အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ အလြန္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ႔ပါ၏။ ျပီးေတာ့ စိတ္တူကိုယ္တူေတြ ျဖစ္ၾကတာ မ်ားတာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကူးကို က်န္ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုက္ျပီး သရုပ္ေဖာ္တဲ႔ အခါ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါသည္။
သိပၸံဘာသာ ဆိုေသာ ဘာသာရပ္တစ္ခုဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္လာေတာ့မွ အပိုင္းပိုင္း အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာက်ကြဲကာ “ ရူပေဗဒ ၊ ဓါတုေဗဒ ၊ ဇီဝေဗဒ ” ဆိုျပီး ကြဲျပားလာခဲ့၏။ စဥ္းစား ေတြးေတာစရာ တစ္ခုခု ရလာခဲ႔ရင္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေလွ်ာက္ေတြးမိတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတြက္ “ ရူပေဗဒ ” ဟာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ မင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ရဖူးပါသည္။
- Work Done -
လူတစ္ေယာက္သည္ မည္မွ်ပင္ ၾကိဳးစားေနပါေစ ၊ မည္မွ်ပင္ အားစိုက္ထုတ္ပါေစ ၊ မည္မွ်ပင္ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ လုပ္ေနပါေစ ၊ ေရြ႕လ်ားမႈ မရွိရင္ “ အလုပ္ျပီးေျမာက္မႈ ” မရွိ ဟု ဆိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္ျပီးေျမာက္မႈ ဆိုသည္မွာ ေရြ႕လ်ားမႈ ရွိမွ အလုပ္ျပီးေျမာက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
တျခား တျခားေသာ ရူပေဗဒ သေဘာတရားမ်ားကို ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာ အျဖစ္ သင္ၾကားခဲ႔ရျပီး ရပ္ကြက္ကို ျပန္ေရာက္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕ေသာ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရူပေဗဒကို လက္ေတြ႕ ေလ့လာ သံုးသပ္ေလ့ ရွိသည္။ အီနားရွား ဆိုရင္ ဘတ္စ္ကား စီးရင္း ဘယ္လုိ သိႏိုင္ ၊ ခံစားရႏိုင္သည္။ အလင္းျပန္ျခင္း အလင္းယိုင္ျခင္း ဆိုရင္ ဘယ္လို သိႏိုင္သည္ အစရွိသျဖင့္ ေျပာဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾက၏။
တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ဆရာမက သင္လိုက္တာ “ အလုပ္ျပီးေျမာက္ျခင္း ” ဆိုေသာ “ Work Done ” ျဖစ္၏။ သူ႔ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ အက်ဳဥ္းခ်ဳပ္ကိုက “ ေရြ႕လ်ားမႈ ရွိမွသာလွ်င္ အလုပ္ျပီးေျမာက္သည္ ” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မစဥ္းစားမိေသးေသာ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေရာက္လာ၏။ သူနဲ႔ အတူ ပုစာၦျပႆနာ တစ္ခုပါ ပါလာေလသည္။
သူက အလုပ္ျပီးေျမာက္ျခင္း ဆိုေသာ သီအိုရီ အရ သူ စဥ္းစားမိေသာ ဥပမာ တစ္ခုကို ေျပာျပပါသည္။
“ ဆရာမက ေျပာတယ္ကြာ။ ေရြ႕လ်ားမႈ ရွိမွသာ အလုပ္ျပီးေျမာက္တယ္။ ေရြ႕လ်ားမႈ မရွိဘဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္လုပ္ေနပါေစ ၊ အလုပ္ျပီးေျမာက္မႈ မရွိဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို ငါတို႔ အိမ္ေခါင္းရင္းက ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီးကို သတိရတယ္ကြာ။ သူ မနက္ မိုးမလင္းကတည္းက ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ရြက္ျပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ပတ္ ပဲျပဳတ္ လို႔ ေအာ္ျပီး လိုက္ေရာင္းေနတာကြ။
မနက္ ေနျမင့္လို႔ ငါတို႔ ႏိုးျပီ ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္က်ရင္ သူက ပဲျပဳတ္ေတာင္းေလးကို ရြက္ျပီး တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္နဲ႔ ေရာင္းလို႔ ေတာင္းထဲက ပဲျပဳတ္ေတြ ကုန္ျပီး ျပန္လာျပီ။ ငါတို႔ မနက္စာ စားဖို႔ ျပင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ေန႔လည္စာ စားဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေနတယ္။ ငါတို႔လည္း မနက္စာ စားျပီးေလာက္ရင္ သူက မနက္ အေစာၾကီး ထ , ထားရလို႔ တေရးတေမာေတာင္မွ အိပ္ေနျပီ။
သူ႕အတြက္ မနက္ မုိးမလင္းခင္ ပဲျပဳတ္ စေရာင္းဖို႔ ထြက္တဲ႔ ေနရာက သူ႕အိမ္ပဲ ၊ ေနျမင့္ေတာ့ ပဲျပဳတ္ကုန္လို႔ ျပန္လာေတာ့လည္း သူ႕အိမ္ပဲ။ ေရြ႕လ်ားမႈ အရ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ သူရဲ႕ စမွတ္နဲ႔ ဆံုးမွတ္ ျပန္ဆံုတဲ႔ ေနရာက တစ္ေနရာတည္းပဲ။ ရူပေဗဒမွာ စမွတ္နဲ႔ ဆံုးမွတ္ ဆံုေနရင္ ဒါကို “ သုည ” ( ၀ ) လို႔ ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဆို သူ႕မွာ အေရြ႕ မရွိဘူးေပါ႔။ ဒါဆိုရင္ သူ မနက္ မိုးမလင္းခင္က ထျပီး တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ ပဲျပဳတ္ ေရာင္းခဲ႔တယ္ ဆိုတာ ေရြ႕လ်ားျခင္း မရွိတဲ႔ အတြက္ အလုပ္ျပီးေျမာက္မႈ မရွိဘူး လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား။ ”
သူ႔ရဲ႕ ေမးခြန္း အျပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ ဆြံ႕အေနခဲ႔ရပါသည္။ ဘာမွလည္း မေျပာႏိုင္သလို ဘယ္လိုမွလည္း ျပန္မေခ်ပ ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရပ္ကြက္ကို မိုးမလင္းခင္ကတည္းက လွည့္လည္ကာ ပဲျပဳတ္ လို႔ ေအာ္ဟစ္ျပီး ေရာင္းခ်ကာ အခု ေနျမင့္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အိပ္စက္ေနတဲ႔ ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီးကေတာ့ နားနားေနေနျဖင့္ အိပ္စက္ေနပါျပီ။
ထိုအေဒၚၾကီးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ သြားမေျပာပါ။ သို႔ေသာ္ ထို အေဒၚၾကီး မနက္ မိုးမလင္းခင္ အေစာၾကီး ထကာ ရပ္ကြက္ပတ္၍ ပဲျပဳတ္ေရာင္းေနေသာ္လည္း သူ႕ရဲ႕ အလုပ္ဟာ အလုပ္ျပီးေျမာက္မႈ မရွ္ိဘူး ဆိုကာ ေျပာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေတြ႕ ျမင္ခဲ႔ ၾကံဳခဲ႔ရဖူးပါသည္။ သူက မည္သို႔ပင္ ေျပာေနေစကာမူ ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီးကေတာ့ မနက္ မိုးမလင္းခင္မွာ ပဲျပဳတ္ ဟု ေအာ္ကာ ေရာင္းေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ပဲျပဳတ္သည္ အေဒၚၾကီးသည္ ေရြ႕လ်ားမႈ မရွိတိုင္း အလုပ္မျပီးေျမာက္ဘူး ဟု ရူပေဗဒ သေဘာတရား အတိုင္း ေတြးကာ အိမ္မွာ စိတ္ပ်က္၍ ထိုင္ေနမည္ ဆိုပါက သူ႕မိသားစု ငတ္ရမည္မွာ ပို၍ လက္ေတြ႔က်သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့ ထိုကဲ႔သို႔ သူမ်ားသည္ အလုပ္မျပီးေျမာက္ေသာ သူမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
ေလာက၌ ထိုကဲ႔သို႔ သူမ်ား လုပ္ေနေသာ အလုပ္ကို ၾကည့္ကာ “ အလုပ္မျပီးေျမာက္ဘူး ” ဟု ဆိုကာ ေဝဖန္သူမ်ား ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ သူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရေသာ အခါမွာ ရူပေဗဒ ပညာရွင္ “ အိုင္းစတိုင္း ” ပဲျပဳတ္ ေရာင္းေနေသာ ပံုကို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲ၌ ျမင္မိေစပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိပါ၏။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အိုင္းစတိုင္း ပဲျပဳတ္ေရာင္းရင္း ေအာ္ေသာ အသံမွာ မပီကလာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
“ ပဲျပဳ ”
ဟု သူ နဖူးမွ ေခၽြးေစးမ်ား ထြက္လာေအာင္ ညွစ္ထုတ္ကာ သနားစဖြယ္ ေအာ္ေနရပါေတာ့သည္။
- လႈပ္ရွားေနေသာ ဆင္ -
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ သူ႔မွာ သူ၏ အစြဲဟု ဆိုႏိုင္ေသာ လက္သံုး စကား တစ္ခြန္း ရွိပါသည္။ ထိုစကားကို သူက အစြဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘာစကားပဲ ေျပာေျပာ ဒီစကားကို ဆြဲယူကာ သံုးစြဲပါသည္။
“ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးမဲ႔ ဆင္က ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္ေလ့ ရွိတယ္ကြ ”
ဟု သူက ဆိုကာ ကိုးကား ေျပာဆိုေလ့ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ကိုးကားေသာ စကားပံု ၊ ဆိုရိုးမွာ မွားယြင္းေနသည္ဟု သူေျပာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အျမဲလိုလို ခံစားရေလ့ ရွိပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ႔မိပါ။ သူကေတာ့ ဘာကိစၥပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ထိုစကားကုိ ဆြဲယူ အသံုးျပဳေလ့ ရွိပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ကိုလည္း ႏွစ္သက္ပံု ရပါ၏။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူ အတန္းထဲမွာ လပတ္ စာေမးပြဲ တစ္ခုမွာ သူ က်ပါေလေတာ့သည္။ ထိုက်ေသာ ဘာသာမွာလည္း သူ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဘာသာရပ္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႕ရဲ႕ ပညာရည္ မွတ္တမ္းကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသေနတုန္း သူက သူ ႏွစ္သက္ေသာ ထိုစကားကို ဆြဲယူကာ သံုးစြဲျပန္ပါသည္။
“ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး ထိုးမဲ႔ ဆင္က ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္သလို ေပါ႔ကြာ။ ေနာက္ လပတ္မွာ ငါ ဒီဘာသာမွာ အမွတ္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစရမယ္။ ၾကည့္ထား . . . ”
ဟု ေၾကြးေၾကာ္ကာ ၾကံဳးဝါးပါသည္။ သူ ထိုဘာသာရပ္ကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း အခု ဒီလမွာ ဘာေၾကာင့္ သူ က်တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖရွင္းတတ္ပါ။ ဒီအေတြးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေဝေနတုန္း သူက သူ႕ရဲ႕ လက္သံုးစကားကို ထုတ္သံုးေတာ့ နဂို အခံကိုက မွားေနတယ္ ဟု ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနေသာ သူ႕လက္သံုး စကား အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျဖစ္သြား၏။
“ မင္း စကားပံုေလးနဲ႔ မင္းေတာ့ မွန္တယ္ လို႔ ထင္ခ်င္ ထင္လိမ့္မယ္။ ငါ့ နားထဲမွာေတာ့ မွားေနသလိုပဲ သူငယ္ခ်င္း။ တကယ္ဆို ထိုးမဲ႔ဆင္က ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ ငါက လက္ခံခ်င္ လက္ခံမိဦးမယ္။ ထိုးစစ္ ဆင္တယ္ ဆိုတာ မႏိုင္မခ်င္း တတ္ကာ ၊ ဆင့္ကာ ေရွ႕ကို တတ္သြားတာ မဟုတ္လား။ အေျခအေန မဟန္ရင္ေတာ့ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္လာသင့္ရင္ ဆုတ္လာ မွာေပါ႔ေလ။ ဒီလို ေရွ႕ကို အားနဲ႔ တတ္ထိုးဖို႔ အတြက္ အားယူတဲ႔ အေနနဲ႔ ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္တယ္ ဆိုရင္ ငါ လက္ခံတယ္။
အခုေတာ့ မင္း ေျပာေနတာက ေရွ႕ကို တစ္လွမ္း တိုးဖို႔ ေနာက္ကို တစ္လွမ္း ဆုတ္လိုက္တယ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္ျပီး ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းပဲ တိုးမွာလို႔ ေျပာလိုက္တာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ တစ္လွမ္း ဆုတ္ျပီးလို႔မွ ေရွ႕ကို ျပန္တတ္မွာက တစ္လွမ္းပဲ ဆိုမွေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရာ မင္းဟာက ေနာက္ကို မဆုတ္ခင္က ေနရာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မင္းက ေရွ႕ကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္တိုးဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ မင္းက ေရွ႕တိုးတယ္ ဆိုျပီး ျပဖို႔ အတြက္ ေနာက္ကို ဆုတ္ေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ တကယ္ ေရွ႕တိုးျပန္ေတာ့လည္း ပထမ မူလ ရွိေနတဲ႔ ေနရာပဲေလ။
တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္ ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းတိုးဖို႔ ေနာက္ကို တစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ငါ့မ်က္လံုးထဲ မွာေတာ့ မင္းက ေနရာ မေရြ႕ဘဲ ေနာက္ဆုတ္ ေရွ႕တိုး လုပ္ေနတဲ႔ ဆင္ၾကီး တစ္ေကာင္ပဲ ျဖစ္ေနတာ ပါပဲလား။ သူ႕ကို နီးစပ္ေအာင္ အျပင္ေလာကမွာ ဘာနဲ႔ ဥပမာ ေပးရမလဲ ဆိုရင္ ကေလးေတြ စီးစီးေနတဲ႔ “ လႈပ္ျမင္းရုပ္ ” ေတြလိုေပါ႔။ သူတို႔မွာ ေျခေထာက္ေတြ မပါဘူး။ အဲဒီအရုပ္ေတြမွာ ေျခေထာက္ အစား လႈပ္လို႔သာ ရတဲ႔ ေအာက္ေျခကို ခပ္ျပန္႔ျပန္႔ ပေစာက္ပံုစံ အေခ်ာင္းေတြ တပ္ထားတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေပၚကို တတ္စီးသူ မွန္သမွ်က လႈပ္ေတာ့လႈပ္ ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခရီး မေရာက္ဘူး။ လႈပ္တုပ္ လႈပ္တုပ္ နဲ႔ပဲ ျပီးသြားတာပါပဲ။ ”
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို သူ႕ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက နဖူးေၾကာေတြ ရံႈ႕ကာ အတန္ၾကာ စဥ္းစားေန၏။ ေနာက္ေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ျပီး . . .
“ ေအးကြ . . . မင္းေျပာမွပဲ ငါ့ရဲ႕ ဆင္ စကားပံုၾကီး မွားေနတာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပကြာ ၊ ေရွ႕တစ္လွမ္းေလး တိုးဖို႔ ေနာက္တစ္လွမ္း ဆုတ္ေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလာ ခရီးေရာက္ေတာ့မလဲ ၊ လႈပ္ရွားမႈပဲ ရွိျပီး ခရီး မတြင္ေတာ့ဘူးေပါ႔ကြာ ”
ဟု ဝမ္းသာ အားရ ျပန္ေျပာပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ေရွ႕ကို တိုးစရာ ရွိတာ မတိုးဘဲနဲ႔ ေနာက္ကို ျပန္ျပန္ ဆုတ္ေနေသာ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ရ ၊ ျမင္ရ ၊ ၾကံဳရႏိုင္ပါ၏။ ထုိလူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ကို လႈပ္ေနေသာ ျမင္းရုပ္ကို စီးေနေသာ ဆင္ တစ္ေကာင္ကို ျမင္ေယာင္ကာ ပံုေဖာ္ထားေလ့ ရွိပါသည္။
ေျပာမဲ႔သာ ေျပာရတာပါ။ ထိုဆင္ ခဗ်ာမွာလည္း အေတာ္ကို ဒုကၡၾကီးမားလွပါသည္။ သူ႕ရဲ႔ မတန္တဆ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးျဖင့္ ျမင္းေပၚ တတ္ထိုင္ေနရေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ပင္ စိတ္ကူးထဲမွာပင္ သနားေန မိပါေသးသည္။ သူတို႔ဘဝေတြသည္ . . .
“ လႈပ္တုပ္ . . . လႈပ္တုပ္ ” မွ်သာ ျဖစ္သည္။
- ႏြားစာပင္ -
ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ သူသည္ သူလုပ္ေနေသာ အလုပ္တစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အျပစ္တင္ေသာ အခါ ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က မကဲ႔ရဲ႕ေသာ အခါမွာ သူ႕ရဲ႕ လက္ကိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဖြင့္ဟေလ့ ရွိသည္။ ထိုေဆာင္ပုဒ္၏ မူရင္းသည္ ဘယ္က လာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သူကေတာ့ ဒီေဆာင္ပုဒ္သည္ “ စေကာ့တလန္ ေဆာင္ပုဒ္ ” ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုပါသည္။
“ ႏြားေတြက ေျပာတယ္။ လူေတြဟာ ျမက္ရဲ႕ အရသာကို မသိဘူး . . . တဲ႔။ ”
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း သံုးစြဲေသာ စကားပံုေလးက ဒီေလာက္ပဲ ရွည္ပါ၏။ အေတာ္အတန္လည္း အေတြးအေခၚ ပါပါသည္။ ႏြားေတြ စားေနေသာ ျမက္ ဆိုတာလည္း ႏြားေတြ အတြက္ေတာ့ အရသာ ရွိလို႔ စားတာ ျဖစ္ျပီး ၊ ဒီျမက္ကို လူေတြ မစားတဲ႔ အတြက္ လူေတြက ျမက္က မေကာင္းဘူး လို႔ ဆိုတာကို ႏြားေတြက ေဒါသထြက္ေလ့ မရွိဘူး ဟု သူက ဆိုခ်င္ဟန္ တူပါသည္။ သူက ေဆာင္ပုဒ္ေလးကိုသာ ေျပာျပျပီး ထိုေဆာင္ပုဒ္ရဲ႕ အနက္ကို သူက ခ်ျပကာ ရွင္းျပေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္သာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ပါသည္။
တစ္ခါတေလ သူလုပ္ေနေသာ ၊ သူ တီထြင္ေနေသာ ကိစၥရပ္ တစ္ခုကို တစ္ေယာက္ေယာာက္က ဒါကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ႔ အခါက်ရင္ သူက သူမ်ားေတြလို “ ေခြးေဟာင္တိုင္း ထၾကည့္ရင္ အိပ္ေရးပ်က္တယ္ ” ဆိုေသာ အနည္းငယ္ ထိပါးရင့္သီးေသာ စကားလံုးကို မသံုးစြဲပဲ သူက သူ႕ကိုယ္သူ ႏြား အျဖစ္ခံကာ ထိုေဆာင္ပုဒ္ျဖင့္သာ ေခ်ပေလ့ ရွိပါသည္။
သူက ဒီလို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ေျပာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွာေတာ့ မင္းတို႔လည္း ဒီျမက္ရဲ႕ အရသာကို သိခ်င္ရင္ လိုက္စားၾကည့္ေပါ႔ကြာ ၊ ငါ့လို ႏြားျဖစ္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ႔ ဟု ဆိုကာ စိန္ေခၚသံမ်ားျဖင့္ အတိျပီးေနသည္ ဟု ခံစားမိပါသည္။ သူကေတာ့ အျမဲတမ္း ျပံဳးလ်က္သာ ျပန္ေျပာပါ၏။ တကယ္လည္း သူ႕ကို ဘာမွ မထိပါးသလို ဖာသိဖာသာ ေနႏိုင္သူလည္း ျဖစ္၏။
ဟိုတေလာက သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ သူက သူ႕ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ စိမ္းစိမ္း အရည္မ်ား ပါေသာ ဘူးတစ္ဘူးကို ထုတ္တိုက္၏။ ကိြစိကြစမ်ားျဖင့္ ေရးထားေသာေၾကာင့္ ေသခ်ာ ျပဳးျပဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရုတ္စာ မဟုတ္ဘဲ ဂ်ပန္စာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ ျဖစ္ေနပါေစ ဘူးေပၚရွိ တံဆိပ္မွာ ျပထားတာက ပင္စိမ္းစိမ္းေလးတို႔မွ ထုတ္လုပ္ေသာ အခ်ိဳရည္ ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္း သတ္မွတ္ကာ သူ႕ကို ဒါ ဘာအခ်ိဳရည္လဲ လို႔ ေမးေတာ့ သူက “ ျမက္ပင္က ထုတ္တဲ႔ အခ်ိဳရည္ ” လို႔ ဆိုပါ၏။
“ ေသာက္ၾကည့္စမ္းပါ ” လို႔ သူက ထပ္၍ တိုက္တြန္းေသာေၾကာင့္ ဘူးကို ဒီအတိုင္းဖြင့္ကာ ေမာခ်လိုက္ေတာ့ ျမက္စိမ္းနံ႔ကို လံုးဝ မရဘဲ သဘာဝ အခ်ိဳရည္ ဆိုေသာ ဓါတု ျဖည့္စြက္ အရသာ မမ်ားလြန္းေသာ အရသာ တစ္ခုကို ရလိုက္ပါ၏။ “ ဘယ္လို ေနလဲ ၊ ေကာင္းလား ” လို႔ သူ႕ရဲ႕ ထပ္အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ကာ အေျဖေပးလိုက္ပါသည္။ ဒီေတာ့ သူက သူ႕ထံုးစံ အတိုင္း ခပ္ျပံဳးျပံဳး လုပ္ျပီး . .
“ ဒါက ျမက္က ထုတ္ထားတာ ဆိုတာ မင္းကေတာ့ သေဘာေပါက္မွာပါ။ ငါ ျပန္ရင္ ဟိုေကာင္ေတြကို တိုက္ဖို႔ ဒီအခ်ိဳရည္ဘူးေတြခ်ည္းပဲ အေလးခံျပီး ဘူး ၂၀ ေတာင္မွ ဝယ္ထားတယ္။ ဒါမွလည္း ႏြားစားတယ္ ဆိုတဲ႔ ျမက္ေပမဲ႔ သူ႕ရဲ႕ အရသာကို လူေတြ သိရင္ လူေတြလည္း သေဘာက်မွာပါ ဆိုတာ သူတို႔ သိသြားမွာေပါ႔ကြာ။ ႏို႔မို႔ဆို လူေတြက မလြယ္ဘူးေဟ့ ၊ ကိုယ္ မစားတိုင္း အဲ . . . မလုပ္ႏိုင္တိုင္း သူမ်ား လုပ္ေနတာကို ေတြ႕ရင္ ေဘးကေန အရသာ မသိဘဲ ကန္႔ကြက္ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။
ႏြားေတြ ဘာလို႔ ျမက္ကို စားတာလဲ ဆိုေတာ့ ႏြား အတြက္ ေကာင္းလို႔ ၊ အရသာ ရွိလို႔ ၊ အဟာရ ျဖစ္လို႔ေပါ႔ကြာ။ ျမက္တိုင္းကိုေတာ့ ႏြား မၾကိဳက္တာေတာ့ ဟုတ္တာေပါ႔။ အခုလို အခ်ိဳရွည္ ထုတ္တဲ႔ ျမက္ကိုေတာ့ ႏြားေတြ ၾကိဳက္မွၾကိဳက္ပဲ။ ႏြား မေျပာနဲ႔ေလကြာ အခု လူေတြေတာင္မွ အရမ္းကို ၾကိဳက္ေနၾကတာ။ ဒီအခ်ိဳရည္ ဂ်ပန္မွာ အခုေနာက္ပိုင္း အရမ္း ေသာက္ၾကတာကြ ”
ဟု ဆိုပါသည္။ လူေတြရဲ႕ ေလ့လာ တီထြင္မႈကေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ႏြားေတြ အရသာခံကာ စားသံုးေသာ ျမက္ရဲ႕ အရသာကိုေတာင္မွ လူေတြပါ ခံစားႏိုင္ေအာင္ တိုးတတ္သထက္ တိုးတတ္ေအာင္ တီထြင္ ၾကံဆႏိုင္ၾကေပသည္။ တခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ျမက္ကို ႏြားစာ အျဖစ္သာ ျမင္ျပီး ရပ္ေနေသာ အခါမွာ တခ်ိဳ႕ေတာ့ ႏြားစာ အျဖစ္မွ လူစာ အျဖစ္ကို ေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားႏိုင္ ၾကေပသည္။
လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနတာကို ျမင္ရင္ အျမဲတမ္း အျပစ္တင္ ၊ ေဝဖန္ ၊ ကဲ႔ရဲ႕တတ္သူမ်ား ရွိတတ္ပါသည္။ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္တိုင္း ျမက္မစားေတာ့ဘဲ လူေတြ ေသာက္ေနေသာ ျမက္အခ်ိဳရည္ကို လိုက္ေသာက္ ေနေသာ ႏြားမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။ လူေတြရဲ႕ စားနပ္ရိကၡာ ရွားပါးမႈက ႏြားေတြ အေပၚမွာပါ သက္ေရာက္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ႏြားဆိုတာ ျမက္ပဲ စားရတယ္ ဆိုတဲ႔ လူေတြကေတာ့ ျမက္အခ်ိဳရည္ကို ေသာက္ေနေသာ ႏြားေတြ အစား သူတို႔ “ ျမက္ ” ေတြမ်ား စားေနၾကမလား ဟု ျမက္စားေနေသာ လူေတြကို တလွည့္ ျပန္ျမင္မိပါေသးသည္။
သူတို႔သာ ျမက္ေတြကို စားရင္ ျမက္ပင္ေအာက္ေျခမွ သဲမ်ား ၊ ရြံ႕မ်ားကိုပါ ဝါးမိျပီး “ တရွပ္ရွပ္ ” နဲ႔မ်ား ရံႈ႕တြတြ ျဖစ္ေနမလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
*** ထိုအခ်ိဳရည္ရဲ႕ နာမည္ကို မမွတ္မိလို႔ Google ကပဲ အထက္က ပံုေလးကို ရွာတင္လိုက္ပါတယ္။ ***
ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။ 2/09/2011 01:11:00 PM Anonymous ရဲ႕ ကူညီ ေရးသားထားခ်က္ အရ ထိုအခ်ိဳရည္မွာ ျမက္ မဟုတ္ပါ။ စပါး မ်ိဳးႏြယ္ တမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ Aojiru ဟုဂ်ပန္လို႔ ေခၚပါသည္။ http://www.aojiruusa.com/ မွာ ဝင္ေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္ လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဂ်ပန္လို မဖတ္တတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေျပာသေလာက္ပဲ သိရတာေပါ႔ေလ။ ျမက္ မဟုတ္ဘဲ ၊ စပါးပင္ ဆိုေတာ့လည္း ေျခာက္သြားရင္ “ ေကာက္ရိုး ” ျဖစ္ျပီး ႏြားစားတာပဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အထဲက စာသားေတြ မျပင္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းစဥ္ကိုသာ “ ႏြားစာပင္ ” လို႔ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ျမက္ေရာ ၊ စပါးပင္ ( ေကာက္ရိုး ) ေရာ ႏြားစာေတြပဲ မဟုတ္လား။ ျဖည့္စြက္ေပးတဲ႔ အတြက္ Anonymous ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။
ဒီဘံုဘဝမွာ ၾကံဳဆံုရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဘာစိတ္ကူးမွ မရွိဘဲ ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ေနမေကာင္း ျဖစ္လို႔ နားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ နားလိုက္တာ စာကို ေရးခ်င္စိတ္ပါ မရွိ ျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ရထားေသာ စာအုပ္ေတြ ၊ ဝယ္ထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြ ၊ အြန္လိုင္းက စာအုပ္ေတြကလည္း မ်ားသထက္ မ်ားလာျပီး စာေၾကြးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ဒီစာေတြ ဖတ္တာ မ်ားေနလို႔ စာကို သိပ္ေရးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ သလို ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ပါလာရင္ေတာ့ ေရးလက္စေတြ လက္စသတ္ဖို႔ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေရးပါ့မယ္။
က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
17 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
လွုပ္ရွားေနေသာဆင္...အပိုဒ္ကို ၾကိဳက္တယ္..
ျခံဳျပီးေျပာခ်င္သြားတာကေတာ့ ရႈေထာင့္ေပါင္းစံုကၾကည့္တတ္ဖို႕ပါပဲ.. ရႈေထာင့္တစ္ခုတည္းကၾကည့္ျပီး ဖင္ပိတ္ျငင္းတာထက္ ဘက္ေပါင္းစံုကၾကည့္ျပီး ေလ့လာသင့္ပါတယ္...
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
အင္း ..
စမွတ္နဲ ့ ဆံုးမွတ္ နဲ ့ တစ္မွတ္ထဲ၊ တစ္ထပ္ထဲ က်
ေနလို ့ လႈပ္ရွားမႈက ဇီးရိုး ဆိုတာ ေတာ ့ လက္ခံ ပါတယ္။
တစ္ေန ့တာမွာ သူ ့ရဲ ့ ေဇာအဟုန္နဲ ့ ေၿခသလံုးေတာင္ ့
သြားေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ ့၊ ေရာင္းခဲ ့ရတဲ ့ ခရီးနဲ ့
ပဲၿပဳပ္အခ်ိန္တြယ္ေတြကေတာ ့ ....။
ရူပ သေဘာအရ အလုပ္ မျဖစ္တာ က လက္ေတြ ့မွာ ေရႊျပည္သားေတြ အတြက္ အက်ံဳးဝင္ေနဆဲ ပါေလ ။
ႏြားေတြေတာ့ သနားပါတယ္.. စားက်က္လုခံေနရျပီေလ။
ကိုေဇာ္လည္း အိုင္းစတိုင္း ဝင္စား တာလားမသိေနာ္.. ေတြးလြန္ လြန္း တယ္...း))
ေၿပာေတာ့သာ ေရးခ်င္စိတ္မရိွတာ ..
ခုတစ္ေလာ
ကိုေဇာ့္ ပို႕စ္ေတြ ခ်ညး္ပဲ တတ္ေနသလားလို႕ .. :D
ဒီပို႕စ္လည္းဖတ္သြားပါတယ္ ..
ခင္မင္လွ်က္
ေဆာင္းႏွင္းရြက္
ျမက္ မဟုတ္ပါ
စပါး မ်ိဳးႏြယ္ တမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္
ဖတ္႐ႈသူ မ်ား အ ထင္မလြဲေစလိုပါ
ေက်းဇူးတင္ပါသည္
Aojiru ဟုဂ်ပန္လိုေခၚပါသည္
စိတ္ဝင္စားသူမ်ား ေအာက္ပါ Web site တြင္ ဖတ္႐ႈ ႏိႈင္ပါေၾကာင္း...
http://www.aojiruusa.com/
ကိုေဇာ္ေရ..
ပဲျပဳတ္ေရာင္းတဲ့အေဒၚႀကီးကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါတယ္.။
ေရြ႕လ်ားမႈမရိွလို႔အလုပ္မၿပီးေျမာက္ဘူးလို႔သာ သိခဲ့ရင္...
ေနေကာင္းသြားၿပီလား.......
ခင္မင္တဲ့
သဒၶါ
ေနရာတက ဖစ္ဆစ္ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္နဲ႕ေလ..။ :))
ပဲျပဳတ္သည္ အိုင္စတိုင္း လာပါအုန္းဗ်ိဳ႔
ရူပေဗဒ သေဘာတရားဆိုလို႔ ေနစၾကၤာ၀ဠာႀကီး တခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သပၸံပို႔စ္တခုခုမ်ား တင္ထားလားလို႔ လာၾကည့္တာ လြဲသြားၿပီ။ လက္စပ္သပ္ေတာ့ ပဲျပဳတ္သည္ရဲ့ အလုပ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာထားတာကိုး။ ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
2/09/2011 01:11:00 PM
Anonymous သို႔
အခုလို ရွင္းျပတာ ေက်းဇူးပါပဲ။ က်ေနာ္က ေကာက္တိေကာက္ေကြး ဂ်ပန္လိုေတြ မဖတ္တတ္ဘူးေလဗ်ာ။ သူေျပာသေလာက္ပဲ သိတာ ဆိုေတာ့။ သူကလည္း သေဘၤာသီး ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ တတ္ရွာမွာေပါ႔။ စာရႈ႕သူေတြ အထင္မလြဲေစရန္ ျဖည့္စြက္ ေရးလိုက္ပါ႔မယ္။ ႏြားစားေသာ ျမက္ မဟုတ္ဘဲ စပါးပင္ ဆိုျပီးေတာ့ပါ။ အင္း . . စပါးပင္က ထြက္တာ ဆိုေတာ့ ေျခာက္သြားရင္ ေကာက္ရိုးလို႔ ေခၚလို႔ ရတာပဲေပါ႔ေနာ္။ သိပ္ေတာ့ မထူးပါဘူးေလ ေကာက္ရိုး ဆိုတာလည္း ႏြားစားတာပါပဲ။ အခုလို ရွင္းျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုေဇာ္ေရ... စာေလး လာဖတ္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚေလးေတြ ေပးတ့ဲ ပို႕စ္ေလးမို႕ သေဘာက်မိတယ္။ ေနာက္ဆုံး အပုဒ္ ျဖစ္တ့ဲ ႏြားစာပင္ကို အႏွစ္သက္ဆုံးပဲ။
ဖြားကိေျပာသလိုပဲ
ကိုေဇာ္လည္း အိုင္းစတိုင္း ၀င္စားတာလားမသိ
Baby taster
လႈပ္ျမင္းရုပ္ေပၚမွာ စပါးအခ်ိဳရည္ထိုင္ေသာက္ၿပီး အလုပ္ၿပီးေျမာက္ခ်င္တာ.. ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ စာရင္းေတြ ပံုေနေတာ့ လစ္လိုက္ဦးမယ္ ဦးဇြတ္ရယ္။
ဒီမွာေတာ့ လူကမေရြ႕ပဲ လက္ေတြ လႈပ္ေနရင္ အလုပ္ၿပီးသဗ်။
ကိုေဇာ္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ျပန္လိုက္လာတယ္။ ကင္းတယ္ေနာ့။ အခုမွဘာနဲ႔တူေနသလဲဆိုေတာ့ လက္ထပ္ခါနီးစံုတြဲေတြ ေဆးစစ္ေနသလိုပဲ ေျပာစရာရွိရင္ ကင္းတယ္ေနာ့ ဆိုတာေလးပါ ထည့္ေျပာရတယ္။ အဟီး။
အဲ..ပဲျပဳ ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေတြးမိေသးတယ္။ အေမ အိမ္ကေနထြက္သြားတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ပိုက္ဆံပါလာတယ္။ အဲဒါကို ရူပေဗဒက ဘာလို႔ အလုပ္မျဖစ္ေျမာက္ဖူးလို႔ ေျပာပါလိမ့္လို႔ေလ။
အိုင္းစတိုင္း ပဲျပဳတ္ေရာင္းတာပဲ ေျပးေျပး ျမင္မိတယ္။အေတြးကင္းကင္းနဲ့ဖတ္သြားတယ္။ ဆက္ေတြးေနရင္ အေတြးထဲပဲ လိုက္ေမ်ာျပီး စာေတြ လိုက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့မွာ စိုးလို႔။
သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ ရူပေဗဒ ဒႆန ေတြကိုေပါ့။
Post a Comment