မေန႔က ျပီးခဲ႔တဲ႔ အေမေန႔
အဲဒီ ဝလံုး ( ဝ ) ေပါ႔
ကိုယ့္ဖာသာ အိမ္မွာ ေရးေနတုန္း
သူရဲေကာင္း ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
အေဖ ၊ အေမ ၊ အဖြား
ရဲရဲေတာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားၾကားမွာ
ငါ့သားေလးက ေတာ္လိုက္တာ တဲ႔ ၊
ငါ့သား ဝလံုးေလးက လွမွလွ တဲ႔
အဲဒီလို ခ်ီးက်ဴးခဲ႔ၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ တခဏ
ဒီဝလံုးက ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ႔
လက္ေရး ဂရုစိုက္ပါ တဲ႔
ဆရာမက မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။
မျခစ္ခ်င္ ၊ ျခစ္ခ်င္
ဝတ္ေက်တန္းေက် ျခစ္ေပးလိုက္တဲ႔
ေကာက္တိေကာက္ေကြး ခပ္တိုတို အမွန္ျခစ္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ ဝလံုးေလးက
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ မႈန္ျပျပေပါ႔။
ဒီစာအုပ္ထဲက ဒီဝလံုးေလးကို
ထြက္မက်ေအာင္ အသာအယာ ဖိျပီး
က်ဴရွင္ ဆရာမဆီေရာက္ေတာ႔
ဝလံုးကိုေတာင္မွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူးလား တဲ႔
မ်က္ေထာင့္နီ ၊ ေမးေၾကာတင္းျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဆစ္ကို ေပတံနဲ႔ ျဗင္းတယ္။
ဝလံုးဆိုတာ ေကာင္းကင္က လျပည့္လို ဝိုင္းစက္ရတယ္
ေရထဲက တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေကာက္တိေကာက္ေကြး လမင္း မဟုတ္ဘူး တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ့္ ဝလံုးေလး ငိုမ်ား ေနမလား
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာ မသိဘူး ၊
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မငိုဘူး. . .
ဒါေပမဲ႔ . . ဝမ္းနည္းတယ္။
အဲဒီလိုပဲ . . .
ကိုယ့္ရပ္ကြက္မွာ ကိုယ္ၾကက္ဖ
သူမ်ား ရပ္ကြက္မွာ ၾကက္မ
“ ေအာက္ . . အီး . . အီး . . အြတ္ ” လို႔ေတာင္မွ
မေအာ္ႏိုင္တဲ႔ ဘဝ။
“ ဒါ ဘာျဖစ္လဲ ငါ့သား . . ဒါဟာ ေလာကဓံ ” တဲ႔။
အေဖက လက္တစ္ဖက္ဆြဲ
အေမက ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲ
ကၽြန္ေတာ့္က တြဲလဲ
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မိုးေပၚ မပ်ံႏိုင္ေပမဲ႔
ေအာက္ေျခေတာ႔ ခဏတာ . . .
( ထပ္ေျပာပါရေစ ) ခဏတာ လြတ္ခဲ႔တယ္။
ဒါဟာ မိဘဆီက ရတဲ႔ အားတဲ႔လား။
ဒါဟာ မိဘရဲ႕ ေပးဆပ္မႈတဲ႔လား။
ဒါဟာ မိဘရဲ႕ . . . . . . ။
ဝလံုးေလး တစ္လံုးေတာင္မွ
ဘဝ မေျပာင္းဘဲ ေနရာေျပာင္းတိုင္း
ေတြ႕ ၊ ထိ ၊ သိ ၊ ျမင္ ၊ ၾကား ၊ နာ ၊ ခံစား သူတို႔ေၾကာင့္
ပံုသ႑ာန္ ေျပာင္းလဲႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။
အမွန္ကေတာ႔ . . . .
ကၽြန္ေတာ္ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
နပိုလီယံ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
ဟစ္တလာ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
ကလင္တန္ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
ဘီလ္ဂိတ္ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
စတိေဂ်ာ့ခ်္ ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
အိုဗားမား ေရးလည္း ဒီ ဝလံုးပဲ ၊
အားလံုးဟာ ဝလံုးေတာ့ ဝလံုးပဲ မဟုတ္လား ဟင္။
ေအာက္ေျခက အစဆြဲလို႔
အထက္ကို ပင့္တင္ ဝိွုက္သြင္းျပီး
ေအာက္အစနဲ႔ ျပန္ဆက္လိုက္တာကို
ဝလံုး လို႔ တိတိက်က်ကို ျပဌာန္းထားတယ္ မဟုတ္လား။
အိုဗားမားကို ဝလံုး ေရးခိုင္းလို႔ နည္းစနစ္ မက်လို႔
လက္ထိပ္ေခါက္မဲ႔ လူ မရွိဘူး ၊
အေမရိကန္ၾကီးက ျမန္မာ ဝလံုးကို ေရးသြားႏိုင္တယ္ ဆိုျပီး
လက္ခုပ္ လက္ဝါးေတြေတာင္မွ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔
ညံညံစီ ေနဦးမွာပါပဲ။
သူ႕ ဝလံုးေလး တစ္လံုး
အစ နဲ႔ အဆံုး
အလံုး နဲ႔ အသြယ္
အရစ္ နဲ႔ အေကာက္
အမို႔ နဲ႔ အေမာက္ မွာ
ဘယ္သူကမ်ား ျပစ္တင္္ ေဝဖန္မႈ မျပဳတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ဒီမွာဗ် . . ဒီမွာ . .
စာလံုးေလး တစ္လံုးေတာင္မွ ဒီလိုေတြ ပံုပန္းက်မေနတာ
အခု . . .
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္
ကိုယ့္စာထဲကို ျပန္ၾကည့္
ကိုယ္အေရွ႕ကို ၾကည့္
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္
ကိုယ့္မ်က္စိ တစ္ဆံုးကိုၾကည့္
ကိုယ့္နဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်ကိုၾကည့္
ကိုယ့္ရဲ႕ တစ္ကမၻာလံုးကိုၾကည့္
ျမင္သမွ်က မေတာ္တဆ မွားေနတာလား
ျမင္သမွ်က တမင္မွားေနတာလား
ျမင္သမွ်က တမင္ကို မွားေအာင္ လုပ္ထားတာလား
ျမင္သမွ်က အျမင္ မွားေနတာလား
ျမင္သမွ်က အမွား ျမင္ေနတာလား။
အဲဒီလို . . .
တခ်ိဳ႕ေသာ စကားလံုးေတြက အသံထြက္ေတြေျပာင္း
တခ်ိဳ႕ေသာ စကားလံုးေတြက အဓိပၸါယ္ေတြေျပာင္း
တခ်ိဳ႕ေသာ စကားလံုးေတြက ဝိညာဥ္ေတြေပါင္း
“ တစ္ နဲ႔ တ ”
“ သိတ္ နဲ႔ သိပ္ ”
“ တယ္ နဲ႔ တရ္ ”
“ အခ်စ္ နဲ႔ Aခ်စ္ ”
“ မဟုတ္ဘဲ နဲ႔ မဟုတ္ပဲ ”
ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ၾကတာလဲ လို႔
ခပ္ေတြးေတြး ၊ ခပ္က်ိတ္က်ိတ္ ေမးၾကည့္ေတာ႔
သူတို႔လည္း ခပ္တိုးတိုး ေျဖတယ္ . . . မသိၾကဘူး တဲ႔။
ငါတို႔လည္း မသိၾကဘူး။
လူညီတယ္ ဆိုျပီး “ ဤ ” ကို “ ကၽြဲ ” လုပ္လိုက္ၾကတာတဲ႔။
ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဒီကၽြဲကို စီးမယ္ ဆိုေတာ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို အရိုင္းအစိုင္းလို ၾကည့္ၾကျပန္ေရာ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ . . .
အသာေလး ေခါင္းင႔ံု ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလးကပဲ ထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။
တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္ . . . .
ကၽြန္ေတာ္ “ ကုတ္ ” တာက တဝမ္းပူ နဲ႔ ဆိုေတာ႔
ေခါင္းကို ကုတ္တာပါ ၊
ပေစာက္ နဲ႔ မဟုတ္တဲ႔ အတြက္
ဒီလို “ ကုပ္ ” ခဲ႔ျခင္း မဟုတ္။
ဒါေပမဲ႔ . . .
အဲဒီညကလည္း လမင္းၾကီးသာခဲ႔ျပီး
ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔လည္း မိုးက လင္းခဲ႔ျပန္ပါေသးတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ . . . .
နံနက္ မိုးလင္းေတာ႔ ေနမင္းၾကီး ထြက္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္က Good Morning တဲ႔။
ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကတယ္။
ဒါဟာ ေန႔သစ္ တစ္ခုကို ၾကိဳဆို လိုက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ႔ စည္းခ်က္ ဆိုတာ . . .
ရင္ဘတ္ တူညီေနမွ မဟုတ္ပါဘူး
ရင္ခုန္သံ တူညီေနရင္လည္း ျဖစ္တာပါပဲ။
“ ကဗ်ာ ဆိုတာ ရင္ထဲက လာတဲ႔ အသံ ” လို႔ ဆိုတယ္။
ေဟ့ . . ဒီမွာ . . . .
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက အသံကို ခင္ဗ်ား ၾကားရဲ႕လား။
အဲဒီေန႔ကမွ . . .
ဇရက္ေတြက ညႊန္႔ေပါင္း အစိုးရ ဖြဲ႔လိုက္ၾကတယ္။
အမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကတဲ႔ အတုိင္း
အုပ္အုပ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပါပဲ။
နဂိုကတည္းက ရွိျပီးသားေတြ ဆိုေတာ႔လည္း
နငယ္က ကိုင္းထြက္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
သူတို႔က ေရႊဖလားေလ . . .
ဒီေတာ႔ ေငြအနားကြပ္ စရာ မလိုေတာ႔ဘူး တဲ႔။
ဘဝဟာ ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္နဲ႔
အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ဇရက္ေတြကေတာ႔ . . .
သူတို႔ဖာသာ ေျပာလို႔ ၊ ဆိုလို႔ ၊ ျငင္းလို႔ ၊ ခုန္လို႔ ေကာင္းတုန္း။
မိုးသံေလးေတြေတာင္မွ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ ဆိုပဲ။
အဲဒီကဗ်ာက . . .
အဲဒီေနရာမွာ . . .
အဲဒီ စကားလံုးေလး တစ္လံုး မွားသြားတာနဲ႔
အဲဒီ အသံေတြ အကုန္လံုး ပ်က္ဆီးျပီး
အဲဒီ အသံေတြ “ အ ” ကုန္တာ အေမရဲ႕
အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီကဗ်ာေလးက “ ဝစီပိတ္ ” သြားရတာ။
ကၽြန္ေတာ္က အေမာတေကာ ရွင္းျပေတာ႔
အေမက ျပံဳးျပီး နားေထာင္တယ္။
ျပီးေတာ႔ အေဖ့ဆီကို ကဗ်ာေလးကို ကမ္းေပးလိုက္ေတာ႔
အေဖက လွလွပပ အထက္ကလို အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ေပးတယ္။
“ ကဗ်ာ ဆိုတာ ရင္ထဲက လာတဲ႔ အသံ ” တဲ႔
ဟာ ခနဲပါပဲ . . .
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အသံေတြ
အုန္းအုန္းကၽြက္ကၽြက္ ျမည္လာတယ္။
အဲဒီက စတာေပါ႔တဲ႔။
ေလးလံုးစပ္မွာလား ၊ ပ်ိဳ႕မွာလား
ေဒြးခိ်ဳးလား ၊ ရတုလား
ေလးခ်ိဳးလား ၊ တ်ာခ်င္းလား
အလကၤာလား ၊ ဘာသာေဗဒလား
ေမာ္ဒန္လား ၊ အသံမဲ႔လား
ပို႔စ္ေမာ္ဒန္လား ၊ ဒီဒီဒါဒါလား
သားေခ်ာ့ ကဗ်ာလား ၊ မယားေခ်ာ့ ကဗ်ာလား
ဘာလား . . . ဘာလား . . . ဘာလား . . .
အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔က်ျပန္ေတာ႔လည္း မိုးခ်ဳပ္ျပန္တာပါပဲ။
ေသခ်ာတယ္ အသက္ တစ္ရက္ၾကီး သြားျပန္ျပီ။
အဆံုးကို ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးဘူး။
အဲဒီလို စကားလံုးေလး တစ္လံုး မွားသြားတာနဲ႔
ကဗ်ာဟာ ဝစီပိတ္ျပီး အတိတ္ထဲမွာပဲ က်န္ေနခဲ႔တယ္ ဆိုလား ၊
ကဗ်ာဟာ ၾကိဳးျပတ္ျပီး ေထာ့က်ိဳးနဲ႔ ကေနရတယ္ ဆိုလား ၊
ကဗ်ာဟာ မီးစာကုန္ ၊ ဆီခန္း သက္တမ္းကုန္တယ္ ဆိုလား ၊
အဲဒီလို သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ၾကားမွာ
ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္က အသက္က အေတာ္ကို ခံဖို႔ မလြယ္ပါလား။
ဒါေပမဲ႔ ကဗ်ာက အသက္ေလး မွ်ဥ္းမွ်ဥ္း ရွဴရင္း
အလံျဖဴ တစ္လက္ ေက်ာမွာ တပ္ျပီး
တေရြ႕ေရြ႕ေျပးတယ္။
လိုရာခရီးကို ေရာက္ေတာ႔ ေရာက္မွာပါ။
ဒါေပမဲ႔. . . ၾကာေတာ႔ ၾကာဦးမယ္။
အဲဒီ တစ္လံုးေလး မွားတာနဲ႔
ကဗ်ာက လံုးျပီး ျခင္းထဲ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္
မွားမဲ႔မွား မ်ားမ်ားသာ မွားပစ္လိုက္စမ္းပါ သားရာ တဲ႔။
အမွားမ်ားေလ အမွန္နဲ႔ နီးေလပဲ တဲ႔။
- - - - - -
ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ အ သြားတယ္။
အမွားမ်ားတာနဲ႔ အမွန္ နဲ႔ နီးတာ ဆိုင္လို႔လား လို႔
ကၽြန္ေတာ္ေလ . . . . ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေလး အတိုင္း အ သြားတယ္ ၊
ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို ဝစီပိတ္သြားတယ္။
- - - - - -
အေဖက ဆက္ေျပာတယ္ ၊
“ ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ အမွားကို သင္ခန္းစာ ယူတတ္ဖို႔ လိုတာေပါ႔ ” တဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဆီမီးခြက္ မဟုတ္ေတာ႔
ဟုပ္ခနဲေတာ႔ ထမေတာက္ပါ ၊
ကၽြန္ေတာ့္ နားခြက္ကလည္း ဆီမီး မရွိ
နဂိုကကို နကိုင္းထြက္ျပီး ၊ မီးစာကုန္ ဆီက ေမြးရာပါ ခန္းေနတယ္။
ပါးစပ္က ????? ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္သံုးျပီးေတာ႔မွ
အေဖက ရွင္းျပတယ္။
အမွားဆိုတာ မွားႏိုင္ခြင့္ ၁၀၀ ပဲ ရွိတယ္ ဆိုပါေတာ႔
တစ္ခုတည္းကို ထပ္ခါထပ္ခါ မွားေနတာထက္စာရင္
အမွား တစ္ခုကို တစ္ခါမွား တစ္ခါ ျပင္လိုက္ ဆိုတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား။
ဒီလိုဆိုရင္ အမွားမ်ားမ်ား ေတြ႕ေလ အမွန္နဲ႔ နီးေလေလေပါ႔ တဲ႔။
မရည္ရြယ္ တဲ႔ အတြက္ . . . .
ဘယ္သူမွေတာ႔ “ မင္း ” ျဖစ္မလာခဲ႔ပါ။
“ ေစာ္ကဲ ” နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မခင္တဲ႔ အတြက္
“ ဟင္း ” ခနဲေတာ႔ . .
ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း တစ္ခါ ခ်လိုက္ပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ . . .
ကဗ်ာ ဆိုတဲ႔ အႏုပညာက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ဝင္တိုက္တယ္။
ရင္ကို ထိလား ၊ မထိလား ဆိုတာထက္
ကဗ်ာ နာသြားလား ၊ မနာဘူးလား ဆိုတာက
ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပိုအေရးတၾကီး သိခ်င္ေနမိတယ္။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ . . . .
ကဗ်ာ ဆိုတာ အႏုပညာေလ
အႏုပညာ နာမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္။
ဇရက္ေတြကေတာ႔ . . . .
သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ သီခ်င္း ညည္းေနၾကတယ္။
ဟုတ္ကဲ႔ . . . အဲဒီ သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါတယ္။
“ အားလံုးက ဆရာၾကီးေတြခ်ည္းပဲ ၊ တပည့္ ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
သူကလည္း ေသရွာျပီ ” တဲ႔။
ဒါက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် အကုန္ပါပဲ ၊
သူတို႔ကလည္း ဒါကိုပဲ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ရြတ္ေနတာပါ။
အဲဒါနဲ႔ပဲ . . .
ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြကို ရပ္ျပီး . . .
စာသားေတြ မ်ားမ်ား ခ်ေရးပစ္လိုက္တယ္။
ဗံုးေပါလေအာပါပဲ. . . .
အစီအစဥ္ က်ေနျခင္း မရွိသလို
ဘာေတြက ဘာေတြကို ျဖစ္ပ်က္ ရႈ႕ေနလဲလည္း မသိဘူး။
ထြက္သက္ ဝင္သက္ကို ထမင္းရည္ပူစည္းလို သေဘာထားျပီး
အသက္ေအာင့္ျပီး ေက်ာ္လိုက္တယ္။
ဒီေတာ႔ Microsoft Word က
ကၽြန္ေတာ့္ ေရးသမွ်ကို ေအာက္က အနီေၾကာင္းနဲ႔ တားတယ္။
မွားတယ္ . . . မွားတယ္ . . . မွားတယ္ . . .
ဟိုဟာလည္း မွားတယ္ ၊ ဒီဟာလည္း မွားတယ္
အားလံုးမွားတယ္ကြာ တဲ႔။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ “ အ ” သြားရျပန္တယ္ ၊
ဝစီပိတ္ပါပဲ ၊
ခဏ ခဏ ဝစီပိတ္ရလြန္းေတာ႔လည္း
“ လူအ အိပ္မက္ ” ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
တိတ္တဆိတ္လည္း ေၾကကြဲမိပါရဲ႕။
အဲဒီ Word ေပၚကို ကာဆာ မခ်ရဲဘူး ၊
စာလံုး တစ္လံုး မခ်ရဲဘူး ၊
ေအာက္က အမွားမ်ား ဆိုေသာ မ်ဥ္းနီက လိုက္ကာ တားေနလို႔။
“ တစ္ခါက ” ဆိုလည္း အမွား . . .
“ တခါက ” ဆိုလည္း အမွား . . .
အမွား အမွားခ်င္း ေခ်ခ်င္ေပမဲ႔ အမွန္ ျဖစ္လာပါ႔မလား။
ေခါင္းရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိေနတုန္း
သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေတာ႔ . . .
အဲဒါ Format အမွား တဲ႔။
ဟိုဟာကို အမွန္ျခစ္ျဖဳတ္ ၊
ဒီဟာကို အမွန္ျခစ္ျဖဳတ္လိုက္ေတာ့
ေရးသမွ်ဟာ ရင္ထဲက အသံေတြ ျဖစ္လာျပန္ပါေရာလား။
ဒါေပမဲ႔ . . .
အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း . . . . .
ဇရက္ေတြကေတာ႔ သူတို႔ သီခ်င္း သူတို႔ ဆိုေနၾကတုန္း။
အဲဒီ “ အမွန္တရား ဆိုတာ အမွား တစ္ရံေပါ႔ ” ဆိုတဲ႔
ဟာသ ေဆာင္းပါးေလးထဲကလို
တစ္ခါတေလေတာ႔လည္း
“ အၾကံသမား ” ဆိုတာ “ ဖန္သားျပင္ေပၚ ” မွာသာ ျမင္ရတာပါလား
လို႔ ခပ္ထြားထြား ေတြးမိျပန္တယ္။
တကယ့္ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ႔ . . . .
သူတို႔က ဟန္ေဆာင္ အျပံဳးနဲ႔ ယဥ္လို႔ ၊ လွလို႔ ၊ ဝလို႔ ၊ ခန္႔လို႔ပါလား။
ဒီလိုေတြးျပီး ဒီလိုေငးေနခ်ိန္မွာေတာ႔ . . .
ကၽြန္ေတာ့္ ဝလံုးေလးေတြက လံုးဝိုင္းစ ျပဳလာပါျပီ။
အေမေရ . . . အေဖေရ . . . ဆိုျပီး
ေအာ္ဟစ္ တိုင္တည္ကာ ေျပာေနရမဲ႔ အခ်ိန္ မဟုတ္ေပမဲ႔
အခုအခ်ိန္ အေမ ၊ အေဖ သိရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ ေလထဲမွာ မပ်ံဝဲႏိုင္ေပမဲ႔
ေအာက္ေျခေတာ႔ ခဏတာ . . .
( ထပ္ေျပာပါရေစ ) ခဏတာ လြတ္ဦးမွာပါပဲ။
အဲဒီလိုဆိုရင္ . . .
စိတ္မပါ လက္မပါ ျခစ္ေပးခဲ႔တဲ႔ . . .
အမွန္ျခစ္ တိုတိုေလး ျခစ္ေပးခဲ႔တဲ႔ ဆရာမကို . . . ၊
လက္ဆစ္ကို ေပတံနဲ႔ ျဗင္းခဲ႔တဲ႔ က်ဴရွင္က ဆရာမကို . . . ၊
အရင္ကတည္းက အားေပးခဲ႔ၾကတဲ႔ . . .
အေမ ၊ အေဖ နဲ႔ ရဲရဲေတာက္ အမ်ိဳးေတြကို . . . ၊
ျပီးေတာ႔ . . . ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို . . . ၊
ကၽြန္ေတာ္ အခုေတာ႔ ဝလံုးေလး လွလွ ဝိုင္းဝိုင္းေလး ေရးျပေနႏိုင္ခဲ႔ျပီ။
ဒါေပမဲ႔ . . . .
ဒီအခ်ိန္မွ ဝလံုး ဝိုင္းေအာင္ ေရးႏိုင္လို႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ ဆုလာေပးမွာ မဟုတ္သလို
ဘယ္သူ႕မွလည္း တေျဖာင္းေျဖာင္း လက္ခုပ္ လာတီးမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ အပိုင္းအျခားက ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ျပီ မဟုတ္လား။
အဲဒါပါပဲ . . . .
အေဖ နဲ႔ အေမရာ။
ကၽြန္ေတာ္ အခု ဝလံုး လွလွေလး ေရးတတ္ေနျပီလို႔ . . .
ကၽြန္ေတာ္ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။
ဒီလိုပဲ . . .
အေမမ်ား ေန႔တိုင္း ၊ အေဖမ်ား ေန႔တိုင္း
ကၽြန္ေတာ္ အေမ႔ကို သတိရတယ္ ၊ အေဖ့ကို လြမ္းတယ္ လို႔ . . .
ေရးမေနေတာ႔ပါဘူး။
ဒါေတြက ေက်ာ္လြန္ခဲ႔ျပီေလ။
မိဘကို သတိရေနတဲ႔ သားသမီးတိုင္း အတြက္ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္းက
အေဖမ်ားေန႔ ၊ အေမမ်ားေန႔ပဲ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင့္ မေန႔က အေမမ်ားေန႔မွာ . . .
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေရးေတာ႔ဘူး အေဖ နဲ႔ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္မွ ေရးမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ အသံေတြ ျမည္ေနတယ္
အေဖ နဲ႔ အေမ ၾကားရဲ႕ မဟုတ္လား။
ဒါဆို “ ကဗ်ာ ” ပါပဲေလ။
အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ
ခပ္ထက္ထက္ ေသြးထားတဲ႔ ဓါးေတြ ရွိတယ္။
က်ည္ကာ အက်ႌဝတ္သြားလည္း အပိုပဲ
သူတို႔က ေနာက္ေက်ာကေန ဇတ္ပိုးကို ထိုးမွာ
က်ည္ကာအက်ႌမွာ ေကာ္လံ မပါဘူး တဲ႔
သတိေပးသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
ဒါဆိုလည္း ကိုယ္ဗလာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ
မကာလို႔ မထူးမဲ႔ အတူတူ
က်ည္ကာ အက်ႌက ေလးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ဇရက္ေတြကေတာ႔ . . .
အခ်ိန္ကိုက္ သူတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းကို
အသံက်ယ္က်ယ္ တစ္မ်ိဳး . . .
အသံတိုးတိုး တစ္မ်ိဳးနဲ႔ . . .
ညည္းေနၾကေလရဲ႕ ၊
ဘာတဲ႔ . . .
“ အားလံုးက ဆရာၾကီးေတြခ်ည္းပဲ ၊ တပည့္ ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။
သူကလည္း ေသရွာျပီ ” တဲ႔။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
20.1.2011
မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုယ့္စာေတြ ကိုယ္ဖတ္ျပီး အမွားေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ၊ ျပီးေတာ႔ Facebook မွာ လိုက္ျပီး ဖတ္မိျပီး မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အမွားမ်ား အတြက္ ရည္ရြယ္တာပါ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
20.1.2011
17 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:
အရင္ဆံုး ဒါေလးကို ဖတ္ျပီး ျပံဳးမိတယ္.... စာရဲ႕သေဘာကိုေတာ့ ေကာက္ခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးဆြဲခ်ေနမိတယ္..... ဒိလိုပံုစံနဲ႕ ေပါက္ကြဲေရးသားမႈေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္မိတယ္.. ကိုေဇာ္...
ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္
မိဘကို သတိရေနတဲ႔ သားသမီးတိုင္း အတြက္ ေန႔တိုင္းဟာ အေဖမ်ားေန႔ အေမမ်ားေန႔ဘဲ မဟုတ္လား... ( အဲဒီ စာသားေလးကို သေဘာက်တယ္ )
"ကဗ်ာ ဆိုတာ ရင္ထဲက လာတဲ့ အသံ" ဲေပါ့။ အခု ရင္ထဲက လာတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ကဗ်ာ တစ္ပိုဒ္ ျဖစ္လာျပီမလား ကိုေဇာ္...။
ေန႔တိုင္းပဲ အေမအေဖကိုသတိရေနမိပါတယ္.။
ရင္ထဲကေနလာတဲ့အသံကို အၿမဲပံုေဖၚႏိုင္ပါေစ။
ကမၻာေပၚမွာရိွတဲ့ မိခင္ဖခင္မ်ားအားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာၿပီး ခ်စ္ေသာသားသမီးမ်ားနဲ႔ မကဲြမကြာ
အတူေနထိုင္ႏိုင္ပါေစ.။
ခင္မင္စြာ
သဒၶါ
ရင္ထဲကျမည္တဲ့ အသံေတြကို ေတာ္ေတာ္ဖတ္လိုက္ရ တယ္..း)))
မိဘကို အၿမဲသတိရေနတာက အေကာင္းဆံုးသိတတ္ ျခင္းပါပဲ..ကိုေဇာ္ေရ..
သာဓုပါဗ်ာ...၊
စာအရွည္ၾကီးဖတ္လာၿပီးမွ ေအာက္ဆံုးေရာက္ေတာ ့
ေလာကၾကီးမွာ တပည္ ့မရွိေတာ ့ဘူးဆိုတာသိသြား
ရပါေတာ ့တယ္ဗ်ာ...။
ကိုေဇာ္ ေရ
ဖတ္သြားတယ္ကဗ်ာေလး
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
ထိထိမိမိ..ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ကို
လာဖတ္သြားပါတယ္..
အဓိပၸါယ္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ကဗ်ာရွည္ေလးကို သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ မိဘနဲ႔ သားသမီး၊
ဝလံုးေလးရဲ႕ ေျဖာင့္မတ္မႈ သီအိုရီ၊ စာလံုးေတြရဲ႕ အမွားအမွန္ ဥာဥ္သေဘာ၊ ေကာက္ေၾကာင္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ တည့္မတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာရသေလး ရင္ထဲ ထိမိပါေလရဲ႕ဗ်ာ။
ကုိေဇာ္က ၀လုံးကုိ ၀ုိင္းေအာင္ေရးတတ္ေနၿပီဆုိေတာ့ ဒါ တကယ္ဂုဏ္ယူစရာပါ။က်ေနာ့္မွာျဖင့္ ခုထိ ၀လုံးကုိ ေရထဲကလမင္းလုိ ေကြးေကာက္ေနလုိ႔ကုိ မ၀ေသးဘူး။
း၀)
ခင္မင္လ်က္
ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)
၀လံုးကဗ်ာလာဖတ္ပါတယ္ ကိုေဇာ္ :)
ကဗ်ာဆုိတာ ဖတ္တဲ့သူက ကဗ်ာလုိ႔သတ္မွတ္လုိက္ရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားၿပီ၊
အေမကုိ သတိရတဲ့ေန႔ဟာ အေမေန႔ပဲ၊
ဝ လုံးဟာ သုည ျဖစ္ႏုိင္သလုိ အုိ လဲျဖစ္ႏုိင္တယ္ အဲဒီလုိပဲ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူေတြအတြက္ သတ္မွတ္ထားတာျဖစ္ႏုိင္တယ္၊
စာအရွည္ႀကီးဖတ္သြားၿပီ၊ ဇရက္ေတြ ညီလာခံသြားေလ့လာလုိက္ဦးမယ္။
ဝလံုးေလး ဝိုင္းဝိုင္းေရး ညီေလးပုခ်ာခ်ာ ၊ ဂငယ္ေအာက္က ဟတတ ဝနဲ႔ မတူပါ.... တစ္ဖက္ေစာင္းက င ကိုရ ဝနဲ႔ မတူပါ....
ဟိဟိ မူၾကိဳတုန္းက သီခ်င္းေလးသတိရမိပါတယ္။ ထပ္တူခံစားမိပါတယ္ ကိုေဇာ္ေရ။
“ဝ” လံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း..
အေမမ်ားေန႔မွာ ေရးတဲ႔ ကိုေဇာ္႔ရဲ႕ အမွတ္တရ ကဗ်ာေလး ကို အားေပးသြားပါတယ္..။
Wow this is a great resource.. I’m enjoying it.. good article
ကိုေဇာ္ကိုအားေပးေနသူတစ္ဦးပါ။ကဗ်ာရဲ႕ေအာက္ဆံုးနွစ္ပိုဒ္ကိုshareပီးေတာ့fbမွာတင္လိုက္ပါတယ္....
အစဥ္အျမဲးအားေပးလ်က္......
“ ကဗ်ာ ဆိုတာ ရင္ထဲက လာတဲ႔ အသံ ”
ညီမေလးေတာ့ ခုထိ ဝလံုး ဝိုင္းေအာင္မေရးနိုင္ေသးဘူးထင္တယ္အကို...:)
Post a Comment