မည္သူ မဆို အမွန္ ရွိသလို ၊ အမွားလည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အျမင္ ၊ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ တာဝန္ယူရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ထပ္ဆင္႔ကူးယူျပီး တျခားေနရာမွာ ေဖာ္ျပခ်င္တယ္ ဆိုေသာ စာခ်စ္သူ သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို စာရဲ႕ ေအာက္တစ္ေနရာမွာ “ ကိုေဇာ္ ” ႏွင္႔ “ zaw357.blogspot.com ” ဆိုတာေလးကိုေတာ႔ ထည္႔ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

{ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ႔ “ ေရးတဲ႔စာ ” နဲ႔ “ စာေရးသူ ” ကို မေရာေထြးေစဖို႔ပါ။ }

ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

အဇၨတေဂၢ ပါဏုေပတံ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ။


28 August 2010

14 ငယ္ငယ္တုန္းက ရယ္စရာေလးေတြ ( ၃ )


အသစ္ မဟုတ္ပါ။ ဘေလာ႔ဂါ ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသားဘဝ ဗရုတ္သုတ္ခေတြကို သတိတရ နဲ႔ ခ်ေရးထားခဲ႔ေသာ ပို႔စ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ မသိသလဲ ဆိုရင္ ကိုယ္ေရးထားတဲ႔ ပို႔စ္ေလးကို ေဘးဘယ္ညာ ညီေအာင္ ညွိရေကာင္းမွန္းေတာင္မွ မသိခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာ ရွိတာေတြကိုပဲ အစီအစဥ္ မက် ခ်ေရးမိတာပါ။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဒီပို႔စ္ေလးေတြက ဘေလာ႔ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေအာင္ေတာ႔ စြမ္းေဆာင္ ေဖးမ ေခၚလာခဲ႔ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက “ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္ပြဲစား ” ဆိုေသာ နာမည္နဲ႔ ေရးခဲ႔ျပီး အခုေတာ႔ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုေအာက္မွာ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ “ ငယ္ငယ္တုန္းက ရယ္စရာေလးေတြ ( ၃ ) ” လို႔ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။



ငယ္ငယ္တုန္းက ရယ္စရာေလးေတြ ( ၃ )


ဒဂံုတကၠသိုလ္ရဲ႕ အေဆာင္ နံပါတ္ (၃၇) က ရူပေဗဒေဆာင္ပါ။ ၃ ထပ္ေဆာင္လို႔လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တတ္ေနတဲ႔ အေဆာင္လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္ေပါ႔ေလ။ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက နာမည္ၾကီးေတြ။ ေနတာ ၊ ထိုင္တာ ၊ ဝတ္တာ ၊ စားတာ ေၾကာင္႔ နာမည္ၾကီးသလို ( အို . . . ဘာတဲ႔ :P ) ေပါက္ကရ လုပ္တာေတြ ေၾကာင္႔လည္း နာမည္ၾကီးပါသည္။

ရူပေဗဒ ေက်ာင္းသား ၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆိုေပမဲ႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္ တဝွမ္းလံုးမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မသိတဲ႔လူ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ ကားဝန္းထဲက ေက်ာင္းကား ၊ ဘတ္စ္ ကားသမားေတြက အစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သိေနပါျပီ။

ဒီလို ေရာက္ေလရာ နာမည္ၾကီးရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ထဲကေန စိတ္ကူး ေပါက္ရာေလးေတြကို ျပန္လည္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ေရႊတိဂံု ဘုရား သြားေတာ႔လည္း ဘုရားမွာမို႔ ၊ ကစားကြင္း သြားေတာ႔လည္း ကစားကြင္းမွာ မို႔ ၊ ေက်ာင္းကားစီးေတာ႔လည္း ေက်ာင္းကားေပၚမွာ မို႔ ၊ ေရာက္ေလရာမွာ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္း ပါပဲ။

တစ္ခု ရွိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လူမုန္းတာေတာ႔ မရွိ္ပါဘူး။ ေရာက္ေလရာမွာ လူေတြ ေပ်ာ္ၾက ခ်စ္ခင္တာေတာ႔ ခံရပါတယ္။ အဲ . . စိတ္ေတာ႔ နည္းနည္း ညစ္ရင္ ညစ္မွာေပါ႔ေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ျငိမ္ျငိမ္ကို မေနတတ္ၾကတာပါ။ တစ္ခုခု လြတ္လပ္စြာ ေနာက္ေျပာင္ ေနရမွ ေက်နပ္ၾကတာ။ အဲ ေနာက္ဆံုး စ , စရာ ၊ ေနာက္ , စရာ မရွိေတာ႔ရင္လည္း မရ ရတာ ရွာၾကံျပီး ၊ စၾက ေနာက္ၾကပါတယ္.။ အခု လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ စေနာက္စရာက မရွိေလေတာ႔.  . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းက စတာပါပဲ. . . . . . . . . .




ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရူပေဗဒ အေဆာင္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ရွိတဲ႔ ရိုးရိုး တစ္ထပ္ေဆာင္ေလးက ဘူမိေဗဒ (Geology) အေဆာင္ပါ။ ဘူမိေဗဒ အေဆာင္ဆိုေတာ႔လည္း ထံုးစံ အတိုင္း အေဆာင္ရဲ႕ ေကာ္ရစ္တာ ေနရာေလးေတြမွာ သစ္သားခံု အျမင္႔ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြကို တင္ျပထားတယ္ဗ်ာ။

စက်င္ေက်ာက္ ၊ ဂဝံေက်ာက္ ၊ လိပ္သည္းေက်ာက္ ၊ ႏွမ္းဖတ္ေက်ာက္ အစရွိသျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ။ သူမ်ားေတြေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူးဗ်။ ဘူမိေဗဒက ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ အေရးတယူ ဂရုစိုက္ မေနပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေတာ႔ ဒီလို အေဆာင္ ေကာ္ရစ္တာမွာ ေက်ာက္တံုးေတြ ျပထားတာကို ဂရုျပဳမိပါသည္။

ဒါနဲ႔ . . . တစ္ေန႕ .  . . . . ။

ကၽြန္ေတာ္ ၊ ဝဏၰ ၊ ဇာနည္ သံုးေယာက္ ေပါင္းျပီး ဘူမိေဗဒေဆာင္ကို သြားျပီး ေရာင္းၾကတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ ဝဏၰ က ေကာ္ရစ္တာမွာ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ႔ သူေတြကို ေစ်းေခၚတယ္။ ေအာ္လို႔ . . . . . ဟစ္လို႔ ေပါ႔ဗ်ာ။ ေစ်းေရာင္းရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါသည္။

“ လာေနာ္ အျဖဴ ရမယ္ ၊ အနီ ရမယ္ ၊ အနက္ ရမယ္။ အစိမ္းကေတာ႔ ပါမလာဘူး။ အစိမ္း လိုခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္မွ ရမယ္။ ”

လူကလည္း ေအာ္သည္ ၊ လက္ကလည္း ညႊန္ျပေနသည္။

“ အျဖဴ ရမယ္ ၊ အနီ ရမယ္ ၊အနက္ ရမယ္ ၊ အစိမ္းေတာ႔ ကုန္သြားျပီ။ ”

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဝဏၰက ဒီလို ေအာ္ ေခၚတယ္။ ေအာက္မွာ ဇာနည္က ထိုင္ျပီး ရတနာ ေရႊထည္ေတြ ထည္႔တဲ႔ ေက်ာက္ဗူးေလးကို ထုတ္ျပီး ေရာင္းေနပါသည္။ လူေတြ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ဝင္ၾကည္႔သည္။ ၾကိဳက္တဲ႔ သူေတြက တစ္လံုး ႏွစ္လံုး ေစ်းစစ္ကာ ဝယ္ၾကသည္။ ၾကည္႔တဲ႔ လူေတြကလည္း ျမန္မာေတြ ပီသစြာ ဝိုင္းအံုကာ ၾကည္႔ေနသည္။

ေနာက္ထပ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူေတြ ထပ္ေခၚသည္။ ၾကည္႔တဲ႔ လူေတြကလည္း ဝင္ၾကည္႔ၾကသည္။ ဝင္ၾကည္႔ျပီးမွ ရယ္ျပီး ျပန္ထြက္သြားတဲဲ႔ သူေတြ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဒီလိုနဲ႔ တေျဖးေျဖး လူေတြ ဝိုင္းအံုလာသည္္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ ေရာင္းရပါသည္။

ေနာက္ေတာ႔ ဘူမိေဗဒ အေဆာင္မွာ ေက်ာက္ ေရာင္းေနတယ္ လို႔ အသံေတြ ထြက္လာပါေတာ႔သည္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းၾကားျပီး ဆရာ ၊ ဆရာမေတြ ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ေနာက္. . . . . ေနာက္ . . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူမိေဗဒ ပါေမာကၡ ရံုးခန္းကို ဖိတ္စာ မပါဘဲ ေရာက္သြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူမိေဗဒ ပါေမာကၡ ေရွ႕က စားပြဲခံုမွာ မ်က္ႏွာေလးေတြ နဲ႔ ထိုင္ေနၾကသည္္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘူမိပါေမာကၡ က

“ မင္းတို႕ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြ ျပပါဦး။”

တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရိုရို ေသေသပါပဲ ဆရာၾကီးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ေက်ာင္းသားကဒ္ေတြကို ၾကည္႔ျပီး . . . .

“ အာ . . .  မင္းတို႕က ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြလည္း မဟုတ္ဘူးပဲ။ ရူပေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြပဲ။”

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေခါင္းေတြ ျပိဳင္တူ ျငိမ္႔ျပျပီး....

“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္႕တို႕ ရူပေဗဒ ေက်ာင္းသားေတြပါ။”

ဆရာၾကီးက နားမလည္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔ သူ႕မ်က္ေမွာင္ကို ကုတ္ျပီး . . . . . .

“ ဒါဆို မင္းတို႕ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ။ ဘူမိေဗဒ အေဆာင္ကို. . . ”

“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး ဆရာၾကီး။”

“ ေအးပါ။ မင္းတို႔ ေနာက္မလုပ္ေတာ႔တာ အသာထား။ အခု မင္းတို႔ ဘာလာလုပ္တာလဲကို အရင္ေျပာေလ။ မေျပာရင္ေတာ႔ မင္းတို႕ကုိ ပါခ်ဳပ္ဆီ ပို႔ရမွာပဲ။”

“ ဟာ မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာၾကီး။”

“ ေအး ဆရာၾကီး အခု ဘာမွ မလုပ္ေသးဘူးေလ။ ဒါေပမဲ႔ ဆရာၾကီး ေမးတာေတာ႔ေျဖ ၊ မင္းတို႔ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ။”

ဆရာၾကီးကလည္း သိသိၾကီးနဲ႔ ေမးေနျပန္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ႔ မေျပာမျဖစ္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔ျပီး ဆရာၾကီးကို ေျပာလိုက္ပါသည္။

“ ကၽြန္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာက္ . . .ေက်ာက္. . ေက်ာက္လာေရာင္းတာပါ ဆရာၾကီး။”

“ ေဟ....။”

ဆရာၾကီးကလည္း သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းပါတယ္။ “ ေဟ ” ဆိုျပီး မ်က္မွန္ေအာက္က သူ႕မ်က္လံုးၾကီးကို ျပဴးျပပါတယ္။ မသိသလိုနဲ႔ ၊ အခုမွ သိတယ္ ဆိုေသာ ပံုစံနဲ႔။

“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာက္လာေရာင္းတာပါ။”

“ မင္းတို႔က ဘာလို႔ ဘူမိေဗဒ အေဆာင္မွာ ေက်ာက္လာေရာင္းရတာလဲ။”

“ ေအာ္ ဒါကေတာ႔ ဆရာၾကီးရယ္။ ဘူမိေဗဒ အေဆာင္ဆိုတာ ေက်ာက္ေတြ အေၾကာင္း သင္တဲ႔အေဆာင္ ဆိုေတာ႔ ဒီမွာ ေရာင္းရင္ ပိုေရာင္းရမယ္ ထင္လို႔ပါ။”

“ အင္း ထားပါေတာ႔ေလ။ ျပစမ္းပါဦး။ မင္းတို႔ ေရာင္းေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ေက်ာက္ေတြ။”
 
“ ဟာ . . . .  မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနာက္မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး။ ”

“ ေအးပါ။ မင္းတို႕ ေနာက္ မလုပ္ေတာ႔တာ ထားပါ။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ လာေရာင္းတဲ႔ ေက်ာက္ကို မျပရင္ေတာ႔ မင္းတို႔ကို ပါခ်ဳပ္ ဆီ ပို႔ရမွာပဲ။”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရမ္းေၾကာက္ျပီး မတတ္သာတဲ႔ ပံုစံေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည္႔ျပီး ဇာနည္ က သူ႕လြယ္အိတ္ထဲကို ထည္႔ထားတဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ ထည္႔ထားတဲ႔ ဗူးေလးကို ထုတ္ျပီး ဆရာၾကီး ဆီကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။

ဆရာၾကီးက သူ႕လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ႔ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာဗူးေလးကို ၾကည္႔ျပီး “ ဘယ္ေျပးမလဲ မိခ်ိဳသဲ ” ဆိုတဲ႔ ပံုစံနဲ႔ ေျပာင္ေနတဲ႔ ဆရာၾကီး သူ႕မ်က္ခံုးေတြကို ပင္႔ျပီး မ်က္မွန္ ေအာက္က မ်က္လံုးေလးေတြကို ေမွးက်ဥ္းျပီး လက္ထဲက ေက်ာက္မ်က္ ရတနာဗူးေလးကို အသာေလး ဖြင္႔လိုက္တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ဗူးထဲမွာ ဂြမ္းတစ္ထပ္ ခံထားတဲ႔ ဂြမ္းေတြကို အသာေလး ဆြဲျပီး သူ ၾကည္႔လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ဂြမ္းေအာက္က အရာေတြကိုလည္း ဆရာၾကီးေတြ႕ေတာ႔ ရုတ္တရက္ ဆရာၾကီး မ်က္မွန္ေအာက္ က မ်က္လံုးေတြ ခ်က္ခ်င္း ျပဴးသြားျပီး ႏွာဖူး ေျပာင္ေျပာင္ၾကီး ေအာက္က မ်က္ေမွာင္ၾကီးလည္း ကုတ္သြားတယ္။ မယံုသလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းၾကည္႔ေနျပီး..

“ မင္းတို႔ ေရာင္းေနတယ္ ဆိုတဲ႔ ေက်ာက္ေတြက . . . . . . . . . . . . . . . . .”

ဆိုျပီး တစ္ေယာက္ခ်င္း မ်က္ႏွာေတြကို ေသခ်ာ လိုက္ၾကည္႔ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲ က တစ္ေယာက္ေယာက္ကသာ “ ဟီး ” လို႔ ရယ္လိုက္လို႕ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်က္ခ်င္းကို ပါခ်ဳပ္ဆီကို ေရာက္သြားမွာေပါ႔ဗ်ာ။

ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကလည္း ရုပ္တည္နဲ႔ ေနာက္တဲ႔ သင္တန္းေအာင္ လက္မွတ္ ရထားျပီးသားေတြေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဆရာၾကီး သူ႕မ်က္ခံုးေတြ ကုတ္ျပီး ေသခ်ာ စိုက္ၾကည္႔ေနျပီး။ ခဏၾကာေတာ႔..

“ မင္းတို႔ ဒီမွာလာေရာင္းေနတယ္ ဆိုတဲဲ႔ ေက်ာက္ေတြက “ မီးျခစ္ေက်ာက္ ” ေတြပဲ။ ”

ဒီေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာၾကီး မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေနတာကို ဝိုင္းျပီး ေထာက္ခံလိုက္ၾကပါသည္။

“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာၾကီး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးျခစ္ေက်ာက္ေတြ လာေရာင္းေနတာပါ။”

ဆရာၾကီးက မခံခ်ိ မခံသာ ပံုစံ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾသဝါဒေတြ ေခၽြျပီး....။

“ အင္း မင္းတို႔ ေရာင္းေနတယ္ ဆိုတာက တကယ္႕ေက်ာက္ေတြ မဟုတ္ေပမဲ႔လည္း မေကာင္းဘူးေပါ႔ကြာ။ ဒါေၾကာင္႔ ေနာက္ကို မင္းတို႕ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး လို႕ေတာ႔ ဝန္ခံေတာ႔ ထိုးရမယ္။ ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။ နာခံတယ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ ဆရာၾကီး ေျပာသလိုလက္မွတ္ထိုး လိုက္ၾကပါသည္။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး မလုပ္ေတာ႔ပါဘူးဗ်ာ။ တကယ္ပါ။ ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရင္ ဘယ္ရယ္ ရမလဲဗ်ာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေပါ႔။ ဟီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဒီလို ေကာင္ေတြေလ။


*** ဤစာျဖင္႔ ေက်ာင္းတြင္ ကဲေဖာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဇာနည္ ၊ ဝဏၰ ၊ ေဝယံ ၊ ငရစ္ ၊ မ်က္မွန္ ၊ ဝတုတ္ ၊ နႏၵာ ၊ ေက်ာ႕ခိုင္ ၊ ထက္ထက္ ၊ ဝတ္ရည္ ၊ တင္ဇာ ႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အမွတ္တရ သတိရစြာ ေရးသားပါသည္။ ထို႕အတူ ဘူမိေဗဒ မွ ပါေမာကၡဆရာၾကီးကိုလည္း ဒီစာျဖင္႔ (အဟိ) ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာၾကီး ခင္ဗ်ား။ ***



ေလးစားစြာျဖင္႔
ကိုေဇာ္ အတိတ္ကို ျပန္လည္ ပံုေဖာ္ခံစားသည္။

http://zaw357.multiply.com/journal/item/562
မွာ 26.8.2009 ကေရးထားတာပါ။

.

Share/Bookmark

14 ေယာက္ ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္:

ျမေသြးနီ said...

ေၾသာ္...အစအေနာက္ကလည္း
ေတာ္ေတာ္သန္ပါလားေနာ္။
ဒီပို႕စ္ေလးဖတ္ၿပီး ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသူဘ၀ကိုေတာင္
ျပန္လြမ္းသြားမိတယ္ရွင့္။

ျမေသြးနီ

ကုိေအာင္ said...

အျဖဴရမယ္၊ အနီရမယ္၊ ရမ္ရမယ္ ဘီအီးရမယ္
မ်ား လုပ္အုံးမလား ကုိေဇာ္။

ႏွင္းနဲ႔မာယာ said...

ကိုေဇာ္
အမ်ိဳးေတြလာေတြ႔ေနသလိုပဲ...
တို႔က အေဆာင္ ၃၈... သခ်ာၤကေလ...
ဘယ္ႏွစ္တုန္းက တက္ခဲ့တာလဲ..
အဲဒီဘူမိေဆာင္ကိုလဲ သတိရတယ္...
ေက်ာက္တံုးေတြ တန္းစီခ်ထားတဲ့ အေဆာင္မို႔လို႔...

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ကိုရီး{ကိုၾကီး} said...

က်ြန္ေတာ္လည္း ေက်ာက္ေရာင္းခ်င္တယ္
ဝယ္ဦးမလား ဦးဇြတ္ :)))

ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုရီး{ကိုၾကီး}

သဒၶါလိႈင္း said...

သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပန္သတိရေစတယ္ေနာ္..။
တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ျဖဴစင္စြာနဲ႔ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္
ေလးေတြကိုျပန္တမ္းတမိတယ္..။
(ျပန္မရေတာ့ဘူး....)။

ခင္မင္စြာ
သဒၶါ

SHWE ZIN U said...

ကဲ ကိုေဇာ္ ေရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ငယ္ဘဝကို ထားပစ္ ခဲ႔ရတာ ႏွေျမာစရာ

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး

ေမာင္ခ်စ္ said...

အတိတ္ကို အျမဲလို ျပန္ေတြးတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔
ေတြ အနာဂါတ္ ကိုေရာ ေတြးမိၾကမွာ ဘဲေနာ္။
အတိတ္ကို ျပန္ေတြးမိရင္ လြမ္းေစတယ္ဗ်။
အနာဂါတ္ ကို ေတြးၾကည့္မိေတာ့လည္း ေၾကာက္ေစတယ္ ဗ်။ကဲ ဘာဆက္လုပ္ ရေတာ့
မွာလဲ။

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ေပ်ာ္စရာေလးေတြ လာဖတ္သြားတယ္ ကိုေဇာ္ေရ..
ေနမေကာင္းဘူး..ယဲ႔ယဲ႔ေလးပဲ ၿပံဳးႏိုင္တယ္..

ahphyulay said...

အမယ္...........
မေရး တတ္ဘူး သာ ေၿပာေနတယ္ ၊
ေရး လိုက္ ေတာ ့လဲ အဟုတ္ ၊
ဇာတ္နာ ၿပ လို ့ ေၾကြ ေနတာ ၊
မေရးတတ္ ဘူးေၿပာကတဲ က ေရးတတ္လို ့
ေရး ၿပီး လို ့ မဟုတ္လား။

ခုိင္နုငယ္ said...

အေရာက္လာလုိ႔ ျပဳံးမိ ဖတ္မိ
ရယ္မိ ေတြးမိ အတိတ္ကုိလည္း
ေရာက္ေစတယ္ဗ်ာ။


ခင္မင္စြာျဖင္႔
ခုိင္နုငယ္

ညလင္းအိမ္ said...

အဟား ရီရတယ္ေနာ္ ...

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကုိ လြမ္းတယ္ဗ်ာ ...
အဲဒီတုန္းက လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး ...

အဟား .. ေျပာရင္းနဲ႔ ဒဂံုတကၠသိုယ္ၾကီးကုိ လြမ္းတယ္ ....

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ရူပေဗဒအေဆာင္က ေကာင္မေလးေတြ အေတာ္ေခ်ာဗ် ... :P

ဖိုးသား said...

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ကိုမတက္ေရာက္ဖူးေတာ့ စာနဲ႔တင္ခံစားသြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ေက်ာက္က အစစ္မွတ္လို႔ မီးၿခစ္ေက်ာက္ၾကီးကိုး :P♦

ဖိုးသား said...

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ကိုမတက္ေရာက္ဖူးေတာ့ စာနဲ႔တင္ခံစားသြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ေက်ာက္က အစစ္မွတ္လို႔ မီးၿခစ္ေက်ာက္ၾကီးကိုး :P♦

Anonymous said...

ကိုေရ...
ငယ္ငယ္ကလည္း ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္တာပဲလား။
ဟြန္းေနာ္(တီ၊တီ၊တီ)
ခ်စ္တယ္ေနာ္။အလိုမလိုက္ဘူး။EYE ဘာျဖစ္လဲ။
Eye ကို Care ပါ။