21 စြန္လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ

---

        အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္႔ အသက္ လြန္စြာမွပဲ ငယ္ပါေသးသည္။ ဘယ္ကို ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ တိမ္ရိပ္ေတြ ျပာလြင္လြင္နဲ႔ ၾကည္စင္ေနတဲ႔ ေဆာင္းဥတုရဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ ေနာက္ခံမွာ စြန္လႊတ္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ႏွစ္သက္မိပါသည္။ ေလထဲမွာ လြင္႔ပ်ံဝဲေနတဲ႔ စြန္ေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ ထိန္းေက်ာင္းရတာကို မထိန္းေက်ာင္း ဖူးေသးေသာ အေျခအေန ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ အေတြးနဲ႔တင္ တိမ္းမူး ေနေလ႔ရွိသည္။ အေတြးနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ( စြန္ ဆိုတာ ေလတံခြန္ လို႔ သံုးႏႈန္းေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဒီေနရာမွာ စြန္လို႔ပဲ သံုးပါ႔မယ္။ )

       စတုရန္း ဆန္ဆန္ စကၠဴတစ္စ ၊ ဝါးတုတ္ေခ်ာင္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တြဲမိေစရန္ ေကာ္ျဖင္႔ သုတ္ကာ တြဲလိုက္ရံုျဖင္႔ မိုးေကာင္းကင္ကို ပ်ံလြင္႔ေစႏိုင္ေသာ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာေစႏိုင္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွ် မယံုရဲခဲ႔ပါ။ တကယ္လို႔ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာတယ္ ဆိုရင္လည္း အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေသာ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာႏိုင္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မယံုၾကည့္ခဲ႔ပါ။ လွလွပပ ပ်ံဝဲႏိုင္လိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝကို မေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔ပါ။

       အရည္အေသြးရွိေသာ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ ဝါးတုတ္ေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ေက်ာရိုး ေနရာမွာ ေကာေစးေစးျဖင့္ ကပ္ထားယံု ၊ အေၾကာမာေသာ ဝါးတုတ္ေခ်ာင္းေလးကို ခပ္ေကြးေကြး အေနအထားျဖင့္ ေကာ္ျဖင့္ တြဲကပ္ကာ စကၠဴေလးနဲ႔ တြဲလိုက္ေစယံုျဖင့္ ေလထဲမွာ ေဝ႔ဝဲသြားႏိုင္ေသာ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာလိမ္႔မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မထင္မွတ္ခဲ႔ပါ။ ဒီလိုသာ အလြယ္တကူ စြန္တစ္ေကာင္ကို ဖန္တီးႏိုင္ခဲ႔ရင္ ဘယ္သူမဆို အလြယ္တကူ စြန္လုပ္ကာ ေပါ႔ပါးပ်ံသန္းႏိုင္ရန္ ေလထဲတြင္ လႊတ္တင္၍ ပ်ံသန္းၾကမည္ေပါ႔။

         သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေသာ စြန္ထက္ ဆိုင္မွ လုပ္ေရာင္းေသာ စြန္ကိုေတာင္မွ ဘယ္ဆိုင္က ပို၍ လိုက္ဖက္ညီသည္ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရြးျခယ္ ဝယ္ယူျဖစ္ ၾကပါသည္။ ဒါဆို စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ဖို႔ စကၠဴတစ္ခ်ပ္ ၊ ဝါးတုတ္ရွည္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ၊ ေကာ္တစ္ထုပ္နဲ႔ မျပီးျပည့္စံုေတာ႔ပါဘူး။ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ဖို႔ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ဖန္တီးမႈ ၊ စည္းခ်က္က်ေသာ စိတ္ပါဝင္စားမႈ ၊ လွပေသာ အႏုပညာ  အစ ရွိတာေတြ လိုအပ္ပါေသးသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ျမင္မိပါသည္။

         ပထမဦးဆံုး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စြန္ေလး ေကာင္းကင္ယံသို႔ ပ်ံတတ္ခြင့္ရေသာ အခါမွာ ကံမေကာင္းခဲ႔ပါ။ မိုးေကာင္းကင္ယံကို ပ်ံမတတ္ႏိုင္ခင္မွာ တျခားေသာ စြန္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အပ်ံသင္ခဲ႔ရ၏။ ဓါတ္ၾကိဳးမွာ ျငိေသာစြန္ ၊ သစ္ပင္မွာ ျငိေသာစြန္ ၊ တိုက္ေခါင္မိုးျဖင့္ ျငိေသာစြန္ ၊ ဟိုထိုး ဒီထိုးျဖင့္ ဘယ္ကို ျငိလို႔ ျငိမွန္း မသိေသာ စြန္မ်ားစြာကို ကၽြမ္းက်င္မႈ မရခင္မွာ ရင္းႏွီးခဲ႔ရသည္။ ထိုသို႔ မိုးေကာင္းကင္ယံမွာ တိတိပပ ပ်ံသန္းခြင့္ရေသာ စြန္ေလး တစ္ေကာင္ကို ေလ်ာ႔လိုက္ ၊ ျပန္ရစ္လိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ ဝမ္းနည္းသြားခဲ႔ရ၏။

         ဘယ္ဘက္ကို ယိမ္းလိုက္ ၊ ညာဘက္ကို ယိမ္းလိုက္ ၊ အေပၚကို ေထာင္တတ္ေစဖို႔ ဆြဲတင္ရင္း ေအာက္ကို စိုက္သြားေစေသာ အသားမက်မႈ ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ အားနည္းေနေသာ စြန္ထိန္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ စြန္ေလးကို လူးလာ ပ်ံဝဲ အႏုတ္အသိမ္း ကၽြမ္းက်င္ေသာ စြန္တစ္ေကာင္က ရုတ္ဆို ေရာက္လာ၍ ၾကိဳးခ်င္းပြတ္တိုက္ကာ ေလတိုက္ႏႈန္းကို အံတုျပီး ရစ္တင္ ဆြဲယူ၍ ျဖတ္ေတာက္သြားျခင္း ခံခဲ႔ရသည္။ ယခုမွ အပ်ံသင္ကာ မိုးေကာင္းကင္ေပၚ တတ္ခြင့္ရေသာ စြန္ေလးသည္ အခုေတာ႔ ထိန္းေက်ာင္းမႈ ကင္းစြာ ၾကိဳးျပတ္တစ္စ ႏွင့္အတူ လႊင့္ကာ ၊ ဝဲကာ ေလထဲမွာ ေမ်ာလြင့္ရင္း ေျမသို႔ သက္ဆင္းဖို႔ ျပင္ေနစဥ္ ေအာက္ေျခမွ ဝိုင္းလုေသာ ကေလးေတြေၾကာင့္ အပိုင္းပိုင္း စုတ္ျပဲသြားခဲ႔ရသည္။

         မိုးေကာင္းကင္ယံေပၚမွာ လြင့္ကာ ေမ်ာကာ ပ်ံသန္းခြင့္ ရေနေသာ ထိုစြန္ေလးကို ၾကည့္ျပီး ရစ္ဘီးေလးကို ေလ်ာ႔၍ တစ္မ်ိဳး ၊ ရစ္၍ တစ္ဖံု ၊ ဘယ္ညာတိမ္း၍ တစ္ေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ပီတိ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာကာ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ အရိုးေခါင္းပံုျဖင့္ စြန္ရိုင္းၾကီးကို ျမင္ေတာ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ရစ္ဘီးေလးကို အားကုန္ ရစ္ဆြဲကာ စြန္ေလးကို သိမ္းယူမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ရစ္ေလ စြန္ေလးက အေပၚကို ေထာင္တတ္လာေလေလ ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ စြန္ေလး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚ ေရာက္လုေအာင္ တတ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ရစ္သိမ္းရတာ အားမပါေတာ႔သလို ျဖစ္ေနမိ၏။ ေခါင္းေပၚတည့္တည့္မွာ ေလတိုင္ႏႈန္း နည္းသြားျပီး ေလခို သြားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

         အားကုန္ ဆြဲယူေနေပမဲ႔လည္း အားမပါေတာ႔ေသာ အခ်ိန္မွာ စြန္ေလး မွာေတာ႔ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္နဲ႔ ရစ္ဘီးေလး ဆြဲရာ ေနာက္ကို ၾကိဳးေလး နီးကပ္တိုစြာျဖင့္ ပါလာခ်ိန္မွာ အရိုးေခါင္း စြန္ရိုင္းၾကီးကေတာ႔ ေလအဟုန္ ေကာင္းစြာ ၊ ၾကိဳးရွည္စြာျဖင့္ အားယူ ပ်ံသန္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္စြန္ေလး အနီးနား ေရာက္လာ ခဲ႔သည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္လမ္းဟာ ရစ္ဘီးနဲ႔ အနီးဆံုး ဆိုေသာ အေျခအေန တစ္ခုကိုသာ သိထားေသာ အခ်ိန္မွာ ေဘးက လူေတြကေတာ႔ ဘာလို႔ စြန္ကို ေထာင္ထားတာလဲ ၊ ဒါဆို အသာေလး ျဖတ္သြားမွာေပါ႔။ ေအာက္ကို စိုက္ခ်ျပီး သူ႕ၾကိဳးကို ရိုက္ခ်လိုက္ လို႔ ဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီေလာက္ မကၽြမ္းက်င္ခဲ႔ေသးပါ။

         ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ့္ စြန္ေလးရဲ႕ လြတ္ေျမာက္လမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရစ္ဘီးနား ေရာက္ေစဖို႔သာ ျဖစ္၏။ သူမ်ားကို ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ဖို႕ ဆိုတာ ေဝးလို႔ ကိုယ့္ကို လာတိုက္ခိုက္ ေနတာကိုေတာင္မွ ဘယ္လို ျပန္လည္ ခုခံရမယ္ ဆိုတာ တကယ္ကို မတတ္ကၽြမ္းခဲ႔ေသးပါ။ မကၽြမ္းက်င္မႈရဲ႕ ရလာဒ္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းေပၚသို႔ ေထာင္ကာ ေလခို၍ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ပ်ံသန္းေနေသာ စြန္ေလးကို အရိုးေခါင္းပံု စြန္က ေလအဟုန္ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ လာေရာက္ ျဖတ္ေတာက္ သြားေလေတာ႔သည္။

         အားျပင္းေသာ ေသနတ္က်ည္ဆံ ထိမွန္ခံရေသာ လူတစ္ေယာက္လို ရုတ္ခနဲ စြန္ရဲ႕ ေခါင္းေလးဟာ အေနာက္ကို လန္ထြက္သြားျပီး လြင့္ထြက္သြားေလ၏။ ထို႔အတူ ဆြဲယူထားသူ လႊတ္ခ်လိုက္သလို စြန္ရဲ႕ ခါးကို သိုင္းခ်ည္ထားေသာ ၾကိဳးတန္း ကေလးကလည္း မိုးေကာင္းကင္ယံကေန ျပတ္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ရ၏။ ေနာက္သို႔ လန္သြားေသာ စြန္ေလး နဲ႔ ျပတ္က်လာေသာ ၾကိဳးေလး ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိတာက ကၽြန္ေတာ့္ စြန္ေလးကို ျဖတ္သြားေသာ အရိုးေခါင္း စြန္ရိုင္းၾကီးကို . . . ။ လက္ထဲက ရစ္ဘီးကို ကိုင္ကာ ျပတ္က်လာေသာ ၾကိဳးစ ဓါတ္ၾကိဳးေပၚသို႔ တင္ေနမိသည့္ တိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပတ္၍ လြင့္သြားေသာ စြန္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

         စြန္လႊတ္ရာတြင္ သံုးေသာ ၾကိဳးသည္ ရိုးရိုး အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမွ်သာ ျဖစ္ျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းေစသည္ ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္၏။ ရိုးရိုး အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုၾကိဳးသည္ လွ်ပ္မကူးပါ။ တကယ္လို႔ ထိုၾကိဳးသည္ လွ်ပ္ကူးေသာ ၾကိဳးျဖစ္ခဲ႔ပါက ဓါတ္ၾကိဳးေပၚတြင္ တင္ေနေသာ စြန္လႊတ္ေသာ ၾကိဳးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္မ်ားေတာင္မွ လိုက္ေလမလား မသိႏိုင္။ ျပတ္လြင့္သြားေသာ စြန္ေလးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေဝ ေၾကာင္ေငးေနမိသည္။ ႏွေျမာ တသျခင္းထက္ ပိုေသာ ခံစားမႈက ရင္ထဲကို စူးစူးနစ္နစ္ ခံစား ေနရာယူသည္။ ဝမ္းနည္းျခင္း ဟု အမည္တပ္ရမည္လား မသိ။

         တျဖည္းျဖည္း ဓါတ္ၾကိဳးေပၚ တင္ေနေသာ စြန္ၾကိဳးေလးကို ရစ္ဘီးထဲသို႔ ရစ္သိမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ စြန္ ဆက္၍ မလႊတ္ျဖစ္ေတာ႔ပါ။ မိုးေကာင္းကင္ယံေပၚေတြ ပ်ံသန္း ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေသာ စြန္ေလးေတြကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာေနမိသည္။ ျပတ္၍ အခ်ိဳးမက်စြာ ေျမသို႔ သက္ဆင္းရင္း ကေလးမ်ား ဝိုင္းလု၍ စုတ္ျပဲသြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ စြန္ေလးကိုလည္း ျပန္သတိရမိသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္တင္ေလကြာ လို႔ ေဘးက ကစားေဖာ္မ်ား အားေပးမႈကို လ်စ္လ်ဴရႈထား လိုက္မိေတာ႔သည္။ ဟိုယူ ဒီယိမ္းျဖင့္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ လိုက္မွ်ားကာ အႏိုင္ယူ ဗိုလ္ဆြဲေနေသာ အရိုးေခါင္းစြန္ကိုသာ မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

         တစ္ေန႔ ဒီအရိုးေခါင္းစြန္ကို ငါႏိုင္ေအာင္ မွ်ားမယ္ ဆိုျပီး ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့ကာ အံကိုလည္း ခပ္တင္းတင္း ၾကိတ္ထားမိ၏။ သူကေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ေတြ႕သမွ် စြန္ေလးေတြကို ရုတ္ခနဲ သုတ္ခနဲ ျဖတ္ေတာက္က ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုး၍ ေအာင္ပြဲဆင္ေနခဲ႔သည္။ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို လုပ္ရက္လိုက္ေလျခင္း ဟု ရင္ထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ေတာ္ပါျပီေလ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ စြန္လႊတ္ျခင္း ကိစၥ ျပီးပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ရစ္ဘီးေလး နဲ႔ လက္က်န္ စြန္ေလး ၃ ေကာင္ကို ကိုင္ျပီး လွည့္ျပန္လာခဲ႔၏။
   

---

         ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ စြန္လႊတ္သူေတြနဲ႔ ေဝးရာ လယ္ကြင္းျပင္ဆီသို႔ အခ်ိန္ကုန္ ခံကာ စက္ဘီး စီးသြား၏။ ထိုလယ္ကြင္းျပင္သည္ ညီညာ ျပန္႔ျပဴးေနျခင္း မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အနီးနား ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္က လြဲ၍ မည္သူမွ မရွိ။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္ ေကာင္းကင္ယံႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိ၏။ ကြင္းထီးေခါင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အနီးအနားမွာ ဘာဆို ဘာမွ ရွိမေနခဲ႔။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လယ္လုပ္သူမ်ား ထမင္းစား ၊ အပန္းေျဖရာ ေညာင္ပင္အုပ္အုပ္ တစ္ပင္က ခပ္ထီးထီး ရွိေနခဲ႔၏။

         ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဦးထုပ္ တစ္လံုးပါ၏။ ေနပူဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ဝတ္လာေသာ လက္ရွည္ အက်ႌတစ္ထည္ ပါ၏။ ေနပူဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေကာက္စိုက္သမတို႔လို လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါး ခပ္ထူထူကို ပါးကြက္ၾကား ပါ၏။ ေရဆာရင္ ေသာက္ရန္ ေရဘူး တစ္ဘူးပါ၏။ ထို႔အတူ ဗိုက္ဆာရင္ စားဖို႔ တရုတ္ပဲမုန္႔ ႏွင့္ ျမန္မာလမုန္႔ ႏွစ္ထုပ္ပါ၏။ ေလပူဒဏ္ကို ဦးထုပ္ေဆာင္း ထားျခင္းျဖင့္ ကာကြယ္ႏိုင္မည္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း အထင္နဲ႔ အျမင္ဆိုတာ ဟိုးေရွးကလိုပဲ ကြဲျပားျခင္း ခပ္စိတ္စိတ္ ရွိေနေသး၏။

          ေလသည္ ပူရင္ ေပါ႔ပါးကာ အထက္သို႔ တက္သည္ ဆိုေသာ သီအုိရီ အရ ေနျမင့္ေလ ေလသည္ ေနအပူရွိန္ ျမင့္မားရာ ေနရာသို႔ တိုက္ခတ္ေလ ျဖစ္၏။ ထိုေနရာသည္ ေနရွိရာ အရပ္ပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလညွာမွ စြန္လႊတ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ အဖို႔ ေလစုန္ရာ ေနမင္းကို မ်က္ႏွာမူထားရေလ၏။

          ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေခၽြးမ်ားစြာ ထြက္၏။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါးမ်ားမွာ ေရစီးရာေနာက္ ပါသြားေသာ ဖုန္မႈန္႔ ကဲ႔သို႔ ေခၽြးစီးေၾကာင္း ထကာ က်န္ခဲ႔ေလ၏။ စြန္ဆိုတာ မိုးေကာင္းကင္ယံကို တက္ေအာင္ လႊင့္တင္၍ ပ်ံသန္းရေသာေၾကာင့္ ျမင့္တတ္လာေသာ ေနမင္းကို မ်က္ႏွာမူထားရ၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေနကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ ၾကည့္ရႈေန ရသကဲ႔သို႔ ျဖစ္၏။။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ားလည္း ျပာေဝကုန္၏။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ေပ်ာ္ပါသည္။

           အရင္လို စြန္စုျပီး လႊတ္တင္ရာ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေဘာလံုးကြင္းေဟာင္းမွာ လူေတြ ရႈပ္ေထြးလွသည္။ ျပီးေတာ႔ အိမ္မ်ား ၊ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေၾကာင့္ ေအာက္ေျခမွာ ေလတိုက္ႏႈန္းေကာင္းစြာ မရ။ ခပ္ေဝးေဝးမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အကူအညီျဖင့္ စြန္ကို ရစ္ဘီးျဖင့္ ဆြဲတင္ကာ လႊတ္တင္ရသည္။ အေတာ္ေဝးေဝး မိုးေကာင္းကင္ယံေပၚကို ေရာက္ျပီ ဆိုေတာ႔မွ ေလေၾကာင္းကို မိျပီး ေလဟုန္စီးခြင့္ရသည္။ ဒီကြင္းျပင္မွာေတာ႔ ဒီလို မဟုတ္။ ဘယ္သူမွ အစျပဳ ေထာင္ေပးစရာ မလို။ ရစ္ဘီးကို လက္ဝဲလက္နဲ႔ အသာေလး ကြင္းထုိး ကိုင္ထားျပီး လက္ယာလက္နဲ႔ စြန္ကို အစျပဳ ေတာက္တင္လိုက္ယံုျဖင့္ ေလဟုန္ကို စီးႏိုင္သည္။

         ဘယ္အရပ္ကေန ေလတိုက္ေနလဲ ဆိုတာ တစ္ခ်က္ေလး ၾကည့္ျပီးရင္ စြန္ေလးကို ေတာက္တင္ရင္း ခ်က္ခ်င္း ေလအဟုန္စီးကာ အေဝးကို လြင့္သြားႏိုင္၏။ ျပီးေတာ႔ ရစ္ဘီးျဖင့္ စြန္ကို အတိုးအေလ်ာ႔ လုပ္ကာ စြန္ကို စတင္ မိုးေကာင္းကင္ယံမွာ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံဝဲခြင့္ ရေလျပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အိမ္ဆိုတာ မရွိ ၊ သစ္ပင္ ၾကီးၾကီးမားမား မရွိ ၊ ကိုယ့္ကို ေႏွာက္ယွက္ျပီး ျဖတ္ေတာက္မည့္ တျခားစြန္ မရွိ။ အရာရာဟာ ျငိမ္းခ်မ္း လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းႏိုင္၏။ ျမင့္သထက္ ျမင့္ေစရန္ ဆြဲတင္ယံုျဖင့္လည္း မရ ၊ ၾကိဳးရွည္ရွည္လည္း ေလ်ာ႔ထားရ၏။

        ထိုအရာကပဲ   .  . . . . . . “ စြန္လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ ” ေပပဲလား။

       စြန္တစ္ေကာင္ ဆိုတာ အထက္ကို ျမင့္တတ္ေအာင္ စြန္ေခါင္းေလးကို ေထာင္၍ ဆြဲတင္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ အျမင့္သုိ႔ေတာ႔ တတ္လာပါရဲ႕ တေျဖးေျဖး ကိုယ္နဲ႔ နီးလာရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ရစ္ဘီးက ရစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေထာင္တတ္လာေသာ္လည္း ထိုရစ္အားေၾကာင့္ပင္ ၾကိဳးကလည္း တေျဖးေျဖး တိုတိုလာရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ၾကိဳးက တိုတိုလာေလ ကိုယ္နဲ႔ နီးရာသို႔ ေရာက္လာရေပေတာ႔သည္။

       စြန္တစ္ေကာင္ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးစြာ ပ်ံသန္းႏိုင္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္ ရစ္ဘီးထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ၾကိဳးကုန္သည္ အထိ ေလအဟုန္ ဆြဲပင့္ရာ ေနာက္သို႔ လိုက္ကာ ေလ်ာ႔၍ ပ်ံသန္းခဲ႔ဖူးသည္။ လည္၍ ေဝးကာ ေဝးကာ သြားေသာ စြန္ေလးႏွင့္ အတူ ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကလည္း အေဝးသို႔ စြန္ေလးႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားသလို ခံစားရ၏။ စြန္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပ်ံသန္းခြင့္ရ၏။ စြန္ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလဟုန္စီးခြင္႔ရ၏။ ဒါေၾကာင့္ စြန္လႊတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရေသာ ခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္သည္။  ေပ်ာ္သည္။

         ေလအဟုန္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လြင့္ေမ်ာသြားေအာင္ ရစ္ဘီးထဲမွ ၾကိဳးမ်ားကို ေလတိုက္စား ေခၚေဆာင္သည့္အတိုင္း ၾကိဳးမ်ားကို ေလ်ာ႔ေပးလိုက္တဲ႔ အခါမွာ စြန္ေလးကလည္း မိုးေကာင္းကင္ယံ ထက္က ေလထုထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တဝီးဝီး လည္လ်က္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲက ရစ္ဘီးေလးကလည္း စြန္ေလးရဲ႕ ၾကိဳးဆြဲရာ ေနာက္ကို လိုက္ကာ တဝွီးဝီွး လည္ပတ္လ်က္ ၊ ရစ္ဘီးထဲမွ ၾကိဳးေတြကလည္း တရႊပ္ရႊပ္ ျမည္ကာ ေျဖေလ်ာ႔သြားလ်က္ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လံုး အျမင္မွာလည္း စြန္ေလးက ေဝးကာ ေဝးကာ လည္ပတ္ ပ်ံသန္းလ်က္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စြန္လႊတ္ရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။

         စြန္တစ္ေကာင္ကို လႊတ္တင္တယ္ ဆိုတာ လႊတ္တင္တယ္ လို႔သာ ေျပာၾကတာ တကယ္ေတာ႔ စြန္လႊတ္တယ္ ဆိုတာလည္း အႏုပညာ တစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္ရဲ႕ ရစ္ဘီးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ၾကိဳးေတြကို ေလ်ာ႔ေပးကာ ရစ္ဘီးကို တဝွီးဝွီး လည္ပတ္ေန ေစယံုနဲ႔ေတာ႔ ဒီစြန္ေလးဟာ ၾကာေလ ကိုယ္နဲ႔ ေဝးရာ ေနရာကို ေရာက္သြားေစမွာပါပဲ။ ေလရဲ႕ ဆြဲငင္ရာ သူ႕အလိုလို ဆြဲငင္ လည္ပတ္ရာကို ဆန္႔က်င္ျပီး အားစိုက္ကာ ရစ္ဘီးေလးကို ရစ္ဆြဲမယ္ ဆိုရင္ေတာ႔ စြန္ေလးဟာ ကိုယ္နဲ႔ နီးရာကို ေရာက္လာမွာပါပဲ။ ဒီလို အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခါနီး အခ်ိန္ေတြကို ေလမွာ ပ်ံဝဲေနတဲ႔ စြန္ေလးကို သိမ္းခ်င္တဲ႔ အခါမွာ စြန္လႊတ္သူမ်ား အားလံုးရဲ႕ နည္းတူ လုပ္ရတာ ျဖစ္၏။

        အားတင္း ရစ္ဆြဲျပီး ကိုယ့္ အနားကို ေရာက္လာမွာ စြန္ေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ အသာေလး သိမ္းကာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ စြန္လႊတ္ျခင္း ဆိုသည္မွာ အေပၚသို႔ တတ္ေအာင္ လႊင့္တင္ တတ္ရသလို ၊ အေဝးကို ေရာက္ကာ ျမင့္မားေအာင္ စီးေမ်ာတတ္ဖို႔ လိုသလို ၊ အေဝးမွ စြန္ေလးကိုလည္း ကိုယ့္အနီးနားကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ ဆြဲယူကာ သိမ္းဆည္းတတ္ဖို႔ လိုေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

        ဒါကကို “ စြန္လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ ” တစ္ရပ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

---

        ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ထို ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ ခ်စ္ေသာ သူေတြရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း ခ်စ္သူရဲ႕ စိတ္ၾကိဳက္ အတိုင္း ၊ ခ်စ္သူ အလိုက်သာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ ခ်စ္သူ စိတ္ထဲမွာ ျငိဳျငင္သြားမွာ ၊ ခ်စ္သူ စိတ္ထဲမွာ ထစ္ေငါ့ဖုထစ္ သြားမွာ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝကို မလိုလား ခဲ႔ပါ။ ခ်စ္သူ စိတ္ၾကိဳက္ေဆာင္ကာ  ၊ ခ်စ္သူ သေဘာက်သာ အားလံုးကို ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ႔ပါသည္။ ထိုအရာကို ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ခင္မင္သူ အားလံုးက “ အေလ်ာ႔ေပးလြန္းသည္ “ ဟု ယိုးစြပ္ၾကသည္။

       ဘယ္လိုပဲဲ ျဖစ္ေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ စိတ္တိုင္းက်သာ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္အခန္႔ မသင့္ေသာ ျငင္းခုန္မႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ကာ အခ်ိန္မကုန္ ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္သူ ေျပာသမွ်ကို လိုက္ေလ်ာက “ အေလ်ာ႔ေပးမိပါသည္။ ” ထိုအေလ်ာ႔ ေပးျခင္းသည္ ခ်စ္သူနဲ႔ မေဝးကြာ လိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်စ္သူ တစ္ေန႔ တျခား ေဝးကြာ လြန္းမက ေဝးကြာ လာခဲ႔ရသည္။

         ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ အေလ်ာ႔ေပးေလ ခ်စ္သူနဲ႔ ေဝးကြာ လာေလ ျဖစ္လိမ္႔မယ္ ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားမိခဲ႔ပါ။ သို႔ေသာ္ ေဝးကြာ သထက္ ေဝးကြာ လာခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးငယ္ေတြ စြန္လႊတ္ ကစားေနတာကို ၾကည့္မိျပီး ငယ္စဥ္က စြန္လႊတ္ျခင္းကို ျပန္လည္ သတိရမိပါသည္။

         တကယ္လို႔ . . . .

        စြန္တစ္ေကာင္က ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . ၊ ရစ္ဘီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္. . . . ၊ စြန္နဲ႔ ရစ္ဘီးၾကားမွာ ဆက္သြယ္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ားဟာ သံေယာဇဥ္မ်ား ၊ အခက္အခဲမ်ား ၊ ျပႆနာမ်ား ၊ စိတ္မေၾကလည္မႈမ်ား ၊ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာမ်ား  ၊ ခ်စ္သူ စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္မႈမ်ား အစရွိသျဖင့္ မ်ိဳးစံု ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုပါက ေလအဟုန္ စီးကာ တစ္ခါတေလ လြတ္လပ္မႈ အတြက္ ရစ္ဘီးထဲမွ ၾကိဳးမ်ားကို ေျဖေလ်ာ႔ရင္ ေျဖေလ်ာ႔ ခြင္႔ရွိေပမဲ႔ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္ေတာ႔မယ္ ဆိုရင္ ရစ္ဘီးထဲမွ ၾကိဳးကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္လည္ ရစ္ပတ္ကာ ကိုယ့္အနီးဆံုးသို႔ ဆြဲယူ၍ စြန္ေလးကို မိမိအနားသို႔ ျပန္လည္ ဆြဲယူကာ သိမ္းဆည္း ထားရမွာ မဟုတ္ပါလား။

        အိမ္ျပန္ခ်ိန္ အထိ ေလရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာ ေနာက္သို႔ ေျဖေလ်ာ႔ရင္း မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွ ေမွာင္မည္းေသာ ေကာင္းကင္မွာ မျမင္မကန္းနဲ႔  ရစ္ဘီးရဲ႕ ဟိုရစ္ ဒီရစ္ေၾကာင့္ စြန္ေလးက ဟိုတိုး ဒီတုိးနဲ႔ သစ္ပင္မွာ ျငိ ၊ ဓါတ္ၾကိဳးမွာ တြယ္ကာ ဘဝဆိုးျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ ပစ္လိုက္ရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ဆိုေသာ အလင္းေရာင္ေလး ရွိေနခ်ိန္မွာ ျမင္ျမင္ထင္ထင္နဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ အနီးဆံုးကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လည္ ရစ္ပတ္ ဆြဲေဆာင္ရမွာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။

---

        ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။

      ခ်စ္သူ ဆိုတာ စြန္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္သာ ရစ္ဘီး တစ္လံုး ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ၊ စြန္နဲ႔ ရစ္ဘီးၾကားမွာ ဆက္သြယ္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ားဟာ သံေယာဇဥ္ ၊ စိတ္ေကာက္မႈ ၊ အလိုမက်မႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔မယ္ ဆိုရင္ . . . . . . . ၊ အခ်ိန္အခါ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုေသာ ရစ္ဘီးေလးဟာ ခ်စ္သူ ဆိုေသာ စြန္ေလး ေလအဟုန္မွာ ဝဲပ်ံေနႏိုင္ေအာင္ အေလ်ာ႔ေပးပါလိမ္႔မည္။

        သို႔ေသာ္ ေနဝင္ မိုးခ်ဳပ္ ၊  ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အလင္းေရာင္ေလး စုန္းစုန္းမျမဳပ္ခင္ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ခ်စ္သူ ဆိုတဲ႔ စြန္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ရစ္ဘီးေလးက တစ္ခါေလာက္ေတာ႔ ဆြဲေခၚကာ ကၽြန္ေတာ္႔ အနားမွာ ကပ္ကာ သိမ္းထားပါရေစ။ ဒါဟာ အႏိုင္လိုမႈလည္း မဟုတ္သလို ၊ စိတ္မရွည္ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ ခ်စ္သူ ဆိုတဲ႔ စြန္ေလး . . . . သစ္ပင္မွာ ျငိ ၊ ဓါတ္ၾကိဳးမွာ တြယ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတဲ႔ ရစ္ဘီးကေန ျပတ္ေတာက္ကာ ကြဲကြာ သြားမွာ စိုးရိမ္ေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ “ ရင္တြင္းမွ ခ်စ္ျခင္း ” လို႔ပဲ ဆိုပါစို႔။

         ခ်စ္သူ ဆိုတာ စြန္ ၊ ရစ္ဘီး ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ၊ စြန္နဲ႔ ရစ္ဘီးကို သြယ္ထားေသာ ၾကိဳး ဆိုတာ သံေယာဇဥ္ ၊ စိတ္အလို မက်မႈ ၊ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္မႈ ေတြ ဆိုပါစို႔။ ဒါဆို စြန္လႊတ္ျခင္း ဆိုတာ အႏုပညာ တစ္ရပ္လို႔ သတ္မွတ္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ခ်စ္ျခင္း ဆိုတာလည္း အႏုပညာ တစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္ပါလား။

         စြန္လႊတ္ျခင္း ဆိုတာ အႏုပညာ . . . ဆိုရင္ . . . 

         ခ်စ္ျခင္း ဆိုတာလည္း အႏုပညာ ပါပဲ။

ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုေဇာ္

စြန္လႊတ္ျခင္း အႏုပညာ