မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


30 July 2010

11 အခမဲ႔ ေနလည္စာ



တစ္ခါက . . .

ဥာဏ္ပညာၾကီးမားေသာ ဘုရင္အိုၾကီး တစ္ပါးက သူ၏ပညာရွိမ်ား အားလံုးကို ေခၚယူျပီး တာဝန္တစ္ခု ေပးသည္။

“ သင္တို႔ အေနႏွင္႔ ေခတ္အဆက္ဆက္က အသိပညာမ်ားကို စုစည္းျပီး ေနာင္လာေနာင္သားမ်ား အလြယ္တကူ အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ အတြက္ တတ္က်မ္း စာတစ္ခုကို ျပဳစုရမည္။ ”

ဟု အမိန္႕ခ်မွတ္ခဲ႔သည္။ ပညာရွိမ်ားက ဘုရင္႔အမိန္႕အတိုင္း နာခံျပီး အခ်ိန္ကာလ အတန္ၾကာေအာင္ စုေဆာင္းရွာေဖြ ခဲ႔ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ “ ေခတ္အဆက္ဆက္ အသိပညာ အစစ္အမွန္မ်ား ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္ေသာ စာအုပ္ ( ၁၂ ) အုပ္ကို ဂုဏ္ယူဝင႔္ၾကြားႏိုင္စြာ ယူေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဘုရင္ၾကီးက သူတို႔ ယူေဆာင္လာေသာ စာအုပ္ ( ၁၂ ) အုပ္ကို ၾကည္႔ကာ . . .

“ ဒီစာအုပ္ ( ၁၂ ) အုပ္မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က ပညာေတြ ၊ အေတြးအေခၚေတြ ပါရွိျပီး လူသားေတြ အတြက္ အားလံုးကို သိသင္႔ သိထိုက္တယ္ ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ( ၁၂ ) အုပ္ေတာင္ ဆိုတာ အလြန္ကို မ်ားျပား ရွည္လ်ားလြန္းလွတယ္။ ရွည္လ်ားလြန္းေတာ႔ လူေတြ မဖတ္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်ံဳ႕ပစ္ပါဦး။ ”

လို႔ ေျပာခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ပညာရွိမ်ားကလည္း ထပ္၍ ၾကိဳးစားပမ္းစား ခ်ံဳ႕ေလေတာ႔သည္။ ထိုအခါ စာအုပ္ ( ၁၂ ) တြဲမွ တစ္အုပ္သာ ရလာေလေတာ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္ၾကီးက ထိုစာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ၾကည္႔၍ “ ရွည္လ်ား မ်ားျပားေနေသးသည္။ ထပ္၍ ခ်ံဳ႕ပါဦး ” ဟုသာ ေျပာေလသည္။

ထိုသို႔ျဖင္႔ ပညာရွိမ်ားက . . .

~ ( ၁၂ ) အုပ္မွ ( ၁ ) အုပ္ ၊

~ ( ၁ ) အုပ္မွ တစ္ခန္း ၊

~ တစ္ခန္းမွ တစ္ရြက္ ၊

~ တစ္ရြက္မွ တစ္မ်က္ႏွာ ၊

~ တစ္မ်က္ႏွာမွ တစ္ပိုဒ္ ၊

~ ေနာက္ဆံုး တစ္ပိုဒ္မွ တစ္ေၾကာင္းမွ်သာ က်န္ေတာ႔ေလသည္။

ထုိအခါမွ ဘုရင္ၾကီးက ထိုစာေၾကာင္းကို အားရဝမ္းသာစြာျဖင္႔ လက္ခံရယူျပီး ဒါဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ရဲ႕ တကယ္႕ အေမြအႏွစ္ပဲ ဟု ၾကည္ႏူးမိေလသည္။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို လူတိုင္းက နားလည္ သေဘာေပါက္မယ္ ဆိုရင္ လူေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ႔ ျပႆနာ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေျပလည္ သြားလိမ္႔မည္ဟု သူက လက္ခံ ယံုၾကည္ေလသည္။

ထို႕ေနာက္ ဘုရင္ၾကီးက ထိုစာေၾကာင္းကို ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာစြာ အသံထြက္၍ ဖတ္ေလသည္။ ထိုစာေၾကာင္းမွာ ရိုးရိုးေလးသာ ျဖစ္သည္။

“ အလကားရေသာ ေန႔လည္စာ ဆိုတာ မရွိ ၊ ထမင္း အလကားစားရသည္ ဆိုတာ မရွိ။ ”

ဟူ၍ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိစကားေလးသည္ လြန္စြာမွ အေရးပါ အရာေရာက္လွပါသည္။ မိမိက ဘာမွ မလုပ္ဘဲနဲ႔ ထမင္း အလကားစားခ်င္သည္ ၊ အခြင္႔အေရး အလကားလိုခ်င္သည္ ဆိုတာ လြန္စြာမွ မိုက္မဲရာ က်ပါသည္။ ဘယ္အရာမဆို မိမိရဲ႕ ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈ တစ္ခု မျဖစ္မေနပါရပါမည္။ 

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေလာကမွာ “ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုကို စြန္႔လႊတ္ကာ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ”

source; See You At The Top By Zig Ziglar
ထိပ္ဆံုးမွာ ေတြ႔ၾကမယ္ - ခင္ေမာင္ညိဳ ( ေဘာဂေဗဒ )


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

9 ဖြဲ နဲ႔ ဆန္ကြဲ


ဖြဲ နဲ႔ ဆန္ကြဲ


တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခြစီးခံထားရတဲ႔
အတၱေတြနဲ႔ အခ်စ္က
အလ်ားလိုက္ အျပားလိုက္
ျငိမ္

အခ်စ္ဆံုးလို႔ ေျပာတိုင္း
ဒီအတိုင္းအတာကို မေရာက္တဲ႔
အေရအတြက္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲလို႔
ေတြး

ဘဝက ၾကမ္းတယ္ ေျပာတိုင္း
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ လား
သူမ်ားကို လား စုန္ဆန္ျပန္
ၾကည္႔

မ်က္စိေအာက္က
မေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူး ဆိုတိုင္း
ဘာကိုလဲလို႔ တိတ္တဆိတ္
ေမး

အခ်စ္ နဲ႔ အလြမ္းကို
ခ်ိန္ခြင္ေပၚဘယ္လိုပံုတင္ရေၾကာင္း
စာစီစာကံုး တစ္ပုဒ္ ခ်ကာ
ေရး

ငယ္ငယ္က စီးခဲ႔ရတဲ႔
အုန္းလက္ျမင္းလိုေပါ႔
အခ်စ္က ငါ ေျပးသေလာက္ ငါ
ေမာ

မဝယ္ပဲနဲ႔
ခဏခဏ အေခါက္ခံရတဲ႔
အိုးလိုေပါ႔ ၊ ၾကာေတာ႔လည္း
ကြဲ

ေလတင္ရာေရာက္ေနတုိင္း
ေလသာတတ္သူေၾကာင္႔
ေလေအာက္သူေတြ
မႊန္

ေျမနိမ္႔လို႔ လွံစိုက္တာလား
လွံစိုက္လို႔ ေျမနိမ္႔တာလား
ေျပာ ၊ ေမး ၊ ေတြး ၊ ေငး ၊ ေခါင္းကို
ခါ

အခုေတာ႔ေလ. . . .
ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး
တိတ္တဆိတ္နဲ႔ေပါ႔
ျပိဳ

ျပီးေတာ႔ေလ. . .

ဖြဲ နဲ႔ စကြဲ ဆိုျပီး
အခုေတာ႔ . . “ ဖြဲ ” ကနဲ
“ စ” ျပီး “ ကြဲ” ေတာ႔တာပဲ
ေဝး

ကိုေဇာ္
30.7.2010

မွတ္ခ်က္။   ။ စကြဲ ကို အသံအတိုင္း ခ်ေရးထားပါတယ္။


Share/Bookmark

29 July 2010

19 အြန္လိုင္း အက္ေဆး ( ၃ )



ဒီပို႔စ္ မေရးခင္ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဆံုး ေျပာထားခ်င္တာေလး တစ္ခုရွိပါသည္။ ဒါကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္သင္႔ပါသည္။

“ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ အားလံုးဟာ သာမာန္အားျဖင္႔ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ျဖတ္သန္းခံရေသာ အခါမွာေတာ႔ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ ၾကပါသည္။ ”

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

“ အခ်စ္ရဲ႕ အစ ဘဝက လူရည္မလည္ ” လို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ၾကားဖူးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုေတာ႔ “ အြန္လိုင္းရဲ႕ အစ ဘဝက လူရည္မလည္ ” လို႔သာ ဆိုခ်င္ မိပါေတာ႔သည္။ အူေၾကာင္က်ား က်လွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္သည္။ သိပ္ေတာ႔ သာယာလွသည္ မဟုတ္ပါ။

အင္တာနက္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ စစ အသံုးျပဳရျခင္း အေၾကာင္းတရားမွာ ေစ်းၾကီးလွေသာ ဖုန္းေခၚခကို သက္သာေစဖုိ႔ ဆိုေသာ အခ်က္ကိုသာ ဦးတည္ေစခဲ႔ပါသည္။ Gtalk မွ မိသားစုနဲ႔ ခ်ိန္းျပီး ေျပာျခင္းျဖင္႔ ဖုန္းေျပာခထက္ မ်ားစြာ ကုန္က်စရိတ္ သက္သာမည္ ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုတည္းသာ ရွိပါသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ႔ VZO ကဲ႔သို႔ေသာ အကူအညီျဖင္႔ မ်က္ႏွာပါ ျမင္ရျပီး ေျပာလို႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အင္တာနက္ တပ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္မွ မရွိေသးပါ။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ တစ္နာရီ 3 RM နဲ႔ ဆိုင္မွာ သြားသံုးခဲ႔ရပါသည္။ ထိုဆိုင္မ်ားမွာ တရုတ္ဂိမ္းဆိုင္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ျမန္မာလို ဖတ္မရပါ။ ေလးေထာင္႔တံုးေလးေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတဲ႔ စာမ်က္ႏွာဟာ ျမန္မာစာ ဆိုျပီး တျခားသူေတြ ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ နားေထာင္ခဲ႔ရသည္။

ဒါဆို ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ေလး သြင္းလိုက္ရံုမ်ား ဆိုျပီး ေျပာၾကပါလိမ္႔မည္။ မရပါ။ ထိုဆိုင္မ်ားကို ေဆာ႔ဝဲလ္ျဖင္႔ ထိန္းထားျပီး ကြန္ပ်ဴတာ Restart ျဖစ္သြားတာနဲ႔ သြင္းထားသမွ် ေဆာ႔ဝဲလ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ကာ သူတို႕ လက္ရွိထည္႔ထားေသာ ေဆာ႔ဝဲလ္မ်ားသာ က်န္ခဲ႔ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔သြင္းအျပီး Restart ခ်ခိုင္းေသာ အခါမွာ မခ်ရင္လည္း သံုးမရ ၊ ခ်လိုက္ေတာ႔လည္း ဘာမွ မက်န္ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အင္တာနက္ သံုးရတာ ျမန္မာလို မျမင္ေသာေၾကာင္႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း မိသားစုနဲ႔ စကားေျပာရံုသာ ဆိုေတာ႔ အဆင္ေျပခဲ႔ပါသည္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ ၄ လံုးထီ ရုတ္တရက္ထေပါက္ကာ ကြန္ပ်ဴတာေလး ဝယ္ျပီး အင္တာနက္ ခ်ိတ္မယ္ လုိ႔ စိတ္ကူးရပါေတာ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဝယ္လိုက္ပါသည္။ အင္တာနက္ ခ်ိတ္အျပီးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကြန္ပ်ဴတာက ျမန္မာလို မျမင္ရေသးပါ။ ေဇာ္ဂ်ီကို အင္စေတာ လုပ္ရတယ္ လို႔သာ သိတာ ဘယ္က ဘယ္လို ယူရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း မသိပါ။ ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အရာရာ အကူအညီေပးတာကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညီမ “ မုိးမိုး ” ပါ။ သူေျပာျပလို႔ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင္႔ဆိုတာကို ထည္႔ျပီး အတံုး အတံုး ေလးေထာင္႔တံုးေလးေတြကို ျမန္မာစာ ဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲျပီး ဖတ္ခြင္႔ရခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘေလာ႔ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ မသိခဲ႔ရိုး အမွန္ပါ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မေကာင္းလွေသာ အက်င္႔ တစ္ခုကလည္း ရွိပါေသးသည္။ သတိထား ျပင္ဆင္ေနေသာ္လည္း သတိကို သူက အႏိုင္ယူသြားေလ႔ ရွိပါသည္။ သူကေတာ႔ “ အားနာတတ္ျခင္း ” ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

အလုပ္က ျပန္လာလို႔ Gtalk ေလး အြန္လိုင္းေပၚတတ္ထားရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔ထဲမွာ မိသားစု အေကာင္႔နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အနည္းငယ္မွ တစ္ပါး တျခားသူေတြ မရွိပါ။ အေကာင္႔ထဲမွာ ရွိေနသူေတြ အားလံုးရဲ႕ အေကာင္႔ေလးေတြကလည္း မည္းမည္းေလးေတြပါပဲ။ ဘယ္သူမွ လိုင္းေပၚမွာ မရွိ။ ဘယ္သူ႕နဲ႔ ခ်က္ျပီး စကားေျပာရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိ။ ေျပာစရာလူကလည္း မရွိ။ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာလို႔ www.person.com မွာ အေကာင္႔ေလး လုပ္ကာ ျမန္မာလို လက္ကြက္ေလးလည္း က်င္႔ရင္း ခ်က္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွာေဖြရပါသည္။ ဒီေတာ႔မွ Gtalk ေလးတတ္ထားရင္ အေကာင္႔မွာ ေလး ငါးေယာက္ စိမ္းေနတာ ေတြ႕ရင္ အေတာ္ကို ဝမ္းသာရေသာ အေျခအေန ဆိုပါစို႔။

ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီလိုနဲ႔ ခင္မင္မိလာေသာ မိတ္ေဆြေတြ ၾကားထဲမွာ အစ္မၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္မင္မိပါသည္။ သူနဲ႔ ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ သူက အင္တာနက္မွာ ဘေလာ႔ေရးတယ္ ဆိုေတာ႔ အေတာ္ကို အံ့ၾသမိသည္။ “ ဘာလဲဟ ဘေလာ႔ ” လို႔လည္း ေမးမိပါသည္။ သူက သူ႕ဘေလာ႔လိပ္စာေလးကို ျပေတာ႔ ဘာဆို ဘာမွ မသိေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ အေတာ္ကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ရသည္။ ႏွစ္လမွ တစ္ပုဒ္ေလာက္ တင္ထားျပီး ဘယ္သူ႕မွ မသိေသာ သူ႕ဘေလာ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ျပီး အေတာ္ကို ႏွစ္ေထာင္းအားက် ေက်နပ္စြာ ျဖစ္မိသည္။ ေတာ္လိုက္တာေပါ႔။ ဒီလိုနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ဘေလာ႔ေလးကို ၾကည္႔မိေလ ဟိုးအရင္ကတည္းက စာေပရြပိုးေတြက အေညွာင္႔ထြက္ကာ ထြက္လာေလေလပါပဲ။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေရးမယ္ ဆိုျပီး စလုပ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာကို ေရးရမွန္းမသိ။ နဂိုကတည္းက ခပ္ရြတ္ရြတ္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဒီလို ေပါက္ကရ အေတြးေတြ ၊ ေပါက္ကရ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပဲ အစအေနန႔ဲ ခ်ေရးမိသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေရေရရာရာ မရွိသလို ၊ စာေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မျဖစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဝပ္ျပအံုဖြဲ႔ကာ ဖတ္လို႔လည္း မေကာင္း။ ဘယ္သူမွ လာမဖတ္ေပမဲ႔လည္း ကုိယ္ေရးတဲ႔ စာေလး ခ်က္ခ်င္း ဘေလာ႔ေပၚ ေရာက္သြားေတာ႔ အရင္က မဂၢဇင္းမွာ စျပီး ေဖာ္ျပ ခံရခဲ႔တုန္းကလိုပါပဲ ေပ်ာ္မိပါသည္။

ဒါေပမဲ႔ စိတ္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ေရးတာ မဟုတ္ေတာ႔ ေရးလိုက္ မေရးလိုက္နဲ႔ပါပဲ။ ျပီးေတာ႔ ဘာေရးမယ္ ဆိုျပီး အေသအခ်ာ မရွိေတာ႔ စာေတြကလည္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္လိုပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ခ်က္ရင္း ျပဳရင္းန႔ဲ အေကာင္႔တစ္ခုကို ရသည္။ ဒီအေကာင္႔ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ၁၀ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း နာမည္နဲ႔ အေတာ္ကို တူေနတယ္။ အက္ျပီးေတာ႔ လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ေတာ႔ တကယ္ကို ေက်ာင္းတုန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းနဲ႔ စကားေျပာရတာ အေတာ္ကို ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ္မသိတာ သူက ေျပာျပ ၊ သူမသိတာ ကိုယ္က ေျပာျပရင္း အတိတ္ေတြကို ျပန္ဝါးမိၾကသည္။

အားနာတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အလုပ္ကျပန္ျပီး စားေသာက္ျပီးျပီ ဆိုရင္ အေကာင္႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ကမာၻ႕ေရးရာေတြ ဘာေတြ ေျပာျပီး ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္တာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းမွာ ရွိေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို႔လည္း အင္တာနက္ သံုးခ်င္တယ္ လို႔ ဆိုလာသည္။ ျပီး သူတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္တယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အားကလည္း နာတတ္သူ ၊ ျပီးေတာ႔ ကိုယ္မသံုးလည္း နက္က လစဥ္ေၾကး ဒီေလာက္ပဲ ဆိုေတာ႔ သူတို႔ကို Person မွာ အေကာင္႔ဖြင္႔ျပီး ခ်က္ခိုင္းပါသည္။ သူတို႔ဖာသာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ Gtalk အေကာင္႔ကိုလည္း မပိတ္ထားပါဘူး။

ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတယ္ လို႔ ထင္ျပီး ခ်က္သူမ်ားကို သူကလည္း ခ်က္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလို လာခ်က္သူ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ကိုယ္႔အေကာင္႔ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းက နည္းေနေလေတာ႔ အားရင္ Person မွာ သြားသြားျပီး သူငယ္ခ်င္း ရွာရသည္။ အဲဒီတုန္းက အေကာင္႔ထဲမွာ လူ အေယာက္ ၁၀၀ ေလာက္ ရရင္ကို ေပ်ာ္ေနမိတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ထံုးစံ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ စားေသာက္ျပီး အိပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အခန္းက အလုပ္မဆင္းေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္စက္မွာ သံုးျပီး ခ်က္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ျပီး တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖုန္း အစုတ္ေလးက ထေအာ္ပါေလေရာ။ လန္႔ႏိုးသြားျပီး ဖုန္းအစုတ္ေလးကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ စလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းမ က ေခၚတာပါ။ “ ဘာလဲဟ ” ဆိုျပီး ကိုယ္႕ကို ႏိႈးလို႔ စိတ္တိုျပီး ထူးလိုက္ေတာ႔။ ဟိုဘက္ကေန ကၽြန္ေတာ္႕ကို အဆက္မျပတ္ ပြမ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတာေတြကို ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားမလည္ဘူး။ အိပ္ခ်င္မူးတူးကိုး။ ေနာက္မွ သူေျပာတာကို နားလည္မိေတာ႔တယ္။

ခုနက သူက ေျပာစရာ ရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို လိုင္းေပၚကေနျပီး လွမ္းေခၚသည္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ထူးတယ္တဲ႔။ ေနာက္ေတာ႔ သူကသာ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္က ေပါက္ကရေတြ ေျပာရံု မကဘဲ ေနာက္ဆံုး သူ႕ကိုပါ “ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ” ဆိုျပီး ဆက္တိုက္ရိုက္ကာ ရည္းစားစကားပါ ေျပာသြားသတဲ႔။ ဟာ ဆိုျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလသြားသည္။ ဒီေတာ႔ သူယံုေအာင္ပဲ ေျပာရေတာ႔တာေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီးေတြ ဆိုေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မေျပာရပါ။

“ နင္ကလဲဟာ ငါက နင္႔ကို ရည္းစားစကား ေျပာပါ႔မလား။ နင္႔ကို ၾကိဳက္မဲ႔ အစား ၊ ငါ႔ဖာသာပဲ ဗူးသီးကို ေျခလက္ တပ္ျပီး ယူေတာ႔မွာေပါ႔။ ”

ဆိုျပီး သူ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ သက္ေသကို ေပးရသည္။ ဒီေတာ႔ သူက . .

“ ဘာ. . . ”

ဆိုျပီး ထေအာ္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ႔မွ ေက်ာင္းမွာကတည္းက ဒီလိုပဲ ေျပာေနၾကဆိုေတာ႔ ခုနက သူ႕ကို မဖြယ္မရာ ေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္မွန္း သူ ယံုၾကည္သြားပါေတာ႔သည္။ ဒါဆို ခုနက ဘယ္သူေျပာတာလဲ ဆိုတဲ႔ အေမးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာစြာ ရွင္းျပႏိုင္ခဲ႔တယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွတ္မရွိပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သံုးခ်င္တယ္ ေျပာတိုင္း ၊ ကိုယ္အိပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ ဝင္ျပီး ခ်က္တာကို မတားျမစ္ခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါ ေက်ာင္းမွာ ဒုတိယႏွစ္အထိ အတူတူတတ္ျပီး အခုေတာ႔ သူက ေက်ာင္းမွာ ရူပေဗဒ က်ဴတာ ျပန္လုပ္ေနတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း “ ကစ္ကစ္ ” နဲ႔ ေတြ႕တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အသားကုန္ကို “ ကစ္ ” ပါေလေတာ႔သည္။ သူနဲ႔ ေျပလည္မႈ ရျပီးေတာ႔မွ သူက ေျပာသည္။ Chat History ေတြကို ျပန္စစ္ၾကည္႔ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီက်မွ ျပန္စစ္မိေတာ႔ . . .ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလး ဆိုရင္ အြန္လိုင္းမွာ ပါးရိုက္မခံရဘူး ဆိုတိုင္း ငါ႔အေကာင္႔နဲ႔ ရည္းစားစကား ေျပာထားတာပါလား။

သို႔ေသာ္ ဘယ္သူကပဲ ဘာေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔နဲ႔ ေျပာတာ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လို႔ပဲ ထင္ၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီကိစၥရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားခဲ႔မိပါဘူး။ ေမ႔ေမ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလာခဲ႔မိပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေပၚမွာ စာေလးေတြကို ဂရုတစိုက္ ေရးခဲ႔မိသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ Person မွာ သြားရွာစရာ မလိုေတာ႔ပဲ။ အလိုလို ေမးလ္ကို အက္လာကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာခဲ႔သည္။

အခု ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေကာင္႔ထဲမွာ အေယာက္ေပါင္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ေနခဲ႔ျပီ။ ဒါေၾကာင္႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္ တတ္ၾကည္႔ၾကည္႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြေပါင္း အေယာက္ ၃၀၀ ၊ ၄၀၀ ေက်ာ္ အျမဲ ရွိေနတတ္သည္။ တစ္ခါတေလ ကိစၥရွိလို႔ လိုင္းေပၚ ခဏေလးတတ္ရင္ေတာင္မွ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႏႈတ္ဆက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ျပီး တစ္ဦးခ်င္း မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါ။ ၾကိဳးစားျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္ေနရင္းကကို ေမာ္နီတာ တစ္ခုလံုး ျပည္႔မတတ္ အေကာင္႔ေတြ တတ္လာကာ ေနာက္ဆံုး မႏိုင္လို႔ Custom Message မွာပဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ေအာက္ေျပးရပါေတာ႔သည္။ ျပီးေတာ႔မွ Chat History ထဲကို ဝင္ျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေမးလ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ ရပါသည္။

ခင္မင္စြာနဲ႔  ႏႈတ္ဆက္ ခ်က္ထားသူမ်ား Chat History ထဲမွာ အားလံုးကို ေရတြက္ ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အေယာက္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ရွိပါသည္။ ခင္မင္သူမ်ားကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ အလ်င္မွီေအာင္ ျပန္ျပီး မႏႈတ္ဆက္ ႏိုင္တဲ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်က္ထားသမွ်ကေန ျပန္ျပီး ေမးလ္ပို႔ကာ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာင္းပန္ခဲ႔ပါသည္။ ဒီလို ခင္မင္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားေနေသာေၾကာင္႔ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျပီး အလ်င္မွီေအာင္ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္တဲ႔ အတြက္ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္႕ကို မာနၾကီးတယ္ ဆိုကာ အထင္လြဲမွားတာကိုလည္း ခံစားဖူးပါသည္။ တကယ္ေတာ႔ တစ္ကြက္ျပီး တစ္ကြက္ တတ္လာတာကို ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရင္း မႏိုင္လို႕ ဆင္းေျပးခဲ႔ရသူပါ။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြေတြကုိ လိုင္းေပၚမွာ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ႔ပါ။  အားလံုးကို ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာပဲ ပုန္းလွ်ိဳးကာ ေနရပါေတာ႔သည္။ ဒါေၾကာင္႔ Gmail မွာ ပုန္းေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို “ ဂ်ီပုန္း ” လို႔ ေခၚခ်င္လည္း ရပါသည္။ အားလံုးကို ခင္မင္မိေသာ္လည္း အားလံုးကို အဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာႏိုင္၍ပါ။ ဟိုေန႔ကေတာ႔ စိတ္ကူး ေပါက္လာေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အေကာင္႔ထဲက Active မျဖစ္ေသာ အေကာင္႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖယ္ရွားသန္႔ရွင္းလိုက္ေတာ႔ အခုေတာ႔ အေကာင္႔က လူတစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ ေလွ်ာ႔သြားပါသည္။

ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို လုပ္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ တစ္ေန႔ကို ေမးလ္အေစာင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးပါး စစ္ရသည္။ Spam ေမးလ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ ၂၀၀ နီးပါး ဝင္သည္။ ျပီးေတာ႔ ning ဆိုက္ေတြမွ ဖိတ္စာေတြကလည္း မနည္း။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ Ning ဆိုက္မွန္သမွ်ကို Filter လုပ္ထား ရေတာ႔သည္။ အားနာေပမဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ကို မတတ္ႏိုင္ပါ။ ၃ ရက္တစ္ခါ Inbox ထဲမွ ေမးလ္ေတြကို ရွင္းရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ Trash ထဲမွာ ေမးလ္မ်ားကို ရွင္းမယ္ ဆိုရင္ အားလံုးေပါင္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ေနတတ္သည္။ ဒီေလာက္ ေမးလ္ေတြ ဝင္မွေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ Gmail က ေပးထားတဲ႔ Data Space ဆိုတာကလည္း တေျဖးေျဖးက်ဥ္းလာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ မလိုတဲ႔ ေမးလ္ေတြ ၊ Spam ေတြ ၊ Chat History ဆိုတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ၃ ရက္တစ္ခါ ရွင္းပစ္ရေလ႔ရွိသည္။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေတြးမိလာေတာ႔တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အင္တာနက္ စစ သံုးတုန္းကလို ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အေကာင္႔နဲ႔ သူမ်ားေတြကို ေပးခ်က္တယ္ ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရူးသြပ္မႈလဲ ဆိုတာ အခုေနာက္ပိုင္းမွ ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ ခံစားနားလည္ေတာ႔သည္။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မခံစားမိပဲ ေျပာခ်င္ေနသူ ၊ ခ်က္ခ်င္ေနသူ ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးခ်က္လိုက္ယံုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲ စိတ္ဆိုးပါေစ ကၽြန္ေတာ္႔ စက္နဲ႔ အေကာင္႔ျဖင္႔ သူတို႔ကို ေပးမသံုးေတာ႔ပါ။ သူတို႔ အရင္က လိုသလို ျဖစ္ေနတုန္းက ေက်းဇူးစကား မဆိုေပမဲ႔ အခုလို လိုဘ မျပည္႔ေတာ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ေျပာဆိုတာ ခံခဲ႔ရပါသည္။

ဒီေနာက္ဆက္တြဲ အေျခအေနေတြ အရေတာ႔ သူတို႔ ကိုယ္ပိုင္စက္ေလးေတြ စုေပါင္း ဝယ္ကာ အင္တာနက္ တပ္ၾကတာပါပဲ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာေပါ႔ေလ။ သူတို႕လည္း ကိုယ္ပိုင္တပ္လိုက္ေတာ႔ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားနဲ႔ မေဝးကြာေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔မွာ စာေရးေနရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွာ တစ္ခ်က္က အရည္မရ မဖတ္မရ ခ်က္တင္ထိုင္ေနတာထက္ စာရင္ စာေပေလး ဖတ္ျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ကိုယ္ပို္င္ အခ်ိန္မ်ားထဲမွ လူအမ်ား ဖတ္ေပ်ာ္ေသာ စာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ႔တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔ေရးတာ နာမည္ၾကီးခ်င္လို႔ မဟုတ္သလို ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ဆိုျပီး စာေတြ ေရးေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ စိတ္ထြက္ေပါက္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာပဲ စာေတြ ဖတ္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ် စာေတြ အားလံုးမွာ လက္ရွိအခ်ိန္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အင္အားအျပည္႔စိုက္ထုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ႔ပါသည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာေတြမွာ “ သ ” သံုးသ လည္း ပါေစခ်င္သည္။ ထိုသသံုးသ ကေတာ႔ - “ ဟာသ ” ၊ “ ရသ ” ၊ “ သုတ ” ဆိုေသာ သသံုးသ ပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ထည္႔ေရးခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အပုဒ္တိုင္းတြင္ေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ မဟုတ္။ တခ်ိဳ႕စာေတြကို ဖတ္ျပီး ထိုေနရာမွ ျပန္လာျပီး ဘာမွလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲမွာ မက်န္ ၊ ဒါဆို အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ သက္သက္လားလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေရးထားတာ ဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔အတြက္ေတာ႔ အဆင္ေျပမွာေပါ႔ေလ။ စာဖတ္သူေတြ ဖတ္တုန္းသာ ဟီးဟီးဟားဟား နဲ႔ ဘာမွ မရသြားတာကိုသာ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ဖာသာလည္း အဆင္ေျပေနၾကပါ၏။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာတစ္ပုဒ္ကို ဘယ္လိုပဲ လာေျပာေျပာ ၊ ဘယ္လိုပင္ ေဝဖန္ဖန္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ျပခ်င္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို မျမင္မိရင္ ထိုသူကို ဂရုဏာ ျဖစ္ရံုမွ လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မခံစားရပါ။ သို႔ေသာ္ ေရာင္စဥ္ေတြနဲ႔ ေဝ႔သီက ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားႏွင္႔ ပံုေဖာ္ထားေသာ “ ဓါတ္ပံု ” ေတြကို မလွမပ ျဖစ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္ကို အဲဒီလို အႏုပညာမွာ “ စာေပ ” နဲ႔ “ ဓါတ္ပံု ” ဆိုရင္ ဓါတ္ပံုရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ပိုျပီး ရင္ခုန္ခံစားတတ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ရိုက္ထားေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားမွ ရႈခင္းမ်ား ၊ လွ်ပ္တျပက္ပံုမ်ား ၊ အလွပံုမ်ားကို ခ်ျပဖို႔ လူမသိ သူမသိေအာင္ ေနရာေလး တစ္ခုေတာင္မွ လုပ္ထားပါေသးသည္။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဆိုေပမဲ႔လည္း ဘယ္ကေန ဘယ္လို ရွာေတြ႕သြားၾကသည္ မသိ။ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္လာသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ Counter ေၾကာင္႔ သိခဲ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာေလးကို အသက္သြင္းဖို႔ အခက္အခဲ တစ္ခုကို ရင္ဆိုင္ေနခဲ႔ရသည္။ ဟိုးအရင္ ဓါတ္ပံု အေဟာင္းမ်ား နဲ႔ ေဝးကြာေနျပီး ေနာက္ထပ္ အသစ္ရိုက္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာမွာ အေျခအေန ၊ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဟန္႔ထားေနေလ႔ရွိသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ရွိေသာ ကင္မရာေလးကို အိမ္ကို ျပန္ေတာ႔ အိမ္မွာ ေပးထားခဲ႔ျပီး အခုေတာ႔ တစ္ၾကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကင္မရာ မဝယ္ျဖစ္ေသးပါ။ စြမ္းေဆာင္ရည္ ပိုေကာင္းလာေသာ ကင္မရာမ်ားႏွင္႔ ေစ်းႏႈန္းေတြ တစ္လထက္ တစ္လ က်လာေသာ ကင္မရာမ်ားမွာ ေစ်းအေတာ္ပင္ သက္သာပါသည္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ဖို႔ထက္ သူမ်ားကို လွပေအာင္ ရိုက္ဖို႔ ပိုျပီး ဝါသနာၾကီးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခၚေလ႔ရွိပါသည္။ ထိုအခါ လက္တုန္ရင္ ဝါးသြားတတ္ေသာ ဒီဂ်စ္တယ္ ကင္မရာေၾကာင္႔လည္း သူတို႔ အျပင္မွာ သြားရိုက္ရင္ ဝါသနာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္က ပါသြားေလ႔ရွိသည္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူ သြားတာ ဆိုေတာ႔လည္း သူတို႔ကိုလည္း အေနအထားနဲ႔ အလင္းအေမွာင္ေလးေတြျပ ၊ ကိုယ္ကလည္း ဝင္ျပီး ဟန္ျပရနဲ႔  ( အဟီး ) ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ႔ ဘာမွ မေျပာသလို ဘာမွ မသိ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ဘာမွ မသိဘဲ ဒီေနရာမွာ ရိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီး ေနကို ေက်ာခုိင္းကာ ရိုက္တတ္သည္။ မလွဘူး ဆိုလည္း မရ။ ဒါဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔ သေဘာက် ရိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ပုံေတြ ထြက္လာေတာ႔မွ သူတို႔ မ်က္ႏွာ ေပါင္ခ်ိန္လို ျဖစ္ေနတာ သူတို႔ဖာသာ ေတြ႔ရေတာ႔ ရင္ေတြ နာလို႔ မဆံုးၾက။

ကိုယ္႔ အခန္းျပန္ေရာက္ျပီ ဆိုရင္ သူတို႔ ရိုက္ထားတာ သူတို႔ ဓါတ္ပံု ကူးျပီး ခြဲေဝ ယူၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဓါတ္ပံုလည္း မထုတ္ျဖစ္ပါဘူး။ ကင္မရာ မန္မိုရီထဲက ဓါတ္ပံုေလးေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕ မန္မိုရီ စတစ္ထဲကို ကူးထည္႔လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ မန္မိုရီကဒ္ေလးကို သူ႕ကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ဒါပါပဲ. . . ဒါပါပဲ. . ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ထြက္တဲ႔ ခရီးတစ္ခုေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ ျပႆနာက ဒီမွာ မျပီးသြားပါဘူး။ ခ်က္တင္ ေလာကမွာ အမွန္မေျပာၾကဘူး လို႔ ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ လိမ္စရာ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ေမးသမွ် သိသမွ်ကို ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူက အသက္ ၃၇ ႏွစ္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ အင္တာနက္ ထဲမွာေတာ႔ သူက အသက္ ၂၂ ႏွစ္ထက္ မၾကီးေသး။ မိန္းမလည္း မရေသးသလုိ အိမ္က ကေလး သံုးေယာက္ကိုလည္း သန္းေခါင္စာရင္းထဲက ေဖ်ာက္ထားသည္။ သူ႔ရဲ႕ အေတာ္ဆံုး အခ်က္ကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြဆီက ဓါတ္ပံု ေတာင္းတာပါပဲ။ “ ရတယ္ခင္ဗ် . .လိမ္တယ္ . . ေခါက္တယ္ . .ေတာင္းတယ္. . ေပးတယ္ ခင္ဗ် . . ” ဆိုျပီး ေဘာပြဲ ေၾကျငာသူေတြလိုပဲ ေျပာရေတာ႔မယ္။

ဟိုက သူ႕ကို ေပးျပီးေတာ႔ သူ႕ပံုကို ျပန္ေတာင္းေတာ႔ သူက သူ႔ပံုကို သူ မျပရဲ။ ဒီေတာ႔ သူမ်ားပံုေတြကို လိုက္ေပး၏။ ထိုဓါတ္ပံုမ်ားက အျပင္မွာ ေလွ်ာက္ရိုက္လာေသာ မန္မိုရီကဒ္ထဲက ပံုမ်ား ဆိုေတာ႔ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပံုေတြလည္း ပါသြားဖူးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သူနဲ႔ နက္ထဲမွာ ဘာဘာညာညာ ျဖစ္ေသာ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို လိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ေတာ႔ ေျပာပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ တျခား အေကာင္႔ေတြနဲ႔ ၾကဴေန ၊ အီေနသလိုလို။ ေနာက္ဆံုး အေကာင္႔ကို ေမးလိုက္မွ သူ ဆိုတာ သိရေတာ႔သည္။

တကယ္ကို အခါရာသီေတြ မလွပပါ။ ထိုေန႔ရက္မ်ားကား ေတာ္ေတာ္ကို အက်ည္းတန္ပါသည္။ အြန္လိုင္းက ခင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ လမ္းမွာ ပခံုးခ်င္းဝင္တိုက္တာေတာင္မွ မသိလိုက္ရဘဲ မင္းဘာေကာင္လဲ ၊ ငါဘာေကာင္လဲ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခင္မင္ျပီ ဆိုရင္ အခ်င္းခ်င္း ဓါတ္ပံုေဝငွတာကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္လို႔ မေျပာခ်င္ပါ။ ဒါက ျဖစ္သင္႔ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ သူမ်ား ဓါတ္ပံုကို ကိုယ္႔ပံုဆိုျပီး လုပ္ကာ ေလွ်ာက္ေဝျခင္းကေတာ႔ အေတာ္ကို ဆိုးပါသည္။ လက္ခံရရွိသူက ဘာမွ မသိဘူးပဲ ဆိုပါစို႔။ တျခားသိေနသူ တစ္ေယာက္က ဒါ ဘယ္သူဆိုရင္ အဓိပၸါယ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ႏိုင္ပါသည္။

အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က စ်ာန္ဝင္ခံစားတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးဖို႔ေတာ႔ အားနည္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလို ရွားပါးလွတဲ႔ ဖန္တီးမႈထဲမွာမွ ကၽြန္ေတာ္က အႏုပညာမွာ စာေရးျခင္း နဲ႔ ဓါတ္ပံုကို လွလွေလး ရိုက္ခ်င္မိသူ တစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ရုပ္ကို ကိုယ္ ျပစားျခင္းမ်ိဳး လုပ္ဖို႔လည္း စိတ္ကူး မရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဓါတ္ပံုကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ပုံက လြဲျပီး ကၽြန္ေတာ္ မတင္ခဲ႔တာပါ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းပံုကို တင္လိုက္ရင္လည္း ဘေလာ႔ကို တကူးတက လာျပီး စာဖတ္သူမ်ား ထမင္းစားပ်က္ကာ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုမ်ိဳးေတာ႔ အအိပ္ပ်က္ ၊ အစားပ်က္ မျဖစ္ေစလိုပါ။

သို႔ေသာ္လည္း တျခားတစ္ေနရာရာမွာ ( သို႔ ) တျခား တစ္ဦးဦးဆီမွာ မေတာ္တဆ ကၽြန္ေတာ္႔ ဓါတ္ပံုက တျခားသူ တစ္ဦး၏ အမည္ခံကာ ေရာက္ရွိေနမယ္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဓါတ္ပံု မရိုက္ျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာေနခဲ႔ပါျပီ။ ဟိုတေလာက ကၽြန္ေတာ္ ေမြးေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုေတြ႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္႕ပံုကို သူငယ္ခ်င္းက ဓါတ္ပံု ရုိက္လိုက္ေတာ႔ ေဘးနားက ညီေလး တစ္ေယာက္ ပံုပါ ပါပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမွတ္တရ ဆိုျပီး တင္လိုက္ေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီပံုကို ကူးယူ ျဖတ္ေတာက္ကာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုနဲ႔ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ထည္႔ထားကာ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို ပို႔လာပါသည္။

ဆန္းၾကယ္လာေသာ ဓါတ္ပံု ပညာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမဲ႔ ဒီလို လုပ္တာေတာ႔ မေကာင္းပါ။ မသိသူေတြဆိုရင္ ဒီဓါတ္ပံုကို ျမင္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား ထင္ၾကလိမ္႔မလဲ။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာဆို ေဝဖန္လို႔လည္း ရပါ၏။ ( ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မဟုတ္တာေလးကို ေတြးေၾကာက္ေနသူ တစ္ေယာက္ ဆိုျပီးေတာ႔ ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္။ ) ဟုတ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးေၾကာက္ေနတာ မဟုတ္ပါ။ လူဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ဖူးမွသာ သိရတာပါ။ ကိုယ္႕ဓါတ္ပံုကို သူမ်ား နာမည္ခံျပီး အပို႔ခံၾကည္႔ပါ။ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္သူ ( ဥပမာ - ေဒၚဂြတ္ေထာ္ ) နဲ႔ ေဘးခ်င္းဆိုင္ျပီး အထင္မွားေအာင္ လုပ္ထားေသာ ပံုကို ဆိုက္တစ္ခုခုမွာ ေတြ႕ၾကည္႔ပါ။ ဘယ္လိုမွ သက္ေတာင္႔သက္သာ မရွိတာကိုေတာ႔ လက္ေတြ႕မွ ခံစားရပါလိမ္႔မည္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~  @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

တကယ္ေတာ႔ အင္တာနက္ ဆိုတာ ဗဟုသုတ ဘဏ္တိုက္ၾကီးလို႔ တင္စားေျပာဆိုၾကပါသည္။ တကယ္လည္း လက္ေတြ႕မွာ ဟုတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ “ စားျပီးျပီလား ” “ ဘာလုပ္ေနလဲ ” “ ငါက မင္းနဲ႔ပဲ ခ်က္ေနတာေနာ္ ” ဆိုျပီး အေကာင္႔ ၅ ေလာက္ဖြင္႔ကာ အရည္မရ ၊ မဖတ္မရ ေျပာေနသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ရပါသည္။ ဒီလို ခ်က္တင္ထိုင္ျပီး အခ်ိန္ေတြ ကုန္မဲ႔ အစား ၊ တစ္ခုခုေတာ႔ တစ္ေနရာရာမွာ ဖတ္ေနတာ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေတြးမိသည္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ေရးသူေတြ ေပါမ်ားစြာ ျဖစ္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္စြာ ၾကိဳဆိုပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုဘေလာ႔ေရးသူမ်ားကလည္း ေရာက္ရင္ ဟီးဟီးဟားဟား ဆိုျပီး ဖတ္ ၊ ေနာက္ေတာ႔ ဘာမွ မက်န္ဘဲ လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္သြားေသာ စာမ်ားထက္ ဟာသဆိုလည္း ဟာသစစ္စစ္ေလးကို အေတြးေလးနဲ႔ ( ေတြးေတြးျပီး ရယ္ရေသာ ) စာေလးေတြ ေရးႏိုင္ေစခ်င္သည္။ တျခားေသာ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကို ေရးသူေတြကိုလည္း “ ေရာက္ ၊ ဖတ္ ၊ ရယ္ ၊ ျပန္ ၊ ဗလာ ” ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ ေရးေစခ်င္သည္။ ( ဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆႏၵ ၊ စိတ္ကူးမွ်သာ ) အခ်ိန္ရွားပါးေသာ လူတစ္ေယာက္ အဖို႕ တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕ စာေတြကို လိုက္ဖတ္ရတာ တကယ္ေတာ႔ မလြယ္လွပါ။ အခု ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ဖတ္ျပီးေတာ႔ အခုပဲ ထိုဘေလာ႔ကို ပိတ္လိုက္တယ္ ဘာမွ မမွိတ္မိေတာ႔ဘူး ဆိုေသာ  အေတြးဗလာ ဘေလာ႔ေတြကို မဖတ္ေတာ႔ဘူးရယ္ လို႔လည္း စဥ္းစားမိျပန္တယ္။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ . . . . 

ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘေလာ႔ အကယ္ဒမီ ေပးဖို႔ အခြင္႔အာဏာသာ ရွိပါေစ။ အခု လက္ရွိ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ႔ရသမွ်မွာ ဘေလာ႔ အကယ္ဒမီ ေပးခ်င္သူ သံုးေယာက္သာ ရွိပါသည္။


၁။ ကိုပီတာ ရဲ႕ အေတြးပံုရိပ္မ်ား

သူကေတာ႔ လက္ရွိ အကယ္ဒမီဆုရွင္ပါပဲ။ တကယ္လည္း ရထိုက္ပါသည္။ စာကို လွလွပပ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းအရာ မ်ားမ်ား တင္ႏိုင္တာ တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ သူ႕ကို ေပးထိုက္ပါသည္။ သူ႕ဆီက ဗဟုသုတ ၊ သတင္း အေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ရရွိပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ သတင္းရွာေဖြအား နဲ႔ စာဖတ္အားကိုလည္း ပါးစပ္က ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႕ကို ပို႔စ္ ဘယ္ႏွစ္ခု တင္လဲ ဆိုတာကေန အဆံုးအျဖတ္ အေနနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ျပပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ မွ်ေဝဖို႔သက္သက္သာ စိတ္ထဲမွာ ရွိသူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ကိုပီတာ႔ ပို႔စ္ေတြမွာ Comment နည္းလြန္းလွပါသည္။ ( ကၽြန္ေတာ္က အစ သြားသာ ဖတ္ျပီး မန္႕ဖို႔ ေမ႔ေမ႔ေနခဲ႔ပါသည္။ ) Comment ရမွ ပို႔စ္တင္မယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္မရွိဘဲ သူ႕ရဲ႕ မွ်ေဝလိုသူ စစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါသည္။ သူသည္ Comment မစားပါ။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ရဲ႕ စကားလံုး အသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ဟာသဥာဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။

၂။ မခင္ဦးေမ

မမကြန္ လို႔ လူေတြ ေခၚၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတာ မသိ။ အဲဒီေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တံုးသည္။ ေနာက္မွ K O M ဆိုေသာ နာမည္အတိုေကာက္ကို စုေခၚလို႔ မမကြန္ ဆိုျပီး ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ မမကြန္ေရးေသာ စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အရင္က မဖတ္ဖူးပါ။ ပထမဦးဆံုး စဖတ္ဖူးတဲ႔ စာေလးကေတာ႔ Push ဆိုေသာ ပို႔စ္ပါ။ အဲဒီပို႔စ္နဲ႔တင္ မမကြန္ဆီကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ အရိုးရွင္းဆံုး ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးခ်င္ေသာ ပံုစံဟာ မမကြန္ရဲ႕ ပုံစံ ျဖစ္ေပမဲ႔ သူ႕လို ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မေရးတတ္ပါ။ သူ႕စာေတြမွာ တိုတို ထိထိ မိမိ နဲ႔ အေတြးေတြက က်ယ္ဝန္းလွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ စာေလး ၃ ေၾကာင္းေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ၾကီးကို ေတြးဖတ္ရေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ပါသည္။

၃။ မေရႊစင္ဦး

ကိုယ္ဖတ္ခဲ႔သမွ် စာေတြကို သူမ်ားေတြကို ဖတ္ေစခ်င္လို႔ ဒိုမိန္းေတာင္မွ ဝယ္ျပီး တကူးတက ေရးေပးေနတဲ႔ အစ္မတစ္ေယာက္ပါ။ စာဖတ္အားကို ေလးစားသလို ၊ ေရးအားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားရပါသည္။ သူမ်ားစာေတြကို ေရးတင္ေပးေနရံု သက္သက္လား ဆိုေတာ႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေရးေတြမွာလည္း ေျပာင္ေျမာက္လွသူ တစ္ဦးပါ။ ဥပမာ - ေရႊစင္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕ ၊ ေရႊစင္ဦး ၾကိဳက္တဲ႔ အညာစာဟင္းေလးမ်ား အစရွိသည္တို႔မွာလည္း မေရႊစင္ရဲ႕ တင္ျပေရးသားပံုေတြက ေကာင္းလွပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေရးေတြကလည္း ညက္ေညာလွပါသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို မန္႕ရမယ္ ဆိုျပီး မသိေအာင္ေတာင္မွ ျဖစ္မိသည္။ အခု တစ္ပုဒ္ဖတ္ျပီးလို႔ ခဏေလး ေနပါတယ္ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တတ္လာေအာင္ကို စာေရးအားကလည္း ေကာင္းလွပါသည္။ အတိုခ်ဳပ္ျပီး ဆိုရရင္ေတာ႔ မေရႊစင္ဦးေနရာက ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမမွီေသာ စာမ်ားကို စုစည္းေပးထားတဲ႔ “ စာၾကည္႔တိုက္ၾကီး ” လိုပါပဲ။

ထိုလူသံုးေယာက္ရဲ႕ တင္သမွ် ပို႔စ္ေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလြတ္တမ္း ဖတ္ေနပါတယ္။ တျခားေသာ ေနရာမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလ်င္းသင္႔သလို ေရာက္ျပီး ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ “ အရမ္းေကာင္းတယ္ ၊ ခံစားရတယ္ ၊ ၾကိဳက္တယ္ေနာ္ ”  ဒီလိုေတြ မမန္႕ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ ျပန္လာခဲ႔တာေတြလည္း ရွိပါသည္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာ မဖတ္ဘဲနဲ႔လည္း မမန္႕ခ်င္ပါ။ ထိုစာေရးသူကို ေစာ္ကားလိုက္သလိုပဲလို႔လည္း ခံစားရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေသခ်ာ မဖတ္ဘဲ ေရာက္ေၾကာင္း မန္႕သြားေလ႔ရွိပါသည္။ တင္ထားေသာ ပို႔စ္နဲ႔ သူ မန္႕ထားတာ တျခားစီ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ဒါေၾကာင္႔ တျခားေနရာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ျဖစ္ျပီး စာေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခံစား ခဲ႔ရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မန္႕သြားမွာပါ။ သို႔ေသာ္ မ်ားေသာ အားျဖင္႔ အေတြးမပါေသာ ဟီးဟီးဟားဟား ေနရာမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ မအားလပ္မႈေၾကာင္႔ ေရာက္ျဖစ္ေတာ႔မည္ မဟုတ္။ အေတြးေပးႏိုင္ေသာ ၊ အသိပညာေပးႏိုင္ေသာ ေနရာေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေလး အားတာနဲ႔ ေရာက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။

အင္တာနက္ကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လို အသံုးခ်ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ႔ ဘေလာ႔ေရးတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထြက္ေပါက္ အေနနဲ႔ ေရးေနတာ မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။ ခ်က္တင္ထိုင္ျပီး ကုန္သြားမဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာ တစ္ခုခုကို ဖတ္မိ မွတ္မိသြားေစခ်င္ေသာ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္စာေရးပါသည္။ အရင္က ရူးရူးမိုက္မိုက္နဲ႔ ကိုယ္႕အေကာင္႔နဲ႔ သူမ်ားကို ခ်က္ခိုင္းတာမ်ိဳး ၊ ကိုယ္႕ဓါတ္ပံုကို ကူးျပီး မဖ်က္ဘဲ ျပန္ေပးလိုက္တာမ်ိဳး ( ဖ်က္လိုက္ရင္ေတာင္မွ Recover Software ေတြနဲ႔ ျပန္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ) အခုေန အခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္႕လိုလည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၾကံဳလိုက္ရရင္ အထူးဆန္းေတြ ခ်ည္းပဲေလဗ်ာ။

ေနာက္ထပ္သာ ကၽြန္ေတာ္ အြန္လိုင္း အက္ေဆး ေရးျဖစ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခ်င္ေသာ ေနာက္ထပ္ ဘေလာ႔အကယ္ဒမီရွင္မ်ား မ်ားမ်ားစားစား ေပၚလာပါေစ။

*** အင္တာနက္ ဆိုတာ ဗဟုသုတ ဘဏ္တိုက္ပါ။ ***

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဒီပို႔စ္ရဲ႕ အဆံုးမွာ  ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ေျပာထားခ်င္တာေလး တစ္ခုရွိပါသည္။ ဒါကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္သင္႔ပါသည္။

“ တကယ္ေတာ႔ လူေတြ အားလံုးဟာ သာမာန္အားျဖင္႔ ေကာင္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေန တစ္ရပ္ကို ျဖတ္သန္းခံရေသာ အခါမွာေတာ႔ လူတခ်ိဳ႕ဟာ ေျပာင္းလဲသြားတတ္ ၾကပါသည္။ ”


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

27 July 2010

12 ျပႆနာ အစ အာဒံ ၊ ဧဝ က



“ ေတာက္...ဟင္း ေနာ္..။ ”

အာဒံ တစ္ေယာက္ ေဗြေဖာက္ျပီး သူ႕အလိုလို ေဒါသေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ သူ႔ျပႆနာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေျပာရဲ။ ဖြင္႔ေျပာလိုက္မွ သူ႕ကို ေပါေတာေတာလို႔ ထင္မွာလည္း သူေၾကာက္တယ္။ တကယ္ဆို “ ေပါတယ္ ” လို႔ အေျပာခံရမွာထက္ “ ေတာတယ္ ” လို႔ အေျပာခံရမွာ ပိုေၾကာက္ပံု ရသည္။

“ လူေတြကြာ. .။ ”

ပါးစက္က အသံထြက္ ေရရြတ္မိျပီးမွ သူ႕အသံ ဘယ္သူမ်ား ၾကားသြားမလဲလို႔ ေဘးဘီကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဘယ္သူမွ အနီးနားမွာ မရွိ။ ( ေဘးဘီ ဆိုလို႔ ဘိုးဘြား ေဘးဘီ ကိုေျပာတာ မဟုတ္။ လူ႕ေလာကမွာ သူက ပထဦးဆံုး လူသားလို႔ ေျပာတာပဲ . . .ေျပာၾကတာပါပဲ။ ) သက္ျပင္းကို ပင္႔မလိုနဲ႔ ထုတ္လိုက္ျပီး ၊ ခဏေနေတာ႔ ထုတ္မလိုနဲ႔ ပင္႔ရႈိက္သြင္းလိုက္တယ္။

“ လူေတြကြာ ငါ႔နာမည္ကို ဖ်က္ခ်င္ၾကတယ္။ ငါ႔နာမည္ကို ျမန္မာလို “ အာဒမ္ ” လို႔ ေပါင္းတာ.။ အခုေတာ႔ သူတို႕ကပါ သူတို႕ကို ကုိယ္သူတို႔ ေလဒီ ( Lady ) ကေန ဘာ. . .ဘာတဲ႔။ ဂုဏ္တတ္ေအာင္ ဆိုလား “ မဒမ္ ” ( Madam ) လို႔ ေျပာင္းသံုးၾကတယ္တဲ႔။ ”

ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ သူ ေဒါပြေနတယ္။ ပြလည္း ပြခ်င္စရာ. . .။

“ အခုေတာ႔ ငါ႔မွာ ငါနာမည္နဲ႔ ငါ ဟုတ္ေနတာကို သူတို႔ “ မဒမ္ ” လုပ္ေတာ႔ ငါ႔မွာ မိန္းမလ်ာ လို႕ ထင္မွာ စိုးလို႔ လိုက္ေျပာင္းေပးရတယ္။ ဒီေတာ႔ ငါက “ အာဒန္ ” လို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔. . .”

ငိုမလို ျပိဳမလို မ်က္ႏွာနဲ႔ အာဒံ အေဝးကို ေငးတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေျမျပင္ေပၚမွာေရးထားတဲ႔ သူ႕နာမည္ “ အာဒန္ ” ဆိုတာကို ဖေနာက္နဲ႔ ေပါက္လိုက္တယ္။

“ အခုေတာ႔ ဟိုတေလာက အိမ္ေရွ႕မွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေအာ္သြားတယ္။ သူ႕ဖာသာ ေအာ္တာ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ႔ ဧဝ ကို လွမ္းေမးတယ္။

“ အန္တီ “ ဒန္ ” ေတြ ၊ “ ေၾကး ” ေတြ ေရာင္းစရာ ရွိလား “

တဲ႔။ ဧဝကလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနျပီး သူနဲ႔ ငါ အဆင္ေျပေနၾကလို႔ ၊ စိတ္အခန္႕မသင္႔ လို႕ စကားမ်ားထားၾကတဲ႔ အခါဆို ဒီေကာင္ေလးကို ေခၚျပီး . . .

“ ေအး ရွိတယ္။ အန္တီ ေရာင္းခ်င္ေနတဲ႔ “ ဒန္ ” က အဲဒီ “ ဒန္ ” ပဲ။ သူက “ အာဒန္ ”

ဆိုျပီး ေရာင္းလိုက္မွျဖင္႔ ဆိုျပီး ၾကက္သီးေတြ ထျပီး ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ခါ ငင္ခါ နာမည္ထပ္ေျပာင္းလိုက္ရတာ. . .။

အခုေတာ႔ နာမည္က “ အာဒံ ” ပဲေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီနာမည္ကို ဘယ္လိုမွ မၾကိဳက္။ ဘယ္လိုမွလည္း ခံစားလို႔ မရ။ လူကို နံႏွိမ္ထားသလိုၾကီး။ ၾကည္႔ပါလား။

ေျမျပင္ေပၚက “ အာဒံ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို သူက တေငြ႔ေငြ႔ စိုက္ၾကည္႔ရင္း ေျပာတယ္။

“ ငါကို သူမ်ားက လာေက်ာဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေသးေသးတင္ေတာင္မွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ႔ နာမည္ေၾကာင္႔ “ ေသးေသးတင္ ” ခံေနရျပီ “ အာဒံ ” တဲ႔ကြာ။ ေအးေလ ေသးေသးတင္ ဆိုတာ လံုးၾကီးတင္ ထက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ လံုးၾကီးတင္လိုက္ရင္ေတာ႔ မလြယ္။ “ အာဒိ ” ဆို ပိုဆိုးမယ္။

ေဒါသေတြ ပိုပို ထြက္လာျပီး ေဒါသေတြက ဘယ္ကို ပံုခ်ရမွန္း မသိ။ ဒါနဲ႕ပဲ. . .

“ ဧဝ. . ေဟ႕. . ဧဝ ”

“ ေတာ္. . .၊ ဘာတုန္း။ ”

“ ဘာတုန္းကို ထားခဲ႔။ ဒီကိုလာဦး။ ”

“ ေတာ္. . . လာပါျပီေတာ္။ ”

ျပာယိျပာယာ နဲ႔ ဧဝ ေရာက္လာေတာ႔ အာဒံ က . . .

“ ဧဝ . .နင္႕ကို ငါေမးဦးမယ္။ ”

“ ေမးေတာ္. .။ ”

“ နင္က ဘာလို႔ “ ဧဝ ” ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ”

“ အို ထာဝရ ဘုရားရွင္က ရွင္႔ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖန္ဆင္းထားလို႔ေလ။ ”

“ ဒါကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ နင္နာမည္က ဘာလို႔ “ ဧဝ ” ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ဘာလို႔ “ ေအးဝ ” ဆိုျပီး ျဖစ္မေနတာလဲ။ ”

“ မဟုတ္တာေတာ္.. . က်ဳပ္နာမည္က “ ဧဝ ” ဆိုျပီး ရွင္ အသံထြက္ေပါင္းသလို “ ေအးဝ ” မဟုတ္ဘူးရွင္႔။ ”

“ ေအာင္မာ . . ဧဝ လို႔ ျမင္ေနတာေတာင္မွ ဧဝ ( ေအးဝ ) မဟုတ္ဘူး ဆိုေတာ႔ နင္႕နာမည္က ဘာလဲ။ ”

“ လူေတြ မွားေခၚေနၾကတာေလ။ က်ဳပ္နာမည္က “ ဧဝ ” ။ အသံထြက္က “ ေအဝ ” ပါေတာ္။ “ ေအ ” ရဲ႕ ေနာက္မွာ “ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္ ” မပါဘူး။ “ ေအဝ ” “ ေအဝ ” ရွင္႔ သိျပီလား။ ”

“ နင္က ေသခ်ာလို႔လား ။ အားလံုးကေတာ႔ “ ဧဝ” ( ေအးဝ ) လိုပဲ ေခၚေနၾကတယ္။ ”

“ ေသခ်ာတာေပါ႔ရွင္ ၊ လူေတြ မွားေနၾကတာ “ ဧဝ ( ေအဝ ) ” လို႔ပဲ အသံထြက္ရတယ္။ တကယ္လို႔ “ ဧ ” ကို “ ေအး ” လို႔ အသံထြက္မယ္ ဆိုရင္ ဟိုစကားလံုးကို ဘယ္လိုလုပ္ အသံထြက္မလဲ။ ”

“ ဘယ္စကားလံုးလဲ။ ”

ဧရာဝတီ ေလ။ ”

“ ဧရာဝတီက ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ ၊ ဘယ္လို ေခၚေနၾကလို႔လဲ။ ”

“ ၾသ . .က်ဳပ္နာမည္ “ ဧဝ ” ကို “ ေအးဝ ” လို႔ ေခၚမွေတာ႔ “ ဧရာဝတီ ” က “ ဧ ” စကားလံုးကိုလည္း “ ေအး ” လို႔ ေခၚေပါ႔။ ဒါဆို “ ဧရာဝတီ ” ကို “ ေအးရာဝတီ ” လို႔ ေခၚေလ။ ”

“ နင္ ကပ္သီးကပ္သပ္ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ ”

“ အလိုေတာ္. . ကပ္သီးကပ္သပ္ ေျပာတာမွ မဟုတ္တာ ၊ က်ဳပ္ကို “ ေအးဝ ” လို႔ ေခၚမွေတာ႔ ဒီျမစ္ကိုလည္း “ ေအးရာဝတီ ” လို႔ ေခၚေလ။ မေခၚဘူး မဟုတ္လား။ မွတ္ထား။ က်ဳပ္နာမည္က “ ဧဝ ” ( ေအဝ ) ေနာ္။ အခုက စျပီး ရွင္လည္း က်ဳပ္ကို ေခၚရင္ ပီေအာင္ “ ဧဝ ( ေအဝ ) ” လို႔ ေခၚေပေတာ႔။ ”

“ ေအာင္မာ နင္ကေတာင္မွ ေလသံမာၾကီးနဲ႔။ ”

“ ဟုတ္တယ္ေလ . ၊ ဟုတ္တာေျပာတာပဲ။ မာတာေပါ႔။ ”

“ ေအးထားေတာ႔. .ခုနက နင္က ေျပာတယ္ေနာ္။ ထာဝရ ဘုရားရွင္က နင္႕ကို ငါ႔ရဲ႕ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖန္းဆင္းထားတယ္ ဆို. . ။ ”

“ ဟုတ္တယ္ေလ. .ဒီလိုပဲ အားလံုး သိၾကတာပဲ။ ”

“ ဒါဆို ျပ . .ျပ. . ”

“ အလိုေတာ္. .ဘာကို ျပရမွာတုန္း ၊ ရွက္စရာ ။ ”

“ ဟ. . ငါ႔နံရိုးကေန နင္႕ကို ဖန္ဆင္းထားတယ္ဆို ဒါဆို ငါ႔နံရိုးက နင္႔ဆီမွာ ရွိေနမွာပဲ။ ဒါကို ျပ . . ျပ . .။ ”

“ အို. . ရွင္ မဟုတ္တာ လာမေျပာနဲ႔ေနာ္။ ”

“ ဘာ မဟုတ္တာလဲ၊ ငါ႔ နံရိုးနဲ႔ နင္႔ကို ဖန္ဆင္းတာ ဆို နင္႔မွာ ေသခ်ာ ရွိရမွာေပါ႔။ ျပ . . ျပ။ ”

“ အလိုေတာ္ ရွင္က ဇြတ္ၾကီးပါလား။ မျပဘူးေတာ္။ ”

“ မျပလို႔ ရမလား။ ငါတို႔ ေယာက်ာ္းေတြက်ေတာ႔ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္း ေလ်ာ႔သြားတယ္။ နင္တို႕က်ေတာ႔ နံရိုးအျပည္႔အစံု ရွိေနတာေပါ႔ေလ။ ”

“ အို . .ဒါကေတာ႔ က်ဴပ္တို႕က တျခားဘာမွမွ ထပ္ျပီး မဖန္ဆင္းတာကိုး ။ ”

“ ေအးေလ. . ။ ဒါေၾကာင္႔ ငါတို႔ ေယာက်္ားေလးေတြက မျပည္႔မစံု ျဖစ္ေနရျပီး ငါ႔ရဲ႕ နံရိုးေလး ျဖစ္တဲ႔ နင္႕ကို လိုက္ရွာေနရတာေပါ႔ေလ။ ဒါမွ ငါ႔ဘဝက ျပည္႔စံုမွာေပါ႔ေလ။ ”

“ ဒါကေတာ႔ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင္႔လို႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ က်ဳပ္ကေတာ႔ ရွင္႕ကို မေက်နပ္ဘူးရွင္႔ ”

“ ေအာင္မာ. . ဘာကို မေက်နပ္တာလဲ။ ”

“ ဟုတ္တယ္ေလ။ ရွင္႔နံရိုးနဲ႔ ဖန္ဆင္းမယ္ ဆိုလည္း ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္နဲ႔ ဖန္ဆင္းေပါ႔ရွင္။ အခုေတာ႔ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းထဲဆိုေတာ႔ က်ဳပ္တို႔ မိန္းမေတြက အားႏြဲ႔သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာေပါ႔။ ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ဆို ဒီထက္ ၾကံခိုင္မွာေပါ႔။ ”

“ ေၾသာ္. .ငါ႔ရဲ႕ နံရိုးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ နင္႕ကို ဖန္တီးမဲ႔ အစား . . ငါ႔ဖာသာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ပဲ ဖန္ဆင္းလိုက္ေတာ႔မွာေပါ႔။ နင္႕ကို တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ဖန္ဆင္းေတာ႔မလဲ။ ”

“ သိပါတယ္. . ရွင္တို႔ ေယာက်္ားေတြ သစၥာမရွိ္ဘူးဆိုတာ . .အခုေတာ႔ ရွင္႔နံရိုးနဲ႔ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ ဖန္းဆင္းမယ္ေပါ႔ေလ။ ဒါေၾကာင္႔ ရွင္တို႔ ေယာက်္ားေတြ ေမ်ာက္မ ထားတာ။ ”

“ ဘာကြ. . ၊ ေမ်ာက္မ ထားတယ္ ဆိုတာ နင္တို႔ မိန္းမေတြ အတြက္ စကားေလ။ ”

“ ဘယ္ကလာ ဟုတ္ရမွာလဲ ။ ရွင္တို႔ေယာက်္ားေလးေတြ အတြက္ စကား။ ”

“ ဘာဆိုင္လို႔လဲ.. . .။ ”

“ ဆိုင္တာေပါ႔. . .ရွင္ က်ဳပ္ ေတာထဲမွာ မႈိခူးထြက္ေနတုန္းက ေမ်ာက္မကို ငွက္ေပ်ာသီး ေကၽြးေနတာ က်ဳပ္ ေတြ႕တယ္ေလ။ ”

“ ဟ . . ၊ ေမ်ာက္ . ငွက္ေပ်ာသီး ေကၽြးတာနဲ႔ ေမ်ာက္မ ထားတာ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ ”

“ ဆိုင္တာေပါ႔။ ေမ်ာက္က ေမ်ာက္မေလ။ ”

“ အင္. . .”

အာဒံလည္း နင္သြားတယ္။ ဧဝကေတာ႔ ျပံဳးျဖီးျဖီးနဲ႔. . .။ ဒါနဲ႔ အာဒံ က ဆက္ေျပာတယ္။

“ ဒါဆို နင္လည္း ေဖာက္ျပန္တာပဲေလ.. .။ ”

“ ေအာင္မာ ဘယ္မွာ ေဖာက္ျပန္လို႔လဲ။ ဒီေလာကမွာ ေယာက်္ားဆိုလို႔ ရွင္ပဲ ရွိတာေလ။ က်ဳပ္က ဘာေဖာက္ျပန္လို႔လဲ။ ”

“ ဟိုတစ္ခါေလ. . ေတာထဲမွာ နင္ေလ ေျမြတစ္ေကာင္ကို ကိုင္ထားတာေလ။ အဲဒီေျမြကလည္း နင္႔ကိုယ္လံုးကို ပတ္ထားတယ္ေလ။ ”

“ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ. . .က်ဳပ္က က်ဳပ္ဖာသာ ေျမြကို ခ်စ္လို႔ ကိုင္တာေလ။ ”

“ ေအး. .ဒါေပမဲ႔ နင္႔မွာလည္း အဝတ္အစား မရွိဘူး။ ေျမြမွာလည္း အဝတ္အစား မပါဘူး။ ”

“ ဟင္. . ”

ဧဝ ဆီက အာေမဋိတ္ စကားတစ္လံုးထြက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွေတာ႔ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အျပိဳင္ စကားႏိုင္လု ရန္ျဖစ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။

“ $%&#*$%#*))&&@&$@&(!*_ ”

“ $^#^@^$&^@*((*#&*$!$%^%*”

အဲဒီအခ်ိန္က စျပီး. . . .ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္အခန္႕မသင္႔လို႔ စကားမ်ားျပီ ဆိုရင္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းနဲ႔ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာျပီး ဒီျပႆနာကလည္း ပိုပိုၾကီးထြားလာေတာ႔တာပါပဲ။

သို႕ေသာ္. . . ေလာကမွာ လင္နဲ႔ မယား ဆိုတာ “ လွ်ာ နဲ႔ သြား ” တဲ႔ ေရွးက ေျပာၾကတယ္။ အေနနီးျပီး မၾကာခဏ တိုးတိုက္ ထိခိုက္မိတတ္တယ္ လို႔ ဆိုခ်င္တာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ . . . ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကေတာ႔ ဒီလို ဆိုတယ္။


လင္နဲ႔ မယား လွ်ာနဲ႔ သြား

“ လင္ ”
က ေဖြ “ ရွာ ( လွ်ာ )

ေငြအသျပာကို
ၾကင္ယာ “ မယား ”
ဝတ္ ၊ စားအတြက္
“ သြား ” ျဖဳန္းပစ္လိုက္ပါေရာလား။ ။


ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ

ကိုေဇာ္


မွတ္ခ်က္။ ။ ဤအေတြးေလးကို ညီမေလး “ သွ်င္ ” ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ၊ “ ကိုတိုးၾကီး ” ရဲ႕ ကြန္မန္႕တစ္ခုကေန ရတာပါ။

.

Share/Bookmark

25 July 2010

14 အပ္ နဲ႔ အပ္ခ်ည္မ်ား



ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္က “ ကိုေဇာ္ ” လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေယာင္ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ေထြေထြထူးထူး အလုပ္ မရွိပါဘူး။ ေဘာလံုးကန္တယ္ ၊ ခ်က္ထိုးတယ္ ၊ ညဘက္ဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တယ္ ၊  သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါက္ကရေတြ ေျပာတယ္ ၊ စိတ္ဝင္စားရာ စာေတြကို ဖတ္တယ္ ၊ စိတ္ကူးေပါက္ရာေတြ ခ်ခ် ေရးတတ္တယ္ ၊ အိမ္အလုပ္ကိုေတာ႔ အခါအခြင္႔သင္႔သလို လုပ္ေပးပါတယ္။ ပူပူပင္ပင္ မရွိရေလေတာ႔ ပူပူေလာင္ေလာင္လည္း မျဖစ္မိပါဘူး။

အခ်စ္ဆိုတာကို လက္ငင္း မေတြ႕ဖူးသလို ၊ အေၾကြး အေနနဲ႔လည္း မေတြ႕ဖူးေတာ႔ သူမ်ားေတြလိုလည္း အသည္းကြဲျပီး အရက္ေသာက္စရာ မလိုဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ လူငယ္အရြယ္ သာသာကတည္းက အေဖက ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ခ်က္အရက္ေတြ မေသာက္နဲ႔ ၊ ေသာက္ခ်င္ရင္ အရက္အေကာင္းစားကို စိတ္ရွိ လက္ရွိသာ ေသာက္ ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိဘကို ရိုေသသမႈနဲ႔ သူတို႔ ေရွ႕မွာ မူးရစ္တာ မလုပ္ေပမဲ႔ ပံုမွန္ေလးေတာ႔ ရစ္မူးတတ္ပါတယ္။

စီးကရက္ကေတာ႔ ေတြးစရာ ေငးစရာ ျဖစ္လာခဲ႔ရင္ ဟိုဖြာဒီဖြာ ဖြာတတ္ပါတယ္။ တစ္လိပ္ခ်င္းက ေစ်းမ်ားေတာ႔ ဘူးလိုက္ေတာ႔ ကိုင္ေသာက္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္စြဲသူ တစ္ေယာက္ေတာ႔ မဟုတ္ဘုူးဗ်။ မေသာက္ခ်င္ရင္ လံုးဝကို လေပါင္းမ်ားစြာ မေသာက္ပါဘူး။ ကြမ္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မစားပါ။ ကိုယ္တိုင္ ပါးစပ္နဲ႔ သြား ညစ္ပတ္သလို ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ညစ္ပတ္ေစတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။ သူမ်ားစားေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာသလို ၊ ကိုယ္တိုင္ မစားတဲ႔ အတြက္လည္း ဘာကြ ၊ ညာကြ ဆိုျပီး ဂုဏ္ယူေျပာမေနေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ “ ေရငုပ္ ၊ မီးလႈံ ၊ တံုးခုန္ ၊ ဇယ္ခတ္ ” ေနလိုက္တာပါပဲ။

သူမ်ားေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ေန႔ဘက္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူကို အခ်ိန္ေပးရျပီး ၊ ညေနဘက္ အခ်ိန္ေတြမွာ တစ္ေယာက္ေသာ သူကို သြားၾကိဳဖို႔ ဆိုျပီး ေပးေနရကာ ညဘက္ေတြမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ပ်က္ကြက္လာတတ္ၾကတယ္။ ကြမ္းစားသူေတြကလည္း ကြမ္းျပတ္ကုန္တယ္။ ေဆးလိပ္သမားေတြကလည္း ဖြာေတာ္ လပ္ကုန္တယ္။ ေပေပေတေတ ေကာင္ေတြကလည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ျဖစ္လာၾကတယ္။ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ျဖစ္သလို ေနသူေတြကလည္း ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္လာၾကတယ္။

ဒါေတြ အားလံုးရဲ႕ အဓိက အခ်က္ေတြကေတာ႔ “ ခ်စ္သူ ” ဆိုေသာ ရင္ခုန္ဘက္တစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲ သြားေစတာပါပဲ။ ေၾသာ္ . . . အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလား လို႔ ေယာင္ဝါးဝါး ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိရင္း ၊ ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမ႔သြားခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာမွ ခ်စ္သူ မရွိေသးတာကိုး။ အခ်စ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို ဒီလို ေျပာင္းလဲ သြားေစႏိုင္လားလို႔ ေတြးမိတဲ႔ အခ်ိန္ ခဏေလးက ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေလာက္ေတာ႔ သက္တမ္းၾကာရွည္ခဲ႔တယ္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဘဝရဲ႕ တိမ္ျပာျပာေန႕ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ေကာက္ရတယ္။ အဲဒီေန႕က တိမ္ျပာျပာေန႕ေပမဲ႔ Sunday ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကလည္း ေလာကရဲ႕ ကြက္လပ္ထဲမွာ ေအးေဆးေပါ႔ပါး လြတ္လပ္စြာ လြင္႔ေမ်ာေနတဲ႔ လူသားေတြဆိုတဲ႔ အထဲက အမိႈက္စ တစ္စပါပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလာကဓံ ဆိုတဲ႔ ေလအေဝွ႕မွာ လာေရာက္ထိေတြ႔ ေတြ႔ဆံုခြင္႔ ရတဲ႔ အမိႈက္စေလး ႏွစ္စ ဆိုပါေတာ႔။ ေလမေဝွ႔ရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ေျမေပၚမွာ ျငိမ္သက္ေနခဲ႔ရတဲ႔ အမိႈက္စေလးေတြ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ အခုေတာ႔ ေလာကရဲ႕ အခ်စ္ေလ အေဝွ႕ခံရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာခဲ႔႔ပါတယ္။

ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္မိတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အံ့ၾသျခင္းေတြမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူကို ခ်စ္ခဲ႔မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနရသလို ခံစားမႈမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရာရာ ထပ္တူ က်ေနခဲ႔တယ္။ ခ်စ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝ ျဖစ္သလို ၊ ခ်စ္သူရဲ႕ စိတ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ နာမည္ ဆိုတာထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ကို တြယ္ငင္ ရစ္ပတ္ေစႏိုင္တဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အခ်စ္မ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ . . . သူ႔ရဲ႕ နာမည္အစား သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ “ ႏြယ္ ” လို႔သာ ေခၚပါတယ္။

သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခ်စ္ရပါေသာ ႏြယ္. . . . . ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ ဘာသာဘာဝ ၾကားေလေသြးရင္ ေဝးမွာ စိုးတယ္ လို႔ အပိုအထြား ဆိုၾကေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ ဒီေလာက္ၾကီး သည္းသည္းလႈပ္ အပိုေတြနဲ႔ ခ်စ္ျပမေနပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို သူက လိုက္ေလ်ာယံု ၊ သူမၾကိဳက္တဲ႔ ကိစၥေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ဆင္ျခင္ရံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်စ္သူဘဝက တိမ္ရွင္းတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာၾကီးလို သာယာလွပခဲ႔ပါတယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ ျငိဳျငင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရမဲ႔ ကိစၥကို ဘယ္သူကမ်ား လုပ္ခ်င္ၾကပါ႔မလဲေလ။

သာမာန္ခ်စ္သူ စံုတြဲေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူဟာ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အျပင္ေလွ်ာက္သြားသလို ၊ ရုပ္ရွင္လည္း သြားၾကည္႔ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ တြတ္တီး တြတ္တာေျပာတာေလးေတြကို နားေထာင္ ၊ ခ်စ္သူလိုခ်င္တာေလးေတြကို သူနဲ႔ လိုက္မလိုက္ သူ အတင္းအၾကပ္ ၾကည္႔ခိုင္းတာကို ဝိုင္းၾကည္႔ေရြးေပး ၊ သူ စားလိုရာကို အစားအေသာက္ဆိုင္မွာ သြားစား ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္ထြက္ရတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြကို ကုန္ေစခဲ႔တယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေတြ႕ေနရတဲ႔ အခ်ိန္က ေန႔လယ္ေခါင္ၾကီးေတာင္မွ “ လအစင္းသာတဲ႔ ညခင္းျပာ ” လိုပါပဲ။

ခ်စ္သူတတ္မဲ႔ မွတ္တိုင္ေလးကို အရင္ဦးဆံုး ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္က သြားေစာင္႔ေနရျပီး ခ်စ္သူ လာရာလမ္းကို ေမွ်ာ္ေငးကာ ခပ္ေဆြးေဆြးေလး အေတြးနဲ႔ ေစာင္႔ေနမိတယ္။ ဟိုးအေဝးက ညင္ညင္သာသာ ေျခၾကြလွမ္းလာတဲ႔ ခ်စ္သူကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႔ စစ္ခရာသံၾကားတဲ႔ စစ္ျမင္းတစ္ေကာင္လို ျဖတ္လတ္တတ္ၾကြ ေနမိတယ္။ အနားေရာက္လာတဲ႔ ခ်စ္သူလက္ထဲက တစ္လမ္းလံုး ကိုင္ေဆာင္းလာတဲ႔ ထီးကို ရုတ္တရက္ပဲ ေလးသြားေတာ႔ မလို လွမ္းယူလိုက္ျပီး အႏူးညံ့ဆံုး အသာအယာ ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလား. . . .။

ဘယ္ကိုသြားမယ္ ဆိုတာ အရင္ကတည္းက တိုင္ပင္ျပီးေပမဲ႔ “ ဘယ္ကို အရင္သြားမလဲ ” ဆိုျပီး ထပ္ကာ ေမးမိျပန္ပါတယ္။ ခ်စ္သူကလည္း မေန႔က ေျပာျပီးသားကို အခုမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်သလို ထပ္ေရရြတ္ျပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ အကန္႕ကြက္ မရွိျဖစ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳးကာ ကားမွတ္တိုင္ကေန လာမဲ႔ ကားဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ကာ ခ်စ္သူ႔လက္ေလး ခပ္ေႏြးေႏြးကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ရင္ခုန္သံေတြပါ ေရာေယာင္ ေႏြးေထြးေနမိတယ္။ ခ်စ္သူဆိုတာ ကမာၻဦးကတည္းက ေရးဖြဲ႔ထားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပဲ မဟုတ္လား။ ရင္ခုန္သံတူသူေတြမွ ဖတ္ခြင္႔ရေစ ဆိုေသာ စာတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ေတာ႔ ကန္႕သတ္ျခင္း ခံထားရတယ္။

ေလရဲ႕ အလ်င္လို ဝုန္းခနဲ ေရာက္လာျပီး ခပ္ၾကာၾကာ မွတ္တိုင္မွာ ေစာင္႔ဆိုင္း လူတင္ဦးမယ္ ဆိုတာ သိေပမဲ႔လည္း ရပ္လာတဲ႔ ဘတ္စ္ေပၚက ဆင္းမဲ႔သူေတြ ျပီးျပီးခ်င္း ဘတ္စ္ေပၚကို စုျပံဳတိုးေဝွ႔ တတ္ေနၾကတဲ႔ လူေတြကို နားမလည္ေပမဲ႔ နားလည္စြာ ျပံဳးျပီး ေနာက္ဆံုးမွပဲ ဘတ္စ္ေပၚတတ္လိုက္တယ္။ ဆက္တတ္မဲ႔သူ မရွိေတာ႔ေပမဲ႔ လီဗာေလးကို တဝူးဝူးနဲ႔ ပုတ္နင္းက အခုပဲ ထြက္ေတာ႔ မလိုလို  ဟန္ေရးျပင္ေနတဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းသူ နဲ႔ “ ဆူးေလကို ဆူးေလကို ” ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ မေမးတာကို ျပန္ေအာ္ေျဖေနတဲ႔ လက္မွတ္မေရာင္းပါပဲ လက္မွတ္ေရာင္းလို႔ အမည္တပ္ထားသူတို႔က ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ ၾကာေအာင္ မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ကာ ၊ လူေခၚကာ ေနာက္ကား မလာခင္ အထိ ေစာင္႔ေနတတ္တယ္။

ရပ္ရပ္ခ်င္း ေနာက္ဆံုးက တတ္ခဲ႔တာ ဆိုေပမဲ႔ ရပ္ဆိုင္းမႈကာလက ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ေနာက္ထပ္ ေနာက္ဆံုးေတြ ထပ္တတ္လာကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကားအလယ္ကို တိုးတိုးေပးရတယ္။ မတိုးေပးလို႔လည္း မျဖစ္ “ ဒီအေပါက္ေလးနဲ႔ လုပ္စားေနရတာပါ ၊ X X X X X X  ”  ဆိုတဲ႔ လက္မွတ္ေရာင္းရဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္သံက လူကို က်ံဳ႕ဝင္ေစတယ္။ ေဘးက ခ်စ္သူကို အထဲကို ထပ္တိုးေစရင္း ခ်စ္သူေဘးနားကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ အဝတ္အစား ေလ်ာ႔တိေလ်ာ႔ရဲနဲ႔ အဆီပ်ံေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကို တပ္ဆင္ထားတဲ႔ ခပ္ေထြေထြ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

ဒီလူက အေခ်ာင္သမားလည္း မျဖစ္ႏိုင္သလို အၾကပ္သမားလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူ႕ဖာသာသူေတာင္မွ မဟန္ႏိုင္ေအာင္ မၾကပ္မေခ်ာင္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ပံုစံက အထင္းသား။ သူက အရက္သမား။ “ ေတာေျခဝယ္ ေမာေနတယ္ အေျပာေတြ ၾကြယ္ပါလို႔ . . . ” ဆိုျပီး ျမန္မာဗီဒီယို ဇာတ္လမ္းထဲကလိုမ်ိဳး ေလွ်ာက္မေအာ္ေနေပမဲ႔ သူက အရက္မူးသမားမွန္းကို သူ႕ဆီက အယ္လ္ကိုေဟာ ရနံ႕က ေလထဲက ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔ ေပါင္းက ကၽြန္ေတာ္႕ႏွာေခါင္းကို မိတ္ဆက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ ကိုေဇာ္ ႏွာေစးေနပါတယ္ ” ဆိုျပီး ေျပာရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႕ဆီက အရက္နံ႔ကို ရတယ္။

ဒါေၾကာင္႔ ခ်စ္သူကို ကၽြန္ေတာ္႔ ညာဘက္ကေန ဘယ္ဘက္ကို အသင္းေျပာင္းေရႊ႕ခ မပါဘဲ ေျပာင္းခိုင္းလိုက္တယ္။ အမူးသမား နားကို ကၽြန္ေတာ္က ေရာက္သြားျပီး ကၽြန္ေတာ္႔ ေနာက္တစ္ဘက္ေဘးကို ခ်စ္သူက ေရာက္ေနတယ္။ ခ်စ္သူကို အားေပးအျပံဳးကို လွည္႔ျပံဳးျပေတာ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးရနံ႔ေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ႏွာေခါင္းကို လာက်ီစယ္တယ္။ ခုနက ကိစၥကို ျပန္ေတြးမိရင္း ေဒါသထြက္လာလို႔ ဟိုလူ႕ဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည္႔လိုက္ေတာ႔ ခ်ဥ္စုပ္စုပ္ ရနံ႔ကို သူ႔ဆီက ရတယ္။ ဘယ္ဘက္မွ မလွည႔္ဘဲ အလယ္မွာ ေခါင္းကို ထားေတာ႔ ႏွာေခါင္းဆီသို႔ ဝင္လာတဲ႔ အနံံ႔က ေမႊးျမျမ နဲ႔ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ ႏွစ္ခုကို ေရာေမႊျပီး ေမႊးခ်ဥ္စုတ္စုတ္ အနံ႔အျဖစ္ေျပာင္းျပီး ဝင္လာတယ္။ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔ မေကာင္း။ ကဗ်ာကို မဆန္။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ လက္ေမာင္းကို အသာေလး ကိုင္ထားတဲ႔ ခ်စ္သူလက္ေလးက ရုတ္တရက္ တင္းခနဲ ဆုတ္ကိုင္လို္က္တာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ခ်စ္သူ ႏြယ္ကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ခ်စ္သူက ေနာက္ထပ္ လက္တစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေခါင္းေလးကို ကိုင္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခ်စ္သူ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္တာလား ဆိုတဲ႔ စိတ္ေၾကာင္႔ ခ်စ္သူကို ငံု႔ျပီး ေမးလိုက္တယ္။ ( ေသခ်ာစြာ ဖတ္ပါ။ ငံု႔ျပီး ေမးလိုက္တာပါ။ ေအာက္ကျမစ္ ပါပါတယ္။ ငံုျပီး ေမးျခင္း မဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ္႔ ပါးစပ္နဲ႔ မဆန္႕ပါ။ )

“ ႏြယ္  ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ၊ ေနမေကာင္းလို႔လား။ ”

ေမာ႔ၾကည္႔လာတဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲမွာ စိုးရိမ္မႈ တခ်ိဳ႕နဲ႔ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္ဝက္က ေရာေႏွာေနတယ္။ ႏြယ္႔နဖူးစပ္မွာလည္း ေခၽြးေလးေတြ စို႔ေနတယ္။

“ ကို ဆင္းရေအာင္ ၊ ႏြယ္ မေနႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ”

“ ဟင္ ”

ဆိုေသာ အာေမဋိတ္သံကိုသာ ေရရြတ္ျပီး ဘတ္စ္ေပၚက ဆင္းဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ဘတ္စ္ေပၚက ဆင္းတယ္ ဆိုရင္ပဲ ျပင္ပက ေလကို ႏြယ္က အလုအယက္ ရွဴလိုက္ျပီး လမ္းေဘးေလးမွာ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ေလး ထိုင္ကာ ရင္ဘတ္ေလးကို ႏွိပ္၍ ပ်ိဳ႕ကာ ပ်ိဳ႕ကာ တတ္လာျပီး အန္ပါေလေတာ႔သည္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာမွေတာ႔ ထြက္မလာပါ။ ဒီလို မထြက္တာကဘဲ ႏြယ္႔အတြက္ ပိုျပီး ခံစားရေစသလား မေျပာတတ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ႏြယ္႔မွာ မရွက္ႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နီးရာ ဆိုင္ကေန ေရသန္႔တစ္ဗူး ေျပးဝယ္ကာ ႏြယ္႕ကို ေဘးကေန ႏွိပ္ေပးေနရတယ္။

ခဏေနေတာ႔မွ ႏြယ္ သက္သာလာသလို ေရဗူးထဲက ေရကို တစ္ငံု ငံုကာ ပလုပ္က်င္းလိုက္တယ္။ ႏြယ္႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခၽြးေတြက နင္႔နင္႔နဲနဲ ေနရာယူထားၾကတယ္။ ႏြယ္ အေတာ္ခံစားလိုက္ရတယ္ ဆိုတာသာ သိလိုက္ျပီး ႏြယ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သက္သာလာတဲ႔ ႏြယ္႔ကို လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ေဖးမရင္း လမ္းေလးေလွ်ာက္လာေတာ႔ ႏြယ္က ကမာၻေျမရဲ႕ အလကားရေသာ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို အခုမွ စျပီး ရွဴသြင္းဖူးတဲ႔ လူသားတစ္ေယာက္လို႔ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရွဴသြင္းကာ ေျခလွမ္းေလးကို ဖြဖြ စလွမ္းတယ္။

“ ႏြယ္ ၊ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ အေကာင္းၾကီးေန ျဖစ္တယ္ ဆိုေတာ႔ ကို စိတ္ပူသြားတယ္။ ”

ႏြယ္က သက္သာလာဟန္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေတာ႔ ၾကည္႔ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ကို တင္းခနဲ ဆုပ္ကိုင္ လိုက္တယ္။

“ ကိုရယ္ ၊ ႏြယ္ကေလ။ အရက္နံ႕ကို မခံႏိုင္ဘူး သိလား။ အခုနကေလ ကို႕ေဘးက အရက္သမားဆီက အရက္နံ႔ကေလ ႏြယ္႔ဆီကိုပါ ေရာက္တယ္။ ဘတ္စ္ထဲမွာကလည္း ပိတ္ေလွာင္ေနေတာ႔ အနံ႕ေတြက အျပင္ကို မထြက္ဘူးေလ။ အျပင္က ေလကလည္း အထဲကို မဝင္ေတာ႔ ပိုဆိုးသြားတာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ႏြယ္ေလးက မူးျပီး အန္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားလို႔ ကို႕ကို ေခၚျပီး ေရာက္ရာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းလိုက္တာ။ ”

“ ေၾသာ္. . ႏြယ္ရယ္။ ကို႕ကို ေျပာပါလား။ ဒါဆိုရင္ အေစာၾကီးကတည္းက ကိုတို႔ ဘတ္စ္ ေျပာင္းစီးလိုက္မွာေပါ႔။ ”

“ ရပါတယ္ ကိုရယ္။ ႏြယ္ေလးကလည္း ရမလားလို႔ ထိန္းေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွ မခံႏိုင္ ျဖစ္လာလို႔ ဆင္းမယ္ ဆိုျပီး ကို႕ကို ေျပာလိုက္တာ။ ”

“ ေအးပါ။ ေနာက္ဆိုရင္ ကိုတို႔ သတိထားျပီးေတာ႔ စီးတာေပါ႔ကြာ။ ”

“ အင္းပါ ကိုရယ္။ ဒါေပမဲ႔ ႏြယ္ေလး ကို႕ကို တစ္ခုေတာ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ”

“ အင္း ေျပာေလ ႏြယ္ေလးရဲ႕။ ”

“ ႏြယ္ေလးကေလ အရက္နံ႕ကို အရမ္းမုန္းေတာ႔ ႏြယ္ေလး ခ်စ္တဲ႔ ကို႕ဆီမွာလည္း ႏြယ္ေလး မုန္းတဲ႔ အရက္နံ႔ေတြ မရွိေစခ်င္ဘူး ကိုရယ္။ ကိုလည္း ႏြယ္ေလးကို ခ်စ္ရင္ အရက္မေသာက္ပါနဲ႔လား ကိုရယ္။ ”

“ - - - - - - ”

“ ကို. . .၊ ႏြယ္ေလးကို ကတိ မေပးႏိုင္ဘူးလား ကိုရယ္။ ႏြယ္ေလးကို ခ်စ္တယ္ ဆိုရင္ေလ ၊ ဒါေလးေတာ႔ ဆင္ျခင္ေပးပါ ကိုရယ္ေနာ္။ ”

ေနာက္ဆံုးမွ ေျပာလိုက္ေသာ “ ေနာ္ ” ဆိုေသာ အသံက “ ေနာ႔ ” ဆိုတာနဲ႔ “ ေနာ ” ဆိုတာရဲ႕ ၾကားထဲမွာ ျဖစ္ျပီး “ ေနာ္ ” လို႔လည္း အတိအက် အသံ မထြက္ပါ။ အရင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်စ္သူ ရသြားျပီး တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အရက္ျပတ္သြားတာ ဘာေၾကာင္႔ ဆိုတာကိုလည္း အခုမွ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္မိ သလိုလို ျဖစ္လာမိတယ္။

“ ကို. . ”

“- - - - - - ”

“ ကို ၊ ႏြယ္ေလး ေခၚေနတယ္ေလ။ ”

“ အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”

အခုမွ သတိလည္လာသူ တစ္ေယာက္လို သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ခ်ရင္း ျပန္ထူးသလိုလို နဲ႔ ေရာခ်မိတယ္။

“ ဘာလဲ ကိုက ႏြယ္ေလးကို ဒါေလးေတာင္မွ အေျဖ မေပးခ်င္ဘူးေပါ႔ ဟုတ္လား။ ဒါေလးေတာင္မွ မဆင္ျခင္ႏိုင္ဘူးေပါ႔ ဟုတ္လား။ ႏြယ္ေလး ဒီလို အနံံ႔ေတာင္မွ မခံႏိုင္တဲ႔ အရက္ကို ကိုက မျဖတ္ႏိုင္ဘူးေပါ႔ ဟုတ္လား . . . ”

တိမ္ဝင္သြားတဲ႔ ခ်စ္သူ ႏြယ္ရဲ႕ အသံ ေနာက္မွာ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားမွာလည္း ေငြ႔ရည္ၾကည္ေတြက ခ်က္ခ်င္း တြဲလြဲခိုလာခဲ႔တယ္။ ႏြယ္ ငိုခ်ေတာ႔ မလို႔လား။ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္သြားတဲ႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္လည္း အံ့ၾသမိတယ္။

“ မဟုတ္ပါဘူး ႏြယ္ရယ္။ ကိုက ဘယ္လို စျပီး ကတိ ေပးရမလဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ”

“ ဘယ္လို ၊ ကိုက ဘယ္လို ကတိ ေပးခ်င္ေနေသးလို႔လဲ။ မေတြ႕မခ်င္း မေသာက္ပါဘူး ဆိုျပီး ကတိေပးမယ္။ ေတြ႕မွ ေသာက္မယ္ ဆိုျပီး ကတိေပးခ်င္ေနေသးလို႔လား။ ”

“ ဟာ . . . မဟုတ္ဘူး ၊ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္ေနတာ ႏြယ္႕ကို အခုက စျပီး ကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေသာက္ေတာ႔ဘူး လို႔ ကတိေပးတယ္ ဆိုျပီး ေျပာမလို႔ စဥ္းစားေနတာပါကြာ။ ”

“ ဟင္. . . ကို တကယ္ ေျပာတာလား။ ကတိေပးျပီးမွ မဖ်က္ရဘူးေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔ ႏြယ္ေလးက ကို႕ကို အရမ္းခ်စ္တာ. . .  ”

မည္းေနတဲ႔ မိုးေကာင္းကင္က တိမ္ညိဳေတြကို ေလျပင္းက ျဖတ္တိုက္လိုက္သလို တိမ္ေတြ စင္ပသြားတဲ႔ ခ်စ္သူ ႏြယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ထပ္ျပီး အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီလိုပါပဲေလ။ ကမာၻဦး လူသား “ အာဒံ နဲ႔ ဧဝ ” တို႔က စခဲ႔တယ္ပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ လူကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္ကို ဘုရားမၾကိဳက္ ၊ တရားမၾကိဳက္သလို ခ်စ္သူ မၾကိဳက္တာနဲ႔ ျပတ္ခဲ႔ပါျပီ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

“ ခ်စ္သူကို ျမင္ရျခင္း၌ မ်က္စိသည္ ေရာင္႔ရဲျခင္း မရွိ။ ”  လို႔ ေလာကနီတိ ထဲမွာ ဆိုထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သူကို ျမင္ေနခ်င္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြက တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕ တိုးလာပါတယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ အခ်ိန္ေန႕ရက္ေတြတိုင္း ခ်စ္သူ႔ နံေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္က ရွိေနခ်င္တယ္။

“ ကိုေရ။ ဒီေန႕ေလ ႏြယ္ေလး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေယာက်္ား ေဆးရံုတတ္ထားရတယ္ ဆိုတာကို သတင္းသြားေမးခ်င္တယ္။ ကို ႏြယ္ေလးနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ႔ပါလား။ ”

ခ်စ္သူ အနားမွာ ကပ္ပါးေကာင္ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏြယ္ေျခလွမ္းရာ တစ္ဖဝါးမွ မခြဲတမ္း လိုက္ေနခ်င္ခဲ႔သူ ဆိုေတာ႔ ေခါင္းျငိမ္႔ျပခဲ႔မိပါတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ႔ ေဆးရံုက အဆုတ္အထူးကု ေဆးရံု ဆိုတာကို ေရးထားတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္အရ သိရတယ္။ အထဲကို ေရာက္သြားေတာ႔ ႏြယ္႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ေခ်ာင္က်ေနတဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုနဲ႔ ေငါင္စင္းစင္း ထိုင္ကာ သူ႕ေယာက်္ားကို ျပဳစုေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ ခ်က္ခ်င္း သတိမထားမိေသး။ ေနာက္မွ ႏြယ္က သူ႕လက္ေလးကို ကိုင္လိုက္မွ လွည္႔ၾကည္႔တယ္။

ႏြယ္႕ကို ေတြ႕ေတာ႔ ဝမ္းသာသြားသလို မ်က္ႏွာက ျပံဳးလာျပီး ခ်က္ခ်င္း ညိႈးက်သြားတယ္။ ႏြယ္က သူ႕လက္ကို ဆြဲကာ အခန္းျပင္ထြက္သြားျပီး သူတို႔ ဖာသာ ကိြစိကြစ နဲ႔ တြတ္ထိုးၾကတယ္။ ပြစိပြစိနဲ႔ပဲေျပာေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ကိြကိြကြကြ ဆိုျပီး တိတိက်က် မၾကားရပါ။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ ဘာေျပာေနမွန္း မသိ။ က်က်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ႏြယ္႔သူငယ္ခ်င္း သုတ္ေနတာေတာ႔ မ်က္လံုးေထာင္႔ထဲကေန လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကုတင္ေဘးက ခံုေလးမွာသာ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနေပမဲ႔ ကုတင္ေပၚက လူကိုလည္း လံုးဝ မသိဘူး။ သူကလည္း ေဆးရွိန္နဲ႔လား ၊ ဘာလား မသိ။ လံုးလံုးေရာ ၊ ျပားျပားေရာ အိပ္ေနတယ္။ ( ေခါင္းလံုးလံုးေလးနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာ ျပားျပားကို ဆိုလိုသည္။ ) ျငိမ္သက္လ်က္။

ခဏေနေတာ႔ လူနာကို ၾကည္႔လိုက္ ၊ အခန္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည္႔လိုက္ ၊ ျပတင္းေပါက္ကေနျပီး ၾကည္႔လိုက္ လုပ္ေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕လက္ကို ႏြယ္႕လက္ေလးက လာကိုင္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ႏြယ္႔သူငယ္ခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ေဆးရံုက ျပန္လာတဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဘာမွမဟုတ္ေပမဲ႔ ႏြယ္ကေတာ႔ အထူးကို တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ စကားလံုးေတြ အားလံုး ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရသူ တစ္ေယာက္လိုေပါ႔။ အတီး အတ နဲ႔ ညေနတစ္ခင္းလံုးကို တိတ္ဆိတ္မႈဆိုတဲ႔  ခပ္မိႈင္းမိႈင္း ဝတ္ရံုၾကီးက လႊမ္းအုပ္ထားတယ္။

“ ႏြယ္ ၊ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။ ”

“ အင္းးးးးးးးးးး”

သက္ျပင္းခ်သံလိုလို ျပန္ထူးသံလိုလိုနဲ႔ ႏြယ္႔ဆီက အေျဖျပန္ေပးတယ္။ တကယ္႕ကို ခြတီးခြက်ၾကီးပါ။ ကိုယ္သာ လုပ္လို႔ ေကာင္းတာ သူမ်ားလုပ္ရင္ သိပ္ေတာ႔ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ရဘူး။ သေဘာမက်ဘူး ဆိုပါေတာ႔။

“ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ႏြယ္။ ”

“ ေၾသာ္. . ႏြယ္ေလး စဥ္းစားေနတာပါ။ ႏြယ္႔သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားကေလ သေဘၤာသား ၊ ကမာၻပတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ သူကေတာ႔ သေဘၤာေပၚမွာေရာ ၊ ကုန္းေပၚျပန္ေရာက္ရင္ေရာ ေဆးလိပ္ အရမ္းေသာက္တာ . . . အခုေတာ႔ အဲဒီ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ႔ ဒဏ္ေၾကာင္႔ပဲ အဆုတ္ထဲမွာ စကာျဖစ္တယ္ ဆိုလား ၊ အဆုတ္ထဲမွာ အေစးေတြ ပိတ္ေနတယ္ ဆိုလားပဲ။ အခုေတာ႔ ႏွစ္လပဲ ခံေတာ႔မယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ”

“ ေၾသာ္. . ”

“ ကိုေရ. . . ”

“ ေဟ ”

“ ကိုေလ ႏြယ္ေလးကို ခ်စ္ရင္ေလ။ ေဆးလိပ္ေတြ မေသာက္ပါနဲ႔လား ကိုယ္ရယ္။ မဟုတ္လို႔ ကိုသာ ေဆးလိပ္ေတြ ေသာက္ျပီး အဲဒီလိုမ်ား ျဖစ္ရင္ ႏြယ္ေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ပူေလာင္ရမလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကိုရယ္ ႏြယ္ေလးကို ခ်စ္ရင္ေလ ေဆးလိပ္ ျဖတ္ေပးပါလား ကိုရယ္။ ”

“ - - - - - -  ”

ေၾသာ္ . . ဒါေၾကာင္႔လည္း ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဆးလိပ္ ျပတ္ကုန္တာကိုး လို႔ ခပ္ဝါးဝါး ေတြးမိျပန္ပါတယ္။

“ ကို............ ”

“ ေဟ  ေျပာေလ ႏြယ္ေလး။ ”

“ ကိုက ႏြယ္ေလး ေတာင္းတဲ႔ ကတိကို မေပးခ်င္လို႔လား။ ႏြယ္ေလးကို ကို မရွိဘဲနဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္ျပီး က်န္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လား။ ”

 “ မဟုတ္ပါဘူး ႏြယ္ရယ္။ ကိုေလ. . . ကို . . ကို . . ”

“ ဘာျဖစ္လဲ ဟင္. . ”

အဲဒီ “ ဟင္ ” ဆိုတဲ႔ အသံကလည္း “ ဟြင္ ” လည္း မဟုတ္သလို ၊ “ ဟင္႔ ” လည္း မဟုတ္ပါ။ စာျဖင္႔ ဘယ္လိုမွလည္း ခ်ေရးျပလု႔ိမရပါ။ ( သက္သာဘိျခင္း )

“ အခု အခ်ိန္က စျပီး မေသာက္ေတာ႔ပါဘူးလို႔ ေျပာမလို႔ပါကြာ . .  ( ဟူးးးးးးးးးးးး ) ”

အဲဒီလိုပဲ ေနာက္က သက္ျပင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြေလး ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ႏြယ္႕ကိုလည္း မၾကားေစခ်င္ဘူးေလ။

“ တကယ္ေနာ္ ကို။ ကတိေပးျပီးမွ မဖ်က္ရဘူးေနာ္။ ဒါေၾကာင္႔ ႏြယ္ေလးက ကို႕ကို အရမ္းခ်စ္တာ. . . ”

ရႊင္ျပသြားတဲ႔ ခ်စ္သူကိုၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆိုတဲ႔ ကိုေဇာ္ ေခါင္းကို တြင္တြင္ၾကီး ျငိမ္႔ျပယံုမွ လြဲ၍ က်န္တာ ဘာမ်ားလုပ္စရာ က်န္ပါေတာ႔မလဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ  . . . . ေခ်ာင္းေတြ တအားဆိုးတုန္းက ဆရာဝန္က ျဖတ္ခိုင္းေသာ ေဆးလိပ္ ၊ အိမ္က အေဖ နဲ႔ အေမ ျဖတ္ခိုင္းေသာ ေဆးလိပ္ကို . . . ၊ အခုေတာ႔ ခ်စ္သူကလည္း ျဖတ္ခိုင္းေလေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ ျပတ္ခဲ႔ပါျပီ။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ 

ဒါနဲ႔ပဲ . . . . ကာလရာသီကလည္း တသြင္ျပီး တဖံု ေျပာင္းလဲ ေနပါသည္။ မေျပာင္းလဲ တာကေတာ႔ ခ်စ္သူေခၚေသာ အသံ. . . .

“ ကိုေရ. . . . ”

ေနာက္ျပီး . . . .ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထူးေသာ အသံ. . . .

“ ေဟ . . . . .”

ေနာက္ထပ္. . . . ကၽြန္ေတာ္႔ဆီက ခ်စ္သူေတာင္းဆိုလာေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္. .

“  ကိုေရ ႏြယ္႔ေလးကို ခ်စ္ရင္ေလ. .  - - - - - -- - ”

ေနာက္တစ္ခါ. . . ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဆြံအ သြားသံ. . .

“ - - - - - - - -”

ေနာက္တစ္ဖန္ . . . .  ခ်စ္သူရဲ႕ ျငဴစူ ၊ စိတ္ေကာက္ ၊ ဝမ္းနည္းေသာ အသံ. . . .

“ ဒါဆို ကိုက ႏြယ္ေလးေတာင္းတဲ႔ ကတိကို မေပးႏိုင္ဘူးေပါ႔ေလ။ ႏြယ္ေလးကို  - - - - - ” 

ေနာက္တစ္ၾကိမ္. . . . ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ခ်စ္သူအေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ လိုက္ေလ်ာရေသာ အသံ. . . .

“ မဟုတ္ပါဘူး ႏြယ္ရယ္။ ကိုက အခု ကတိေပးမလို႔ပါ။ ”

ေနာက္ဆံုး . . . . . ခ်စ္သူရဲ႕ ဝမ္းသာ ေက်နပ္သြားေသာ အသံ. . .

“ တကယ္ေနာ္ ကို ။ ဒါေၾကာင္႔ ႏြယ္ေလးက ကို႕ကို အရမ္းခ်စ္တာ။ ”

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာက “ အပ္  ” လို႔ ဆိုပါစို႔။ ခ်စ္သူရဲ႕ စကားမ်ားက “ အပ္ခ်ည္ ” မ်ားပါပဲ။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ လိုရာကို ေရာက္ေအာင္ ေျပာတတ္မႈကေတာ႔ “ အပ္ခ်ဳပ္ေသာ လက္ ”  ဆိုပါေတာ႔ဗ်ာ။

အခုေတာ႔. . .  ကိုေဇာ္ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္ ၊ ခ်စ္သူရဲ႕ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ စကား အသံေလးမ်ား ၾကားမွာ ပိတ္မိျပီး ရုန္းမထြက္ႏိုင္စြာ အပ္ခ်ည္ၾကိဳးမ်ားနဲ႔ ရစ္ေႏွာင္ ပိတ္မိေနပါေတာ႔သည္။

ဒါေၾကာင္႔ ခ်စ္သူရဲ႕ စကားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ လိုက္ေလ်ာေပးမိခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပို႔စ္ေလးကို “ အပ္ နဲ႔ အိပ္ခ်ည္မ်ား ” လို႔ပဲ နာမည္ ေပးခ်င္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္သူကို ခ်စ္တတ္သူ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင္႔ ခ်စ္သူေျပာသမွ်ေလးေတြကို လိုက္ေလ်ာ မိခ်င္ေနတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ္႕ခ်စ္သူကို ကိုယ္ခ်စ္ျပီး ၊ ခ်စ္သူ မၾကိဳက္တာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ခ်င္ၾကတာ သဘာဝပဲ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .( ဒီအခ်ိန္မွာပဲ . .  )

“ ကိုေရ. . . . ”

ေဟာ . . . . ခ်စ္သူ ေခၚေနျပီ။ ခဏေလးဗ်ာ သူ ဘာကိစၥ ရွိတယ္ မသိဘူး။ 

“ ေဟ  . . . .”

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ထုူးလိုက္ပါတယ္။

“ ႏြယ္ေလး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေလ ေန႕တိုင္း ဘေလာ႔ေတြ အရမ္းေရးတယ္ ၊ အရမ္းလည္း ဖတ္တယ္ သိလား။ အခုေလ သူ မ်က္လံုး ေအာင္႔လို႔ ဆိုျပီး ေဆးခန္းသြားျပတာ အခုေတာ႔ ေဆးရံုတတ္ျပီး ခြဲရေတာ႔မယ္တဲ႔ သိလား။ ”

ကဲ. . . ခ်စ္သူက အဲဒီလို ေျပာလာတယ္ဗ်ာ။ ( လွပေသာ အပ္ နဲ႔ ခိုင္လွေသာ အပ္ခ်ည္ေလးနဲ႔ေပါ႔။ )

“ အင္း . . .  ”

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတိုင္း စိတ္မပါေသာ အသံ. . . ။

“ အဲဒီေတာ႔ေလ။ ကိုလည္း ဘေလာ႔ေတြ ေန႔တိုင္းေရး ၊ ဘေလာ႔ေတြ ေန႔တိုင္း ဖတ္ေနတာ မဟုတ္လား ၊  ဒီေတာ႔ေလ ႏြယ္ေလးက ကို႕ကို စိုးရိမ္မိတယ္ ကိုရယ္။ x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x ”

အခ်စ္ဆိုတာ အပ္
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ အပ္ခ်ည္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ. . . ပိတ္ေလွာင္မြန္းၾကပ္
ကၽြန္ေတာ္ေလ ရုန္းဖို႔ ခက္ျပီ။




*** ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ဘေလာ႔ေရးသက္ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ခုႏွစ္လေျမာက္ အမွတ္တရ ပို႔စ္ပါ။ ***


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
25.7.2010

.

Share/Bookmark

3 ကဗ်ာ အစ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝ


ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္တုန္းက စျပီး ကဗ်ာ ေရးတတ္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ။ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြကို ေရးေတာ႔ ေက်ာင္းက ခံုေတြမွာ ၊ စာအုပ္ေနာက္ေက်ာေတြမွာ ၊ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာ ၊ ျပီးေတာ႔ ေနရာတကာမွာ ေလွ်ာက္ေရးျဖစ္ခဲ႔တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ ဆိုတာကို ေရေရရာရာ မသိေသးတဲ႔ အခ်ိန္မွာကို ကၽြန္ေတာ္က အသည္းကြဲသူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔လည္း မရွိေသးဘဲ ဝင္ေရာက္ခံစားရင္း အညတရ နဲ႔ ခဏခဏ အသည္းေလးက ကြဲခဲ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီကဗ်ာေတြ မွတ္တမ္း အျဖစ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ မက်န္ခဲ႔ပါဘူး။ ေလအေဝွ႕ခံရတဲ႔ ကႏၱာရက သဲေျခရာေလးလိုပါပဲ။ ပကတိ လြင္ျပင္သာ။ ကဗ်ာ ဆိုတာ ရင္ထဲက အသံ ဆိုျပီး သာသာယာယာ နားေထာင္တတ္ျပီး တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိေသးတဲ႔ အရြယ္ ဆိုပါစို႔။

ဒီလိုနဲ႔ ကာလ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အလ်ားလိုက္ ျဖတ္သန္းရင္း တစ္ေန႔ေတာ႔ ဘာမွ မေရးထားတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ စာအုပ္ေတြ အေဟာင္းထဲက သြားေတြ႕လိုက္ရတယ္။ စာအုပ္ထူထူၾကီးထဲမွာ ဘာဆို ဘာမွ မေရးထားရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ေတာ႔ ေရးထားပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ ကဗ်ာ သမိုင္းေက်ာက္စာမွာေတာ႔ “ ရာဇကုမၼာ ေက်ာက္စာ ” ပါပဲ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ခ်ေရးျပီး သကၠရာဇ္ အခိုင္အမာ အေနနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးထားမိတဲ႔ ကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ပါ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ႔ ေရးမိတဲ႔ ကဗ်ာတိုင္း ေကာင္းေကာင္း ၊ မေကာင္းေကာင္း အဲဒီစာအုပ္ထဲကို ထည္႔ကာ ကၽြန္ေတာ္႔ဖာသာ ေက်ာက္စာ ေရးထိုးထားခဲ႔ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း ကဗ်ာေလးေတြ စိတ္ကူးေပၚတာေလးေတြ ေရးမိပါတယ္။ အခုကေတာ႔ အမွတ္တရ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝ အေစာပိုင္းကာလမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားဖူးတဲ႔ ကဗ်ာေလး ႏွစ္ပုဒ္ကို “ ကမာၻေျမရဲ႕ တစ္ေနရာက ခ်စ္သူ ”  ကို သတိရ လြမ္းမိေသာ အားျဖင္႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ မကေတာ႔ ၾကာခဲ႔ျပီေပါ႔ေလ။

“ ရင္ခုန္ခုန္ မခုန္ခုန္  ဒါမွမဟုတ္ ၾကံဳၾကံဳ မၾကံဳၾကံဳေပါ႔ေလ ခံစားေပးလို႔ ရပါတယ္။ ”


လြမ္း

ရင္မွာတမ္းတ
လြမ္းလ်ေသာ္လည္း
တြယ္ျငိသူမွာ
သိပါေလစ . . ။



ရင္ထဲက ေဝဒနာ

ေဝဒနာ
ေပြသာ ခက္သမို႔
ေလညာအရပ္ကပဲ
ေနလိုေန . . ။
ေျဖမေျပ
ရင္မွာ ခ်ိပါဘိ. . .
ေသမေသ
အဘယ္သူ သိပါ႔မလဲ. . ။
ေၾကြေၾကြ ဒီရင္မွာ ကြဲရေအာင္
အသေခၤ် မာယာျမားေတြနဲ႔
ေခၽြ ေခၽြကာ ရင္ကိုကြဲရေအာင္
ဆထက္ကာ မႊန္း..။


*** အခု ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ဒီကဗ်ာေလးေတြကို တင္လိုက္တာလဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝမွာ အေစာဆံုး မဟုတ္ေပမဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာေတာ႔ အေစာဆံုး အမွတ္တရ အကၡရာတင္ထားတဲ႔ ကဗ်ာေလး ျဖစ္သလို ေနာက္ထပ္ အခ်စ္ ပို႔စ္ေလး တစ္ခုလည္း ေရးခ်င္လို႔ ဒါေလးကို ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ ***


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္


Share/Bookmark

24 July 2010

4 သင္ခန္းစာ ရွစ္ရပ္



အာဖရိက ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ၊ ယံုၾကည္မႈ တစ္ခု အတြက္ ( ၂၇ ) ႏွစ္ ေထာင္က်ခံရသူ ၊ ေတာင္အာဖရိက သမၼတႏိုင္ငံ၏ သမၼတေဟာင္း ၊ စိတ္ဓါတ္ျဖင္႔ အလွပဆံုး စြမ္းေဆာင္ျပခဲ႔ေသာ ကမာၻေက်ာ္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္ မန္ဒဲလား အသက္ ( ၉၀ ) ျပည္႔ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ ၂၀၀၈ ခု ဇူလိုင္လ  ( ၂၁ ) ရက္ထုတ္ တိုင္းမ္ မဂၢဇင္းတြင္ မန္ဒဲလား အတၱဳပၸတၱိကို ျပဳစုသူ ( လြတ္လပ္မႈဆီသို႕ ခရီးရွည္ ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္း Long Walk To Freedom ေရးသူ ) ရစ္ခ်က္ စတန္ဂဲလ္ ( Richard Stengel ) က  စာတမ္းေရးခဲ႔သည္။

ထိုစာတမ္းတြင္ ပတ္သတ္ပါဝင္ေသာ " The Secrets of Leadership " ေခါင္းေဆာင္မႈ သင္ခန္းစာ ရွစ္ခ်က္ “ Eight Lessons ” ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ မန္ဒဲလ္လား၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ လက္သံုးစကား ( His Famous Words ) ကေတာ႔  . . . . 

“ The struggke is my life.I will continue to fight for freedom untill the end of my days. "

“ ရုန္းကန္မႈသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘဝ ၊ အသက္ထက္ဆံုးတိုင္ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္သြားမည္။ ”

ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ မန္ဒဲလားကို ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းသူ စာေရးဆရာက. . . .

“ ေထာင္ထဲဝင္တုန္းက ခပ္ရင္႔ရင္႔။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စိတ္မာတဲ႔ လူရြယ္ တစ္ေယာက္ဟာ ေထာင္ထဲက ထြက္လာေတာ႔ ဘာေၾကာင္႔ ေျပာင္းလဲ သြားရတာလဲ။ ” 

ဟူ၍ ေမးရာ မန္ဒဲလားက. . . . 

“ I come out mature." There is nothing so rare _ or so valuable_ as a mature man."

“ ကၽြန္ေတာ္ ရင္႔က်က္သြားျပီေလ။ ရင္႔က်က္တဲ႔ လူတစ္ေယာက္ထက္ ပိုျပီး တန္ဖိုး ရွိတဲ႔အရာ ၊ ရွားပါးတဲ႔ အရာ မရွိပါဘူး။ ” 

ဟု မန္ဒဲလားက တုန္႔ျပန္ ေျပာၾကားခဲ႔သည္။ ထို႔အတူ သူ႔ရဲ႕ သင္ခန္းစာ ရွစ္ရပ္ကိုလည္း ေအာက္ပါ အတိုင္း ေျပာၾကားခဲ႔ပါသည္။

၁။ ပထမ သင္ခန္းစာ
“ Courage is not the absence of fear_ it's in shiring to move beyond it."
“ သတၱိဆိုတာ မေၾကာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီထက္ ပိုတယ္။ ”

၂။ ဒုတိယ သင္ခန္းစာ
“ Lead from the front _ but don't leave your base behind. "
“ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ ၊ အေျခကိုလည္း ခ်န္မထားနဲ႔။ ”

၃။ တတိယ သင္ခန္းစာ
“ Lead from the back _ and let others believe they are in front. "
“ ေနာက္က ေခါင္းေဆာင္ ၊ လူေတြကို ေရွ႕က ေနခြင္႔ေပး။ ”

၄။ စတုတၳ သင္ခန္းစာ
" Know your enemy _ and learn about his favorite sport. "
“ ရန္သူကို သိ ၊ ရန္သူ႔ အၾကိဳက္ကို ေလ႔လာ။ ”

၅။ ပဥၥမ သင္ခန္းစာ
" Keep your friends close _ and your rivals even closer. "
“ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ နီးကပ္စြာ ေနပါ ၊ ျပိဳင္ဘက္နဲ႔ဆို ပိုျပီး ကပ္ထားပါ။ ”

၆။ ဆ႒မ သင္ခန္းစာ
" Apperances matter _ and remember to smile. "
“ ေခါင္းေဆာင္မႈ သြင္ျပင္ ၊ ျပံဳးပါ။ ”

၇။ သတၱမ သင္ခန္းစာ 
" Nothing is back or white. "
“ အျပတ္ ဆိုတာ မရွိ။ ”

၈။ အ႒မ သင္ခန္းစာ
" Quitting is leading too. "
“ လြမ္းခိုင္းပါ။ ”

အ႒မ သင္ခန္းစာတြင္  “ လြမ္းခိုင္းပါ ” ဟူ၍ မွာၾကားပါသည္။ ဘာသာျပန္ဆိုသူ အယ္ဒီတာ တစ္ဦးက “ လြမ္းေအာင္ လုပ္မွ ေခါင္းေဆာင္ ” ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ ဖြင္႔ဆိုပါသည္။ 

ဦးသန္းထြတ္ ( ပါေမာကၡ - ျငိမ္း )


*** အထက္ပါ သင္ခန္းစာ ရွစ္ရပ္ စာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ Light of English မွ  ဦးသန္းထြတ္ ( ပါေမာကၡ - ျငိမ္း ) ေရးသားေသာ “ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ လမ္းရွစ္သြယ္ ”  ဆိုေသာ ေဆာင္းပါးမွ လိုခ်င္ေသာ အခ်က္အလက္ေတြကို တိုက္ရိုက္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာသာျပန္ဆိုတာမွာလည္း ဦးသန္းထြတ္ ( ပါေမာကၡ - ျငိမ္း ) ရဲ႕ ဘာသာျပန္ဆိုခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕အတြက္ စာလံုးေတြက ဖတ္ရတာ ေထာက္ေနေပမဲ႔ မူရင္းအတိုင္းပဲ ကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ***


ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.

Share/Bookmark

15 အၾကားမွန္ ၊ အထင္မွား ( ၄ )



တစ္ခါက ............တဲ႔

ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေကာင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးက ဝိုင္းျပီးေတာ႔ ၾကိဳက္ၾကတယ္ တဲ႔။ ဒီလို ေကာင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးက ဝိုင္းၾကိဳက္ေနေတာ႔ ေကာင္မေလးကလည္း ဘယ္သူ႕ကို ေရြးရမွန္း မသိဘူးတဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္မေလးက ဟိုလူ႕ကို ေရြးရနိုးႏိုး ၊ ဒီလူ႕ကို ေရြးရႏိုးႏိုးနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာတယ္တဲ႔။

ဒီေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အၾကံေလး တစ္ခု ရျပီးေတာ႔ သူ႕ကို တကယ္ခ်စ္တဲ႔ ေကာင္ေလးေတြ ဆိုရင္ သူ႕အိမ္ကို လာခဲ႔ပါ ဆိုျပီး ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္တဲ႔။

ဒါနဲ႔ တကယ္ၾကိဳက္တဲ႔ ေကာင္ေလးေတြ လာၾကတာေပါ႔။ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒီေတာ႔မွ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးေတြကို ခံုေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ အိုးၾကီးထဲက သစ္ေစ႔ေလးေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ေစ႔စီ ေပးလိုက္တယ္တဲ႔။ အဲဒီ အိုးၾကီးထဲက သစ္ေစ႔ေလးေတြကလည္း အိုးၾကီးနဲ႔ ထည္႔ျပီး ျပဳတ္ထားပံု ရတယ္။ ျပီးမွ အေျခာက္ခံ ထားတဲ႔ပံု။ ဒါေပမဲ႔ ေကာင္မေလးက ေပးေတာ႔လည္း ေကာင္ေလးေတြက အားလံုးကလည္း တစ္ေယာက္ တစ္ေစ႔စီ ယူၾကတာေပါ႔။

ျပီးေတာ႔မွ ေကာင္မေလးက ေျပာတယ္။ ဒီသစ္ေစ႔ေလးေတြကို ယူသြားျပီး စိုက္ၾကပါ။ ေနာက္ထပ္ ၃ လ ေနတဲ႔ အခါမွာ အလွဆံုး သစ္ပင္စိုက္ႏိုင္တဲ႔ လူကို ကၽြန္မ လက္ထပ္မယ္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ေကာင္ေလးေတြ ျပန္သြားျပီးေတာ႔........

ေနာက္ထပ္ ၃ လလည္း ေနေရာ ေကာင္ေလးေတြ အားလံုးက ေကာင္မေလး ေခၚထားတဲ႔ စုရပ္ကို ျပန္လာၾကတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္မွာမွ သစ္ပင္စိုက္ထားတဲ႔ အိုးေတြ မပါဘဲ သစ္ေစ႔ေလးေတြကိုသာ ကိုင္ကာ ယူလာၾကတယ္တဲ႔။ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကပဲ ပိန္ပိန္လိမ္လိမ္ သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္ကို ကိုင္ျပီး လာတယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ အားလံုးကလည္း ဝိုင္းျပီးေတာ႔ ရယ္ၾကတာေပါ႔ေလ။

ေကာင္မေလးက ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဘုရင္ၾကီး စမ္းသပ္သလို သစ္ေစ႕ကို ျပဳတ္ျပီးေတာ႔ အေစ႕ကို အပင္မေပါက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာ ၊ ဒါကိုလည္း အားလံုး ၾကားဖူးလို႔ သိၾကတယ္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ႔ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မသိလို႔ သစ္ေစ႔ကို ယူျပီး ျပန္လာရမဲ႔ အစား အပင္ေတာ႔ ေပါက္လာပါတယ္ ဆိုျပီး တျခား အပင္ကို စိုက္လာတယ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ယူလာလို႔ က်န္တဲ႔ ေကာင္ေလးေတြက ဝိုင္းဟားၾကတာေပါ႔ေလ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္မေလးက ထြက္လာျပီးေတာ႔ အားလံုးကို ေျပာတယ္။

“ ကၽြန္မရဲ႕ ဖူးစာရွင္ကေတာ႔ ေဟာဒီက အပင္ေပါက္ေလး ကိုင္လာတဲ႔ သူပါပဲရွင္။ ရွင္တို႔ေတြ အားလံုးက အရင္က ဘုရင္ၾကီးပံုျပင္ကို ၾကားထားဖူးလို႔ ဒါကို ယူျပီး ေနာက္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္လိမ္႔မယ္ ဆိုျပီး တကယ္႕သစ္ေစ႕ေလးေတြ ေပးတာေတာင္မွ ၾကိဳးစား မစို္က္ၾကပဲ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ခ်င္ၾကတယ္။ မစမ္းသပ္ခ်င္ၾကဘူး။ နည္းနည္းေလးေတာ႔ ေျမၾကီးမွာ ခ်ျပီး ေရေလာင္း ၊ ေနေရာင္ျခည္ေလးေတာ႔ ေပးပါလား။ ဒီေတာ႔ အပင္ေလး ေပါက္မေပါက္ ဆိုတာကို စမ္းသပ္သင္႔တယ္။  တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မက ဒီသစ္ေစ႔ေလးေတြကို ဘာမွ မျပဳလုပ္ထားဘဲ ၊ သစ္ေစ႔ေလးေတြရဲ႕ မ်ိဳးရင္း အမွန္အတိုင္းပါပဲ။ အားလံုးကလည္း သစ္ပင္ေလးေတြ အျဖစ္ ေပါက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုေတာ႔ သူမ်ားေတြ ေျပာတာကို ၾကားထားမိတဲ႔ အတြက္ အခုေတာ႔ သင္တို႔ရဲ႕ အထင္ေတြ အားလံုး မွားျပီးေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူ အျဖစ္ကေန လြဲခဲ႔ရပါျပီ။ ”

လို႔ ေျပာသတဲ႔ကြယ္။

အဲဒီထဲက ေကာင္ေလးကေတာ႔ “ ကိုေဇာ္ ” ဆိုတာပဲ ျဖစ္ျပီး ေကာင္မေလးကေတာ႔ “ သက္မြန္ျမင္႔ ” ဆိုတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ ထပ္ျပီး ၾကားလိုက္ရတယ္ ဆိုပါစို႔။ ၾကားသမွ်ကုိ လိုက္ျပီးေတာ႔ အမွန္လို႔ ထင္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေလး ေသခ်ာ ဟုတ္မဟုတ္ ၊ မွန္မမွန္ ေလ႔လာျပီးမွ လက္ခံသင္႔ပါသည္။

တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္မြန္ျမင္႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ တကယ္ကို ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွကို မဟုတ္ပါ။ နည္းနည္းေလးေတာင္မွ ေယာင္ေယာင္ေလး ဘာမွ မျဖစ္တာပါ။ ဘုရားစူး မိုးၾကိဳးပြတ္ ဘာမွ မဟုတ္ပါ။ လူျမင္ သူျမင္လည္း ေယာင္ေယာင္ေလး မသြားျဖစ္ပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာမွ မဟုတ္လို႔ပါ။ ( မျဖစ္တာကိုပဲ ရွင္းျပရတာ အရသာေတာင္မွ ရွိသလိုလိုပါပဲလား. . .  ၾကားရတာ မ်ားလာရင္ အထင္မွာ ဟုတ္သလိုလို ျဖစ္လာတာကိုး. . .:P )

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲ...ဟီးဟီး။

source; လူတိုင္းၾကားဖူးေနတဲ႔ သစ္ေစ႔ေလး ပံုျပင္ကို ေျပာင္းျပန္ ေဇာက္ထိုးလုပ္ကာ ျပန္လည္ စဥ္းစား၍ ေရးပါသည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္႔ မူပိုင္ပါ ၊ ဘယ္စာအုပ္ထဲကမွေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ 

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္

.


Share/Bookmark

23 July 2010

10 ကုေဋတန္ေသာ ပံုျပင္



တစ္ခါတုန္းက . . . .

ေစတန္နတ္ဆိုးဟာ သူ႕ရဲက အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြကို စြန္႕လႊတ္ေတာ႔မယ္ လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး သူ၏ လုပ္ငန္းသံုးကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြကို ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို စီစဥ္သည္။ နတ္ဆိုးသည္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင္႕လွစ္ကာ သူ၏ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို လွပစြာ ခင္းက်င္းျပသျပီး ပစၥည္းမ်ား အသီးသီး၌ ေစ်းႏႈန္း တံဆိပ္ကေလးမ်ား ကပ္ကာ ေရာင္းခ်ဖို႔ျပသထားသည္။ ေစတန္နတ္ဆိုး ခင္းက်င္းျပသထားေသာ ပစၥည္းကိရိယာမ်ားမွာ ေလာဘ ၊ ေမာဟ ၊ ေဒါသ ၊ အာဃာတ ၊ မစ ၦရိယ ၊ မာန ၊ ရမၼက္ ၊ တဏွာ စသည္တို႕ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ ဆိုင္၏ တစ္ေနရာတြင္မူ ထူးထူးျခားျခား လည္းမရွိ ၊ ကိုင္တြယ္သူ အတြက္လဲ အႏၱရာယ္ ရွိပံုမရသည္႕ သပ္ပံုသဏၭာန္ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို ေတြ႕ရ၏။ ၄င္းပစၥည္း၌ ကပ္ထားေသာ ေစ်းႏႈန္းမွာ အျခားပစၥည္းမ်ားထက္ အေတာ္ပင္ ၾကီးမားေနသည္။ ထိုျပင္ ထိုပစၥည္းမွာ မ်ားစြာလည္း သံုးစြျဲပီး ျဖစ္ပံုရသည္။

“ ဒါက ဘာပစၥည္းလဲဗ်။ သူက ဘာေၾကာင္႔ သည္ေလာက္ေစ်းၾကီးေနရတာလဲ။ ”

ေစ်း၀ယ္သူ တစ္ေယာက္က ေစတန္နတ္ဆိုးအား ေမးသည္။

“ ဟာ . . . ဒါက စိတ္ဓါတ္ခ် ကိရိယာပဲ။”

“ သူက ဘာလို႔ က်န္တာေတြထက္ အမ်ားၾကီးပိုေစ်းၾကီးေနရတာလဲ။ ”

ေစ်း၀ယ္သူက ထပ္ေမးသည္။

“ ဒီေကာင္က အရမ္း အစြမ္း ထက္တာဗ်။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိစိတ္အာရံုထဲကို ကၽြန္ေတာ္ တျခား ကိရိယာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ၀င္လို႔ ၊ ႏႈိက္လို႔ ဖ်က္ဆီးလို႔ မရေတာ႔ဘူး ဆိုတဲ႔ အခါမ်ိဳးဆိုရင္ ဒီကိရိယာကို သံုးရတယ္။ ဒီေကာင္ အထဲ၀င္လို႔ ရျပီဆိုရင္ က်န္တဲ႕ ကိရိယာေတြနဲ႔ အားလံုးထည္႔ျပီး လႈပ္ရွားခိုင္းလို႔ ရေတာ႔တာပဲ။ ”

ေစတန္နတ္ဆိုးက ရွင္းျပေလသည္။

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ @ @ @ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

မွန္သည္။ အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္ေသာ လူ႕အျပဳအမူမ်ား ၊ လုပ္ရပ္မ်ား၏ ေနာက္ကြယ္၌ “ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းမႈ ” သည္ပုန္းခိုလ်က္ ရွိေနတတ္သည္။ မည္သူ႕မဆို ေန႕စဥ္ဘ၀၌ စိတ္ပ်က္စရာ ၊ စိတ္ဓါတ္က်စရာ ကိစၥၾကီးငယ္မ်ားကို မျပတ္ ၾကံဳေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ၾကံဳေတြ႕ရသည္႔ စိတ္ဓါတ္က်စရာ အေၾကာင္းတို႔ကို သင္မည္သို႔ ရင္ဆိုင္ ကိုင္တြယ္သြားသနည္း ဟူေသာ အခ်က္သည္ပင္ ေရရွည္တြင္ သင္႔ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္သို႕ သင္ ေရာက္ျခင္းမေရာက္ျခင္း ဟူသည္ကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးသြားမည္ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင္႔ အကယ္၍ အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင္႔ စိတ္ဓါတ္က်သည္ ဆိုပါစို႔။ ငါ အပ်က္ဘက္ကို ေရာက္ေနမိျပီပဲ ဟု သတိရကာ ဒီအတြင္းမွ လမ္းေၾကာင္းထဲမွ ျမန္ျမန္ရုန္းထြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။ ေလာကၾကီးမွာ အေႏွာင္႔အယွက္ အခက္အခဲဆိုတာ မလြဲမေသြ ေတြ႕ရမည္႕အရာပဲ ဟု အားေပး ဆင္ျခင္ေသာစကားမ်ိဳး မိမိကိုယ္႕ကို ေျပာေပးပါ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ျပီးရင္ မိုးလင္းရမွာပဲ စသျဖင္႔ အားေပးဆင္ျခင္ေသာ စကားမ်ိဳးျဖင္႔ မိမိကိုယ္႕ကို အေကာင္းျမင္ အျပဳေတြးေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႕ ျပန္ဆြဲတင္ေပးပါ။

ဘ၀မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္႕ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေနတဲ႔ အခ်ိန္ကာလေတြ ရွိဖူးမွာပါ။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓါတ္ပ်က္ျပားေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဘ၀အေဖာ္ဆိုတဲ႔ သူေတြက သင္႔အတြက္ ကူညီေဖးမပါလိမ္႕မယ္။ ဘ၀အတြက္ အေဖာ္ဆိုတာ ဒီလို ကိုယ္စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေဖးမ ေခၚျမွင္႕တင္ေပးတဲ႔ သူ႕ကို ေပးအပ္တဲ႔ ဘြဲ႔ထူး တစ္ခုပါ။



Bill Andatan ရဲ႕ ပုံျပင္ေလးကို A.L. Williams က သူေရးတဲ႔ All You Can Do Is All You Can Do..But All You Can Do Is Enough ! ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ထည္႔ေရးထားတဲ႔ ပံုျပင္ေလးပါ။ “ ကုေဋတန္ေသာ ပံုျပင္ ” လို႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႕ဖာသာ နာမည္ေပးထားတာပါ။ မူရင္းပံုျပင္က နာမည္မပါပါဘူး။ ျမန္မာလို ဘာသာျပန္တာ ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ႔ ဆရာေဖျမင္႔ ေရးတဲ႔ “ ျခံဳၾကားမွ ဘံုဖ်ားသို႕ ” စာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည္႔ႏိုင္ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင္႔တဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြ အေၾကာင္းေရးထားတဲ႔ စာအုပ္ေလးပါ။ အရာရာမွာ လက္စြဲျပဳႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ Ideal စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ။

ကိုေဇာ္

http://zaw357.multiply.com/journal/item/213 မွာ 17.4.2009 ကေရးထားတာပါ။




Share/Bookmark

21 July 2010

12 ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ ေျပာပါ ( ၂ )



    “ ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ ေျပာပါ ” ကို ေရးျဖစ္တာက “ ကေလးေတြ ” အတြက္ တကယ္ကို ရည္ရြယ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူ လူၾကီးေတြ အတြက္လည္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးႏိုင္ခဲ႔သည္ ဆို၍ ဝမ္းသာမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ဖတ္မိ ၊ ျမင္မိ ၊ ေတြးမိသမွ် ပံုျပင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သလို ကေလးမ်ားကို ဆက္၍ ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဒါေၾကာင္႔. . . .

“ ၾကံဳရင္ ပံုျပင္ ေျပာပါ ( ၂ ) ”



ေျခာက္




တစ္ခါက . . . 

လူနဲ႕ နံျပားတို႔ အၾကြားျပိဳင္ရင္း ျပႆနာ ျဖစ္ၾကသတဲ႔။ အမွန္တကယ္ကေတာ႔ ျပိဳင္စရာကို မလိုပါဘူး။  တူမွ မတူဘဲနဲ႔။ ဒါေပမဲ႔လည္း ျပိဳင္မိျပီဆိုေတာ႔ ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္လို႔ သူ႔အျပစ္ေတြကို ေျပာ ၊ သူရံႈးေအာင္လို႔ ကိုယ္႔ဂုဏ္ေတြကို ေဖာ္ျပီး ေျပာသတဲ႔။ 

ဒါေပမဲ႔လည္း နဂိုကကို သဘာဝ မတူညီေလေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ ျပိင္ပြဲကို ဘယ္သူကမွလည္း စိတ္မဝင္စားပဲ သူတို႔ဖာသာ တအံုေႏြးေႏြး က်င္းပေနတဲ႔ ျပိဳင္ပြဲၾကီး ျဖစ္ေနသတဲ႔။ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အျပိဳင္ေျပာတဲ႔ ျပိဳင္ပြဲ ျဖစ္ေလေတာ႔ ေနာက္ဆံုး လူသားက သူ႕မွာ ျပိဳင္ေျပာစရာ မရွိေတာ႔ဘဲ စိတ္ကူးေပါက္ရာကို ေျပာလိုက္မိတယ္။

“ ေဟ႔  . . . ငါက ငယ္ရာက ၾကီးလာတဲ႔ လူသားကြ။ ”

ဆိုျပီး သူက က်ိန္းဝါးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ နံျပားက ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ျပန္မေျပာႏိုင္ရင္လည္း သူက ရံႈးဦးမွာ ဆိုေတာ႔ သူက ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားလိုက္ျပီးေတာ႔ ေျပာခ်လိုက္တယ္။

“ ငါက ၾကီးရာက ငယ္လာတဲ႔ နံျပားကြ။ ”

တဲ႔။ နံျပားက ဒီလိုလည္း ေအာ္လိုက္ေရာ လူသားနဲ႔တကြ က်န္တဲ႔ အရာေတြ အားလံုးကလည္း အံ့ၾသသြားတာေပါ႔။ ဘာလို႔ ဒီလို ေအာ္ရတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း အရမ္းကို သိခ်င္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ နံျပားကို ဝိုင္းေမးၾကေတာ႔ နံျပားေလးက ေျဖတယ္။

“ ငါတို႔ နံျပားဆိုတဲ႔ အရာဝတၳဳေတြက လူေတြလို တစစ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည္႔ဆည္းျပီးေတာ႔ မၾကီးထြားႏိုင္ဘူးေလ။ လူေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တတ္လာျပီ ဆိုရင္ ငါတို႔က ေစ်းႏႈန္း တတ္မရေတာ႔ ငါတို႔ ခႏၶာကိုယ္ပဲ အလိုလို ေသးသြားရတယ္။ တကယ္လုိ႔ ငါတို႔ နဂို ခႏၶာကိုယ္အရြယ္ကို ျပန္ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ႔ ငါတို႔ကို ေစ်းတတ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္ပဲ။ ”

လို႔ ဆိုသတဲ႔။

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။


ကေလးတို႔ေရ. . . . 

ကေလးတို႔ေတြလည္း လူသားစစ္စစ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္ေအာင္လို႔ ေန႔စဥ္ ဦးေႏွာက္ နဲ႔ ကိုယ္ကာယက ဖြံျဖိဳးတိုးတတ္ ပါေစကြယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ နံျပားေလးလို သူမ်ားေတြ ေစ်းနႈန္းတတ္သြားတာနဲ႔ အမွ် ကိုယ္က ေသးငယ္ျပီး ေနရာက်ံဳ႕ ေပးလိုက္ရလိမ္႔မယ္ကြယ္႔။



ခုႏွစ္



တစ္ခါက . . . 

မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းမေပၚမွာ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြကို လက္ကဆြဲျပီး ေရာင္းေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ႔ သူ႕ကို လူေတြက သတိမထားမိေတာ႔ဘဲ သိပ္မေရာင္းရေတာ႔ဘူးတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူက မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလး တစ္လံုးကို မိုးေပၚ ၾကိဳးျဖတ္ကာ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလး တစ္လံုး မိုးေပၚ ပ်ံတတ္သြားတာကို လူေတြက ၾကည္႔ျပီး ဘယ္က လာတာပါလိမ္႔ ဆိုကာ သူ႕ကို သတိထားသြားမိၾကတယ္။ ဒီေတာ႔ ကေလးေတြကလည္း မိုးပ်ံပူေဖာင္း လိုခ်င္တယ္ ပူဆာရင္း မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ၾကီး မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ ေရာင္းရျပန္တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ခဏၾကာျပန္ေတာ႔ လူေတြက သြားရင္း လာရင္း သူ႕ကို သတိမထားမိေတာ႔ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ႔ သူက သူ႕ မိုးပ်ံပူေဖာင္း ထဲက ခုနက လႊတ္လိုက္တဲ႔ အေရာင္နဲ႔ မတူတဲ႔ တျခား အေရာင္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလး တစ္လံုးကို မိုးေပၚ လႊတ္တင္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ႔ လူေတြက သတိထားမိျပီး သူ႔မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြ ေရာင္းလာရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ခဏေနေတာ႔ လူေတြ သတိမထားမိျပန္ဘူး။ ဒီေတာ႔ သူက အေရာင္မတူတဲ႔ ေနာက္ထပ္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလး တစ္လံုးကို ထပ္ျဖတ္ျပီး ေကာင္းကင္ေပၚကို လႊတ္တင္လိုက္ျပန္တယ္။ သူလႊတ္တင္ေနတဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္း အေရာင္ေတြကေတာ႔ အျဖဴ ၊ အျပာ ၊ အဝါ ၊ အနီ ၊ အစိမ္း အတူဘူးေပါ႔ကြယ္။

သူ ဒီလို လုပ္ေနတာကို ေဘးနားကေနျပီး ကပၸလီေလး တစ္ေယာက္က ၾကည္႔ေနျပီး သူ႕ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ၾကီးကို ေမးလိုက္တယ္။ 

“ ဦးေလး မိုးေပၚကို လႊတ္တင္ေနတဲ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေတြမွာ အမည္းေရာင္ မိုးပ်ံပူေဖာင္း ဆိုရင္ေရာ အထက္ကို တတ္ပါ႔မလားဗ်။ ဦးေလး လႊတ္တင္တဲ႔ အထဲမွာ အမည္းေရာင္ တစ္လံုးမွ ကၽြန္ေတာ္ မပါလို႔ ေမးၾကည္႔တာပါ။ ”

လို႔ ေမးသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ ဦးေလးၾကီးက ကပၸလီေလးကို ေသခ်ာၾကည္႔ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ကပၸလီဆိုတာကလည္း အသားမည္းသူ တစ္ေယာက္ပဲ မဟုတ္လား။ 

“ ဒီမွာ ကေလးရဲ႕။ တကယ္ေတာ႔ မိုးပ်ံပူေဖာင္း မိုးေပၚကို တတ္တယ္ ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ အျပင္က အေရာင္ေတြနဲ႔ လံုးဝ မဆိုင္ဘူး။ မိုးပ်ံပူေဖာင္းထဲမွာ ထည္႔ထားတဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔ေၾကာင္႔သာ ပူေဖာင္းက အေပၚကို တတ္တာကြဲ။ ပူေဖာင္းက အနီေရာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အျဖဴေရာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ အမည္းေရာင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မွာ မိုးေပၚ တတ္ေစတဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔ မထည္႔ထားရင္ သူ ဘယ္လိုမွ အေပၚမတတ္ဘူး။ မိုးေပၚကို တတ္ေစတဲ႔ ဓါတ္ေငြ႔ထည္႔မွသာ မိုးပ်ံပူေဖာင္း ဆိုတာ ျဖစ္လာတာ။ ”

လို႔ ရွင္းျပသတဲ႔ကြယ္။ ကပၸလီေလး ေမးတာကို ပညာရွိေသာ မိုးပ်ံပူေဖာင္းသည္ ဦးေလးၾကီးက ေျဖလိုက္တာေပါ႔။ သူက ဆက္ျပီးေတာ႔ ေျပာတယ္ ။ “ မိုးပ်ံပူေဖာင္းမွ မဟုတ္ဘူး ၊ လူေတြမွာလည္း ဘယ္သူက ဘယ္လို အသားအေရာင္ ၊ ဘယ္လို ရုပ္ရည္ေတြက အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ အထက္ကို တတ္ေစႏိုင္တဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင္႔သာ လူေတြက အထက္ကို ေရာက္ႏို္င္ၾကတာပါ။ ” လို႔ ရွင္းျပသတဲ႔ကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



ကေလးတို႔ေရ. . . . 

ကေလးတို႔ေတြလည္း လူတစ္ေယာက္ကို အသားအေရာင္ ၊ ရုပ္ရည္ေတြနဲ႔ မဆံုးျဖတ္ဘဲ။ သူ႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔နိုင္ျပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ရုပ္ရည္ ၊ အသားအေရာင္ေတြ ဆိုတာထက္ အထက္ကို ေရာက္ေစႏိုင္တဲ႔ “ စိတ္ဓါတ္ ” ေလးကိုပဲ ေကာင္းေအာင္ ေမြးျမဴၾကေပါ႔ကြယ္။



ရွစ္




တစ္ခါက . . . .

အရမ္းကို ဆင္းရဲတဲ႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔။ သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲလြန္းလို႔ အဆင္ေျပေအာင္ေတာင္မွ မနည္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသတဲ႔။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ဒီလို ဆင္းရဲစြာ ေနရတာကို မခံႏိုင္တဲ႔ အဆံုး အစ္ကို လုပ္သူက မိဘေတြ သူတို႔ကို အေမြအျဖစ္ေပးသြားတဲ႔ “ မ်က္လံုးတစ္လံုးရြာသို႔ ” ဆိုတဲ႔ ေျမပံုအတိုင္း သြားျပီး အဲဒီမွာရြာမွာသာ တကယ္ကို မ်က္လံုးတစ္လံုးနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ေလာက္ကို ဖမ္းျပီး ရံုသြင္းျပစား လိုက္ရင္ သူတို႔အတြက္ အဆင္ေျပမယ္ လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

ဒီေတာ႔ အစ္ကို လုပ္သူက ညီျဖစ္သူကို မ်က္လံုးတစ္လံုးရြာကို သြားျပီး မ်က္လံုးတစ္လံုးနဲ႔ လူကို ဖမ္းေခၚလာဖို႔ စည္းရံုးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ညီျဖစ္သူက စိတ္မဝင္စားဘူး။ အစ္ကိုလုပ္သူလည္း ညီျဖစ္သူကို မ်ိဳးစံု ဆြဲေဆာင္ေပမဲ႔ ညီျဖစ္သူက စိတ္မဝင္စားလို႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုယ္႕ဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း သြားမယ္ ဆိုျပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္သတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သူက ညီျဖစ္သူကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ အစ္ကိုကေတာ႔ မ်က္လံုးတစ္လံုးရြာကို သြားရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ။ ဒါေပမဲ႔ ညီေလးက စိတ္မဝင္စားေတာ႔လည္း မလိုက္နဲ႔ေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အစ္ကို ေျမပံုေလးကို ညီေလးအတြက္ ထားခဲ႔မယ္။ အစ္ကို ထြက္သြားျပီး လအနည္းငယ္ၾကာလို႔မွ မ်က္လံုးတစ္လံုးလူနဲ႔ အတူတူ အစ္ကို ျပန္မေရာက္လာဘူး ဆိုရင္ေတာ႔ အစ္ကိုေနာက္ကို လိုက္ခဲ႔ပါ။ ”

လို႔ ဆိုျပီး ထြက္သြားေတာ႔တယ္။ ညီျဖစ္သူကလည္း အစ္ကို ေျပာသြားတဲ႔ အတိုင္း ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ လေပါင္းမ်ားစြာသာ ၾကာသြားတယ္ သူ႔ရဲ႕ အစ္ကို ျပန္မလာဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အစ္ကို မွားၾကားထားတဲ႔ အတိုင္း ေျမပံုေလး ကိုင္ျပီး အစ္ကို သြားတဲ႔ မ်က္လံုးတစ္လံုးရြာကို လိုက္လာခဲ႔တယ္။ ေျမပံုအညႊန္းက အရမ္းေကာင္းလြန္းေတာ႔ မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာပဲ မ်က္လံုးတစ္လံုးရြာ အဝင္ဝကို ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ ျပီးေတာ႔ သူ ရြာထဲကို ဝင္လာခဲ႔တယ္။

သူေရာက္သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီရြာက လူေတြက ရံုၾကီးတစ္ခုထဲကို လက္မွတ္ေလးေတြ ဝယ္ျပီး ဝင္သြားၾကတယ္။ ရံုမွာေရးထားတာက “ လူထူးဆန္းျပပြဲ ” လို႔ ဆိုတယ္။ ညီျဖစ္သူကလည္း ထူးဆန္းတာကို ဝါသနာပါေလေတာ႔ ရံုထဲကို လက္မွတ္ဝယ္ျပီး ဝင္ၾကည္႔လို္က္တယ္။ သူလည္း အထဲကို ေရာက္ျပီး အထဲမွာ ျပထားတဲ႔ လူူထူးဆန္းကို ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သူ႕အစ္ကို ျဖစ္ေနတယ္။ ညီျဖစ္သူလည္း အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားျပီး သူ႕အစ္ကိုကို ေမးလိုက္တယ္။

“ အစ္ကို ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး အခုလို လူထူးဆန္း ျပပြဲရံုထဲ ေရာက္ေနရတာလဲ။ ”

လို႔ သူက ေမးလိုက္ေတာ႔ သူ႔အစ္ကိုက ျပန္ေျဖတယ္။

“ ဒီလို ညီေလးေရ ၊ အစ္ကိုက မ်က္လံုးတစ္လံုးထဲ ရွိတဲ႔ လူကို ဖမ္းျပီး အစ္ကိုတို႔ မ်က္လံုး ႏွစ္လံုး ရွိေနတဲ႔ လူေတြဆီမွာ လူထူးဆန္း ဆိုျပီး ျပစားရင္ ပိုက္ဆံေတြ ရမယ္ ဆိုျပီးသာ စဥ္းစားခဲ႔မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ကိုပဲ ဖမ္းျပီး ေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာေလ။ တကယ္ေတာ႔ မ်က္လံုးတစ္လံုးထဲ ရွိေနတဲ႔ လူေတြဆီမွာေတာ႔ မ်က္လံုးတစ္လံုးက မထူးျခားဘူးေပါ႔ကြာ။ သူတို႔ဆီမွာက အစ္ကိုတို႔လို မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ရွိေနသူေတြကသာ ထူးျခားၾကတာေလ။

ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ အစ္ကိုလည္း ျမင္ေရာ  ဝိုင္းဖမ္းျပီးေတာ႔ လူထူးဆန္း ဆိုျပီး ရံုသြင္းျပလိုက္တာပါပဲကြာ။ တကယ္ေတာ႔ ကုိယ္႔မွာ မထူးဆန္းေပမဲ႔ သူမ်ားဆီမွာ ထူးဆန္းေနတတ္ျပီး သူမ်ားဆီက ထူးဆန္းေနတာက ကိုယ္႕မွာ ဘာမွ မဟုတ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ ညီေလး။ ”

လို႔ ေျပာသတဲ႔ကြယ္။


ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



ကေလးတို႔ေရ. . . . .

ကေလးတို႔ေတြလည္း ကိုယ္႔မွာ ရွိေနတာကို တန္ဖိုး မထားတတ္ ၊ မထူးဆန္းသလို ျဖစ္ျပီး သူမ်ားမွာ ရွိေနတာကိုမွ ထူးဆန္းတယ္ ဆိုျပီး ျဖစ္ကာ အားက်ေနရင္ မ်က္လံုးတစ္လံုးရွိတဲ႔ လူကို ဖမ္းခ်င္တဲ႔ အစ္ကိုလိုမ်ိဳး ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ္က ရံုသြင္းဖို႔ကို မသြင္းလိုက္ရဘဲ ကိုယ္႕ကိုယ္ ျပန္ျပီး ရံုသြင္းခံ လိုက္ရလိမ္႔မယ္ကြယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္သာ ရႈျမင္ေပါ႔ကြယ္။



ကိုး



တစ္ခါက . . . .

တရုတ္ျပည္မွာ အရမ္းဆင္းရဲလို႔ လမ္းေဘးမွာ လွည္းေလးနဲ႔ တြန္းျပီး ဆန္ျပဳတ္ ၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ေရာင္းရတဲ႔ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ ရွိသတဲ႔ကြယ္။ သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲလြန္းေတာ႔ သူတို႔ရဲ႕ လွည္းေလးကိုလည္း အရမ္းေကာင္းေအာင္ မျပင္ႏိုင္ဘူးတဲ႔ကြယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လွည္းေလးရဲ႕ ဘီးေတြက တြန္းလို႔ ရယံုပဲ ျဖစ္ေနသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းတဲ႔ အခါမွာ ထည္႔တဲ႔ ေၾကြပန္းကန္လံုးေလးေတြ ကြဲမွာ စိုးလို႔ လွည္းေပၚေတာင္မွ တင္ျပီး မတြန္းႏိုင္ဘူးတဲ႔။ သူတို႔လွည္းေလးက အဲဒီေလာက္ကို စုတ္ေနျပီးေတာ႔ ခုန္ေနတာတဲ႔ကြယ္။

ဒါေၾကာင္႔ သူတို႔ ဆန္ျပဳတ္ေရာင္းဖို႔ ဆိုင္သြားဖြင္႔တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆိုင္ဖြင္႔ျပီး ျပန္လာတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ဟာ လွည္းေလး ခုန္ေနလို႔ ကြဲရွႏိုင္တဲ႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို တင္ျပီးေတာ႔ တြန္းလို႔ မျဖစ္ေတာ႔ အဲဒီ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို ျခင္းၾကီးထဲမွာ ထည္႔ျပီး တစ္ေယာက္က လက္က ဆြဲရသတဲ႔။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္က ေခါက္ဆြဲေတြ ၊ ဆန္ျပဳတ္အိုးေတြ ၊ မီးဖိုေတြ တင္ထားတဲ႔ မေကာင္းတဲ႔ လွည္းေလးကို ေရြ႕ေအာင္ အားစိုက္ တြန္းရသတဲ႔။ လွည္းေလးကလည္း မေကာင္းေတာ႔ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးနဲ႔ ဆန္႕ကာထားျပီး ေျခအစံုကိုလည္း အားစိုက္ယက္ကာ တြန္းၾကရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ ေစ်းေရာင္းတဲ႔ ေနရာကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တစ္လမ္းလံုး လက္တစ္ဘက္ဆီကို ေျပာင္းျပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ဆြဲလာရတဲ လူကလည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနျပီ။ လွည္းေလးကို ေတာက္ေလွ်ာက္တြန္းလာရတဲ႔ သူကလည္း ေျခေထာက္ေတြ ေတာင္႔တင္းျပီး ခါးေတြလည္း ေညာင္းလွျပီ။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝေပးေၾကာင္႔ ျဖစ္လာရတာလို႔ ေတြးမိျပီး အံၾကိတ္ကာ ဆက္လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနစဥ္ ရက္ဆက္ေပါ႔။

ဒါေပမဲ႔ တစ္ေန႕မွာေတာ႔ သူတို႔ ဒီလို လာျပီး ဆိုင္ဖြင္႔ေတာ႔ သူတို႔ဆိုင္နားမွာ အရုူးတစ္ေယာက္က သူတို႔ ေျမးအဘိုးကို ၾကည္႔ေနျပီး . . . . .

“ ေၾသာ္. . . ေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ႔ လူေတြပါလား။ “ မေမာခင္ နား ”  ဆိုတာကို မသိၾကပါလား ”

လို႔ ေျပာသတဲ႔။ ဒီေတာ႔ သူတို႔က သူတို႔ကို ေျပာေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ႔ သိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အရူးၾကီးကို ဘယ္လို အဓိပၸါယ္လဲလို႔ ေမးေတာ႔ . . . ၊ အရူးၾကီးက

“ မင္းတို႔ကိုပဲ ၾကည္႔ေလ။ ေတာင္းထဲက ပန္းကန္ေတြကို ဆြဲတဲ႔ လူကလည္း လိုခ်င္တဲ႔ ေနရာ ေရာက္တဲ႔ အထိ ဆြဲေနတယ္။ လွည္းကို တြန္းေနတဲ႔ လူကလည္း လိုရာကို မေရာက္မခ်င္း တြန္းေနတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေလာကၾကီးမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ရွိတယ္ ဆိုေပမဲ႔ အဲဒီ လွွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ဖံုးထားလို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ ဆိုျပီး ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႕ဖာသာကိုယ္ပဲ မေဖာ္ႏိုင္တာေလ။ ”

ဆိုျပီး ေျပာတယ္။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ ေျမးအဘိုးက ....

“ ဟုတ္ကဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ညႊန္သင္ေပးပါလို႔ ဆိုတယ္။ ”

ဒီေတာ႔မွာ အရူးၾကီးက . . .

“ တကယ္ဆိုရင္ ပန္းကန္ျခင္းေတာင္းကို ဆြဲလာတဲ႔ လူကလည္း ဓါတ္တိုင္ႏွစ္တိုင္ စာေလာက္ကို ဆြဲလာလိုက္ ၊ လွည္းတြန္းတဲ႔ သူကလည္း သူ႕ေဘးကေန ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္စာေလာက္ တြန္းလာလိုက္ ျပီးရင္ေတာ႔ အခ်င္းခ်င္း လူခ်ိန္းလိုက္ေပါ႔။ အခုေတာ႔ မင္းတို႔က ဘဝခရီးကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုးရိုးၾကီး ျဖတ္သန္းေနေတာ႔ ပ်င္းရိစရာေကာင္းျပီး ပင္ပန္းတာေပါ႔။ ခဏေလး လုပ္လိုက္ ျပီးရင္ အေျပာင္းအလဲေလး လုပ္လိုက္ ဒီလို ဆိုမွ ဘဝဆိုတာ ေနေပ်ာ္ေတာ႔ မေပါ႔။

မွတ္ထား ဒါကို ေခၚတာကြ “ မေမာခင္ နား ” ဆိုတာ။ အခုေတာ႔ မင္းတို႔က ခရီးဆံုးသည္ အထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး တစ္ခုတည္းကို လုပ္ေနေတာ႔ မင္းတို႔ ဘဝေတြက ေမာပန္းတာေပါ႔ေလ။ ဟား . . ဟား . . ဟား. . .အရူးေတြ ...အရူးေတြ ”

လို႔ ေျပာျပီး ထြက္သြားပါေတာ႔တယ္.

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



ကေလးတို႔ေရ......

ကေလးတို႔ေတြလည္း ဘဝမွာ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ မျပီးမခ်င္းဆိုတဲ႔ အတိုင္း ထိုင္ရာ မထ လုပ္ေနၾကနဲ႔ကြဲ။ တခ်ိဳ႕ အရာေတြက်ေတာ႔ ခဏနားလိုက္ ျပီးမွ ျပန္လုပ္ရင္ ပိုျပီးေတာ႔ အလုပ္ျပီးတတ္တယ္။ ဘဝဆိုတာကလည္း အရမ္းေမာပန္းသြားေအာင္လို႔ အလုပ္လုပ္မိသြားရင္ လူက မလႈပ္ႏိုင္ေတာ႔သလို ျဖစ္ျပီး ပင္ပန္းသြားကာ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်တတ္တယ္ကြယ္။ ဒါေၾကာင္႔ မေမာခင္ နားတတ္ၾကပါေစကြယ္။



တစ္ဆယ္



တစ္ခါက. . . .

ဘိုးဘြားရပ္သာ တစ္ခုကို ေလ႕လာတဲ႔ အဖြဲ႔တစ္ဖြ႔ဲက ေရာက္လာျပီး ဘိုးဘြားရိပ္သာထဲက ဘိုးဘြားေတြကို စစ္ေဆးၾကတယ္။ အဲဒီေတာ႔ အားလံုးက သတိမထားမိတဲ႔ အျဖစ္ေလး တစ္ခုကို သူတို႔က ေဖာ္ထုတ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ႔ ဘိုးဘြားေတြဟာ ျပံဳးရယ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အရမ္းနည္းသြားျပီး သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔လည္း အရမ္းကို အိုမင္းသြားျပီ လို႔ ခံစားေနၾကတယ္တဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ ဘိုးဘြားေတြဟာ အရမ္းကို စိတ္ဓါတ္က်သလို မသြက္လက္ၾကေတာ႔ဘူးတဲ႔။

ဒီလို ေလ႔လာေတြ႔ရွိခ်က္ကို သူတို႔ ဆက္ျပီး ဘယ္လို ျပဳျပင္မလဲ ဆိုတာကို တိုင္ပင္ခဲ႔ၾကတယ္။ နည္းမ်ိဳးစံု နဲ႔ ဘိုးဘြားေတြကို စိတ္ဓါတ္ေတြ ျမင္႔တင္ေပးေပမဲ႔ ဘိုးဘြားေတြ အတြက္ ဘယ္လိုမွ မထူးျခားခဲ႔ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ႔ သူတို႕ အဖြဲ႔ထဲက တစ္ေယာက္က သူ႕ဖာသာ အလွျပင္ရင္း မွန္ထဲမွာ ၾကည္႔မိျပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ငါတို႔ေတာင္မွ လွေအာင္ မိတ္ကပ္လိမ္းရေသးတယ္။ မိတ္ကပ္လိမ္းျပီးရင္ စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္႕ဖာသာ ပိုလွသြားတယ္ လို႔ ထင္မိျပီး ယံုၾကည္မႈလည္း ပိုရလာတယ္။ ဒါဆို ဘိုးဘြားေတြကိုလည္း မိတ္ကပ္လိမ္းေပးရင္ သူတို႔ကို သူတို႔ ပိုျပီးေတာ႔ ယံုၾကည္မႈ ရလာႏိုင္တယ္  လို႔ ေတြးမိတယ္။

ဒီလို သူေတြးမိိတဲ႔ အတိုင္း သူတို႔ ေလ႔လာေရးအဖြဲ႔ကို တင္ျပတယ္။ ပထမေတာ႔ ဘယ္သူမွ သူေျပာတာကို လက္မခံဘူး။ ဒါေပမဲ႔လည္း ဒါကို စမ္းၾကည္႔လို႔ ဘိုးဘြားေတြ စိတ္ဓါတ္တတ္ၾကြလာမယ္ ၊ ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာမယ္ ဆိုုရင္ သူတို႔ စမ္းသပ္သင္႔တယ္ လို႔ ယူဆျပီး ဘိုးဘြားမ်ားကို ေခၚကာ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔စင္ေပးျပီး အဘိုးေတြကိုဆိုလည္း မ်က္ႏွာသစ္ေဆး ၊ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ ၊ မ်က္ႏွာလိမ္းခရင္ ေတြနဲ႔ လိမ္းေပးေစတယ္။ အဘြားေတြကိုဆိုရင္လည္း မ်က္ႏွာသန္႕စင္ေပး ၊ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ ၊ မိတ္ကပ္ေတြလိမ္းေပး ၊ မ်က္ခံုးေလးေတြ ဆြဲေပး ၊ ျပီးေတာ႔ လိုင္နာေတြ ဘာေတြနဲ႔ အလွျပင္ေပးလိုက္တယ္။

ဒီေတာ႔ တကယ္႔ကို အံ့ၾသစရာ တစ္ခု သူတို႔ ေတြ႕လိုက္ ျမင္လိုက္ရေတာ႔တယ္။ အရင္က အျမဲတမ္း ညိႈးႏြမ္းေနတဲ႔ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေနေနတဲ႔ ဘိုးဘြားေတြဟာ အဲဒီလို သူတို႔ကို အလွလည္း ျပင္ျပီးေတာ႔ သူတို႔ကို သူတို႔ မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည္႔ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးသြားၾကတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင္႔ အဘိုးေတြက သူတို႔ကို အလွျပင္ေပးျပီးေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက အစ ပိုျပီး သြက္လက္လာတယ္။ အဘြားေတြက်ေတာ႔ အလွလည္း ျပင္ျပီးေရာ “ ကၽြန္မ အသက္က ၅၀ ေလာက္ ျပန္ျပီး ျဖစ္သြားပါေရာလား။ ” ဆိုကာ သူတို႔ အသက္ ၇၀ ၊ ၈၀ ဆိုတာကို ေမ႔ကာ ေျပာမိတတ္ၾကတယ္ ဆိုပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မက စျပီး ဘိုးဘြားမ်ားကို ေလ႔လာသူမ်ားက “ လူဆိုတာ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ ေနထိုင္မယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ႏုပ်ိဳေစသလို ထိုသူကို ျမင္ရသူမ်ားကလည္း ႏုပ်ိဳေစႏိုင္တယ္ ” ဆိုျပီး မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ႔ပါတယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ႔ ဒါပါပဲကြယ္။



ကေလးတို႔ေရ. . . .

ကေလးတို႔ေတြလည္း ေပေပေရေရ ၊ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ေနမယ္ ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္မရႊင္လန္းသလို ကိုယ္႔ကို ျမင္ေနရတဲ႔ သူေတြကလည္း မတတ္ၾကြေစဘူးေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရးကို ဂရုစိုက္ျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ က်က်နနေလး ျဖစ္ေအာင္ ေနျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ရႊင္လန္း ကိုယ္႕ကို ျမင္သူေတြကလည္း စိတ္ဓါတ္တတ္ၾကြေအာင္ ေနထိုင္ၾကရမယ္ေနာ္။ ဒီလို တစ္ဦးခ်င္းစီ တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး ေကာင္းသြားရင္ တစ္ကမာၻလံုးလည္း တစ္ကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းေရး ေကာင္းလာမွာေပါ႔ကြယ္။ ဒါေၾကာင္႔ “ ဘဝမွ ျပဳျပဳျပင္ျပင္ေလးေတာ႔ ေနၾကပါကြယ္။ ”



ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ရေသာသူမ်ား ခင္ဗ်ား။ 

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳရေသာ ကေလးေတြကိုသာ ဒီပံုျပင္ေလးမ်ားကို ေျပာျပႏိုင္ပါလိမ္႔မည္။ ဒါေၾကာင္႔ အခု ဒီပို႔စ္ကို  ဖတ္ရသူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္း မမွီႏိုင္ေသာ တျခားကေလးမ်ားကို “ ၾကံဳရင္ ဒီပံုျပင္ေလးေတြ ေျပာျပေပးပါ။ ”

source; Zig Ziglar , DeDe and Everything ( Read , See & Think ).

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
21-7-2010

.

Share/Bookmark