ခပ္ေဝးေဝးမွပင္ အသံေတြကို ၾကားေနရ၏။ ထိုအသံေတြမွာ ရန္ျဖစ္သံေတြပင္ ျဖစ္သည္။ အနီးနားကို ေရာက္ေသာ အခါမွာေတာ့ ပိုအံ့ၾသသြားရျပန္၏။ ထိုရန္ျဖစ္ေနသူမ်ားမွာ သာမာန္လူမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။ သူတို႔သည္ မ်က္မျမင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ဒီထက္ ပို၍ တိတိက်က် ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ ေျပာရမည္ ဆိုရင္ ထိုရန္ျဖစ္ေနသူတို႔သည္ “ မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ” ပင္ ျဖစ္ေလေတာ႔သည္။
နီးလာေလေလ ပုဏၰားေတြရဲ႕ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားမႈက ပို၍ ထင္ရွား က်ယ္ေလာင္ လာေလေလ ျဖစ္၏။ သူသြားရမဲ႔ ခရီးစဥ္ကို ေခတၱရပ္နားကာ ထိုပုဏၰားေတြကို ရယ္၍ ၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ ျဖစ္ေနပံုကလည္း ရယ္ဖို႔ ေကာင္းေနခဲ႔ပါသည္။ တစ္ေယာက္ ၊ ႏွစ္ေယာက္ ၊ သံုးေယာက္ . . . . . . ေျခာက္ေယာက္. . . ဟုတ္တယ္။ စုစုေပါင္း ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္ တိတိ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ေနသည္မွာ စိတ္ညစ္ဖို႔ မေကာင္းလွ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ဦးတည္၍ ခိုက္ရန္ ေဒါသ ျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ ၊ ပုဏၰား တစ္ဦးတည္းမွ က်န္ေသာ ပုဏၰားငါးေယာက္ကို ေဒါသျဖစ္ကာ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႕ကို ဆိုကာ ဦးတည္ခ်က္ မရွိေသာေၾကာင့္ မည္းမည္းျမင္ရာ သူတို႔ တိုက္ခိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔လည္း သူတို႔အတြက္ ထိုစကားသည္ အလြန္ကို သင့္ေတာ္လွပါ၏။ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ အဖို႔ အရာရာသည္ မည္းမည္းခ်ည္းသာ ျမင္ေနရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ( မယံုပါက အရင္ မ်က္စိကြယ္ေအာင္ လုပ္၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ ၾကေစလိုပါတယ္။ ) ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္ထင္ရာ အရပ္ကိုသာ ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ ငါ့လက္သီး အေရွ႕မွာ ရွိသူ ငါ့ရန္သူ ” ဟု သေဘာထားကာ သူတို႔ တိုက္ခိုက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတိ႔ု႔ စိတ္ထဲ ေမးရိုးဟု ထင္ကာ ထိုးလိုက္ေသာ အရာသည္ ေလကိုသာ ထိုးမိသည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၊ အရိႈက္ကို တြယ္လိုက္မကြ ဟု ဆိုကာ ထိုးလိုက္ေသာ လက္သီးမွာလည္း တျခားေသာ ပုဏၰား၏ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လို ထိုးမိသြားသည္ကို သူတို႔ဖာသာလည္း ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေခ်။ “ အင့္ ” ခနဲ အသံၾကားလိုက္ရရင္ ငါ ထိုးခ်က္ ထိသြားျပီ ဟုသာ သူတို႔ဖာသာ ခံယူမိ၏။
မုန္တိုင္း အတိုက္ခံေနရေသာ ျမက္သမန္းပင္မ်ား ကဲ႔သို႔ ဂမူးရွဴးထိုးျဖင့္ လက္ႏွစ္ဘက္ ေျခႏွစ္ဘက္ကို ရမ္းကာ တိုက္ခိုက္ေနၾကေပမဲ႔ ထိုးခ်က္နဲ႔ ထိခ်က္က ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားစြာ ပိပိရိရိကို လြဲေခ်ာ္ေန ေလေတာ႔သည္။ သူတို႔ရဲ႕ ႏွာမႈတ္သံမ်ားကလည္း ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာၾကသည္။ သူတို႔၏ ရင္ဘတ္ေတြသည္လည္း ေမာလြန္းမက ေမာပန္းလာၾကသည္။ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေႏွးေကြး လာၾကသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ကေတာ႔ အႏိုင္မခံ ၊ အရႈံးမေပး ဆိုေသာ ပံုစံေတြျဖင့္ တတ္ၾကြေနၾက၏။
သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက သူတို႔ မ်က္မျမင္ေတြ အတြက္ အဓိပၸါယ္ ရွိေနႏိုင္ေပမဲ႔ သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ျမင္ေတြေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ထိတ္လန္႔ဖို႔ မေကာင္း ၊ သူတို႔ အလြဲလြဲ အမွားမွား ေလေတြကို ထိုးမိေနတာကို ျပံဳးခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္မိေနသည္။ ေဒါသေတြ ထြက္ကာ သူတို႔ ရွဴးရွဴးရွားရွား ပိုျဖစ္လာေလေလ ပို၍ ရယ္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာေလေလပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္က သနားဖို႔ ေကာင္းလွပါသည္။ သူတို႔ဟာ မ်က္မျမင္ေတြ မဟုတ္လား။
“ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ် ”
ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ဘဲ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားေနၾကေသာ သူတို႔ကို ေမးလိုက္ေတာ႔ သူတို႔က တိုက္ပြဲကို အရွိန္ေလ်ာ့ကာ အသံလာရာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီသို႔ နားစြင့္ရင္း လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။
“ ဘယ္သူလဲ ၊ မင္းက ဘယ္က ေကာင္မို႔ ငါတို႔ကို လာေမးတာလဲ ”
မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးလို႔ ထင္ရေသာ ပုဏၰား ခပ္အိုအိုက လွမ္း၍ ေမး၏။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေျခအေနကို အျမန္ျပန္ သံုးသပ္ျပီး ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သာမာန္ လူသား ခရီးသြား တစ္ေယာက္ပါ။ ခရီးသြားရင္း ဒီဘက္ကို ခဏ ျဖတ္သြားတုန္း ခင္ဗ်ားတို႔ အခုလို ျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕လို႔ လွမ္းေမးမိတာပါ။ ”
“ ၾသ . . မင္းက ခရီးသြားကိုး ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ၊ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ် ”
“ ေျပာရရင္ေတာ႔ ရွည္တယ္။ ငါတို႔ ရြာထဲကို သူၾကီးက သူ႔ အလွဴအတြက္ ဆင္ ငွားလာတယ္ ဆိုလို႔ ငါတို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ”
“ ဟင္ . . ခင္ဗ်ားတို႔က သြားၾကည့္ၾကတယ္ ဟုတ္လား ”
ဒီလို ေမးလိုက္လို႔ သူမ်ားကို ႏွိမ္ျပီး ရိုင္းခ်င္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ေတြက သြားၾကည့္ၾကတယ္ ဆိုလို႔ အံ့ၾသသြားတာပါ။ အံ့ၾသျခင္း ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္မ်ားပါ ခဏတာ ပြင့္ေနမယ္ ထင္ပါသည္။
“ သြားၾကည့္တယ္ ဆိုတာ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ကြ ၊ ငါတို႔မွ မ်က္စိ မျမင္တာ။ အခုဟာက သြားျပီးေတာ႔ ကိုင္ျပီး စမ္းၾကည့္တာေပါ႔ ”
“ ဟုတ္လား လုပ္စမ္းပါဦး ၊ ဒါဆို ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံၾကီးလဲ ”
ဆင္ကို မ်က္လံုးနဲ႔ မျမင္ဖူးလို႔ ထိေတြ႕ျပီး ကိုင္တြယ္ စမ္းၾကည့္တဲ႔ လူေတြရဲ႕ ခံစားမႈ အထိအေတြ႕ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။
“ အဲဒီလို ဆင္ကို သြားစမ္းၾကည့္မိျပီး ျပန္လာတယ္။ အိမ္ကို ျပန္လာတဲ႔ လမ္းမွာေတာ႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ ဟုတ္ျပီး ျငိမ္ေနတာပါပဲ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ႔မွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဆင္ကို သြားစမ္းၾကည့္တာမွာ ဘယ္လို ထင္ျမင္လဲ လို႔ ေမးမိရာကေန စျပီး အခုလို ရန္ျဖစ္ၾကေတာ႔တာပဲ ”
“ သြားစမ္းၾကည့္ျပီး ဘယ္လိုမ်ား ထင္ျမင္ခဲ႔ၾကလို႔လဲ ”
“ ငါက ဆင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္း ဆိုတာကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္ကြာ ၊ ဆင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္းက ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ ေျမြလိုပဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါက ဆင္ဆိုတာ ေျမြလိုပဲလို႔ ေျပာတာ။ ဒါကို ေနာက္ တစ္ေယာက္က သူက ဆင္ရဲ႕ အစြယ္ ဆိုတာကို စမ္းမိတယ္တဲ႔။ ဆင္စြယ္ ဆိုတာ ခၽြန္ခၽြန္ ထက္ထက္ နဲ႔ လွံလိုပဲတဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ သူက ဆင္ ဆိုတာ လွံလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါကို ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္က သူကေတာ႔ ဆင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းမိတယ္ တဲ႔။ ခႏၶာကိုယ္က အုတ္နံရံလိုပဲတဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ ဆိုတာ အုတ္နံရံလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ ”
“ ေၾသာ္. . . အဲဒီလို တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ တစ္ေနရာကိုပဲ စမ္းမိခဲ႔ၾကတာလား။ ”
“ ေအးေပါ့ . . . ဆင္ ဆိုျပီး ရြာမွာ ရွိတဲ႔ လူေတြ အားလံုးကလည္း လာၾကည့္ေနၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ လူေလး ရွင္းတုန္း ခပ္ျမန္ျမန္ ကိုယ္နဲ႔ နီးရာကိုပဲ ကိုင္ျပီး စမ္းခဲ႔ရတာ။ ”
“ ဒါဆို ဆက္ေျပာပါဦး က်န္တဲ႔ သံုးေယာက္ကေတာ႔ ဘာေတြကို စမ္းမိခဲ႔လဲ ”
“ အျမီးကို စမ္းမိတဲ႔ တစ္ေယာက္က ဆင္ ဆိုတာ ၾကိဳးလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ခါ ေျခေထာက္ကို စမ္းမိတဲ႔ တစ္ေယာက္ က်ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ သစ္တံုးၾကီး တစ္တံုးလိုပဲတဲ႔။ ဆင္ နားရြက္ကို သြားကိုင္မိတဲ႔ တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ လႈပ္ေနတဲ႔ ယပ္ေတာင္ပဲတဲ႔။ ျငိမ္ျငိမ္ေနမဲ႔ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ”
“ ၾသ . . . ၾသ . . .”
“ ဒါနဲ႔ပဲ ငါတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ႔တာေတြကို ျပန္ေျပာရင္း အျငင္းပြားျပီး ရန္ျဖစ္တာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ ေျမြ လိုပဲကြ ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔။ တကယ္ေျပာတာ ငါ ကိုယ္တိုင္ စမ္းခဲ႔တာပဲ ”
“ မဟုတ္ဘူး ဆင္ဆိုတာ သစ္တံုးျပတ္ တစ္ခုလိုပဲ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ”
“ မဟုတ္ဘူးကြာ ဆင္ဆိုတာ ယပ္ေတာင္လိုကြ ၊ လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ”
“ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆင္ ဆိုတာ သြယ္သြယ္ ရွည္ရွည္ေလး ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တူတယ္ ”
“ ဘယ္ကလာ သြယ္ရမွာလဲ ခၽြန္ထက္ေနတာ ၊ ဆင္ ဆိုတာ လွံနဲ႔ တူတယ္ ”
“ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္ ခၽြန္မလဲ ၊ ဆင္ ဆိုတာ အုတ္နံရံလိုပဲ ေျဗာင္ၾကီး။ မွီထားလို႔ေတာင္မွ ရတယ္ ”
“ မဟုတ္ဘူးကြာ . . .မဟုတ္ဘူး . . ”
“ - - - - - -- - ”
“ - - - - - - - ”
ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ ျပန္ျပီး ရန္ျဖစ္ဖို႔ တာဆူ လာၾကေတာ႔သည္။
“ ကဲပါဗ်ာ . . ေတာ္ပါေတာ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးေျပာတဲ႔ ဟာေတြ တစ္ေယာက္မွ မမွားသလို တစ္ေယာက္မွလည္း မမွန္ဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ေလာကမွာ ကိုယ္စမ္းသပ္ မိတာကို ကိုယ္ အထင္မွာေတာ႔ ကိုယ့္ဖာသာ မွန္တယ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ႔။ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး မွန္တယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္ျပီလား ေက်နပ္ျပီလား။ ”
သူတို႔ ျငိမ္သြားေသာ္လည္း သိပ္ေတာ႔ ေက်နပ္ပံု မေပၚ။
“ ဒါနဲ႔ မင္းက ခရီးသြား ဆိုေတာ႔ ဘယ္ကို သြားမွာလဲ ၊ ဘယ္က လာတာလဲ ၊ ဘာအလုပ္ လုပ္တာလဲ ေျပာျပပါဦး ”
“ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္ေဝးတဲ႔ ေနရာ တစ္ခုကေန လာခဲ႔တာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရမယ္ မသိဘူး။ ခပ္တိုတို ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္လြန္ကေနျပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္လာခဲ႔တာပါပဲ ”
အာေမဋိတ္သံေတြနဲ႔ အတူ သူတို႔ အားလံုးဆီက အံ့ၾသသံေတြ ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ျမင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ အံ့ၾသမႈ ပါးစပ္ေတြ ပြင့္သြားၾကတာကို ျမင္လိုက္ရပါသည္။
“ ေခတ္လြန္ . . . ၊ ေခတ္လြန္မွာ မင္းက ဘာလုပ္တာလဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္က ဓါတ္ပံု ျပင္စားတယ္ဗ်ာ။ ”
“ ဘယ္လို ဓါတ္သြားထားတဲ႔ အပံုကို ျပင္စားတယ္ . . ”
“ အာ . . . ထြီ . . . ၊ အဲဒီ ဓါတ္ပံု မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက ဖိုတုိေရွာ့ ( Photoshop ) ျပင္စားတယ္ လို႔ ေျပာတာ ”
“ ဘာကြဲ႔ . . .၊ ငါတို႔ မ်က္မျမင္ေတြကို မ်က္စိလည္ေအာင္ ေျပာတာ မင္းပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ”
မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားရသည္။
“ ဒီလိုဗ်ာ . . . ဒီလို ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ပန္းခ်ီ ဆိုတာေရာ သိလား။ ပိတ္သားေပၚမွာ ေဆးနဲ႔ ဆြဲတာေလ ”
“ ဒါေတာ႔ သိပါတယ္ကြ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ပီကာဆို ၊ လီယိုနာဒို ၊ ဘာညာေတာင္မွ ၾကားဖူးေသးတာပဲ ”
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္ ၊ အဲဒီ ပန္းခ်ီပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ပန္းခ်ီ ဆြဲသလုိပဲ ၊ ဆြဲျပီးသား ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုျပီးေတာ႔ လွေအာင္လို႔ ျပင္ေပးတဲ႔ လူ ၊ ဒါပဲ ”
“ ဟား . . . ဒါဆိုရင္ အေတာ္ပဲ ”
သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ဝမ္းသာ အားရ ထေအာ္ ေျပာ၏။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း အလန္႔တၾကား ”
“ အခု ငါတို႔ ေျပာေနတဲ႔ ဆင္ ဆိုတာကို မင္းတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔ ပန္းခ်ီ သေဘာတရားနဲ႔ တြဲျပီး ဆြဲေပးစမ္းပါ ”
“ ဘယ္လို ဆြဲေပးရမွာလဲ ”
“ အခုနက ငါတို႔ ေျပာေနတာေတြေလ။ ေျမြ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ လွံ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုး ၊ ၾကိဳး . . . ၊ ဒါေတြကို စုျပီးေတာ႔ ေသခ်ာ ဆြဲလိုက္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္ ရျပီေပါ႔ကြ။ ”
“ ဗ်ာ . .”
“ ဗ်ာ မေနနဲ႔ေလ။ မင္းက ပန္းခ်ီ ဆြဲသလို မင္းရဲ႕ ဓါတ္အပံုကို ျပင္စားတဲ႔ ပညာတတ္တယ္ ဆို ၊ တတ္တယ္ ဆိုရင္ ငါတို႔ကို အခု ေျပာတဲ႔ ဟာေတြ ပါေအာင္ ဆြဲျပီး ဆင္တစ္ေကာင္ အမွတ္တရ လုပ္ေပးစမ္းပါ ”
ဟိုက္ . . .။ ခက္ေတာ႔ ေနေခ်ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္မွာ သူတို႔ ေျပာတာေတြ ပါမွ မပါတာ။ မလုပ္ေပး ျပန္ရင္လည္း သူတို႔ကို အားနာစရာ။ သူ႕အတြက္ကေတာ႔ ဒီလို ျဖတ္ေတာက္ ဆက္စပ္တယ္ ဆိုတာ ဖိုတိုေရွာ့ အတြက္ေတာ႔ ဘာမွ ခက္ခဲတဲ႔ ပညာ တစ္ခုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။
“ ေကာင္းျပီဗ်ာ။ လုပ္ေပးမယ္ ခဏေတာ႔ေစာင့္ ”
လက္ေတာ့ေလးကို ထုတ္လိုက္ျပီး ဖိုတိုေရွာ့ကို ဖြင့္လိုက္၏။ အရင္ကတည္းက Google က ရွားထားတဲ႔ ဆင္ပံုကို ဖိုတိုေရွာ့ေပၚကို File - Open နဲ႔ ဖြင့္ကာ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွံ ၊ ေျမြ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုးျပတ္ ၊ ၾကိဳး ပံုမ်ားကို သိမ္းထားတဲ႔ ဖိုဒါထဲက ရွာကာ ျဖတ္ေတာက္၍ ဆက္စပ္ကာ ဆင္တစ္ေကာင္၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားတြင္ ျဖည့္လိုက္ေလေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားေသာ ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ျပီး စိတ္ေက်နပ္ သြားသလို တစ္ခ်က္ ျပံဳး၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လုပ္ေနသမွ်ကို ေဘးက ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ကေတာ႔ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘဲ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ ျငိမ္ကာ ေစာင့္ေနၾက၏။ မျမင္ရေတာ႔ နားေတြကေတာ႔ စြင့္လို႔ေပါ႔ေလ။
“ ျပီးျပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတဲ႔ ပစၥည္းေတြပါတဲ႔ ဆင္ တစ္ေကာင္ ”
“ ျပီးျပီလား . . . ဘယ္မွာလဲ ”
သူတို႔ အားလံုး ဝမ္းသာ အားရ ဝိုင္းေမးၾကသည္။
“ ျပီးျပီ ၊ ခဏေစာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပရင့္ထုတ္ျပီး တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ ေပးခဲ႔မယ္ ”
အိတ္ေဆာင္ ပရင့္တာေလးကို ထုတ္ျပီး ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ရဲ႕စမ္းမိသမွ်ကို သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္သလို ေျပာခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထည့္ျပီး ဖိုတိုေရွာ့နဲ႔ ျပင္ေပးထားတဲ႔ ပံုေလးကို ေျခာက္ေစာင္ တိတိ ထုတ္လိုက္ ေလေတာ႔သည္။ ထြက္လာတဲ႔ “ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ႔ ဆင္ပံု ” ေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သူတို႔ကို လွမ္းေပးလိုက္ ေလေတာ႔သည္။
နီးလာေလေလ ပုဏၰားေတြရဲ႕ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားမႈက ပို၍ ထင္ရွား က်ယ္ေလာင္ လာေလေလ ျဖစ္၏။ သူသြားရမဲ႔ ခရီးစဥ္ကို ေခတၱရပ္နားကာ ထိုပုဏၰားေတြကို ရယ္၍ ၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ ျဖစ္ေနပံုကလည္း ရယ္ဖို႔ ေကာင္းေနခဲ႔ပါသည္။ တစ္ေယာက္ ၊ ႏွစ္ေယာက္ ၊ သံုးေယာက္ . . . . . . ေျခာက္ေယာက္. . . ဟုတ္တယ္။ စုစုေပါင္း ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္ တိတိ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ ရန္ျဖစ္ေနသည္မွာ စိတ္ညစ္ဖို႔ မေကာင္းလွ။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ဦးတည္၍ ခိုက္ရန္ ေဒါသ ျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံ မဟုတ္ဘဲ ၊ ပုဏၰား တစ္ဦးတည္းမွ က်န္ေသာ ပုဏၰားငါးေယာက္ကို ေဒါသျဖစ္ကာ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူ႕ကို ဆိုကာ ဦးတည္ခ်က္ မရွိေသာေၾကာင့္ မည္းမည္းျမင္ရာ သူတို႔ တိုက္ခိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔လည္း သူတို႔အတြက္ ထိုစကားသည္ အလြန္ကို သင့္ေတာ္လွပါ၏။ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ အဖို႔ အရာရာသည္ မည္းမည္းခ်ည္းသာ ျမင္ေနရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ( မယံုပါက အရင္ မ်က္စိကြယ္ေအာင္ လုပ္၍ စမ္းသပ္ၾကည့္ ၾကေစလိုပါတယ္။ ) ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္ထင္ရာ အရပ္ကိုသာ ဦးတည္ တိုက္ခိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ ငါ့လက္သီး အေရွ႕မွာ ရွိသူ ငါ့ရန္သူ ” ဟု သေဘာထားကာ သူတို႔ တိုက္ခိုက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတိ႔ု႔ စိတ္ထဲ ေမးရိုးဟု ထင္ကာ ထိုးလိုက္ေသာ အရာသည္ ေလကိုသာ ထိုးမိသည္မွာလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ၊ အရိႈက္ကို တြယ္လိုက္မကြ ဟု ဆိုကာ ထိုးလိုက္ေသာ လက္သီးမွာလည္း တျခားေသာ ပုဏၰား၏ ဘယ္ေနရာကို ဘယ္လို ထိုးမိသြားသည္ကို သူတို႔ဖာသာလည္း ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေခ်။ “ အင့္ ” ခနဲ အသံၾကားလိုက္ရရင္ ငါ ထိုးခ်က္ ထိသြားျပီ ဟုသာ သူတို႔ဖာသာ ခံယူမိ၏။
မုန္တိုင္း အတိုက္ခံေနရေသာ ျမက္သမန္းပင္မ်ား ကဲ႔သို႔ ဂမူးရွဴးထိုးျဖင့္ လက္ႏွစ္ဘက္ ေျခႏွစ္ဘက္ကို ရမ္းကာ တိုက္ခိုက္ေနၾကေပမဲ႔ ထိုးခ်က္နဲ႔ ထိခ်က္က ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားစြာ ပိပိရိရိကို လြဲေခ်ာ္ေန ေလေတာ႔သည္။ သူတို႔ရဲ႕ ႏွာမႈတ္သံမ်ားကလည္း ျပင္းထန္သထက္ ျပင္းထန္လာၾကသည္။ သူတို႔၏ ရင္ဘတ္ေတြသည္လည္း ေမာလြန္းမက ေမာပန္းလာၾကသည္။ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေႏွးေကြး လာၾကသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ကေတာ႔ အႏိုင္မခံ ၊ အရႈံးမေပး ဆိုေသာ ပံုစံေတြျဖင့္ တတ္ၾကြေနၾက၏။
သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက သူတို႔ မ်က္မျမင္ေတြ အတြက္ အဓိပၸါယ္ ရွိေနႏိုင္ေပမဲ႔ သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ျမင္ေတြေနရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ထိတ္လန္႔ဖို႔ မေကာင္း ၊ သူတို႔ အလြဲလြဲ အမွားမွား ေလေတြကို ထိုးမိေနတာကို ျပံဳးခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္မိေနသည္။ ေဒါသေတြ ထြက္ကာ သူတို႔ ရွဴးရွဴးရွားရွား ပိုျဖစ္လာေလေလ ပို၍ ရယ္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္လာေလေလပါပဲ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္က သနားဖို႔ ေကာင္းလွပါသည္။ သူတို႔ဟာ မ်က္မျမင္ေတြ မဟုတ္လား။
“ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ် ”
ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ဘဲ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားေနၾကေသာ သူတို႔ကို ေမးလိုက္ေတာ႔ သူတို႔က တိုက္ပြဲကို အရွိန္ေလ်ာ့ကာ အသံလာရာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီသို႔ နားစြင့္ရင္း လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။
“ ဘယ္သူလဲ ၊ မင္းက ဘယ္က ေကာင္မို႔ ငါတို႔ကို လာေမးတာလဲ ”
မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုးလို႔ ထင္ရေသာ ပုဏၰား ခပ္အိုအိုက လွမ္း၍ ေမး၏။ ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေျခအေနကို အျမန္ျပန္ သံုးသပ္ျပီး ရွင္းျပလိုက္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သာမာန္ လူသား ခရီးသြား တစ္ေယာက္ပါ။ ခရီးသြားရင္း ဒီဘက္ကို ခဏ ျဖတ္သြားတုန္း ခင္ဗ်ားတို႔ အခုလို ျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕လို႔ လွမ္းေမးမိတာပါ။ ”
“ ၾသ . . မင္းက ခရီးသြားကိုး ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ ၊ ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဗ် ”
“ ေျပာရရင္ေတာ႔ ရွည္တယ္။ ငါတို႔ ရြာထဲကို သူၾကီးက သူ႔ အလွဴအတြက္ ဆင္ ငွားလာတယ္ ဆိုလို႔ ငါတို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ”
“ ဟင္ . . ခင္ဗ်ားတို႔က သြားၾကည့္ၾကတယ္ ဟုတ္လား ”
ဒီလို ေမးလိုက္လို႔ သူမ်ားကို ႏွိမ္ျပီး ရိုင္းခ်င္တဲ႔ စိတ္နဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္မျမင္ေတြက သြားၾကည့္ၾကတယ္ ဆိုလို႔ အံ့ၾသသြားတာပါ။ အံ့ၾသျခင္း ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္မ်ားပါ ခဏတာ ပြင့္ေနမယ္ ထင္ပါသည္။
“ သြားၾကည့္တယ္ ဆိုတာ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔ကြ ၊ ငါတို႔မွ မ်က္စိ မျမင္တာ။ အခုဟာက သြားျပီးေတာ႔ ကိုင္ျပီး စမ္းၾကည့္တာေပါ႔ ”
“ ဟုတ္လား လုပ္စမ္းပါဦး ၊ ဒါဆို ဆင္ဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံၾကီးလဲ ”
ဆင္ကို မ်က္လံုးနဲ႔ မျမင္ဖူးလို႔ ထိေတြ႕ျပီး ကိုင္တြယ္ စမ္းၾကည့္တဲ႔ လူေတြရဲ႕ ခံစားမႈ အထိအေတြ႕ကို စိတ္ဝင္စားမိသည္။
“ အဲဒီလို ဆင္ကို သြားစမ္းၾကည့္မိျပီး ျပန္လာတယ္။ အိမ္ကို ျပန္လာတဲ႔ လမ္းမွာေတာ႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ ဟုတ္ျပီး ျငိမ္ေနတာပါပဲ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ႔မွ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဆင္ကို သြားစမ္းၾကည့္တာမွာ ဘယ္လို ထင္ျမင္လဲ လို႔ ေမးမိရာကေန စျပီး အခုလို ရန္ျဖစ္ၾကေတာ႔တာပဲ ”
“ သြားစမ္းၾကည့္ျပီး ဘယ္လိုမ်ား ထင္ျမင္ခဲ႔ၾကလို႔လဲ ”
“ ငါက ဆင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္း ဆိုတာကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္ကြာ ၊ ဆင္ရဲ႕ ႏွာေမာင္းက ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ ေျမြလိုပဲ ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါက ဆင္ဆိုတာ ေျမြလိုပဲလို႔ ေျပာတာ။ ဒါကို ေနာက္ တစ္ေယာက္က သူက ဆင္ရဲ႕ အစြယ္ ဆိုတာကို စမ္းမိတယ္တဲ႔။ ဆင္စြယ္ ဆိုတာ ခၽြန္ခၽြန္ ထက္ထက္ နဲ႔ လွံလိုပဲတဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ သူက ဆင္ ဆိုတာ လွံလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါကို ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္က သူကေတာ႔ ဆင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို စမ္းမိတယ္ တဲ႔။ ခႏၶာကိုယ္က အုတ္နံရံလိုပဲတဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ဆင္ ဆိုတာ အုတ္နံရံလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ ”
“ ေၾသာ္. . . အဲဒီလို တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ တစ္ေနရာကိုပဲ စမ္းမိခဲ႔ၾကတာလား။ ”
“ ေအးေပါ့ . . . ဆင္ ဆိုျပီး ရြာမွာ ရွိတဲ႔ လူေတြ အားလံုးကလည္း လာၾကည့္ေနၾကတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ လူေလး ရွင္းတုန္း ခပ္ျမန္ျမန္ ကိုယ္နဲ႔ နီးရာကိုပဲ ကိုင္ျပီး စမ္းခဲ႔ရတာ။ ”
“ ဒါဆို ဆက္ေျပာပါဦး က်န္တဲ႔ သံုးေယာက္ကေတာ႔ ဘာေတြကို စမ္းမိခဲ႔လဲ ”
“ အျမီးကို စမ္းမိတဲ႔ တစ္ေယာက္က ဆင္ ဆိုတာ ၾကိဳးလိုပဲ လို႔ ေျပာတယ္။ တစ္ခါ ေျခေထာက္ကို စမ္းမိတဲ႔ တစ္ေယာက္ က်ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ သစ္တံုးၾကီး တစ္တံုးလိုပဲတဲ႔။ ဆင္ နားရြက္ကို သြားကိုင္မိတဲ႔ တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ လႈပ္ေနတဲ႔ ယပ္ေတာင္ပဲတဲ႔။ ျငိမ္ျငိမ္ေနမဲ႔ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ႔။ ”
“ ၾသ . . . ၾသ . . .”
“ ဒါနဲ႔ပဲ ငါတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ႔တာေတြကို ျပန္ေျပာရင္း အျငင္းပြားျပီး ရန္ျဖစ္တာပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ ေျမြ လိုပဲကြ ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔။ တကယ္ေျပာတာ ငါ ကိုယ္တိုင္ စမ္းခဲ႔တာပဲ ”
“ မဟုတ္ဘူး ဆင္ဆိုတာ သစ္တံုးျပတ္ တစ္ခုလိုပဲ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ”
“ မဟုတ္ဘူးကြာ ဆင္ဆိုတာ ယပ္ေတာင္လိုကြ ၊ လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ”
“ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆင္ ဆိုတာ သြယ္သြယ္ ရွည္ရွည္ေလး ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တူတယ္ ”
“ ဘယ္ကလာ သြယ္ရမွာလဲ ခၽြန္ထက္ေနတာ ၊ ဆင္ ဆိုတာ လွံနဲ႔ တူတယ္ ”
“ မဟုတ္တာ ဘယ္လိုလုပ္ ခၽြန္မလဲ ၊ ဆင္ ဆိုတာ အုတ္နံရံလိုပဲ ေျဗာင္ၾကီး။ မွီထားလို႔ေတာင္မွ ရတယ္ ”
“ မဟုတ္ဘူးကြာ . . .မဟုတ္ဘူး . . ”
“ - - - - - -- - ”
“ - - - - - - - ”
ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ ျပန္ျပီး ရန္ျဖစ္ဖို႔ တာဆူ လာၾကေတာ႔သည္။
“ ကဲပါဗ်ာ . . ေတာ္ပါေတာ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးေျပာတဲ႔ ဟာေတြ တစ္ေယာက္မွ မမွားသလို တစ္ေယာက္မွလည္း မမွန္ဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ေလာကမွာ ကိုယ္စမ္းသပ္ မိတာကို ကိုယ္ အထင္မွာေတာ႔ ကိုယ့္ဖာသာ မွန္တယ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ႔။ ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုး မွန္တယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္ျပီလား ေက်နပ္ျပီလား။ ”
သူတို႔ ျငိမ္သြားေသာ္လည္း သိပ္ေတာ႔ ေက်နပ္ပံု မေပၚ။
“ ဒါနဲ႔ မင္းက ခရီးသြား ဆိုေတာ႔ ဘယ္ကို သြားမွာလဲ ၊ ဘယ္က လာတာလဲ ၊ ဘာအလုပ္ လုပ္တာလဲ ေျပာျပပါဦး ”
“ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္ေဝးတဲ႔ ေနရာ တစ္ခုကေန လာခဲ႔တာပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရမယ္ မသိဘူး။ ခပ္တိုတို ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေခတ္လြန္ကေနျပီးေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္လာခဲ႔တာပါပဲ ”
အာေမဋိတ္သံေတြနဲ႔ အတူ သူတို႔ အားလံုးဆီက အံ့ၾသသံေတြ ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္ျမင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ အံ့ၾသမႈ ပါးစပ္ေတြ ပြင့္သြားၾကတာကို ျမင္လိုက္ရပါသည္။
“ ေခတ္လြန္ . . . ၊ ေခတ္လြန္မွာ မင္းက ဘာလုပ္တာလဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္က ဓါတ္ပံု ျပင္စားတယ္ဗ်ာ။ ”
“ ဘယ္လို ဓါတ္သြားထားတဲ႔ အပံုကို ျပင္စားတယ္ . . ”
“ အာ . . . ထြီ . . . ၊ အဲဒီ ဓါတ္ပံု မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာက ဖိုတုိေရွာ့ ( Photoshop ) ျပင္စားတယ္ လို႔ ေျပာတာ ”
“ ဘာကြဲ႔ . . .၊ ငါတို႔ မ်က္မျမင္ေတြကို မ်က္စိလည္ေအာင္ ေျပာတာ မင္းပဲ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ”
မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားရသည္။
“ ဒီလိုဗ်ာ . . . ဒီလို ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ပန္းခ်ီ ဆိုတာေရာ သိလား။ ပိတ္သားေပၚမွာ ေဆးနဲ႔ ဆြဲတာေလ ”
“ ဒါေတာ႔ သိပါတယ္ကြ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ပီကာဆို ၊ လီယိုနာဒို ၊ ဘာညာေတာင္မွ ၾကားဖူးေသးတာပဲ ”
“ ဟုတ္တယ္ . . . ဟုတ္တယ္ ၊ အဲဒီ ပန္းခ်ီပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ေအာင္ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ပန္းခ်ီ ဆြဲသလုိပဲ ၊ ဆြဲျပီးသား ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ပိုျပီးေတာ႔ လွေအာင္လို႔ ျပင္ေပးတဲ႔ လူ ၊ ဒါပဲ ”
“ ဟား . . . ဒါဆိုရင္ အေတာ္ပဲ ”
သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္က ဝမ္းသာ အားရ ထေအာ္ ေျပာ၏။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ၊ ခင္ဗ်ားကလည္း အလန္႔တၾကား ”
“ အခု ငါတို႔ ေျပာေနတဲ႔ ဆင္ ဆိုတာကို မင္းတတ္တယ္ ဆိုတဲ႔ ပန္းခ်ီ သေဘာတရားနဲ႔ တြဲျပီး ဆြဲေပးစမ္းပါ ”
“ ဘယ္လို ဆြဲေပးရမွာလဲ ”
“ အခုနက ငါတို႔ ေျပာေနတာေတြေလ။ ေျမြ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ လွံ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုး ၊ ၾကိဳး . . . ၊ ဒါေတြကို စုျပီးေတာ႔ ေသခ်ာ ဆြဲလိုက္ရင္ ဆင္တစ္ေကာင္ ရျပီေပါ႔ကြ။ ”
“ ဗ်ာ . .”
“ ဗ်ာ မေနနဲ႔ေလ။ မင္းက ပန္းခ်ီ ဆြဲသလို မင္းရဲ႕ ဓါတ္အပံုကို ျပင္စားတဲ႔ ပညာတတ္တယ္ ဆို ၊ တတ္တယ္ ဆိုရင္ ငါတို႔ကို အခု ေျပာတဲ႔ ဟာေတြ ပါေအာင္ ဆြဲျပီး ဆင္တစ္ေကာင္ အမွတ္တရ လုပ္ေပးစမ္းပါ ”
ဟိုက္ . . .။ ခက္ေတာ႔ ေနေခ်ျပီ။ တကယ္ေတာ႔ ဆင္မွာ သူတို႔ ေျပာတာေတြ ပါမွ မပါတာ။ မလုပ္ေပး ျပန္ရင္လည္း သူတို႔ကို အားနာစရာ။ သူ႕အတြက္ကေတာ႔ ဒီလို ျဖတ္ေတာက္ ဆက္စပ္တယ္ ဆိုတာ ဖိုတိုေရွာ့ အတြက္ေတာ႔ ဘာမွ ခက္ခဲတဲ႔ ပညာ တစ္ခုေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။
“ ေကာင္းျပီဗ်ာ။ လုပ္ေပးမယ္ ခဏေတာ႔ေစာင့္ ”
လက္ေတာ့ေလးကို ထုတ္လိုက္ျပီး ဖိုတိုေရွာ့ကို ဖြင့္လိုက္၏။ အရင္ကတည္းက Google က ရွားထားတဲ႔ ဆင္ပံုကို ဖိုတိုေရွာ့ေပၚကို File - Open နဲ႔ ဖြင့္ကာ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွံ ၊ ေျမြ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုးျပတ္ ၊ ၾကိဳး ပံုမ်ားကို သိမ္းထားတဲ႔ ဖိုဒါထဲက ရွာကာ ျဖတ္ေတာက္၍ ဆက္စပ္ကာ ဆင္တစ္ေကာင္၏ ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားတြင္ ျဖည့္လိုက္ေလေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားေသာ ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆံုး ၾကည့္ျပီး စိတ္ေက်နပ္ သြားသလို တစ္ခ်က္ ျပံဳး၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လုပ္ေနသမွ်ကို ေဘးက ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ကေတာ႔ ဘာမွ ဝင္မေျပာဘဲ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္ ျငိမ္ကာ ေစာင့္ေနၾက၏။ မျမင္ရေတာ႔ နားေတြကေတာ႔ စြင့္လို႔ေပါ႔ေလ။
“ ျပီးျပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာတဲ႔ ပစၥည္းေတြပါတဲ႔ ဆင္ တစ္ေကာင္ ”
“ ျပီးျပီလား . . . ဘယ္မွာလဲ ”
သူတို႔ အားလံုး ဝမ္းသာ အားရ ဝိုင္းေမးၾကသည္။
“ ျပီးျပီ ၊ ခဏေစာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပရင့္ထုတ္ျပီး တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ ေပးခဲ႔မယ္ ”
အိတ္ေဆာင္ ပရင့္တာေလးကို ထုတ္ျပီး ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ရဲ႕စမ္းမိသမွ်ကို သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ထင္မွတ္သလို ေျပာခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထည့္ျပီး ဖိုတိုေရွာ့နဲ႔ ျပင္ေပးထားတဲ႔ ပံုေလးကို ေျခာက္ေစာင္ တိတိ ထုတ္လိုက္ ေလေတာ႔သည္။ ထြက္လာတဲ႔ “ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ စိတ္ကူးနဲ႔ ဆြဲထားတဲ႔ ဆင္ပံု ” ေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ သူတို႔ကို လွမ္းေပးလိုက္ ေလေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေပးေသာ စာရြက္ေလးေတြကို ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္က နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ လွမ္းယူ လိုက္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမ်ားရဲ႕ စိတ္ကူးကို ပံုေဖာ္ေပးလို႔ အျပီးမွာ တာဝန္ တစ္ခုကို ျပီးျပတ္သြားေသာ ဒီဇိုင္နာ တစ္ေယာက္လို စိတ္ကူးနဲ႔ လွည့္ထြက္မယ္ အလုပ္မွာ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ဆီမွ အသံ တစ္ခု တျပိဳင္နက္တည္း ထြက္လာသည္။
“ ငါတို႔ အားလံုးရဲ႕ ဆင္ကို စုစည္းျပီး ပံုေဖာ္ထားတယ္သာ ေျပာတယ္ ၊ တကယ္ေတာ႔ ဆင္ ဆိုတာ “ X X X ” ကိုး ”
တဲ႔။
“ ဘာ . . ”
ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပစ္ျပစ္ခါခါ ျဖစ္ကာ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူတို႔ ေျပာသလို ဆိုရင္ မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္က မျမင္မကန္း သူတို႔ စမ္းခဲ႔တာ ေျမြ ၊ လွံ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုး ၊ ၾကိဳးတို႔ ဆိုေပမဲ႔ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ စမ္းလိုက္တာဟာ “ X X X ” မ်ား ျဖစ္ေနျပီလား . . . . . . . . ၊
“ ဆင္ ဆိုတာ X X X မဟုတ္ဘူး ၊ X X X မဟုတ္ဘူး ”
“ ဆင္ ဆိုတာ X X X မဟုတ္ဘူး ၊ X X X မဟုတ္ဘူး ”
“ ကိုေဇာ္ . . ကိုေဇာ္ ဘာေတြ ေယာင္ ေအာ္ေနတာလဲ ၊ အိပ္မက္ မက္ေနတာလား ”
ခႏၶာကုိယ္ကို လာထိျပီးေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လႈပ္အႏိႈး ခံလိုက္ရေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသိဝင္လာ၏။ မ်က္လံုးကို ပြတ္ကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆိုလည္း ဟုတ္ ၊ ညီအစ္ကို လိုလည္း ျဖစ္ေနေသာ “ ဒီဇိုင္နာ နဂါး ” ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ ဘာလဲ . . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ မသိဘူးေလ ၊ အစ္ကို ေယာင္ေအာ္ေနလို႔ေလ ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတာလား လို႔ ႏိႈးလိုက္တာ ”
“ ေၾသာ္ . . . ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္တယ္။ အိပ္မက္ေတာ႔ အိပ္မက္ပဲ ၊ အိပ္မက္ဆိုးေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကပ္သီးကပ္သပ္ အိပ္မက္ၾကီး ”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္ကို ”
“ ဟိုး ေရွးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္သြားျပီးေတာ႔ ဆင္ကို စမ္းတဲ႔ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားေတြနဲ႔ သြားျပီး စကားေျပာေနမိတာ ၊ ျပီးေတာ႔ . . . ”
“ ျပီးေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲ အစ္ကို ”
“ ျပီးေတာ႔ သူတို႔ေတြ စမ္းထားခဲ႔တဲ႔ ေျမြ ၊ လွံ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုး ၊ ၾကိဳး ၊ ဒါေတြကို အားလံုး စုျပီး ဆင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ဖိုတိုေရွာ့ နဲ႔ ျပင္ျပီး တပ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ”
“ ဟာ . . . ဒါဆို အဲဒီဆင္က ဘယ္လိုပံုစံ ျဖစ္သြားလဲ ”
ဒီဇိုင္နာ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္ကူးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပံုေဖာ္လိုက္ျပီး ဆင္အစား ရင္နာသြားပံု ေပၚသည္။
ဒီဇိုင္နာ ဆိုေတာ့လည္း စိတ္ကူးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပံုေဖာ္လိုက္ျပီး ဆင္အစား ရင္နာသြားပံု ေပၚသည္။
“ ဘယ္လုိလုပ္ ၾကည့္ေကာင္းေတာ႔မလဲ နဂါးရယ္ ၊ ဆင္က ဆင္ရုပ္ မေပါက္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ ”
“ ေအးဗ်ာ . . . ေတာ္ေတာ္ အၾကည့္ရဆိုးတဲ႔ ဆင္ ျဖစ္သြားေတာ႔မွာပဲ။ ဒါေပမဲ႔ အစ္ကုိရာ . . . ”
“ အင္း . . . ဘာျဖစ္လဲ ”
“ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ ၊ မ်က္မျမင္ေတြပါ ဆိုမွ သူတို႔ မ်က္စိ မျမင္ဘူးေပါ႔ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းကုတ္လိုက္ျပီး နဂါးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
“ နဂါးရယ္ ၊ လူကိုေတာ႔ ပိုျပီး ေခ်ာင္ေအာင္ေတာ႔ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ နဂိုကတည္းက ရူးခ်င္ေနတာ ”
“ မလုပ္ပါဘူး အစ္ကိုရ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက သူတို႔ ဆင္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးတဲ႔ မ်က္မျမင္ေတြပါ ဆိုမွ သူတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက မ်က္မျမင္ေတြ ျဖစ္ရမွာေပါ႔ ”
“ အင္း ဟုတ္တယ္ ၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ”
“ ငယ္ငယ္ကတည္းက မ်က္စိ မျမင္လာမွေတာ႔ အစ္ကိုရယ္ ၊ သူတို႔ ေျမြ ၊ လွံ ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ အုတ္နံရံ ၊ သစ္တံုး ၊ ၾကိဳး ဆိုျပီးေတာ႔ ေသခ်ာ ခြဲျခားျပီးေတာ႔ သိေနႏိုင္ ပါေတာ႔မလား ”
“ ဟာ . . . ဟုတ္တာေပါ႔ ၊ အမွန္ပဲ ”
“ ဒီေတာ႔ ဒီပံုျပင္က ၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္က တကယ္ေရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါေတာ႔ မလားလို႔ပါ ”
“ ဟုတ္တယ္ ဒါ စဥ္းစားစရာပဲ။ သူတို႔ ဆင္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးမွေတာ႔ တျခားဟာေတြကိုလည္း မျမင္ဖူး ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ လွံ ၊ ေျမြ ၊ သစ္တံုး ၊ ယပ္ေတာင္ ၊ ၾကိဳး ၊ အုတ္နံရံ ဆိုျပီး ဘယ္လိုလုပ္ ခြဲျခား ေျပာႏိုင္ပါ ေတာ႔မလဲ ”
“ ဟုတ္တယ္ အစ္ကို ၊ ဒါကို ေျပာတာ ”
“ တကယ္ကို စဥ္းစားစရာပဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္းေလ ေခတ္ေဟာင္း ဆိုတာ ေခတ္ေဟာင္းမွာပဲ ထားခဲ႔ လိုက္တာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္က ေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္လိုက္သြားျပီး သူတို႔ စမ္းခဲ႔တဲ႔ ဆင္ကို ဝင္ပံုေဖာ္ ေပးလိုက္ေတာ႔ . . . . .”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္ကို ”
“ ေၾသာ္. . . ကိုယ္တိုင္က သတၱမေျမာက္ ပုဏၰား ျဖစ္သြားတာေပါ႔ဗ်ာ ”
“ ဘယ္လိုု ျဖစ္သြားတာလဲ အစ္ကို ”
“ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖိုတိုေရွာ့ နဲ႔ ဆင္ပံုကို လုပ္ေပးျပီးလို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ရြက္ ပရင့္တာ နဲ႔ ပံုေလးေတြ ထုတ္ေပးျပီးေတာ႔ သူတို႔က လွမ္းေျပာသြားတယ္။ ”
“ ဘာေျပာလဲ ”
“ ဆင္ ဆိုတာ “ စာရြက္ ” တစ္ရြက္ လိုပါပဲလား ”
တဲ႔။
အင္း . . . .
အင္း . . . .
“ အင္း . . . ကၽြန္ေတာ္ ေခတ္ေဟာင္းက လူေတြနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝး ေနတာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ သူတို႔က မျမင္မကန္းနဲ႔ ရမ္းစမ္းတတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ မျမင္ဖူးတာေတြကိုလည္း သူတို႔ စမ္းမိ သလိုလိုနဲ႔ ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။ ”
မွတ္ခ်က္။ ။ လူလည္း ေဂါက္ခ်င္ေနလား မသိပါဘူး။ ဟိုေန႔က ဘာမွန္း မသိ ၊ မက္ခဲ႔ရတဲ႔ အိပ္မက္ေလးပါ။ ဘာေတြမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ ျဖစ္စဥ္ အတိုင္းပဲ ေရးခ်င္လို႔ “ ဒီဇိုင္နာ နဂါး ” ကို နာမည္တပ္ျပီး ေရးခြင့္ ေတာင္းကာ ေရးလိုက္ပါတယ္။ သူရဲ႕ ဆိုက္ကေတာ႔ ဒီေနရာ မွာပါ။ သူကေတာ႔ သူတတ္တဲ႔ ဒီဇိုင္နာ ပညာေတြကို မျခြင္းမခ်န္ ေျပာျပေနတဲ႔သူ တစ္ေယာက္ပါ။ သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ႔ ထပ္စဥ္းစား မိလိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ အိပ္မက္ထဲမွာ ထပ္ဆံုခြင့္ ရခဲ႔ရင္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက စမ္းခဲ႔တဲ႔ “ ဆင္ ” ကို ထားလိုက္ပါေတာ႔လို႔။ အခုေတာ႔ “ နဂါး ” ကို စမ္းကိုင္ ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ လို႔ေျပာခ်င္မိတယ္။ ဒါဆို သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ ထပ္မ်ား ေျပာလာလိမ္႔ မလဲလို႔ပါ။ ဟဲဟဲ . . . “ ဒီဇိုင္နာ နဂါး ” ကေတာ႔ မ်က္ခံုး လႈပ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေနာက္ဆက္တြဲ
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ႔ ထပ္စဥ္းစား မိလိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ မ်က္မျမင္ ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ အိပ္မက္ထဲမွာ ထပ္ဆံုခြင့္ ရခဲ႔ရင္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက စမ္းခဲ႔တဲ႔ “ ဆင္ ” ကို ထားလိုက္ပါေတာ႔လို႔။ အခုေတာ႔ “ နဂါး ” ကို စမ္းကိုင္ ၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ လို႔ေျပာခ်င္မိတယ္။ ဒါဆို သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ ထပ္မ်ား ေျပာလာလိမ္႔ မလဲလို႔ပါ။ ဟဲဟဲ . . . “ ဒီဇိုင္နာ နဂါး ” ကေတာ႔ မ်က္ခံုး လႈပ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
.
15 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
ကိုေဇာ္ႀကီး...
ဆင္ကို စမ္းတာက ေတာ္ေသးတယ္...
ဘယ္႔ႏွယ္ နဂါးကို သြားစမ္းခိုင္းေႏရတာတုန္း...
ဟိုမွာ ခုေလာက္ဆို ဒူးတုန္ေနေလာက္ေရာေပါ႔...:P
း).. နဂါးေတာ့မကိုက္ရဲေပါင္.... :P
စာေတြဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္
မေဂါက္နဲ႕အံုးေနာ္ ကုိေဇာ္..
နဂါးကုိေတာ့ မျမင္ဘူးလုိ႕ ၾကည့္ခ်င္တယ္...:P
may
ေအာ္...
ကိုကိုေဇာ္ရဲ ့ ဒိုင္ယာေလာ ့ၾကီးကို ဖတ္ေနရင္းနဲ ့
မ်က္မၿမင္ ၆ ေယာက္အတြက္ ဆင္ပံုကို ၾကြတက္ၿပီး
ဆြဲေပးေနတဲ ့ ကိုကိုေဖာ့္ကို ၿမင္ေယာင္လာမိတယ္။
အခုလာမဲ ့လႊတ္ေတာ္ၾကီးကလဲ ေနာက္ဆံုးေတာ ့
ၾကားဖူးတဲ ့ စကၠဴၿဖဴ စီမံကိန္းလိုပဲ ၿဖစ္ေတာ ့မယ္ထင္တယ္ဗ်ာ..။
အဲ ့ဒီသတင္းကိုဖတ္ရင္းနဲ ့ ကိုေဇာ္ ့ ဆီေရာက္ခဲ ့လို ့
အဲ ့ဒီသတင္းပဲ စြဲေနမိတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ထင္တာေျပာၾကည့္ မယ္။ အဲဒီ ပုဏးေျခာက္ေယာက္ က ပထမ ေျမြ၊ ယက္ေတာင္၊ သစ္တံုး၊ လွံ၊ အုတ္နံရံ၊ ၾကိဳး ေတြကို ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ. ဆင္ကိုေတာ့ သူတို. ေဒသမွာ ရွားလို. မေတြ.ဘူးဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္က ဆင္ရုပ္ဆြဲထားတဲ.ပံု ေတြလဲ မရွိေသးဘူးဆိုပါေတာ့။
အဲလိုနဲ. ေနာက္ပိုင္းက် မွ မ်က္မျမင္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုရင္ေကာ။
ေအာ္ သနားစရာ ပုဏၰား ၆ ေယာက္ပါလားဟာ.. မ်က္စိမျမင္သလို ဆက္စပ္ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းလည္း မရွိေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကျပီေပါ့.. ကိုေဇာ္နင္လုပ္လိုက္မွ ဆင္ဆိုတာ စာရြက္တစ္ရြက္ပါလားဆိုျပီးေတာ့ အားလံုး အျမင္ေတြ တူညီသြားပါလား ဟီးး
ေဇာ္တာေကာေရ............ေရာက္ပ။ အရင္ကေတာ့တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ေျပးတာပဲ။ ၇- ေယာက္နဲ႔ ၆- ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ ၀င္ေမႊလိုက္အံုးမယ္။ ပုဏၰား ၆ ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ကို ဆြဲျပေပးလိုက္တာနဲ႔တင္ပဲ ဘယ္ႏွယ့္......... အေကာင္းက ကန္းရတယ္လို႔။ စာေရးဆရာ လြန္ကိုလြန္တယ္။ :)
သူတို့လဲ ဆင္ကိုစမ္းၾကည့္ၾကေတာ့မယ္.....ဘယ္လိုအေၿဖေတြထြက္လာမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကတာေပါ့
ကန္းၿပီးေတာ့ အထင္နဲ႔ေျပာေနတဲ့သူေတြက၊ မကန္းပဲနဲ႔ အရန္းေျပာေနတဲ့သူေတြထက္ သာပါတယ္၊
တို႕က တခြိခြိ ရယ္ေနရာကေန တစ္ခြစ္ခြစ္ ရယ္ အဆံုးသတ္မွ တစ္၀ါး၀ါးရယ္ရတယ္... အဟတ္ဟတ္... လက္စသတ္ ေတာ့ ဦးဇြတ္က သတၱေျမာက္ ပုဏၰားျဖစ္ေနတာကိုး...
ပထမဆံုး ပုဏၰာမျဖစ္ေအာင္... နဂါးကိုေတာ့ လက္တည့္မစမ္းပါနဲ႕. ကိုနဂါးလဲ ျဖစ္ခံုးတင္ မကဘူး နေခါင္းပါပြေနဦးမယ္..
ဟို ဟာ နဲ ့ ဆင္တူသလိုလို
ဒီဟာ နဲ့ ဆင္တူသလိုလို မို ့ ဆင္ လို ့ေခၚတာ ေနမွာေပါ့ ..
ကိုေဇာ့္ ပရင္တာ က မွင္ အမဲ ေရာင္ ကုန္ေနလို ့နဲ့တူတယ္ .. ဆင္ျဖဴေတာ္ ေပၚ တာ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုး...
ေမာင္မင္း ၾကီးပြားအံုးမယ္ ။ ေခါင္းေပါင္းနဲ့ တိုက္ပံု နဲ့ ခ်ိတ္ထမီၤ ဝယ္ ျပီး ပလား.. အီး ပစၥည္း မကိုင္ရရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္း နဲ့ ေက်ာက္တံ ပါ ျပင္ထား ..ျပီးေတာ့ စူပါဂလူး ကို ပါးစပ္ထဲ ထဲ့ ။ ဝစီ ပိတ္..ေပါ့. ၃၁ ရက္ ေန ့ေရာက္ေတာ့ မွာ ေလ။။
ဆင္ထီးၾကီးစမ္းမိရင္..ဘာေျပာမလဲမသိဘူး
အဲဟုတ္တယ္ဗ်ဆင္ထီးႀကီးဆြဲမိရင္ဘာေျပာ
မလဲမသိဘူးဗ်....ဟဲ..
ခင္မင္စြာျဖင့္
ေဒါင္းမင္း
ကိုယ္အေတြး ကိုယ္အျမင္နဲ႔ တယူသန္ ေတြးယူတတ္ၾကတဲ့ ပုဏားေျခာက္ေယာက္လိုမ်ား အခုေခတ္မွာ ရွိမ်ားရွိေနမလားပဲ ကိုေဇာ္ေရ။ ျပင္ထားတဲ့ဆင္ပံုနဲ႔ ကိုေဇာ္ အေတြး သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။
ဆင္ေတြ ကို အရမ္း မစမ္းေစခ်င္ပါ ။
Post a Comment