္းပင္ေတြ ညွိဳးေစ ေသေစေတာ့ ...အဲ အဲ့ ...
အဲဒီေတာ့ အထီးအမ အျဖဴအမဲ ေပါင္းစံုထားတဲ့ ဘံုတခုျဖစ္မယ္ ။
ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေဝ ေပးတာ ၾကာေတာ့ ကိုေဇာ္လည္း အေတာ္ကုသိုလ္ရေနျပီေပါ့ ။ သူတို ့က ကၽြတ္ျပီး ကိုေဇာ္တေယာက္ မကၽြတ္ျဖစ္ေနမွ ေနာ္ .. (အလုပ္သံေယာဇဥ္ နဲ ့ မအားလပ္ မကၽြတ္မလြတ္တာကို ေျပာပါတယ္ ၊)
ခုေရာ .. ေန ့တိုင္း အသားလံုးဝယ္ေကၽြးေနရဆဲပဲလား...
ထူးျခားတာေလးေတြ ေတြ့ရင္ ဆက္ေရးေပးပါ အံုး..
( ပုဏၰက တိုက္တာကေတာ့ ၾကမ္းတယ္ဆိုပဲ.. အဲ့တာေတြ ေရာ ၾကံဳမိေသးလား )
ကိုေဇာ္ေရ
ဖတ္လိုက္ရတာ တဝႀကီးေကာင္းလိုက္တာ ရင္တဖိုဖို နဲ႕ ဖတ္သြားတယ္
လိုင္းမေကာင္းလို႕ ဝဲစြဲလို႕မလာျဖစ္တာၾကာသြားတယ္
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
အပါယ္ဘုံသားေတြကေတာ့ ရွိတာပါပဲ..သူတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးမယ္ထင္လို႔ ေျခာက္တာလွန္႔တာမ်ိဳးေတာ့ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္..အတူေနသားၾကေတာ့လဲ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး
ဘယ္သူအုပ္မိုးၾကည့္တယ္ဆိုတာေတာ့မၾကံဳဖူးဘူး
ကိုေဇာ့္မွတ္စုကိုဖတ္ေနရင္းၾကက္သီးေတြေတာ့ထသလိုလိုပဲ။စိတ္ဝင္စားဖို ့ေကာင္းတယ္။
ကုိေဇာ္က မယုံဘူးလုိ႔တာဆုိတယ္၊ ေရးထားတာကေတာ့ ယုံေနရၿပီ၊
အဲဒီလုိပဲ ေရႊစကၠဴ ေငြစကၠဴ ေတြမီးရႈိ႕ ေခၚစာေတြေကၽြးရတာေတြ တစ္ခါတစ္ေလ ဆန္ေစ့ေလးေတြ အခန္းေထာင့္ေတြမွာလာထား၊ မွန္ေတြကုိ ဟုိေနရာခ်ိတ္ဒီေနရာခ်ိတ္နဲ႔ အလြတ္ေတာင္ရေနပါၿပီ။
ေအးဗ်ာ ကိုေဇာ္ ေရ
အဲဒီ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀ ေတြ က ေတာ့ ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့ အတိုင္းဆိုယင္ ရွိတယ္လို ့
ယုံတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
မဆုံရေသးဘူးရယ္။
အခုလည္း ေခါင္းရင္းဖက္မွာ အေလာင္း ၂၀ ေက်ာ္ျမဳပ္ထားတဲ ့ ကုလားသခ်ၤ်ိင္းေတာ့ရွိတယ္။ :D
ေမာင္ေမာင္
ဖတ္လို႔လည္း ေကာင္း၊ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္းတယ္..။
ဖတ္ရင္း ေက်ာမလံုလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေသးတယ္..။
ကိုေဇာ္က သတိၱေကာင္းလိုက္တာ..။ လသာညေတာ့ ေၾကာက္တတ္တယ္ (..း)
အင္း... ကိုေဇာ္ေရ... မျမင္ႏိုင္တ့ဲ ေလာကသားေတြ အေႀကာင္း လာဖတ္သြားပါတယ္။ ထုံးစံ အတိုင္း အေရးအသား ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေလးနဲ႕ စိတ္၀င္တစား စြဲေဆာင္လို႕ အဆုံးထိ ေသခ်ာ ဖတ္သြားပါတယ္။ အ့ဲဒီမွာ ေတြ႕မိတာက- ကိုေဇာ္ ေဆးလိပ္ ေသာက္တတ္္တယ္ေနာ္။ အခုေရာ ေသာက္ေသးလားပာင္။ မေတာက္နဲ႕ေတာ့ ခစ္ ခစ္ း) ေနာက္ျပီး ကိုေဇာ္က အသုဘအိမ္ေတြ သြားျပီး ဖဲရိုက္တတ္တာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ (အသက္ကေလးလည္း ရလာျပီ ကိုေဇာ္ေရ... လိမ္လိမ္မာမာ ေနေတာ့ေနာ္။ ဒီမွာ လူႀကီး ဆုံးမေနတယ္။ ခိခိ း)
ဟုတ္ကဲ႔ပါ ညီမေတာ္ လူၾကီး ခင္ဗ်ား :P
ေဆးလိပ္က ျပတ္တာ ၾကာေပါ့ ၊ ပထမေတာ့ ကိုယ္ေသာက္တဲ႔ မာဘိုရိုက ေစ်းၾကီးလာလို႔ ျဖတ္ထားတာ ၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိပါဘူး ၊ တစ္လိပ္ကိုေတာင္မွ ကုန္ေအာင္ မေသာက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပတ္ေရာ။ ဖဲကေတာ့ အဲဒီလို ဝိုုင္းကို ဘယ္လိုလုပ္ တိုးႏိုင္မလဲကြယ္ ၊ ကိုယ္မွ မကၽြမ္းပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အေဖာ္လိုက္ ေပးတာပါ။ အခုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေျပာသလို ေျပာရရင္ “ ကေလးက လိမၼာခ်င္တယ္ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဖ်က္ေနတာ ” ဆိုသလိုပါပဲ :D :D :D
မွ်ေဝ ခံစားသူမ်ား အားလံုး . . . ေက်းဇူးပါ။
မယံုလို႕ေတာ႔မရဘူး..
လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ၿပလို႕မရပဲ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ႔အရာေတြ ညီမတို႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ယံုႀကည္ပါတယ္။
သတၱိရွိတဲ႔ကိုေဇာ္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္..။
ညီမငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖတာဝန္က်တဲ႔ မႏၱေလးမွာ ေနခဲ႔ဖူးတယ္..။
ေနရတဲ႔ၿခံႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ..၊ၿခံဝင္ဝမွာ မန္က်ီးပင္ႀကီး၂ပင္ရွိတယ္၊ ၿခံထဲကို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ပန္းနံ႕လိုလို ေရေမႊးနံ႕လိုလိုေတြရတယ္လို႕ ဧည္႔သည္တခ်ိဳ႕ကေၿပာႀကတယ္။
ညညဆိုရင္ ေၿခသံေတြႀကားရတယ္တဲ႔။ ေမေမေၿပာၿပတာ..။
ညီမကေတာ႔ အဲဒီတုန္းက ၂တန္းေက်ာင္းသူပဲရွိေသးတာဆိုေတာ႔ အဲဒါေတြကိုမသိဘူး။
အခုအသက္အရြယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကင္မရာတလံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနမလားပဲ..။
း)
စိတ္၀င္စားဖုိ႕ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္တုိင္ တစ္ခါမွမၾကဳံဖူးေပမယ့္ အရမ္းေၾကာက္တတ္တာ။ ခု ဒီစာကို ဖတ္ေနရင္းေတာင္...ရုံးမွာ မီးထိန္ထိန္လင္း ေနေပမယ့္ ေၾကာက္လုိ႕ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ :)
ဘုရားရွိခိုးတုိင္း ေမတၱာပို႕ အမွ်ေ၀ေပးေပါ့။ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တာ ဒါပဲရွိတာပဲ။
ေအာင္မေလးးး ..
ေဆာင္းႏွင္းသာအဲလို႕ အေၿခာက္ခံရလို႕ကေတာ့
အဲ့ေနရာမွာတင္
ေမ့ေမ်ာသြားလိမ့္မယ္ ..
ခုလည္း အခန္းထဲမွာ
၁ လ March လကုန္ အထိ
တစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာ ..
ဒီစာ ဖတ္ၿပီး
ၾကက္သီးေတာင္ ထမိတယ္ .. း(
ဟုိေန႕ကေတာင္
ညဘက္ ၾကီး ၁ နာရီ ေလာက္ စာက်က္ေနရင္း
အိပ္ခ်င္လာလို႕ မ်က္ႏွာသြားသစ္ပါတယ္ ..
အၿပင္ဘက္ က ေဘဇင္မွာ
ဘယ္သူမွ သံုးမေနဘဲ
ရက္တရက္ အထဲ က
ေဆာင္းႏွင္း သံုးေနတဲ့ ေဘဇင္က ေရ က
ေတာ္ေတာ္ သိသိသာသာ ကို နည္းသြားလုိ႕
လန္႕သြားတာ ေၿပာမေနနဲ႕ ..
တကယ္ေတာ့ တစ္ၿခား အထပ္ေတြ က
သံုးလိုက္လို႕ နညး္သြားတာ လည္း ၿဖစ္မွာပါ ..
ကိုယ့္ဘာသာ
ညဘက္ ေသြးေလ ေၿခာက္ၿခားသြားတာ .. :D
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
ဦးေဇာ္ေရ......
သတိၱ ကိုေတာ့ ေလးစားသြားျပီ ...ဒီစာကို ဖတ္ျပီး တ၀က္ေလာက္မွာ ေၾကာက္လို႕ ေဘးက ျပတင္းေပါက္ကို အရင္ပိတ္လိုက္ရပါတယ္... ျပီးမွ ဆိုရင္ ျပတင္းေပါက္ မပိတ္ရဲေတာ့မွာဆိုးလို႕...
အားေပးလွ်က္ပါ
သန္းသန္း
Post a Comment