ေၾသာ္ . . . ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းအေပၚမွာ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အျမင္ကို ေရးရမွာလား။ ဟုတ္ကဲ့ . . ဒီလိုဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္ကေပါ႔။
ျပဳတ္ျပီးေတာ့ သုတ္စားဖို႔ အတြက္ အသားေတြကို မီးနည္းနည္းေလးနဲ႔ ျပဳတ္ထားျပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ဟိုလိုက္ဖတ္ ၊ ဒီလိုက္ဖတ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဗဳန္းဆို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္ခ်လာပါ၏။ သူ႕ေကာင္မေလး အတြက္ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ဝယ္ေပးခ်င္လို႔ အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚတာပါ။ သူကလည္း ရန္ကုန္ကို လူၾကံဳရွိတုန္း ေပးခ်င္လို႔ေပါ႔ေလ။
ျဗဳန္းစားၾကီး ေရာက္လာျပီး အေလာတၾကီး ေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကြန္ပ်ဴတာေလး ေကာက္ပိတ္ျပီး ေရခ်ိဳးကာ ထလိုက္သြားမိသည္။ မီးဖိုခန္းထဲမွာ မီးနည္းနည္းေလးနဲ႔ ျပဳတ္ထားတဲ့ အသားအိုးကို လံုးဝကို ေမ့သြားခဲ့၏။ အိုးၾကီးနဲ႔ ေရအမ်ားၾကီး ထည့္ျပီး မီးနည္းနည္းေလးနဲ႔ ျပဳတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ သတိမထားမိသလို ျဖစ္သြားခဲ့၏။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ လိုက္သြားျပီးေတာ့ ကားေပၚမွာ ထိုင္စီးရင္း မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာမွ အသားျပဳတ္အိိုးၾကီးကို သတိရေတာ့သည္။
" ဟာ . . ငါ့ အသားျပဳတ္အိုးၾကီး "
လို႔ ထေအာ္မိသည္။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကလည္း လန္႔သြားျပီးေတာ့ ဘာလဲဟ . . ဘာလဲဟ . .ဆိုျပီး အျငိမ့္ထဲက လူရႊင္ေတာ္ ေက်ာ္ထူးလို႔ ျပန္ေအာ္၏။
" ငါ အသားျပဳတ္အိုးၾကီး ေမ့ျပီး မီးဖိုေပၚတင္ထားခဲ့မိျပီ။ "
ဒီလို သူ႕ကို အလန္႔တၾကားထပ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက . . .
" ဒါမ်ားကြာ။ မင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးေတာ့ ပိတ္ခိုင္းလိုက္ေပါ႔။ "
လို႔ ဆို၏။ ဟုတ္သားပဲ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းျပီး ပိတ္ခုိင္းလိုက္ပါသည္။ အခန္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ပိတ္လိုက္ေသာ အေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသားျပဳတ္အိုးၾကီးက ေရခမ္းကာ အနည္းငယ္ေတာင္မွ တူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္၍ ေနေပျပီ။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ေရဓါတ္ လံုးဝ ခမ္းကာ အထဲမွ အသားတံုးမ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႕ျပီး ကၽြမ္းေလာင္ လာေပလိမ့္မည္။
ျမိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာေပလိမ့္မည္။ တကယ္လို႔ ကားလမ္းေတြသာ ပိတ္ေနခဲ့ရင္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေအာင္ ပိုၾကာေနေပလိမ့္မည္။ ဒီေလာက္ ၾကာေနမဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ခုနကေတာင္မွ ေရခမ္းလုလု ျဖစ္ေနေသာ အသားအိုးၾကီး မီးပါ ထေလာင္ႏိုင္ေပ၏။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေဘးအခန္းက သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ႏိုင္လို႔။
ဒီလို အလြယ္တကူ အကူအညီေတာင္းလို႔ ရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုျပီးေတာ့ စကားဆက္ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ အလ်င္းသင့္လို႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက မဂၢဇင္း တခ်ိဳ႕မွာလည္း စာေရးသလို ၊ သူက ရုပ္ရွင္မွတ္တမ္း ေရးတာလည္း အလြန္ ဝါသနာ ပါသည္။ သူ႕ဝါသနာနဲ႔ သူ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ အေတာ္ကို တိက်ေသခ်ာသလို ၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ က်က် ၊ ထင္သာ ျမင္သာ ျဖစ္ေအာင္ စကားေျပာတတ္သူပါ။
ဒီမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ " ပါးစပ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ " ရိုက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ညဥ့္သည္ တိတ္ဆိတ္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္လံုးကို သူ၏ အေမွာင္ထုျဖင့္ လႊမ္းျခံဳထားေလသည္။ တစ္ခါတရံ ဟိုမွ ဒီမွ ေအာ္ျမည္လိုက္ေသာ ညပုရစ္တို႔၏ ဆြဲဆြဲရစ္ရစ္ အသံမ်ားမွ လြဲ၍ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဆန္႔က်င္စြာ လူသား ႏွစ္ေယာက္ အေမွာင္ထုကို အံ့တုကာ ဟိုနင္း ဒီျဖတ္ျဖင့္ အေမွာင္လမ္းမွာ ဝိုးတဝါး စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနၾကသည္။
" ေဟ့ေကာင္ . . သီဟ။ မင္းေျပာတဲ့ ရြာကလည္း မေရာက္ေသးဘူးလားကြာ။ "
ေမးသူရဲ႕ အသံကလည္း လိွဳက္ဖိုစြာျဖင့္ ေမာပန္းၾကီးစြာေသာ အသံ ျဖစ္ေနေလသည္။
" ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။ ငါလည္း တစ္ခါပဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆိုတာ အခုနဲ႔ဆို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီေလ။ အခုလို ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ "
ျပန္ေျဖသူရဲ႕ အသံမွာလည္း ေမာပန္းတၾကီး ေလရွဴထုတ္သံတို႔ ေရာစြက္ေန၏။
" အာ . . . ဒါဆို မင္းဟာက ေန႔ဘက္ေတာင္မွ မနည္း ရွာရမွာကို အခုလို ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ ရြာကို သြားတဲ့ လမ္းအမွန္ကို ေတြ႕မွ ေတြ႕ပါ႔မလား။ "
ပထမ စေမးသူက ေျမေပၚသို႔ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး စိတ္ပ်က္စြာ ေမးသည္။
" ဒီလမ္းေတာ့ ဒီလမ္းပဲ ထင္တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ မေဝးေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ လာပါကြာ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ မထိုင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ ၊ ေအာက္မွာ ေျမြပါး ကင္းပါးကြ။ "
သီဟက ဒီလို ေျပာေတာ့ ေျမေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနေသာ ကိုေဇာ္ လန္႔သြားသလို ရုတ္ခနဲ ခုန္ထလိုက္၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ သီဟကေတာ့ အေရွ႕က ဦးေဆာင္က သြားေနေလျပီ။ ပင္ပန္း ေမာပန္းလြန္းေသာ္လည္း မျဖစ္ေသာ အေနအထား အရ သူ သီဟ ေနာက္သုို႔ လိုက္ရေပေတာ့သည္။ မျဖစ္မေန လိုက္ရျခင္း ဆိုပါေတာ့။ သီဟကေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ခရီးေဆာင္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ထိုးကာ အေရွ႕မွာ သြားေနေလသည္။
တကယ္ေတာ့ . . . သူတို႔ စီးလာရာ ခရီးစဥ္ အဆံုး ကားဂိတ္က်မွ ဆင္းကာ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကို ျဖတ္ကူးတဲ့ သဗၺန္ျဖင့္ ကူးလိုက္ရင္ သူတို႔ အလိုရွိရာ ရြာေလးကို အလြယ္တကူ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနဝင္ခ်ိန္ ဒီေရ အတက္မွာ သဗၺန္မ်ား မထြက္ရင္ မိုးခ်ဳပ္မယ္ ဆိုေသာ သီဟ စကားကို နားေယာင္ကာ ဒီလမ္း တစ္ဝက္မွ ဆင္းကာ ေတာလမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္ လိုရာ ရြာသို႔ ပိုျမန္ျမန္ ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ သီဟ ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ အရ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ဆင္းျပီး ေတာလမ္း အတိုင္း လမ္းဆင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ထင္သလို သီဟကလည္း ေတာလမ္းကို ေသခ်ာ မွတ္မိသည္ မဟုတ္။ အရင္ တေခါက္က လာဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ အတိတ္မ်ားဆီ။ အခုလို ေျပာင္းလဲလာေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ အတိုင္းအတာ အရ သူ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ေလွ်ာက္လာျပီးမွေတာ့ လိုရာ မေရာက္မခ်င္း ဆက္ကာ ခရီးဆက္ရေပေတာ့မည္။
ကားေပၚက ဆင္းကာ ေတာလမ္းထဲ ဝင္ကာစက မသိသာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္က အခု ဆိုရင္ ပို၍ ပို၍ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလုိက္တိုင္း ေလးလံလာ သလုိလိုပင္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရာ အားလံုးကို ပစ္ခ်ထားကာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ ထားရေလသည္။
" ကိုေဇာ္ . . ကိုေဇာ္ . . "
" ေဟ . . . ရြာေရာက္ျပီလား။ "
သီဟ ရဲ႕ အလန္႔တၾကား ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားကာ သူ႕နား အေျပးသြားရင္း ေမးလိုက္သည္။ သူက မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးရင္း . . .
" ရြာသြားတဲ့ လမ္းေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူးကြ။ ငါလည္း မ်က္စိ လည္သြားျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ဇရပ္ပ်က္ၾကီး တစ္ခုေတာ့ ေတြ႕တယ္။ "
" ဒါမ်ားကြာ ၊ ဒီဇရပ္ပ်က္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ "
" အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးက မျမင္မကန္းနဲ႔ ညဘက္ၾကီး ေတာထဲမွာ လမ္းလိုက္ရွာမဲ့ အစား ဒီဇရပ္မွာ ဒီည အိပ္လိုက္တာ ေကာင္းမယ္ ကိုေဇာ္။ မနက္ မိုးလင္းမွ ငါတို႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း လမ္းရွာျပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ႔။ "
မတတ္သာ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚ တက္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ဇရပ္က လြန္စြာမွ ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေလျပီ။ အကာအရံ ဆိုတာ ကင္းမဲ့ေနျပီး ဇရပ္ၾကမ္းခင္းေတြက ေပါက္ျပဲလ်က္ ကၽြံက်ေနခဲ့သည္။ အမိုးေတြကေတာ့ အုတ္ကၽြတ္မိုး ထား၍ ထင္သည္ ေဆြးေျမ့ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဇရပ္အေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးက်ဒဏ္ ခံရ၍ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ပဲ့က်ကာ မလံုျခံဳေတာ့။ ဇရပ္ေခါင္မိုးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကမ္းခင္းေပၚ ပစ္ခ်ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚ ေခါင္းမွီခ်ကာ လွဲခ်လိုက္မိ၏။
" ေဟ့ေကာင္ . . . ၾကမ္းျပင္မွာ လွဲအိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ "
သီဟက ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာ၏။
" ဟမ္ . . . ၾကမ္းျပင္မွာ မအိပ္လို႔ မိုးေပၚ တက္အိပ္ရမွာလား။ "
ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကြဲစြာ ခပ္ရြတ္ရြတ္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ . . .
" ဟုတ္တယ္ . . အမွန္ပဲ။ ငါတို႔ မိုးေပၚ တက္အိပ္မွ ျဖစ္မွာ . . . "
" ဘာကြ . . ."
" ဟုတ္တယ္ ေဟ့ေကာင္။ ငါ မေနာက္ဘူး။ အခုလို ဇရပ္ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ေနလို႔ကေတာ့ က်ားစာျဖစ္ျဖစ္ ၊ စပါးၾကီးေျမြစာ ျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားျပီး ခုန္ထလိုက္မိသည္။
" ေဟ့ေကာင္ . . မင္း ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာျပီး မင္း မေျခာက္နဲ႔ေနာ္။ "
" ဟ . . ငါက ေျခာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ ေျပာျပတာ။ ငါ့အေဖရဲ႕ ရြာအေၾကာင္း ငါက ပိုသိတာေပါ႔ကြ။ အခု ငါတို႔ ေတာထဲ ေရာက္ေနတာေလ။ ခရီးက ပန္းလာတဲ့ အထဲ အခုလို ခပ္လြယ္လြယ္ ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ေနရင္ နည္းတယ္ေတာင္မွ ေျပာသြားလိမ့္မယ္။ "
" ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္မွာ အိပ္ရမွာလဲ။ "
သီဟက ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္ကာ အေပၚကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ျပီးမွ . . .
" ငါတို႔ ဇရပ္ရဲ႕ ထုပ္တန္းေပၚ တက္အိပ္ၾကမယ္။ "
" ဟာ . . မင္းကြာ ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ၊ မေတာ္လို႔ ျပဳတ္က်မွျဖင့္ . . . "
" မက်ပါဘူးကြာ။ ဇရပ္ရဲ႕ အလယ္က ထုပ္တန္းက ႏွစ္တန္းေျပးေလကြာ။ ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ ေက်ာတခင္း ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္လို႔ ရတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာလိုေတာ့ လွိမ့္လို႔ေတာ့ မရဘူးေပ႔ါ။ ကဲ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္။ တက္ၾကမယ္ကြာ။ "
ေျပာေျပာဆိုဆို . . သူက ဇရပ္ရဲ႕ ေဘးနံရံကေန ကုတ္ဖက္ကာ တုပ္တန္းေပၚသို႔ တက္သြား ေလေတာ့သည္။ တုပ္တန္းေပၚမွာ မအိပ္ဖူးေသာ္လည္း အပင္ေတြေပၚတက္ကာ သစ္ကိုင္းေတြ ေပၚမွာေတာ့ တက္ေဆာ့ေနက် ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူ ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သိပ္ေတာ့မခက္ခဲပါ။ သူ တက္သလို ဇရပ္နံရံကေန တြယ္တက္ကာ တုပ္တန္းေပၚကို ေရာက္သြား၏။ တုပ္တန္းေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ ထင္သလို သိပ္ျပီးေတာ့ ေနရ ထိုင္ရတာ မခက္ခဲလွပါ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေနာက္တြင္ ခုျပီးေတာ့ ခုကာ မွီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ အဆင္ေျပ၏။
ဒီလိုေလး ဆိုရင္ေတာ့ တုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မိုးလင္းသည္ အထိ ေမွးလို႔ ရသည္။ ထူးျခားတာက သတၱဝါေတြ ဒီဇရပ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေနနည္းလို႔လား မသိ။ ျခင္လံုးဝ မရွိေပ။ ညဥ့္ေလေျပကလည္း တျဖဴးျဖဴး ရွိလွသည္။ တစ္ညေနလံုး ေတာထဲမွာ ေလွ်ာက္ထားရေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ လူက ပင္ပန္းျခင္းကို ညဥ့္ေလႏုေအးက တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ေၾကာမ်ား စင္းကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိပ္ငိုက္လာေခ်၏။
လူက ေမွးေတးေတး ျဖစ္သြားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ နားထဲကို ေျခသံေတြ လိုလို ၊ ေတာတိုးသံ လိုလို ၾကားရသည္။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္လိုလို ၊ အေတြးထဲက ပံုရိပ္လိုလို ထင္မိ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သီဟဆီမွ စကားသံ တိုးတိုး ထြက္လာသည္။
" ကိုေဇာ္ . . ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္း ႏိုးေနတယ္ မဟုတ္လား။ "
" ေအး . . . လူသံ လိုလို ၊ ဘာလိုလို ၾကားရတယ္ကြ။ "
" ဟုတ္တယ္။ လူသံ ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာင္မွ မင္း မလႈပ္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ငါတို႔ သြားဖို႔ လမ္းေတာင္မွ ေမးလုိ႔ ရတာေပါ႔။ "
" မဟုတ္ဘူးကြ။ ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ေတြ႕ရတဲ့ လူဆိုတာ လူေကာင္းမွန္း မသိ ၊ လူဆိုးမွန္း မသိနဲ႔ကြ။ သူတို႔ အေျခအေန အမွန္ကို သိရေအာင္ ခဏေတာ့ ျငိမ္ေနစမ္းပါဦး။ ငါ အေျခအေန ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေမးပါ႔မယ္။ "
" အိုေကေလ။ "
သူ ေျပာတာ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ျဖစ္ေနလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္ေတာ့ ဘဝင္မက်လွ။ ေတာတိုးလာေသာ အသံေတြကေတာ့ တေျဖးေျဖး နီးလာေခ်ျပီ။ သို႔ေသာ္ သတၱဝါလား ၊ လူလား ဆိုတာ မျမင္ရေသး။ ေတာတိုးေသာ အသံ အရ ဆိုရင္ေတာ့ လူဆိုရင္ ေလးငါးေယာက္ထက္ မနည္း ၊ သတၱဝါ ဆိုရင္ေတာ့ သံုးေလးေကာင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ရုတ္တရက္ ေတာတိုးသံက ဇရပ္နားကို ေရာက္မွ ရပ္သြားေလသည္။ နားစြင့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံက ပို၍ က်ယ္ေလာင္ လာေခ်သည္။ ဆင္မ်ားလား ၊ က်ားမ်ားလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ညမအိပ္ဘဲ ခရီးသြားေနေသာ ခရီးသြားေတြလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပျပီေပါ႔။ ဇရပ္အျပင္မွာ ရပ္ေနရာကေန ေလွကား အတိုင္း နင္းကာ ဇရပ္ေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ . . . . . စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္တိတိ။
အေယာက္ေရတြက္ေနမွေတာ့ ဒါ လူျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာ ေနေပျပီ။ သူတို႔ တစ္ခုခုကို ပ်ာယိပ်ာယာျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ဇရပ္ အလယ္မွာ စုထိုင္လိုက္ကာ လက္ထဲမွ ဖေယာင္းတိုင္ ေသးေသးေလးကို မီးထြန္းညွိလိုက္၏။ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးေရာင္ကိုလည္း အျပင္သို႔ ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေစလိုျခင္း ရွိဟန္ မတူလွ။ မီးေတာက္ေလး ဖေယာင္းတိုင္မွာ စြဲျပီ ဆိုတာနဲ႔ အသင့္ပါလာတဲ့ လက္ထဲက စကၠဴျဖင့္ ကာကြယ္ ထားလိုက္ေလသည္။ ဘာလို႔ အလင္းေရာင္ကို သူမ်ား ျမင္ရမွာ ေၾကာက္သလဲ လို႔ ေတြးေနတုန္းမွာ သူတို႔ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူက သူ႕အိတ္ထဲမွ စာရြက္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ကာ ျဖန္႔လုိက္ေလသည္။
" ဒါ . . . ရြာ အဝင္လမ္းမပဲ။ ဒါက သူၾကီးအိမ္ ၊ ဒါကေတာ့ ဆီစက္ပိုင္ရွင္ ဦးထြန္း တို႔ အိမ္ပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ၊ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ေန ၊ တစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ ၊ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ငါနဲ႔ အတူတူ အိမ္ထဲ ဝင္မယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ လက္နက္ မသံုးနဲ႔။ သူမ်ားေတြကိုလည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရေစနဲ႔။ ငါ ေျပာတာ အားလံုး ရွင္းလား။ "
ဟင္ . . . သူ ေျပာေနတာ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိေခ်ျပီ။ သူတို႔ ရြာထဲ ဆီစက္ ပိုင္ရွင္ဆီမွ ဓားျပတိုက္ရန္ ၾကံစည္ေနျခင္းပါလား။ ခုနက ေျဖေျဖေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလံုး ေတာင့္တင္းသြားမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပင္ထိုင္ရန္ သီဟ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သီဟက ျငိမ္ျငိမ္ေနရန္ လက္ဟန္ျဖင့္ အသာျပ၏။ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွ မီးေရာင္ နည္းနည္းေၾကာင့္ သူ႔တို႔ကို ျမင္ရေသာ္လည္း ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနႏို္င္သည္ ဟု မထင္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ထုပ္တန္းေပၚက ေမွာင္ေနတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတိမမူမိၾကေခ်။
" အားလံုး သေဘာေပါက္တယ္ ဆိုရင္ သြားၾကတယ္။ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။ ျမန္ျမန္သြားျပီး ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကမယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . ငါတို႔ အားလံုး ဒီဇရပ္မွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္။ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူတို႔ တစ္ခုခုကို အေလာတၾကီး ပံုစံျဖင့္ ထြက္သြားၾကသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ တိုတိုေလးကို မီးမႈတ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သတိမူမိၾက။ တကယ္လို႔ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနမယ္ ဆိုတာကို သိမ်ား သိခဲ့ရင္. . . .
" ေဟ့ေကာင္ . . ."
" - - - - - - - - "
" ေဟ့ေကာင္ . . ကိုေဇာ္ . . "
သီဟက အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ ေခၚ၏။
" ေဟ . . . ဘာလဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ ထူးလိုက္ေလသည္။
" ေတြ႕လား။ သူတို႔ ဓားျပေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ "
" ေအး . . "
" ဒီည ရြာကို ဓားျပတိုက္ဖို႔ ထင္တယ္။ ဆီစက္ပိုင္ရွင္ အိမ္ကို တိုက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ "
" ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ ငါတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ "
" ဘာလုပ္ရမလဲကြ။ ရြာကို သြားတဲ့ လမ္းက ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိတာေလ။ ငါတို႔ သြားေျပာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ လမ္းက ေပ်ာက္ေနတယ္။ လမ္းသိေအာင္ သူတို႔ ေနာက္ကို လိုက္မယ္ ဆိုရင္က ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။ "
" ေအးကြာ။ ဓားျပတိုက္မွာကို ၾကိဳသိေနတာေတာင္မွ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ပဲ။ "
" ေတာ္ေသးတယ္ ေဟ့ေကာင္ ၊ ငါတို႔ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ရွိေနတာကို သိလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညပဲ ဒီညက. . . ။ "
" ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ။ အခုလို ဓားျပတိုက္မွာကို သိေနလ်က္နဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္ဘူးကြာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ သူတို႔ အေနာက္ကေန လိုက္သြားမလား။ "
" အာ . . မလုပ္နဲ႔ ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္းက ေတာကၽြမ္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ သူတို႔က ေတာကၽြမ္းလို႔ ညဘက္ၾကီး သြားတတ္ေပမဲ့ မင္းက မကၽြမ္းေတာ့ သူတို႔ ေနာက္က လိုက္သြားရမွာ သူတို႔ သိသြားရင္ တခါတည္း ေသေနလိမ့္မယ္။ "
" ဟူး . . . ဒါဆို ငါတို႔ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့ဘူးလား။ "
" ဒါကေတာ့ ကံၾကမၼာပဲေပါ႔ကြာ။ ဒါနဲ႔ ေနဦး။ သူတို႔ ေျပာသြားတဲ့ စကားထဲမွာ သူတို႔ ဓားျပတိုက္ျပီးလို႔ ျပန္လာလို႔ ဆံုရင္လည္း ဒီဇရပ္မွာပဲ ဆံုမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ ဒီထုပ္တန္းေပၚမွာပဲ ေနျပီးေတာ့ သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနလဲ ဆိုတာကို နားစြင့္ထားၾကမယ္။ ဒါက ငါတို႔ အလုပ္ႏိုင္ဆံုးေသာ အရာပဲ။ "
" သူတို႔က မိုးလင္းခါနီးမွ ျပန္လာရင္ ငါတို႔ကို ေတြ႕သြားမွာေပါ႔။ "
" မဟုတ္တာကြာ။ ဓားျပတိုက္တယ္ ဆိုတာ ငါးမွ်ားသလို အခ်ိန္ယူျပီး ေစာင့္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္တာကြာ။ ျမန္ျမန္သြား ၊ ျမန္ျမန္တိုက္ ၊ ျမန္ျမန္ယူ ၊ ျမန္ျမန္ျပန္ ၊ ျမန္ျမန္ခြဲ . . ဒီလိုပဲ လုပ္ရတာေလ။ "
" ေၾသာ္ . . ဟုတ္သားပဲ။ "
" သူတို႔ ဒီကို ျပန္လာရင္လည္း ျမန္ျမန္ ခြဲျပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ ေျခေယာင္ ေဖ်ာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါ မတိုင္ခင္ သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနၾကလဲ ဆိုတာကို ေျပာတာ ၾကားမိရင္ေတာ့ ငါတို႔ ရြာထဲကို ေရာက္ရင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ "
" အင္း . . ဘာလဲ။ "
" ငါ အသားျပဳတ္အိုးၾကီး ေမ့ျပီး မီးဖိုေပၚတင္ထားခဲ့မိျပီ။ "
ဒီလို သူ႕ကို အလန္႔တၾကားထပ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက . . .
" ဒါမ်ားကြာ။ မင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ဖုန္းဆက္ျပီးေတာ့ ပိတ္ခိုင္းလိုက္ေပါ႔။ "
လို႔ ဆို၏။ ဟုတ္သားပဲ ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းျပီး ပိတ္ခုိင္းလိုက္ပါသည္။ အခန္းမွ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ပိတ္လိုက္ေသာ အေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အသားျပဳတ္အိုးၾကီးက ေရခမ္းကာ အနည္းငယ္ေတာင္မွ တူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္၍ ေနေပျပီ။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဆို ေရဓါတ္ လံုးဝ ခမ္းကာ အထဲမွ အသားတံုးမ်ားပင္ ေျခာက္ေသြ႕ျပီး ကၽြမ္းေလာင္ လာေပလိမ့္မည္။
ျမိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာေပလိမ့္မည္။ တကယ္လို႔ ကားလမ္းေတြသာ ပိတ္ေနခဲ့ရင္ နာရီဝက္ေက်ာ္ေအာင္ ပိုၾကာေနေပလိမ့္မည္။ ဒီေလာက္ ၾကာေနမဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ခုနကေတာင္မွ ေရခမ္းလုလု ျဖစ္ေနေသာ အသားအိုးၾကီး မီးပါ ထေလာင္ႏိုင္ေပ၏။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ေဘးအခန္းက သူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ႏိုင္လို႔။
ဒီလို အလြယ္တကူ အကူအညီေတာင္းလို႔ ရတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုျပီးေတာ့ စကားဆက္ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ အလ်င္းသင့္လို႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက မဂၢဇင္း တခ်ိဳ႕မွာလည္း စာေရးသလို ၊ သူက ရုပ္ရွင္မွတ္တမ္း ေရးတာလည္း အလြန္ ဝါသနာ ပါသည္။ သူ႕ဝါသနာနဲ႔ သူ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ အေတာ္ကို တိက်ေသခ်ာသလို ၊ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ က်က် ၊ ထင္သာ ျမင္သာ ျဖစ္ေအာင္ စကားေျပာတတ္သူပါ။
ဒီမွာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ " ပါးစပ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ " ရိုက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ရုပ္ရွင္ ( ၁ )
ညဥ့္သည္ တိတ္ဆိတ္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ တခြင္လံုးကို သူ၏ အေမွာင္ထုျဖင့္ လႊမ္းျခံဳထားေလသည္။ တစ္ခါတရံ ဟိုမွ ဒီမွ ေအာ္ျမည္လိုက္ေသာ ညပုရစ္တို႔၏ ဆြဲဆြဲရစ္ရစ္ အသံမ်ားမွ လြဲ၍ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဆန္႔က်င္စြာ လူသား ႏွစ္ေယာက္ အေမွာင္ထုကို အံ့တုကာ ဟိုနင္း ဒီျဖတ္ျဖင့္ အေမွာင္လမ္းမွာ ဝိုးတဝါး စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနၾကသည္။
" ေဟ့ေကာင္ . . သီဟ။ မင္းေျပာတဲ့ ရြာကလည္း မေရာက္ေသးဘူးလားကြာ။ "
ေမးသူရဲ႕ အသံကလည္း လိွဳက္ဖိုစြာျဖင့္ ေမာပန္းၾကီးစြာေသာ အသံ ျဖစ္ေနေလသည္။
" ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ။ ငါလည္း တစ္ခါပဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆိုတာ အခုနဲ႔ဆို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ျပီေလ။ အခုလို ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ "
ျပန္ေျဖသူရဲ႕ အသံမွာလည္း ေမာပန္းတၾကီး ေလရွဴထုတ္သံတို႔ ေရာစြက္ေန၏။
" အာ . . . ဒါဆို မင္းဟာက ေန႔ဘက္ေတာင္မွ မနည္း ရွာရမွာကို အခုလို ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ ဆိုေတာ့ ငါတို႔ ရြာကို သြားတဲ့ လမ္းအမွန္ကို ေတြ႕မွ ေတြ႕ပါ႔မလား။ "
ပထမ စေမးသူက ေျမေပၚသို႔ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး စိတ္ပ်က္စြာ ေမးသည္။
" ဒီလမ္းေတာ့ ဒီလမ္းပဲ ထင္တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ မေဝးေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ လာပါကြာ ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ မထိုင္နဲ႔ ကိုေဇာ္ ၊ ေအာက္မွာ ေျမြပါး ကင္းပါးကြ။ "
သီဟက ဒီလို ေျပာေတာ့ ေျမေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနေသာ ကိုေဇာ္ လန္႔သြားသလို ရုတ္ခနဲ ခုန္ထလိုက္၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ သီဟကေတာ့ အေရွ႕က ဦးေဆာင္က သြားေနေလျပီ။ ပင္ပန္း ေမာပန္းလြန္းေသာ္လည္း မျဖစ္ေသာ အေနအထား အရ သူ သီဟ ေနာက္သုို႔ လိုက္ရေပေတာ့သည္။ မျဖစ္မေန လိုက္ရျခင္း ဆိုပါေတာ့။ သီဟကေတာ့ သူ႕လက္ထဲက ခရီးေဆာင္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေလးနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ထိုးကာ အေရွ႕မွာ သြားေနေလသည္။
တကယ္ေတာ့ . . . သူတို႔ စီးလာရာ ခရီးစဥ္ အဆံုး ကားဂိတ္က်မွ ဆင္းကာ ေခ်ာင္းတစ္ဘက္ကို ျဖတ္ကူးတဲ့ သဗၺန္ျဖင့္ ကူးလိုက္ရင္ သူတို႔ အလိုရွိရာ ရြာေလးကို အလြယ္တကူ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေနဝင္ခ်ိန္ ဒီေရ အတက္မွာ သဗၺန္မ်ား မထြက္ရင္ မိုးခ်ဳပ္မယ္ ဆိုေသာ သီဟ စကားကို နားေယာင္ကာ ဒီလမ္း တစ္ဝက္မွ ဆင္းကာ ေတာလမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္ရင္ လိုရာ ရြာသို႔ ပိုျမန္ျမန္ ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ သီဟ ရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ အရ လမ္းတစ္ဝက္မွာ ဆင္းျပီး ေတာလမ္း အတိုင္း လမ္းဆင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ထင္သလို သီဟကလည္း ေတာလမ္းကို ေသခ်ာ မွတ္မိသည္ မဟုတ္။ အရင္ တေခါက္က လာဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ အတိတ္မ်ားဆီ။ အခုလို ေျပာင္းလဲလာေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ အတိုင္းအတာ အရ သူ ဘယ္လိုမွ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ေလွ်ာက္လာျပီးမွေတာ့ လိုရာ မေရာက္မခ်င္း ဆက္ကာ ခရီးဆက္ရေပေတာ့မည္။
ကားေပၚက ဆင္းကာ ေတာလမ္းထဲ ဝင္ကာစက မသိသာေသာ ေက်ာပိုးအိတ္က အခု ဆိုရင္ ပို၍ ပို၍ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလုိက္တိုင္း ေလးလံလာ သလုိလိုပင္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရာ အားလံုးကို ပစ္ခ်ထားကာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ ထားရေလသည္။
" ကိုေဇာ္ . . ကိုေဇာ္ . . "
" ေဟ . . . ရြာေရာက္ျပီလား။ "
သီဟ ရဲ႕ အလန္႔တၾကား ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားကာ သူ႕နား အေျပးသြားရင္း ေမးလိုက္သည္။ သူက မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးရင္း . . .
" ရြာသြားတဲ့ လမ္းေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ဘူးကြ။ ငါလည္း မ်က္စိ လည္သြားျပီ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ဇရပ္ပ်က္ၾကီး တစ္ခုေတာ့ ေတြ႕တယ္။ "
" ဒါမ်ားကြာ ၊ ဒီဇရပ္ပ်က္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ "
" အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးက မျမင္မကန္းနဲ႔ ညဘက္ၾကီး ေတာထဲမွာ လမ္းလိုက္ရွာမဲ့ အစား ဒီဇရပ္မွာ ဒီည အိပ္လိုက္တာ ေကာင္းမယ္ ကိုေဇာ္။ မနက္ မိုးလင္းမွ ငါတို႔ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း လမ္းရွာျပီးေတာ့ သြားၾကတာေပါ႔။ "
မတတ္သာ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ဇရပ္ပ်က္ၾကီးေပၚ တက္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပစ္ခ်ျပီး ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ဇရပ္က လြန္စြာမွ ေဟာင္းႏြမ္း ေဆြးေျမ့ေနေလျပီ။ အကာအရံ ဆိုတာ ကင္းမဲ့ေနျပီး ဇရပ္ၾကမ္းခင္းေတြက ေပါက္ျပဲလ်က္ ကၽြံက်ေနခဲ့သည္။ အမိုးေတြကေတာ့ အုတ္ကၽြတ္မိုး ထား၍ ထင္သည္ ေဆြးေျမ့ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဇရပ္အေပၚမွာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးက်ဒဏ္ ခံရ၍ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ပဲ့က်ကာ မလံုျခံဳေတာ့။ ဇရပ္ေခါင္မိုးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ၾကမ္းခင္းေပၚ ပစ္ခ်ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚ ေခါင္းမွီခ်ကာ လွဲခ်လိုက္မိ၏။
" ေဟ့ေကာင္ . . . ၾကမ္းျပင္မွာ လွဲအိပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔။ "
သီဟက ရယ္က်ဲက်ဲ ေျပာ၏။
" ဟမ္ . . . ၾကမ္းျပင္မွာ မအိပ္လို႔ မိုးေပၚ တက္အိပ္ရမွာလား။ "
ကၽြန္ေတာ္ ေပါက္ကြဲစြာ ခပ္ရြတ္ရြတ္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ . . .
" ဟုတ္တယ္ . . အမွန္ပဲ။ ငါတို႔ မိုးေပၚ တက္အိပ္မွ ျဖစ္မွာ . . . "
" ဘာကြ . . ."
" ဟုတ္တယ္ ေဟ့ေကာင္။ ငါ မေနာက္ဘူး။ အခုလို ဇရပ္ ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ေနလို႔ကေတာ့ က်ားစာျဖစ္ျဖစ္ ၊ စပါးၾကီးေျမြစာ ျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားျပီး ခုန္ထလိုက္မိသည္။
" ေဟ့ေကာင္ . . မင္း ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာျပီး မင္း မေျခာက္နဲ႔ေနာ္။ "
" ဟ . . ငါက ေျခာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ ေျပာျပတာ။ ငါ့အေဖရဲ႕ ရြာအေၾကာင္း ငါက ပိုသိတာေပါ႔ကြ။ အခု ငါတို႔ ေတာထဲ ေရာက္ေနတာေလ။ ခရီးက ပန္းလာတဲ့ အထဲ အခုလို ခပ္လြယ္လြယ္ ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွာ အိပ္ေနရင္ နည္းတယ္ေတာင္မွ ေျပာသြားလိမ့္မယ္။ "
" ဒါဆို ငါတို႔ ဘယ္မွာ အိပ္ရမွာလဲ။ "
သီဟက ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္ကာ အေပၚကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ ျပီးမွ . . .
" ငါတို႔ ဇရပ္ရဲ႕ ထုပ္တန္းေပၚ တက္အိပ္ၾကမယ္။ "
" ဟာ . . မင္းကြာ ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ၊ မေတာ္လို႔ ျပဳတ္က်မွျဖင့္ . . . "
" မက်ပါဘူးကြာ။ ဇရပ္ရဲ႕ အလယ္က ထုပ္တန္းက ႏွစ္တန္းေျပးေလကြာ။ ဒီမွာ လူတစ္ေယာက္ ေက်ာတခင္း ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္လို႔ ရတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာလိုေတာ့ လွိမ့္လို႔ေတာ့ မရဘူးေပ႔ါ။ ကဲ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္။ တက္ၾကမယ္ကြာ။ "
ေျပာေျပာဆိုဆို . . သူက ဇရပ္ရဲ႕ ေဘးနံရံကေန ကုတ္ဖက္ကာ တုပ္တန္းေပၚသို႔ တက္သြား ေလေတာ့သည္။ တုပ္တန္းေပၚမွာ မအိပ္ဖူးေသာ္လည္း အပင္ေတြေပၚတက္ကာ သစ္ကိုင္းေတြ ေပၚမွာေတာ့ တက္ေဆာ့ေနက် ျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူ ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သိပ္ေတာ့မခက္ခဲပါ။ သူ တက္သလို ဇရပ္နံရံကေန တြယ္တက္ကာ တုပ္တန္းေပၚကို ေရာက္သြား၏။ တုပ္တန္းေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ ထင္သလို သိပ္ျပီးေတာ့ ေနရ ထိုင္ရတာ မခက္ခဲလွပါ။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေနာက္တြင္ ခုျပီးေတာ့ ခုကာ မွီၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ အဆင္ေျပ၏။
ဒီလိုေလး ဆိုရင္ေတာ့ တုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မိုးလင္းသည္ အထိ ေမွးလို႔ ရသည္။ ထူးျခားတာက သတၱဝါေတြ ဒီဇရပ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေနနည္းလို႔လား မသိ။ ျခင္လံုးဝ မရွိေပ။ ညဥ့္ေလေျပကလည္း တျဖဴးျဖဴး ရွိလွသည္။ တစ္ညေနလံုး ေတာထဲမွာ ေလွ်ာက္ထားရေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ လူက ပင္ပန္းျခင္းကို ညဥ့္ေလႏုေအးက တိုးေဝွ႕တိုက္ခတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ေၾကာမ်ား စင္းကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ အိပ္ငိုက္လာေခ်၏။
လူက ေမွးေတးေတး ျဖစ္သြားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ နားထဲကို ေျခသံေတြ လိုလို ၊ ေတာတိုးသံ လိုလို ၾကားရသည္။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္လိုလို ၊ အေတြးထဲက ပံုရိပ္လိုလို ထင္မိ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သီဟဆီမွ စကားသံ တိုးတိုး ထြက္လာသည္။
" ကိုေဇာ္ . . ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္း ႏိုးေနတယ္ မဟုတ္လား။ "
" ေအး . . . လူသံ လိုလို ၊ ဘာလိုလို ၾကားရတယ္ကြ။ "
" ဟုတ္တယ္။ လူသံ ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ေတာင္မွ မင္း မလႈပ္နဲ႔။ ျပီးေတာ့ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ။ "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ငါတို႔ သြားဖို႔ လမ္းေတာင္မွ ေမးလုိ႔ ရတာေပါ႔။ "
" မဟုတ္ဘူးကြ။ ညၾကီး မိုးခ်ဳပ္ေတြ႕ရတဲ့ လူဆိုတာ လူေကာင္းမွန္း မသိ ၊ လူဆိုးမွန္း မသိနဲ႔ကြ။ သူတို႔ အေျခအေန အမွန္ကို သိရေအာင္ ခဏေတာ့ ျငိမ္ေနစမ္းပါဦး။ ငါ အေျခအေန ၾကည့္ျပီးေတာ့ ေမးပါ႔မယ္။ "
" အိုေကေလ။ "
သူ ေျပာတာ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ျဖစ္ေနလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္ေတာ့ ဘဝင္မက်လွ။ ေတာတိုးလာေသာ အသံေတြကေတာ့ တေျဖးေျဖး နီးလာေခ်ျပီ။ သို႔ေသာ္ သတၱဝါလား ၊ လူလား ဆိုတာ မျမင္ရေသး။ ေတာတိုးေသာ အသံ အရ ဆိုရင္ေတာ့ လူဆိုရင္ ေလးငါးေယာက္ထက္ မနည္း ၊ သတၱဝါ ဆိုရင္ေတာ့ သံုးေလးေကာင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ရုတ္တရက္ ေတာတိုးသံက ဇရပ္နားကို ေရာက္မွ ရပ္သြားေလသည္။ နားစြင့္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံက ပို၍ က်ယ္ေလာင္ လာေခ်သည္။ ဆင္မ်ားလား ၊ က်ားမ်ားလား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ညမအိပ္ဘဲ ခရီးသြားေနေသာ ခရီးသြားေတြလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပျပီေပါ႔။ ဇရပ္အျပင္မွာ ရပ္ေနရာကေန ေလွကား အတိုင္း နင္းကာ ဇရပ္ေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ . . . . . စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္တိတိ။
အေယာက္ေရတြက္ေနမွေတာ့ ဒါ လူျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာ ေနေပျပီ။ သူတို႔ တစ္ခုခုကို ပ်ာယိပ်ာယာျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ ျပီးေတာ့ ဇရပ္ အလယ္မွာ စုထိုင္လိုက္ကာ လက္ထဲမွ ဖေယာင္းတိုင္ ေသးေသးေလးကို မီးထြန္းညွိလိုက္၏။ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးေရာင္ကိုလည္း အျပင္သို႔ ျပန္႔ႏွံ႔ သြားေစလိုျခင္း ရွိဟန္ မတူလွ။ မီးေတာက္ေလး ဖေယာင္းတိုင္မွာ စြဲျပီ ဆိုတာနဲ႔ အသင့္ပါလာတဲ့ လက္ထဲက စကၠဴျဖင့္ ကာကြယ္ ထားလိုက္ေလသည္။ ဘာလို႔ အလင္းေရာင္ကို သူမ်ား ျမင္ရမွာ ေၾကာက္သလဲ လို႔ ေတြးေနတုန္းမွာ သူတို႔ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူက သူ႕အိတ္ထဲမွ စာရြက္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ကာ ျဖန္႔လုိက္ေလသည္။
" ဒါ . . . ရြာ အဝင္လမ္းမပဲ။ ဒါက သူၾကီးအိမ္ ၊ ဒါကေတာ့ ဆီစက္ပိုင္ရွင္ ဦးထြန္း တို႔ အိမ္ပဲ။ သူ႕ရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳး ၊ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ေန ၊ တစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ ၊ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ငါနဲ႔ အတူတူ အိမ္ထဲ ဝင္မယ္။ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔ လက္နက္ မသံုးနဲ႔။ သူမ်ားေတြကိုလည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရေစနဲ႔။ ငါ ေျပာတာ အားလံုး ရွင္းလား။ "
ဟင္ . . . သူ ေျပာေနတာ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းမိေခ်ျပီ။ သူတို႔ ရြာထဲ ဆီစက္ ပိုင္ရွင္ဆီမွ ဓားျပတိုက္ရန္ ၾကံစည္ေနျခင္းပါလား။ ခုနက ေျဖေျဖေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနမိေသာ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလံုး ေတာင့္တင္းသြားမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ျပင္ထိုင္ရန္ သီဟ့ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သီဟက ျငိမ္ျငိမ္ေနရန္ လက္ဟန္ျဖင့္ အသာျပ၏။ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဇရပ္ၾကမ္းျပင္မွ မီးေရာင္ နည္းနည္းေၾကာင့္ သူ႔တို႔ကို ျမင္ရေသာ္လည္း ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနႏို္င္သည္ ဟု မထင္တာက တစ္ေၾကာင္း ၊ ထုပ္တန္းေပၚက ေမွာင္ေနတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ သူတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတိမမူမိၾကေခ်။
" အားလံုး သေဘာေပါက္တယ္ ဆိုရင္ သြားၾကတယ္။ အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူး။ ျမန္ျမန္သြားျပီး ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကမယ္။ ဘယ္လို အေျခအေနပဲ ျဖစ္ပါေစ . . . ငါတို႔ အားလံုး ဒီဇရပ္မွာ ျပန္ဆံုၾကမယ္။ "
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ သူတို႔ တစ္ခုခုကို အေလာတၾကီး ပံုစံျဖင့္ ထြက္သြားၾကသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ တိုတိုေလးကို မီးမႈတ္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သတိမူမိၾက။ တကယ္လို႔ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိေနမယ္ ဆိုတာကို သိမ်ား သိခဲ့ရင္. . . .
" ေဟ့ေကာင္ . . ."
" - - - - - - - - "
" ေဟ့ေကာင္ . . ကိုေဇာ္ . . "
သီဟက အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ ေခၚ၏။
" ေဟ . . . ဘာလဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ျဖင့္ ထူးလိုက္ေလသည္။
" ေတြ႕လား။ သူတို႔ ဓားျပေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ "
" ေအး . . "
" ဒီည ရြာကို ဓားျပတိုက္ဖို႔ ထင္တယ္။ ဆီစက္ပိုင္ရွင္ အိမ္ကို တိုက္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ "
" ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၊ ငါတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ "
" ဘာလုပ္ရမလဲကြ။ ရြာကို သြားတဲ့ လမ္းက ဒီတစ္လမ္းပဲ ရွိတာေလ။ ငါတို႔ သြားေျပာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္မွ လမ္းက ေပ်ာက္ေနတယ္။ လမ္းသိေအာင္ သူတို႔ ေနာက္ကို လိုက္မယ္ ဆိုရင္က ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။ "
" ေအးကြာ။ ဓားျပတိုက္မွာကို ၾကိဳသိေနတာေတာင္မွ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ပဲ။ "
" ေတာ္ေသးတယ္ ေဟ့ေကာင္ ၊ ငါတို႔ ထုပ္တန္းေပၚမွာ ရွိေနတာကို သိလို႔ကေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညပဲ ဒီညက. . . ။ "
" ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြာ။ အခုလို ဓားျပတိုက္မွာကို သိေနလ်က္နဲ႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မခံခ်င္ဘူးကြာ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ သူတို႔ အေနာက္ကေန လိုက္သြားမလား။ "
" အာ . . မလုပ္နဲ႔ ေဟ့ေကာင္ ၊ မင္းက ေတာကၽြမ္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ သူတို႔က ေတာကၽြမ္းလို႔ ညဘက္ၾကီး သြားတတ္ေပမဲ့ မင္းက မကၽြမ္းေတာ့ သူတို႔ ေနာက္က လိုက္သြားရမွာ သူတို႔ သိသြားရင္ တခါတည္း ေသေနလိမ့္မယ္။ "
" ဟူး . . . ဒါဆို ငါတို႔ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့ဘူးလား။ "
" ဒါကေတာ့ ကံၾကမၼာပဲေပါ႔ကြာ။ ဒါနဲ႔ ေနဦး။ သူတို႔ ေျပာသြားတဲ့ စကားထဲမွာ သူတို႔ ဓားျပတိုက္ျပီးလို႔ ျပန္လာလို႔ ဆံုရင္လည္း ဒီဇရပ္မွာပဲ ဆံုမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ငါတို႔ ဒီထုပ္တန္းေပၚမွာပဲ ေနျပီးေတာ့ သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနလဲ ဆိုတာကို နားစြင့္ထားၾကမယ္။ ဒါက ငါတို႔ အလုပ္ႏိုင္ဆံုးေသာ အရာပဲ။ "
" သူတို႔က မိုးလင္းခါနီးမွ ျပန္လာရင္ ငါတို႔ကို ေတြ႕သြားမွာေပါ႔။ "
" မဟုတ္တာကြာ။ ဓားျပတိုက္တယ္ ဆိုတာ ငါးမွ်ားသလို အခ်ိန္ယူျပီး ေစာင့္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွ မဟုတ္တာကြာ။ ျမန္ျမန္သြား ၊ ျမန္ျမန္တိုက္ ၊ ျမန္ျမန္ယူ ၊ ျမန္ျမန္ျပန္ ၊ ျမန္ျမန္ခြဲ . . ဒီလိုပဲ လုပ္ရတာေလ။ "
" ေၾသာ္ . . ဟုတ္သားပဲ။ "
" သူတို႔ ဒီကို ျပန္လာရင္လည္း ျမန္ျမန္ ခြဲျပီးေတာ့ ျမန္ျမန္ ေျခေယာင္ ေဖ်ာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါ မတိုင္ခင္ သူတို႔ ဘယ္မွာ ေနၾကလဲ ဆိုတာကို ေျပာတာ ၾကားမိရင္ေတာ့ ငါတို႔ ရြာထဲကို ေရာက္ရင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္တာေပါ႔။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ "
" အင္း . . ဘာလဲ။ "
" ငါတို႔ ဒီထုပ္တန္းေပၚမွာ ရွိေနတာ သူတို႔ လံုးဝ သိလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သိသြားရင္ေတာ့ ငါတို႔ကို သတ္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ "
" ေအးပါ . . ဒါေတာ့ ငါ သိပါတယ္။ "
" ဒိုင္း . . . . ဒိုင္း . . . "
" ဟာ . . . "
" ေဟာ . . . "
ရြာဘက္လို႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာမွ ေသနတ္သံ ႏွစ္ခ်က္ ဆင့္၍ ၾကားလိုက္ရ၏။
" ဟာ . . သီဟ ၊ ဒီလူေတြ ရြာသားေတြ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆီစက္ ပိုင္ရွင္ကို ပစ္သတ္လိုက္တာလား မသိဘူး။ "
" မဟုတ္ႏိုင္ဘူးကြ။ သူတို႔ ဓားျပတိုက္ျပီးလို႔ အျပန္မွာ ေနာက္ကေန ရြာသားေတြ လိုက္လာမွာ စိုးလို႔ ေျခာက္လွန္႔ပစ္တဲ့ အသံပဲ ျဖစ္မွာပါ။ "
" ေၾသာ္ . . "
" ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ကိုေဇာ္။ မင္း တိတ္တိတ္နဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္သာ ေနေတာ့ သူတို႔ မၾကာခင္ ဒီဇရပ္ေပၚ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ "
" ေအးပါ . . "
ေျပာလည္း ေျပာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ထုပ္တန္းေပၚမွာ ျငိမ္ေနမိၾက၏။ သိပ္မၾကာ . . . ပထမတုန္းက ေတာတိုးသံေတြထက္ ျပင္းထန္ေသာ အသံေတြႏွင့္ လူသံုးေယာက္ ဇရပ္ေပၚသို႔ တက္လာ၏။
" ေက်ာ္ၾကီးတို႔ အဖြဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး ထင္တယ္။ "
ေဟာ . . သူတို႔ အထဲက တိုက္ရာပါ တစ္ေယာက္ နာမည္က ေက်ာ္ၾကီး ဆိုသူ ျဖစ္မည္။ ၾကံဳသလို ေျပးလႊားလာရတာ ျဖစ္၍ အတူတူ ေရာက္မလာျခင္းပင္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလွပါ။ ေနာက္ထပ္ ေတာတိုးသံ ၾကားရျပီး ဇရပ္ေပၚသို႔ ေနာက္ထပ္ သံုးေယာက္ တက္လာေလ၏။
" ဆရာညႊန္႔တို႔ ေရာက္ေနတာ ၾကာျပီလား။ "
" သိပ္မၾကာေသးဘူး ေက်ာ္ၾကီး ၊ မင္းတိို႔ ဘာလို႔ ေနာက္က်ေနရတာလဲ။ "
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုဘက္က ပတ္ေျပးေတာ့ ရြာထဲက ေခြးေတြက လိုက္ေဟာင္ျပီးေတာ့ ဆြဲေနလို႔ ဆရာညႊန္႔။ ဒီေတာ့ လူေတြ ဒီဘက္ လိုက္လာလို႔ ဟိုးဘက္ကေန ပတ္ျပီးေတာ့ ဒီကို ျပန္လာရလို႔ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတာပါ။ "
" ကဲ . . ထားလိုက္ေတာ့ ၊ တိုက္ရာပါေတြကို မင္းတို႔ကို ခြဲေပးမယ္။ ရလာသမွ်ကို ပုဆိုးေပၚကို ျဖန္႔ခ်ထားလိုက္။ "
အထုပ္ ေသးေသး ႏွစ္ထုပ္ကို ခြဲသယ္လာေသာ လူႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ ဆီမွ အထုပ္ေတြကို ျဖန္႔ထားေသာ ပုဆိုးေဟာင္းေပၚသို႔ စုလိုက္၏။
" ေရာ့ . . ဒါက မင္း အတြက္ ၊ ဒါက မင္း အတြက္ . . ဒါက . . . . ဒါက . . . . ေရာ့ အင့္ ယူၾကေတာ့။ "
သူတို႔ ဆရာ ခြဲေပးတာကို ယူျပီးေတာ့ အသီးသီး သူတို႔ရဲ႕ အိတ္ထဲကို ထည့္လိုက္ၾကေလ၏။
" မင္းတို႔ ငါ ဘာမွ မေျပာဘဲနဲ႔ ဘာမွ မလႈပ္ရွားနဲ႔ေနာ္။ တိုက္ရာပါေတြကို ထုခြဲတဲ့ အခါမွာလည္း သတိရွိဦး။ ငါ ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္ မင္းတို႔ကို ပုလဲေမွာ္ထဲက အရက္ဆိုင္မွာ ဆက္သြယ္မယ္။ အားလံုး နားလည္လား။ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာညႊန္႔ . . "
" ေအး . . ဒါဆို အားလံုး လူစုခြဲမယ္။ ကိုယ္ သြားခ်င္ရာကို သြားၾကေပေတာ့။ သတိလည္း ထားၾကဦး။ "
ဆရာညႊန္႔ ဆိုသူက သူ႕အတြက္ ေဝစုကို ပုဆိုးေပၚကေန သူ႕ရဲ႕ အထုပ္ထဲသို႔ ေျပာင္းထည့္ လိုက္ေလသည္။ ေခါင္းေဆာင္မို႔ ထင္သည္ သူ႕ရဲ႕ ေဝစုက သူမ်ားေတြထက္ ႏွစ္ဆ မက မ်ားျပားလွသည္။ အသီးသီး ထြက္သြားေသာ သူ႕ရဲ႕ ဓားျပတိုက္ရာပါေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး သူကလည္း ေတာထဲသို႔ တိုးဝင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလေတာ့သည္။
ေတာသည္ ယခုေတာ့ ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလိုပင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္ ရွိသည္။
" ေတာက္ . . . "
သီဟ ရဲ႕ ေတာက္ခတ္သံက မုိုးခ်ံဳးသံ ကဲ့သို႔ပင္။
" ဘာျဖစ္တာလဲ ေဟ့ေကာင္ . . . . "
" ခံျပင္းလို႔ပါကြာ။ "
" ဘာကိုလဲ မင္းကလဲ။ "
" ေၾသာ္. . . မင္းမွာလည္း GSM ဖုန္း တစ္လံုးပါတယ္။ ငါ့မွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိုင္းေကာင္းပါေပ့ ဆိုတဲ့ CDMA 800 ဖုန္း တစ္လံုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ ဒီကို ေရာက္ကတည္းက လိုင္းက မရွိေတာ့ဘူး။ လိုင္းက ရွိတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ အခု ငါတို႔ သြားမဲ့ ရြာမွာ လက္ကိုင္ တယ္လီဖုန္း ဆိုတာ မရွိၾကဘူး။ လိုင္းဖုန္းေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဒါကေတာ့ ခဏခဏ လိုင္းက ျပတ္ေတာက္ေနတယ္ လို႔ ၾကားတယ္။ "
" ဒီေတာ့ . . . "
" အခုလို ဓားျပတိုက္မယ္ ဆိုတာကို ၾကိဳသိရတာေတာင္မွ ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ ငါ တို႔ သတင္း မေပးလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ငါတို႔သာ ၾကိဳသတင္း ေပးလို္က္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ရြာသားေတြ ၾကိဳတင္ျပီးေတာ့ ဓားျပေတြကို ေစာင့္ဖမ္းရံုပဲေလ။ အခုေတာ့ကြာ . . . ေတာက္. . . "
" ေၾသာ္ . . ဒါကေတာ့ကြာ။ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးေတြက ရန္ကုန္ ၊ မႏၱေလး ၊ ေနျပည္ေတာ္ နဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ ျမိဳ႕ေတြမွာပဲ ရေနေသးတာကိုး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျမန္မာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ေတာေန ရြာပါ မက်န္ေအာင္ ဆက္သြယ္ေရးေတြ ေကာင္းျပီးေတာ့ ေစ်းႏႈန္းေတြ သက္သာလာရင္ မင္းနဲ႔ ငါ အခုလို ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခါမွာ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ တားဆီးႏိုင္ေတာ့မွာေပါ႔ကြာ။ "
" ဟုတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ တိုးတက္မႈ ေႏွးေကြးလြန္းတဲ့ ငါတို႔ ႏိုင္ငံကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား ၊ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ေနတတ္တဲ့ ငါတို႔ လူမ်ိဳးကိုပဲ အျပစ္တင္ရေလမလား . . . ဟူး . . .တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔လို အျဖစ္အပ်က္ ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ငါတို႔ တားဆီး လိုက္ႏိုင္သင့္တာ . . . "
" ဟုတ္ပါတယ္ . . ဒါေပမဲ့လည္းကြာ . . . "
" ဟုတ္တယ္ . . ဒါေပမဲ့လည္းေပါ႔ . . . ငါတို႔ ေနာင္တစ္ေန႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ဆင္းရဲသားေတြပါ မက်န္ ဝယ္ယူ သံုးစြဲႏိုင္ျပီးေတာ့ ၊ ေတာေန ရြာပါ မက်န္ ဆက္သြယ္ေရးေတြ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစ်းသက္သက္သာသာ နဲ႔ ဝယ္ယူႏိုင္မဲ့ ေန႔ရက္ကိုပဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာေပါ႔ကြာ။ "
" ဟုတ္တယ္ . . ငါတို႔ ဒီလို အေျခအေနကိုပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရမွာေပါ႔။ "
" တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ သူငယ္ခ်င္း . . . "
" ဘာလဲ . . . "
" ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ငါတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီးသာ သိသြားခဲ့ရင္ အျမန္ဆံုး အေကာင္အထည္ ေပၚလာမလားလို႔ေပါ႔။ "
" ဒါေပါ႔ကြာ။ အျမန္ဆံုး ျဖစ္လာႏိုင္တာေပါ႔။ "
" ဒါဆို ငါတို႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို လူေတြ အားလံုး သိေအာင္ ေျပာျပမယ္ကြာ။ မင္း သေဘာတူလား။ "
" တူတာေပါ႔ကြာ။ ဘယ္မတူဘဲ ရွိပါ႔မလဲ။ "
" အိုေကကြာ။ ငါတို႔ အားလံုး သိေအာင္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတိုေလး ရိုက္ၾကရေအာင္. . . "
" အိုေက . . ဂြတ္ . ."
" - - - - - - - - -"
" ကိုေဇာ္ . . . "
" - - - - - - - - "
" ေဟ့ေကာင္ . . ကိုေဇာ္ ၊ မင္း ဘာေတြ ေတြးျပီး မ်က္လံုး မွိတ္ျပီး ျပံဳးေနရတာလဲ။ "
ရုတ္တရက္ ခုနက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာမိေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အေတြးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ရင္း ျပံဳးေနမိျခင္းျဖစ္၏။
" ေၾသာ္ . . ခုနက မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို ငါ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ေနတာေလ။ "
" မင္းကေတာ့ကြာ . . . "
" အဟုတ္ကြ။ ငါ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳက္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့ ထင္သာ ျမင္သာလည္း ရွိေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ "
" ေနဦးကြ။ ငါ အခုပဲ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ခု စဥ္းစားမိတယ္။ "
" ဟုတ္လား . . ေျပာစမ္းပါဦး။ "
" ဒီလိုကြ။ မင္း " စစ္ဘုရင္ နပိုလီယံ နဲ႔ သားေမႊးဆိုင္ရွင္ " ဆိုတဲ့ ႏွလံုးသား အာဟာရေလး ဖတ္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ "
" ဖတ္ဖူးတာေပါ႔။ နပိုလီယံက ေတာရြာေလး တစ္ရြာကို သြားရင္းနဲ႔ ရန္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕လို႔ ေျပးရတယ္။ ဒီေတာ့ ရန္သူ ရုရွားေတြ လိုက္လာလို႔ သားေမႊးဆိုင္ရွင္ရဲ႕ ဆိုင္ထဲကို ဝင္ပုန္း ရတယ္ေလ။ သူ႕ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြနဲ႔ ကြဲေနေတာ့ သူလည္း ေၾကာက္ေနတာေပါ႔။ ဒီမွာ သားေမႊးဆိုင္ရွင္က သူ႕ကို သားေမႊးပံု ေအာက္မွာ ပုန္းခိုင္းထားတယ္။ ရုရွားေတြ လာေတာ့ ဟိုဘက္ ထြက္သြားတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ရုရွားစစ္သားေတြက သားေမႊးပံုေတြကို ေသနတ္မွာ တပ္ထားတဲ့ ဓားနဲ႔ ထိုးၾကည့္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြားတာ ဒီမွာ သားေမႊးဆိုင္ရွင္က နပိုလီယံကို ရန္သူေတြသာ ေတြ႕သြားရင္ အသတ္ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိေနေတာ့ သားေမႊးပံု ေအာက္ထဲမွာ ေနရတုန္းက ဘယ္လို ခံစားရလဲ လို႔ ေမးတယ္ေလ။ ဒါကို နပိုလီယံက လက္ေတြ႕နဲ႔ သက္ေသျပလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး မဟုတ္လား။ "
" မွန္တယ္။ အစစ္ပဲ။ ငါ ဒါေလးကို အခု ဆင့္ပြား စဥ္းစားေနမိျပီး ဇာတ္လမ္းေလး အျဖစ္ ပံုေဖာ္ေနတာမိတာကြ။ "
" ဟုတ္လား . . လုပ္စမ္းပါဦး။ မင္း စိတ္ကူးေလးကို . . . ငါလည္း လိုက္ေတြးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ငါ ဇာတ္လမ္း ရုပ္ရွင္ေလး ရိုက္မယ္ကြာ။ "
" ဒီလိုကြ . . . . ."
" - - - - - - - - "
ရုပ္ရွင္ ( ၂ )
" - - - - - - - - "
" ဦးကို ကူညီပါ ငါ့တူရယ္ . . . ကူညီပါ။ "
အသံလည္း ၾကားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုန္စံုဆိုင္ထဲသို႔ ဦးေလးၾကီး တစ္ဦး အေလာတၾကီး ဝင္ေရာက္လာေလသည္။
" ဦးကို ကူညီပါ ငါ့တူ . . "
" ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ ဦးေလးရဲ႕။ "
" ဦး . . . ေနာက္ကို ရန္သူေတြ လိုက္ေနလို႔ပါကြယ္။ "
" မျဖစ္ႏိုင္တာပဲ ဦးရယ္။ ဒီေခတ္ ဒီအခါမွာ ရန္သူရယ္လို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ "
" ရန္သူဆိုတာ မင္း ထင္သလို စာအုပ္ထဲက ရန္သူေတြေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြယ္။ သူတို႔က ဦးနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္ ပါတီက လူတခ်ိဳ႕ေပါ႔ကြယ္။ "
" သူတို႔က ဦးကို ဖမ္းမိရင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ။ "
" သူတို႔က ဦးကို ဖမ္းမိရင္ သူတို႔ အလိုရွိရာကို အတင္းအက်ပ္နည္းနဲ႔ ေတာင္းဆိုၾကမွာေပါ႔ကြယ္။ "
" သူတို႔က ဦးဆီက အတင္းအက်ပ္ေတာင္းဆိုရေအာင္ ဦးက ဘယ္သူ မို႔လို႔လဲ။ "
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ခပ္တိုးတိုး ဆို၏။
" ဦးက သမၼတၾကီးေလကြယ္။ "
" ဗ်ာ . . . မျဖစ္ႏိုင္တာဗ်ာ။ သမၼတၾကီးက ဒီလို လမ္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ေနရတယ္လို႔ . . . "
" တကယ္ပါ ငါ့တူရယ္။ ဦးက တိုင္းျပည္နဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အဆင္မွ ေျပရဲ႕လားလို႔ ရုပ္ဖ်က္ျပီးေတာ့ လာစစ္ေဆးတာပါ။ ဒီေတာ့ ကားကလည္း အစုတ္ေလးပဲ စီးခဲ့ရတာေပါ႔။ ဒီလို စီးလာရင္းနဲ႔ ကားက ကားစုတ္ဆိုေတာ့ ပ်က္တယ္ေလ။ ဒီမွာ ျပင္ေနရင္းနဲ႔ ဦးလည္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္မွာ ဦးရဲ႕ ရုပ္ဖ်က္ထားတဲ့ ေခါင္းေပါင္းက ကၽြတ္က်သြားျပီးေတာ့ ဦးရဲ႕ ယွဥ္ျပိဳင္ဘက္ တျခား ပါတီက သေဘာထား တင္းမာသူေတြက ဦးကို ေတြ႕ျပီးေတာ့ အတင္းအက်ပ္ လုပ္ဖို႔ လိုက္လာေနၾကတာပါပဲ။ "
" ဦးေျပာတာ တကယ္ေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ဦးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီး ဆိုတာ တကယ္ပဲလား။ "
" တကယ္ပါ ငါ့တူရယ္။ ဦးကို ကယ္တင္ပါ။ "
" ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အခုလို ျမိဳ႕နဲ႔ အရမ္းေဝးေနတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း မၾကည့္ဖူးပါဘူး ၊ သတင္းစာလည္း မဖတ္ဖူးဘူး ၊ ဂ်ာနယ္ေတြလည္း မေရာက္တဲ့ ေနရာ ဆိုေတာ့ ဦးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီး ဟုတ္လား မဟုတ္လား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ စကား တစ္ေယာက္ နားနဲ႔ ေျပာေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမၼတၾကီးက ျပည္သူေတြရဲ႕ အသံကို အရမ္းနားေထာင္တတ္တဲ့ သမၼတၾကီးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အားလံုးကလည္း ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ ဦးေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ သမၼတၾကီး ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ပါ ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ကယ္တင္တာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကယ္ပါ႔မယ္။ "
" ေက်းဇူးပါပဲ ငါ့တူရယ္။ "
" ဒါေပမဲ့ ဦးကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လို ကယ္တင္ရမွာလဲ။ "
" ဦးရဲ႕ ကိုယ္ေစာင့္အဖြဲ႕ ၊ ကုိယ္ရံေတာ္ေတြကို ဦး . . ဒီမွာ ရွိေနတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို ဖုန္း လွမ္းဆက္ေပးရံုပါပဲ။ "
" ဗ်ာ . . . ဘယ္လို . . . "
" ဟုတ္တယ္ေလ။ ဦး ဒီမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို သူတို႔ သိေအာင္ ဖုန္းေလး ဆက္ေပးရံုပါပဲ။ "
" ျဖစ္ရေလ ဦးရယ္။ ဦးက ဒီေနရာကို အခုမွ ေရာက္ဖူးတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္ေဒသက ျမိဳ႕နဲ႔ အလွမ္းေဝးပါတယ္ ဦးရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာ ရုပ္ျမင္သံၾကား မမိ သလို ၊ သတင္းစာလည္း မေရာက္ဘူး။ ဒီလိုပဲ ဆက္သြယ္ေရး ဆိုတာကလည္း အရမ္းကို ေဝးလံေခါင္းပါးလြန္းလို႔ တယ္လီဖုန္းဆုိတာ သူမ်ားေတြ ေျပာလို႔ ၾကားဖူးတယ္ ဆိုရံုပဲ ရွိတာပါ။ "
" ေဟ . . . ဟုတ္လား။ "
" ဟုတ္ပါတယ္။ "
" ဒါဆို မင္းမွာ ဖုန္း မရွိဘူးေပါ့။ "
" ဟုတ္ကဲ့ မရွိပါဘူး။ သူမ်ား ေျပာေနတဲ့ လိုင္းဖုန္းလည္း မရွိဘူး ၊ ျခင္းဖုန္းလည္း မရွိဘူး ၊ ဟမ္းဖုန္းလည္း မရွိပါဘူး။ GSM လည္း မရွိဘူး။ CDMA ေရာ မရွိဘူး . . . ဘာဆို ဘာမွ မမိပါဘူး။ "
" ဒါဆို မင္းတို႔ အေရးေပၚ ကိစၥ ၾကံဳလာရင္ ဘယ္လို လုပ္ရလဲကြာ။ "
" ကၽြန္ေတာ္တို႔လား . . "
" ေအးေလ . . "
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရးေပၚ ကိစၥ ၾကံဳလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့ . . အခု ဦးလိုပဲ လုပ္ရတာေပါ႔ ဦးရယ္။ "
" ဘယ္လိုလဲကြ။ ရွင္းျပပါဦး။ "
" ဦးလိုပဲေလ။ ကိုယ္ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာကေန ကိုယ္ ေျပာခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ျပီးေတာ့ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျပးလႊားျပီးေတာ့ သြားရတာေပါ႔ ဦးရယ္။ "
" ေဟ . . . "
" ဟုတ္ပါတယ္ ဦး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဆက္သြယ္ေရးေတြ ခက္ခဲေနတဲ့ ေနရာက လူေတြ အဖို႔ေတာ့ တန္ဖိုးၾကီးပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းေတြ မကိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ကိုင္ႏိုင္တယ္ပဲ ထားပါဦး။ ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာရဲ႕ ကန္႔သတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသံုးႏိုင္ပါဘူး။ "
" ေၾသာ္ . . ."
" တကယ္လို႔ေပါ႔ ဦးရယ္။ "
" - - - - - - - "
" ဆက္သြယ္ေရး ဧရိယာေတြ က်ယ္ဝန္းလာမယ္။ ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္း တန္ဖိုးေတြလည္း က်ဆင္းလာမယ္။ ဆက္သြယ္ေရး သံုးစြဲခေတြလည္း သက္သာလာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ လူနဲ႔ ရင္းျပီးေတာ့ ေျပးလႊား ဆက္သြယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေလးနဲ႔ ဆက္သြယ္လိုက္ျပီးေတာ့ အဆင္ေျပေျပ အသံုးျပဳႏိုင္တာေပါ႔ ခင္ဗ်ာ။ "
" ဒါဆို အခု မင္း ဦးကို ဘယ္လို ကူညီမွာလဲ။ ဦး ေနာက္မွာ သေဘာထား တင္းမာတဲ့ အဖြဲ႔က လူေတြ လိုက္လာေနၾကျပီ။ "
" စိတ္မပူပါနဲ႔ ဦး။ ဦးကို ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ ဖြက္ထားျပီးေတာ့ ဦး ဆက္သြယ္ေစခ်င္တဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေျပးလႊားျပီးေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားျပီးေတာ့ ကူညီပါ႔မယ္။ "
" - - - - - - - - "
" တခ်ိဳ႕လူေတြ ၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ အတြက္ တယ္လီဖုန္းလို ခလုတ္ကေလးေတြ ႏွိပ္လုိက္ျပီးေတာ့ ဆက္သြယ္လိုက္လို႔ ခ်က္ခ်င္း သိျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ အဆင္မေျပႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဆင္းရဲသား ၊ အဆက္အသြယ္ ေခါင္းပါးတဲ့ ေနရာက လူေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒီနည္းပဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ "
" - - - - - - - - "
" လာပါ ဦး။ ဦး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ေအာက္ထပ္က ပစၥည္း သိုေလွာင္ခန္းထဲမွာ ပုန္းေနပါ။ ဒီေနရာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္သားေတြ အျပင္ တျခား ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဦး အတြက္ လံုျခံဳမွာပါ။ "
" - - - - - - - -"
ထိုသမၼတၾကီးလည္း သိုေလွာင္ခန္းထဲမွာ ေအးေဆး သက္သာစြာျဖင့္ ပုန္းေအာင္းေနေလေတာ့သည္။
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုလူငယ္ေလးဟာ သူ႕ကုန္စံုဆိုင္ကို ေရာက္လာေသာ သေဘာထား တင္းမာသူမ်ားကုိ သူ႕ကုန္စံုဆိုင္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး ဆိုကာ ဝင္ရွာေစျပီးေတာ့ ဆိုင္မွာ သူ႕ရဲ႕ ဇနီးကို ထားခဲ့ကာ သမၼတၾကီးကို ေဘးကင္းေစရန္ ရည္ရြယ္၍ သမၼတၾကီးရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြ ရွိေနတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေစရန္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳကာ ေျပးလႊား၍ ဆက္သြယ္ေပးေနရေလေတာ့သည္။
တခ်ိဳ႕က နံပါတ္ကေလးမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ ႏွိပ္ျပီးေတာ့ လြယ္ကူစြာ ဆက္သြယ္ေနႏိုင္ခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တစ္ေနရာမွ သတင္း တစ္ခုကို တျခားေနရာသို႔ ေရာက္ေစရန္ လူအား ၊ အခ်ိန္အားထုတ္ကာျဖင့္ ဆက္သြယ္ေနၾကရသည္။
တကယ္ေတာ့ လူသား အားလံုး အတူတူပင္ မဟုတ္တံုေလာ့။ သင္ေရာ ၊ ကၽြႏ္ုပ္ေရာ ၊ တျခားသူေတြေရာ အားလံုး လြယ္ကူ သက္သာေစႏိုင္ေသာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေနခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား လြယ္ကူ သက္သာေသာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာမ်ားကို မလုပ္ေဆာင္ၾကပါသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနေသာ ေနရာေတြမွာ သမၼတၾကီး ဆုိကာ ထည့္ေရးထားသူမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေျချပဳ ေရးထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ တခါက ရုရွားျပည္မွာ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို သတိရလို႔ ထည့္ေရးလိုက္တာပါ။ သင္သည္ မည္သူပင္ ျဖစ္ေနပါေစ။ တစ္ေန႔ " ထိုသမၼတၾကီး " ကဲ့သို႔ အခက္အခဲ မေတြ႕ၾကံဳရပါဟု မည္သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာစြာ မေျပာႏိုင္ပါ။ ထုိအခ်ိန္မွာ သင့္ကို ကူညီ ဆက္သြယ္ေပးမည့္ ဆက္သြယ္ေရး ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ယခုကဲ့သို႔ အလြန္ ေခါင္းပါးေနပါက သင္မည္က့ဲသို႔ ခံစားရမည္နည္း။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းလွစြာေသာ ထိုသမၼတၾကီး ကဲ့သို႔ ကူညီမည့္သူ သင့္မွာ မေတြ႕ခဲ့ဟု ဆိုပါလ်င္. . . . . သင္၏ ကံၾကမၼာသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာမည္နည္း။
မိမိရဲ႕ တကိုယ္ေကာင္းက်ိဳးကိုသာ ၾကည့္၍ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရႈ႕သူေတြကို သဘာဝကလည္း လက္ပိုက္ေတာ့ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ တစ္ေန႔ တူေသာ အက်ိဳးကို ခံစားရေသာ အခါမွာ သင္ မည္ကဲ့သို႔ ေနာင္တ တရားႏွင့္ ေျဖသိမ့္ေနႏိုင္မည္နည္း။ ကံကို ယံုၾကည္ပါ။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ေမ့မထားပါနဲ႔ ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ပါ။
" ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းအေပၚ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ " ဆိုကာ ကိုသက္တန္႔ခ်ိဳက Tag လာေသာ အခါမွာ ဟိုးအရင္က " လြတ္လပ္ရုပ္ရွင္ " ရိုက္ကူးသူမ်ားရဲ႕ စိတ္ကူးေတြကို ပံုေဖာ္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ဖုန္းနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ ဇာတ္လမ္းတုိ ငါးခုထဲမွ ေလာေလာဆယ္ ႏွစ္ခုကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ထိခိုက္ေစလိုျခင္း မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ျပံဳးစရာ အေတြးေလး ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားရံုပါပဲ။
ကိုသက္တန္႔ခ်ိဳကေတာ့ ေအာက္ပါ ေမးခြန္းေလးေတြကို ေျဖခိုင္းထားပါတယ္။
၁။ ယခု ဆက္သြယ္ေရးက ခ်ထားေပးမယ့္ ႏွစ္သိန္း၀န္းက်င္ ဖုန္းကို တန္ဖိုးနည္းဖုန္းလို႔ သင္ၿမင္ပါသလား။
၂။ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းေပၚလာေစဖို႔ စေတကာကပ္ၿခင္း နဲ႔ တီရွပ္မ်ား ၿပဳလုပ္ၿခင္းအေပၚ သင္ဘယ္ လိုၿမင္ မိပါသလဲ။
၃။ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေပၚလာေစဖို႔ စုေပါင္းလက္မွတ္ ထုိးၿပီးလႊတ္ေတာ္ကို တင္ၿပၿခင္းအေပၚ သင္ဘယ္ လိုၿမင္မိ ပါသလဲ။
၄။ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္း မ်ားေပၚေပါက္လာေစဖို႔ သင့္အေနနဲ႔ ၾကိဳဆိုပါသလား။
၅။ ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းအေပၚ သင့္အၿမင္ေလး တစ္ပိုဒ္ေလာက္ခ် ေရးေပးပါ ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြကို အခ်က္ေတြနဲ႔ သီးသန္႔ မေျဖခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြ အားလံုးကို ျခံဳျပီးေတာ့ အထက္က ဇာတ္လမ္းတိုေလး ႏွစ္ခုကိုပဲ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်နပ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဟိုတစ္ေန႔က တစ္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ေသာ လူတစ္ေယာက္က ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရးသြားပါတယ္။
" ငါးေထာင္တန္ ဖုန္း ဟုတ္လား။ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူးကြာ။ ငါတို႔က ဖုန္းကို ၃၅ သိန္းေတာင္မွ ေပးဝယ္ထား ရတာ။ အခုလို ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းေတြ ထုတ္ေပးေတာ့ ငါတို႔ အရင္က ဝယ္ထားတဲ့ လူေတြ ေသျပီေပါ႔။ "
တဲ့။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ အေတာ္ကို အတၱၾကီးတဲ့ လူေတြပါလား။ ကိုယ္လို သူလို လူတိုင္း ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တန္ဖိုးနည္း ဖုန္းေတြ သံုးႏိုင္တာကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္တဲ့ လူ ရွိေနေသးတာပဲကိုး။ ဒီလို လူနည္းစုကို ၾကည့္ျပီး ၊ လူနည္းစု အရင္းရွင္ေတြကို ၾကည့္ျပီးေတာ့ အမ်ားျပည္သူေတြ လိုအပ္ေနတဲ့ ေစ်းႏႈန္းသက္သာျပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမြန္ေသာ ဖုန္းေတြကို မထုတ္ေပးႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာပဲေပါ႔ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ဒီလို အတၱၾကီးေနတဲ့ လူေတြ ၊ သေဘာထား တင္းမာေနၾကတဲ့ လူေတြ ၊ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ၊ သူတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ေနတဲ့ သူေတြ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အထက္က သမၼတၾကီးလို ေသေရး ရွင္ေရး အသက္တမွ် အကူအညီ လိုေနတဲ့ အခ်ိန္က်မွ လူေတြ အားလံုး အတြက္ ဆက္သြယ္ေရး ဆိုတာ အေရးၾကီးပါလား လို႔ ေနာင္တေတြနဲ႔ မေတြးမိၾကပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးရင္းနဲ႔ တန္ဖိုးနည္း ငါးေထာင္တန္ ဖုန္းအတြက္ လႈပ္ရွားသူေတြ ၊ အားၾကိဳး မာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ လူေတြ အားလံုးကို ေလးစားစြာျဖင့္ ဤပို႔စ္ကို ေရးသားကာျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ရပါသည္။
*** သက္တန္႔ခ်ိဳ ရဲ႕ Tag ပို႔စ္ပါ။ ***
ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုေဇာ္
8-Mar-2012 
